Het begint vaak al bij de opvoeding. Straffen en belonen lijkt de meest gangbare opvoedmethode. Wat niet “hoort” straf je. Wat wel “hoort” beloon je. Maar, wat wel of niet “hoort” is nog altijd gebaseerd op een zeer ouderwets collectief gedachtegoed vol onnatuurlijke en geforceerde patronen.
Het doel van vele ouders ligt daardoor niet bij het opvoeden van een authentiek mens. Het ligt bij het opvoeden van een goed mens en dan het liefst een soort kopie van zichzelf. Dus alle opvoedkeuzes worden gemaakt door te sturen naar dit mens; een illusie. Zodra er ongewenste emoties aanwezig zijn, wordt er vaak niet gekeken naar het onderliggende onderwerp. In plaats daarvan wordt het bestraft. De emoties worden niet gevalideerd en er wordt geen aandacht aan geschonken. Dit is helemaal niet handig. Om gezonde en dan vooral natuurlijke, ongeforceerde relaties aan te gaan of te onderhouden, zul je namelijk ook gezond met je emoties om moeten kunnen gaan.
Als je als kind zijnde geen emoties mag tonen, behalve lachen, raak je compleet in de war van je eigen gevoelsleven. Want, je voelt toch meer dan alleen vrolijkheid?
Stel je begint te huilen omdat je pijn hebt en moeders zegt dat er niks aan de hand is, welk signaal geeft moeders dan? Je leert op dat moment dat je niet op je gevoel kunt vertrouwen. Huh? Ik heb toch pijn? Precies op dat moment, word je al aangepraat dat je gevoel je niet goed waarschuwt. Volgens je ouders klopt het namelijk niet wat je voelt. Wat gaat er dan gebeuren? Je denkt dat er iets niet klopt aan jezelf en je zelfvertrouwen krijgt op een jonge leeftijd al een enorme klap.