"In 2011 dacht ik mijn leven weer aardig op de rit te hebben. Ik werkte weer acht uur in de week, nu als belastingconsulente bij een fiscaal advies bureau, en maakte weer leuke vakantiereisjes en genoot nog meer van alles om me heen. Totdat ik plotseling hevige rugpijn kreeg en daardoor niet meer kon zitten. De oorzaak: blaaskanker. Vijf dagen na de diagnose ging ik onder het mes en kon de tumor succesvol verwijderd worden. Deze nieuwe tegenslag sloeg een gat in mijn zelfvertrouwen. Ik dacht heel vaak: Met dit lijf kan ik toch geen vijfenzestig worden."
"Inmiddels heeft die onzekerheid weer plaats gemaakt voor zelfvertrouwen. What doesn’t kill you makes you stronger, zo zeg ik maar. Dit probeer ik ook andere schildklierkankerpatiënten bij te brengen. Daarom houd ik sinds vijf jaar elke woensdagavond tussen 20.00 en 21.30 een telefonisch spreekuur voor hen. Het is wel een grote stap om te bellen. Mensen kruipen toch liever anoniem achter hun computer om informatie op te zoeken. Maar daar blijft het toch vaak beperkt tot een beschrijving van de ziekte. Ik krijg dan ook veel vragen over het mentale en maatschappelijke aspect van schildklierkanker. Bijvoorbeeld: wat moet ik doen als mijn baas zegt dat ik op therapeutische basis weer aan het werk moet, maar zelf voel dat ik er nog niet klaar voor ben?"
"Anderen helpen verrijkt mijn leven. Daarom zette ik ook tijdens mijn ziekte een actie op touw om de PET-Probe in Nederland te houden. Dat is een metalen staafje dat reageert op radioactiviteit en kan heel gericht gezwellen en uitzaaiingen opsporen. De chirurg kan met ogen en oren op zoek naar kwaadaardig weefsel dat verwijderd kan worden. Ik was één van de eersten in Nederland die met dit apparaat geopereerd werd. Het heeft me een tweede kans gegeven en dat gun ik anderen ook. Zo’n PET-Probe is een uitstekend alternatief voor de traditionele chirurgie, maar wel kostbaar. Voor het VUmc heb ik ruim veertigduizend euro ingezameld om zo’n PET-Probe aan te schaffen. Natuurlijk kostte die missie bloed, zweet en tranen, maar het mooie is: enthousiasme werkt aanstekelijk. Heel mijn woonplaats kwam in beweging. De tennisclub gaf steun, scholen organiseerden sponsoractiviteiten en tien dorpsgenoten liepen de New York-marathon."