En plots blijk je darmkanker te hebben

Het bloedonderzoek deed nog niet meteen de alarmbellen laten rinkelen. Alleen het HB-gehalte was iets aan de hoge kant, waarop de huisarts haar voor de zekerheid doorverwees naar een maag-, darm-, leverarts (MDL-arts). Een kleine darmontsteking zou weleens de boosdoener kunnen zijn, dacht hij.

De eerste darmonderzoeken leverden echter niks op, bij de tweede keer liet de uitslag lang op zich wachten. Te lang. “Zo’n drie weken na mijn darmonderzoeken kreeg ik op een avond plotseling enorme maagpijn. Net alsof mijn maag werd afgeknepen. Het voelde niet ernstig, maar het hield me wel heel de nacht wakker.”

Daarop besloten Margareth en haar man om toch maar naar de huisartsenpost te gaan. “De dienstdoende artsen daar dachten aan galstenen.” Een echo en een CT-scan verder bleken die galstenen een flinke dikkedarmtumor van 5,5 cm te zijn.

“Ik was helemaal in de war. Ik wilde het ook niet geloven. Drie weken geleden had de MDL-arts immers nog mijn gehele darm doorgelicht. Van dit onderzoek had ik de uitslag weliswaar nog niet. Maar geen nieuws, is goed nieuws, toch?”

Nog geen twee uur na het slechtnieuwsgesprek lag Margareth op de operatietafel. “Mijn darm stond op knappen, waardoor opereren absolute prioriteit had. Gelaten liet ik alles maar over me heenkomen. Zelfs toen ik te horen kreeg, dat ik misschien een stoma zou krijgen, was ik opvallend rustig. Al was dit laatste uiteindelijk niet eens nodig.”

Nu – twee maanden na de operatie – zit Margareth volop in de chemokuren en dat vreet meer energie dan ze in eerste instantie had verwacht. “Ik ben ontzettend snel buiten adem. Daarom doe ik alles in etappes. De was in de wasmachine, pauze, was ophangen, pauze en als ik daarna nog stofzuig ben ik helemaal leeg. Dit soort huishoudelijke dingen kan ik zelf nog. Maar tussen de chemo’s door probeer ik me vooral te focussen op de leuke dingen des levens. Uit eten gaan, shoppen en concerten bezoek. De vermoeidheid naderhand neem ik dan maar op de koop toe.”

Hoewel de darmoperatie geslaagd is en de chemokuren lijken te werken, blijft het een onzekere tijd, vooral omdat recentelijk een grijs vlekje op Margareths lever is ontdekt. “Na de kuren willen ze een scan maken om te kijken wat het precies is. Ik voel al angst als ik aan de uitslag denk. Ik probeer die gedachte zoveel mogelijk uit te bannen en me op mijn familie en kinderen te richten. Voor hen moet ik ook krachtig en positief zijn én blijven.”