"Door hartfalen had ik het gevoel dat ik hoogbejaard was"
Twee jaar terug stond Mieke (45 jaar) nog op de latten en maakte bergwandelingen. Een aantal maanden later had ze het gevoel dat ze 'hoogbejaard was' en de conditie van een 80-jarige had. Diagnose: hartfalen.
Van griep naar hartfalen
"Ik was 43 toen het begon. Ik voelde me grieperig en het ging maar niet over, dus toen ging ik naar de huisarts. Een antibioticakuur hielp niet. Twee weken later ging ik weer naar de huisarts, omdat ik snel kortademig werd bij het boodschappen doen en het traplopen. 's Nachts kreeg ik het benauwd als ik een half uur in bed lag. Ik had het gevoel dat ik stikte. Tot een uur of vijf in de ochtend zat ik dan rechtop in bed naar adem te snakken, reutelend en piepend. In de ochtend zakte de benauwdheid weer af, maar overdag voelde ik me doodmoe."
"Na overleg met mijn huisarts ging ik naar de eerste hulp van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. De artsen daar merkten dat ik vocht vasthield in mijn longen. Hiervoor kreeg ik plaspillen. En dat leek gelukkig te werken! Na een half uur voelde ik me al weer heel wat. Er werd een echo van mijn hart gemaakt en er werd me toen ook verteld dat ik nog heel wat te verstouwen zou krijgen. Ik wist toen eigenlijk al dat ik hartfalen had. De pompkracht van het hart is verminderd en daardoor wordt er te weinig bloed het lichaam ingepompt. De ontslagconclusie was hartfalen. Maar de oorzaak is nooit gevonden."
Leefstijlverandering
"Ik moest mijn hele leven aanpassen. Ik woon in een huis met overal trappetjes. Maar vijf treden op, het leken wel bergen. Dat ging absoluut niet. Ik moest van die vijf treden bijna een kwartier bijkomen. Even op de fiets de stad in, het lukte niet meer."
"Ik stond een keer bij de supermarkt en wilde met pin betalen, maar het apparaat werkte niet. Dus ik ging naar buiten om bij de bank aan de overkant geld te pinnen. Het licht stond op groen, ik kon oversteken. Uit de Kerkstraat kwam een auto snel de hoek om. Normaal gesproken doe je dan een stapje sneller, maar dat gaat dan niet door de medicijnen. Die reactie is weg, het schrikmechanisme werkt niet. En dat is best eng. Je schrikt wel, maar het lichaam reageert niet. Je went er wel aan hoor. Als ik het idee heb dat er iets op mijn hoofd dreigt te vallen, dan zal ik nu wel opzij springen. En door het slikken van medicijnen is mijn toch al niet te hoge bloeddruk nog lager, waardoor ik wel eens letterlijk zwaaiend op mijn benen sta en even op de grond moet gaan zitten, ook middenin de supermarkt of op straat. Ik moet ook op de kleine dingen letten. Als ik iets moet pakken uit een lage kast, dan moet ik bukken in plaats van door de knieën zakken. Want als ik door mijn knieën ga, knel ik mijn bloedsomloop weer af, wat weer niet goed is voor mijn hart."
Vermoeidheid
"Ik moet goed nadenken over dingen die ik doe in het huis. Vijf handdoeken ophangen aan de waslijn (boven harthoogte) kan ook te zwaar zijn, omdat dat weer te veel vergt van de pompkracht van mijn hart. Mijn armen verzuren dan. Dus moet ik alles met pauzes doen. Strijken gaat zittend. Stofzuigen en dergelijke doen mijn man of de kinderen. Door de diagnose hartfalen zit ik vast aan een zoutbeperkt dieet, waar mijn gezin trouwens in meegaat. Gelukkig houd ik van koken en kan ik met kruiden en andere bereidingstechnieken toch lekker eten. Maar ik heb wel heimwee naar de Hollandse haring die ik normaal zag als mijn donderdag-verrassing."
"Verder moet ik erop letten dat ik maximaal 1,5 liter vocht per dag gebruik. Al het vocht dat iemand tot zich neemt, komt via het maagdarmstelsel in de bloedbaan en moet dan door het hart verwerkt worden. Bij 1,5 liter krijg je het minimum wat er nodig is om de rest van het lichaam goed te laten functioneren en het hart krijgt het dan niet extra zwaar. Ik moet voldoende rusten. Ik heb van mijn hartfalenverpleegkundige geleerd dat er een balans moet zijn tussen inspanning en ontspanning. Ik heb het geluk dat ik jong en sterk ben, ik had een goede conditie. Maar als ik me moe voel, moet ik eraan toegeven. Soms, als ik graag iets wil doen, bijvoorbeeld winkelen met mijn dochters, dan houd ik er van tevoren rekening mee en weet ik dat ik de dag of dagen erna heel wat minder energie heb. Maar dat heb ik er echt voor over."
Vaste routine
"Door mijn hartfalen is elke ochtend een vaste routine: opstaan, plassen en dan op de weegschaal. Mijn gewicht vertelt dan direct of mijn lichaam vocht vasthoudt. Dat is een graadmeter of het wel of niet goed gaat. Als je bijvoorbeeld drie dagen achter elkaar een kilo per dag aankomt is het zaak om contact op te nemen met het ziekenhuis. Dan kan het hart het niet meer aan. Na een dag inspanning ben ik wel eens 7 ons zwaarder, maar als ik het daarna rustig aan doe, ben ik het ook weer kwijt. De weegschaal gaat overal mee naar toe, zelfs voor een weekendje weg."
"Uiteindelijk heb ik, door het veranderen van mijn leefwijze, het idee dat ik de conditie van een 60-jarige heb bereikt en daar heb ik nu vrede mee. Ik kan weer rustig een paar uur fietsen en een half uur baantjes trekken. En dat lukt zonder kortademig te worden. Ik probeer mijn conditie zo ook op peil te houden. Ik ben nu - anderhalf jaar na de diagnose - stabiel."
Reageren
