Omdat er nog geen duidelijk aanwijsbare oorzaak van de paralyse van Bell is, is er ook nog geen eenduidige behandeling. In eerste instantie zal worden afgewacht of de klachten, zoals wordt verwacht, vanzelf overgaan. Soms worden dan wel al medicijnen gegeven om beschadiging van de zenuw tegen te gaan. De medicijnen bestaan uit een ontstekingsremmer (cortcosteroïd) en een virusremmer. Het effect van deze medicatie op de zenuw is nog niet onomstotelijk bewezen.
Wat in ieder geval van belang is, is om het oog dat niet meer gesloten kan worden te beschermen tegen uitdroging. Dit kan door middel van oogdruppels of door het oog af te dekken met een zogenaamd horlogeglas.
Als de klachten na een maand of drie nog niet verdwenen zijn, zal er onderzoek gedaan worden om bepaalde oorzaken van de verlamming uit te sluiten. Zo kan een MRI-scan worden verricht om een hersentumor of schedelbasisfractuur uit te sluiten. Ook gordelroos, oorontsteking en de ziekte van Lyme moeten worden uitgesloten.
Als er toch nog restverschijnselen blijven bestaan, dan kan het aantrekkelijk zijn om ter behandeling een zogenaamde mimetherapie te volgen. Tijdens deze therapie wordt door oefening geprobeerd om een betere controle te krijgen over de gelaatsexpressie om zo de restverschijnselen te onderdrukken.
