Trudy (44 jaar) lijdt al jaren aan manische depressies en heeft meerdere pogingen tot zelfmoord en opnames in de psychiatrie achter de rug. Toch blijft ze vechten om een goede moeder te zijn voor haar vier kinderen.
Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.
Verhaal door Trudy (44)
Trudy (44 jaar) lijdt al jaren aan manische depressies en heeft meerdere pogingen tot zelfmoord en opnames in de psychiatrie achter de rug. Toch blijft ze vechten om een goede moeder te zijn voor haar vier kinderen.
"Drie jaar terug zakte ik steeds dieper in een dal, thuis ging het niet meer. Ik heb vier kinderen van 13, 18, 20 en 22 jaar, ben zelf 44 jaar en getrouwd met een hele lieve man. Maar ik zag het helemaal niet meer zitten en heb toen een poging tot zelfmoord gedaan. Mijn man vond mij toen hij thuis kwam, helemaal overstuur. Hij heeft de huisarts gebeld, waar ik al een tijdje mee in gesprek was. We hebben toen besloten dat een opname op de GGZ beter voor mij was, en zodoende werd ik opgenomen."
Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander?
Bel 0900-0113 of chat via 113.nl. Anoniem, gratis en 24/7.
Komt heel bekend voor. Zo ben ik ook geweest en nog steeds vaak.
Alleen ik ben tijdens de behandeling met scheiding erbij, dus ging weer hard naar beneden en vecht weer tegen alles zelfmoord en depressie.
Als ze toch eens wisten wat ze aanrichtten, en dat noemen zich psychiaters!
Beste Trudy
Ik ben een meisje van dertien. Ik was tien toen ik begon met zelfbeschadiging, ik kon mezelf niet beheersen. Mensen dachten en denken altijd dat ik het doe om aandacht te trekken, maar niemand die weet hoe zwaar het echt is om depressief te zijn en wanneer alles je tegen zit mensen om je heen die je maar niet kunnen begrijpen.
Ik ben vijf keer betrapt op snijden, maar toch bleef ik doorgaan. Ik kon mezelf niet tegenhouden, maar de laatste keer was een maand geleden, toen werd ik ook betrapt. Mijn ouders waren op dat moment zo boos dat mijn moeder me begon te slaan en ik voelde me op dat moment zo laag, maar toch wil ik verder met wat ik deed, maar ik kan het niet
Waarom begrijpt niemand hoe naar het is om op zo'n leeftijd depressief te zijn in plaats van vrolijk van je leven te genieten zoals de rest. Waarom beseft niemand dat het pijn doet en als je keihard gevallen bent je niet meer zo makkelijk op staan kan.
Ik had het ook heel moeilijk en voelde mij ook super depressief en ben ook al meerder keren betrapt op snijden en te veel pillen en zo. Maar ik heb een week geleden een zelfmoord poging gedaan en daar heb ik nu spijt van ik kon eerst ook bij niemand terecht en het tegen niemand zeggen, want als ik het tegen mijn vrienden zei dan deden zij precies of dat dit niks was en dat ik er gewoon mee moest stoppen. Ik had een paar vrienden die mij wel begrepen en mij wel hielpen en mij er door sleurde. Het is nog niet zo lang geleden, maar toch ondertussen heb ik een vriendin die mijn blij maakt en ik ben gestopt met snijden en pillen.
Zoek naar vrienden of familie of eender wie u kunt helpen, vertrouw mensen niet te snel maar nu ook niet te traag.
PS ik ben 14.
Ik ben blij dat het voor jou heeft gewerkt en tot een oplossing heeft geleid, Trudy.
Het is goed om te lezen dat er af en toe nog mensen zijn die wél enige hulp krijgen.
Mijn eigen ervaringen met GGZ/psychologen zijn helaas een stukken minder. Ik woon in Groningen, en daar wordt depressie niet serieus genomen. Bij mannen al helemaal niet, daar moet je blijkbaar maar doorheen bijten en 'niet zeiken'.
Ik ben gediagnosticeerd met AD(H)D en depressie, om vervolgens doorgestuurd te worden naar een volgende 'specialist' die eerst een half jaar bezig is om de bevindingen van zijn voorganger te weerleggen. Je voelt je gewoon een proefkonijn/onderzoeksobject.
Zelf zie ik het allemaal niet meer zitten, per dag steeds minder. Het plan tot einde ligt al klaar, en dat is behoorlijk 'foolproof'.
Wat mijn omgeving ervan vindt boeit me allang niet meer, dat is hier in het noordoosten in overgrote mate gruwelijk dom volk. Verhuizen zit er bijvoorbeeld niet in, want ik heb een hypotheek op een onverkoopbaar huis. Dat soort 'fijne' dagelijkse dompers bovenop wat er al in mijn hoofd speelt...
Het helpt om te lezen dat er soms nog mensen zijn die wél uitkomst geboden wordt.
Hou vol!
Hallo Trudy,
Ik werd ontzettend gegrepen door jouw verhaal. Voordat ik met de deur in huis val zal ik mij eerst kort voorstellen. Ik werk als freelance fotografe, voornamelijk voor het Parool en regelmatig voor Trouw en het NRC. Daarnaast heb ik onder andere gepubliceerd in Volkskrant- magazine, Revu, Vrij Nederland, Viva, J/M, Ouders van Nu en Didactief. Ik werk veelal voor veel non-gouvernementele organisaties, zoals Cordaid, Warchild, KWF, Aidsfonds, Stichting Vluchteling, Vluchtelingenwerk, Artsen zonder Grenzen, Vereniging Nederlandse Gehandicaptenzorg e.a. Mocht je foto's van mij willen zien, dan kun je kijken op mijn website. Mijn stijl van fotografie is herkenbaar, zowel bij de reportages als bij de portretten die ik maak, rauw en werkelijkheidsgetrouw. In 2012 ben ik door Erwin Olaf in het vakblad Focus vermeld als Nederlands Talent. In 2014 heb ik de tweede prijs van de Zilveren Camera in de categorie Binnenland Documentair behaald met een serie over Siep.
Zoals ook in Trouw stond vermeld op 8 december jongstleden is vorig jaar een recordaantal zelfmoorden gepleegd. In 2013 maakten 1854 mensen een einde aan hun leven, dat meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek. Het aantal zelfmoorden stijgt al zes jaar. Ten opzichte van 2007 is in Nederland het aantal zelfdodingen maar liefst met een kwart gestegen. Maar wat als je geen uitweg meer ziet, besluit een einde aan je leven te maken en je na een poging ineens weer helemaal bijkomt en realiseert dat het leven niet voorbij is? De chaos is dan compleet.
Hoe ga je verder na zoiets ingrijpends? Hoe is het om te ervaren dat het leven verder gaat, terwijl je er zelf vrij zeker van was dat het zou stoppen? Komt dan ineens het besef dat wat jij wilde niet is gelukt en hoe ga je daarmee om? Hoe gaat je omgeving ermee om? Het taboe en de schaamte is vaak groot.
Met Journaliste Janneke Juffermans (werkzaam voor Trouw en Vrij Nederland) wil ik drie mensen portretteren voor Trouw die zoiets ingrijpends hebben meegemaakt, zowel wat korter als wat langer geleden om meer begrip te creëren bij een breder publiek.
Ik snap dat ik nogal wat vraag, maar sta je daarvoor open?
Ik hoop van je te horen Trudy!
Hartelijke groet,
Mona
info@monavandenberg.nl
Heb je al iets hierover gepubliceerd inmiddels. Ikzelf heb twee pogingen gedaan, derde op tijd gesignaleerd en is ingegrepen. Ben alles kwijt geraakt. Man, kinderen, huis, baan. Dus zou graag de verhalen van anderen lezen.
Ik zit al een paar jaren met psychische problemen en heb sinds juli de diagnose gekregen dat ik autistisch ben en mijn vriendin heeft me onlangs een paar weekends geleden me verlaten. Ik ben dus alleen, heb geen zin in het leven, heb me dikwijls gesneden maar het lukt me niet wat spijtig is, het mes is niet scherp genoeg potverdorie, en of GOD of ALLAH het zo gewild heeft dat ik moet blijven leven 'so be it' maar ik kan het ECHT niet meer aan. Het leven is klote. Ik denk niet niet dat ik het nieuwe jaar zal halen want ik ge er alles aan doen om het leven te verlaten.
Dag Trudy,
Wat een heftig verhaal en wat heb je dat mooi opgetekend. Ik ben als freelance journalist voor de glossy VROUW bezig met een integere portretreeks waarin vrouwen aan het woord komen die een zelfmoordpoging hebben gedaan, maar die hebben overleefd. Om te laten zien wat een worsteling het is/was, wat ze hiertoe heeft gedreven, hoe het nu met ze gaat. Ik zou graag met je in contact komen om te kijken of jij hieraan zou willen meewerken. Zou jij me willen mailen of bellen? Op mijn site www.fleurbaxmeier.nl vind je mijn gegevens. Alvast heel veel dank!
Groetjes, Fleur Baxmeier
Freelance journalist
Het leven is echt zwaar mensen. Jammer dat een mens niet mag beslissen wanneer hij of zij dood gaat.
Ja heel herkenbaar. Ik zag een hermetische wereld, zat in een soort big brother. Niets of niemand was nog wat ik was. Achterdochtig benauwend claustrofobisch maar vooral het merendeel van de dag was ik bang. Nu na een paar jaar op nortrilen+lithium is mijn leven behoorlijk gesloopt maar weer enigzinds levenswaardig!
Ik wilde ook dood eerst, omdat me papa overleed in nederland nadat hy terug kwam van een weekje in marokko bij me oom, Mijn oom was overleden in Marrokko op dezelfde dag als me papa. Mijn moeder kreeg veel hartziekten, en me andere broer heeft een trauma van me vader. Mijn oma heeft kanker en me andere oma zit de kransslagader verstopt. Sinds mijn papa overleed, voel ik me alleen. Ik ga nu binnekort in marokko wonen omdat ik daar liefde heb die ik nodig heb, maar aan de andere kant wil ik mijn moeder en de rest van me famillie niet achter laten in Nederland. Ik weet niet wat ik moet doen en ik ben blij dat ik met psycholoog maatschappelijke werker alles heb gepraat me moeder heb zoveel moeite gedaan zodat ik bleef leven en ben blij dat me hoofd leeg gespoeld is. Allah zet je op de wereld niet voor niets, dat heeft altijd een reden en je gaat dood als allah je nodig hebt. Mensen die zomaar dood willen zoals ik eerst kan niet. Er zijn zoveel mensen die vechten voor hun leven en jij hebt je leven en je bent kerngezond. Ik adviseer ga met mensen praten uit je gevoel laat het niet opkroppen dat zeg ik een meisje van 14 jaar het is geen kinderpraat je moet het doen gewoon luisteren naar je gevoel