Depressie: als leven overleven wordt

Verhaal door Elsbeth (27)

Elsbeth (27 jaar) heeft twee keer een depressie gehad. Ze geloofde eerst niet in therapie, maar uiteindelijk heeft ze zich er toch aan toe gegeven.

"Thuis praatte ik nooit over problemen, laat staan over mijn gevoelens. Ik kom uit een religieus gezin. Op mijn twintigste heb ik het ouderlijk huis verlaten en ben ik op mezelf gaan wonen. Ik werkte als ziekenverzorgende in een verpleeghuis. Ik was ambitieus, wilde zoveel mogelijk leren en wilde hogerop. Mijn werk was me alles, daar stortte ik me volledig in. Ik was een vrolijke, enthousiaste meid, die voor het leven ging."

Prestatiedrang

"Opeen ging het echter mis. Ik werd overgeplaatst naar een andere afdeling. Dat was een hele verandering. Ik kreeg nieuwe collega's en had het idee dat ik me moest bewijzen. Op een avond had ik moeite met medicijnen delen. Ik kon mijn aandacht er niet bijhouden. Iets wat ik niet van mezelf kende. Die nacht kon ik niet slapen, terwijl ik me zo moe voelde. Ik had ook ontzettend hoofdpijn. De volgende dag ben ik naar de huisarts gegaan. Die adviseerde mij een weekje vrij te nemen. Volgens hem had ik iets te veel hooi op mijn vork genomen. Ik meldde me ziek en kroop mijn bed in. Ik ben daar echter de volgende zes weken niet meer uitgekomen."

Intens vermoeid

"Ik was zo moe, zo intens moe. Ik had nergens zin in en zakte steeds dieper weg. Ik was de zin van mijn leven kwijt. Ik zorgde slecht voor mezelf. At slecht, leefde op zakken chips en pakken yoghurt. Ik kleedde me niet aan. Ik ging me afzonderen, want ik schaamde me. Ik had alles, maar ik voelde me beroerd. Als mensen kwamen, deed ik niet open. Mijn telefoon had ik permanent uitgezet. Mijn huisarts waar ik eens in de week moest komen, zei dat ik in een depressie zat. Ik een depressie, dat kon niet. Ik veroordeelde mensen die depressief waren. Die waren in mijn ogen slap. Die mensen moesten er eens voor gaan, zich niet zo aanstellen. Het heeft maanden geduurd voordat ik besefte dat het niet goed met mij ging. Dat ik depressief was."

- Advertentie -

Therapie

"Ik had hulp nodig. Ik begon met medicijnen slikken. Na een aantal maanden ging ik me iets beter voelen. Echter nog niet voldoende (volgens de huisarts). Na veel aandringen ben ik in psychotherapie gegaan. De eerste keren dat ik daar kwam, heb ik weinig tot niets gezegd. Mijn verhaal ging niemand iets aan. Dat was van mij. En zou praten mijn depressiviteit doen verdwijnen? Daar geloofde ik niet in. Toch ben ik door de tijd heen gaan praten. En langzaam maar zeker kwam ik erachter dat ik ook gevoel had. Dat ik mocht lachen, mocht huilen, boos mocht zijn. Dat dit gevoelens zijn die bij het leven horen. Die geuit moeten worden om echt te leven. Op een gegeven moment ging het weer goed met me. Ik ben toen gestopt met de medicijnen en met de therapie. Voor mezelf had ik een besluit genomen: dit zou nooit meer gebeuren. Ik had beter naar mezelf leren luisteren."

Hyperventilatie

"Ik ging weer aan het werk met veel plezier. Een soort bewijsdrang had ik nog steeds. Ik werd leidinggevende. En dat al op mijn 23ste. Een paar jaar na mijn depressie zat ik weer thuis. Ik was even daarvoor naar mijn huisarts geweest. Ik had al wat langer last van lichamelijke klachten. Maar dat weet ik aan het feit dat het druk was op mijn werk. En dat ik een medewerker op non-actief had moeten zetten. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Die nacht had ik het flink benauwd en ik had pijn op de borst. Volgens mijn (nieuwe) huisarts was dat hyperventilatie. Volgens hem wezen de klachten weer in de richting van een depressie. Volgens mij was dat niet zo, want ik had toch genoeg handvaten dat het me niet weer zou gebeuren. Ik luisterde toch naar mijn lichaam? Niet dus."

"In die week kreeg ik in de gaten dat het inderdaad wel eens een depressie kon zijn. Ik had hevige angsten: dat ik door mijn benen zou zakken als ik op zou staan, dat mijn hart er mee zou stoppen. Ik ben vrij snel weer met medicijnen begonnen. Pas na vijf, zes weken merkte ik enig effect. Ik had wat extra medicijnen gekregen tegen de angsten. In die periode voelde ik me echt vreselijk. Dit was geen leven meer, maar overleven. Ik wilde dood, nee dat was het niet, ik wilde zo niet leven. Het was 24 uur per dag donker in mijn hoofd. En als ik geluk had, was het 5 minuten even wat lichter. Toen de pillen begonnen te werken, heb ik de Riagg gebeld voor therapie. Na mijn eerste depressie dacht ik, dit gebeurt mij nooit weer. Als ik nu kijk heb ik de eerste depressie van de zijlijn meegemaakt en de tweede depressie ben ik er doorheen gegaan. Voor mijn gevoel moest ik eraan geloven."

Geen leidinggevende meer

"Eerst moest alles afgebroken worden, echt alles, om weer te kunnen bouwen. Nu gaat het goed met me. Ik ben een aantal weken geleden gestopt met medicatie. Spannend hoe het verder zal gaan. Ik heb veel geleerd, heel veel. Geleerd om verantwoordelijkheid te nemen over mezelf. Geleerd om lief voor mezelf te zijn. Ik werk weer, parttime en heb geen leidinggevende functie meer. Wat betreft kennis en ervaring kan ik meer. Maar geestelijk trek ik dat niet. Dit vind ik nog steeds moeilijk. De depressie heeft veel pijn, verdriet en tijd gekost. Maar ik heb gekozen. Ik heb kunnen kiezen voor het leven. Ik heb veel moeten inleveren. Daar staat tegenover dat het leven steeds leuker wordt. Ik kan nu genieten. Als je in een depressie zit, dan is het donker en kun je je niet voorstellen dat je er ooit nog uitkomt. Maar het kan. Mij is het ook gelukt en hoe!"

Reacties

Angeline
26 May 2019 12:44
Ik vraag me af waar ik terecht kan voor hulp. Praktijk ondersteunster heeft verdere hulp geweigerd, omdat ik volgens haar al teveel beschadigd ben door EMDR sessies.
Daar schiet ik alleen niks mee op, ik zoek juiste hulp. Iemand suggesties op deze site?
- Callie
  21 June 2019 16:47
  Kan de huisarts niet iets regelen?
Callie
03 February 2019 07:38
Ik herken de situatie, ik had de moed niet om hulp te vragen. Ik verzweeg dat veel negatieve gebeurtenissen uit het verleden door mijn hoofd dwaalde. Daarbij kwam de werkdruk, 6 van de 7 dagen ingepland worden, elke dag 14 tot 15 uur van huis. Het gezin missen, geen tijd meer voor leuke dingen. Het werd zo heftig dat ik vaak de dood tegemoed heb gekeken. Niet kunnen praten en dan als klap op de vuurpijl verliet mijn vrouw mij ook nog. Dan kom je in een molen die je niemand gunt. Nu heb ik goede hulp en ben voor 75% terug op de wereld als mens. Tip, zoek tijdig hulp voor het te laat is en ben in elk geval eerlijk en open tegen de hulpverleners.
- Angeline
  26 May 2019 12:46
  Hoi Callie,
  
  Ik wil graag de juiste hulp, maar psychologe praktijk ondersteunster weigert me nog door te verwijzen!
Le
24 January 2019 20:09
Hallo,
Ik ben nieuw hier.
Maar zijn er ook goede berichten?
Ik loop sinds mijn 16e al tegen dingen aan. Altijd werd het een depressie genoemd. Totdat ik in 2014 diagnose burn-out kreeg, vanwege eerste hulp geval en verhoogde bloeddruk. Ik ben een neef verloren aan zelfmoord vanwege depressie. Mijn oma is uit huis geplaatst hierdoor. Een nicht heeft het ook.
Is het normaal “ dat je geen bevolkingsonderzoek” doet, omdat het je toch niks kan schelen? En dat je toch niet hier wil zijn!
Vanwege reorganisatie ook baan kwijt. Terwijl dat me zo’n fijn goed gevoel gaf?
Heel verhaal!
Groetjes le
Goedhart
09 January 2019 21:30
Zelf heb ik een groot hoofdstuk afgesloten, en nu zit ik zonder werk , geen energie meer om verder te gaan. toch het iets mij op de been. Dat is dansen, wedstrijden en gezelligheid met vrienden.... maar eenmaal thuis ,.... verval ik in depri-mode. Ik zou graag nog wat willen doen, maar heb geen energie meer ... en heb soms al de neiging om iets te pakken.
Julian
16 December 2018 18:29
Klinkt meer als een 27-jarige die een slap excuus verzint maar goed, triest. Nog niets gezien en je loopt al te miepen over zoiets?
- Blade
  17 June 2019 21:31
  Zulke uitspraken kun je beter voor je houden.
- Jongeman25
  14 January 2019 20:53
  Waarom kan een 27 jarige nog niets gezien hebben? Ik ken genoeg mensen die op die leeftijd al dingen hebben gezien en meegemaakt waar je bang van word.
Mischa
10 October 2018 13:54
Zit ook in een depressie, maar ik denk dat alle verhalen die ik lees juist niet helpen. Er zullen toch ook genoeg mensen uit hun depressie komen? Naar hun verhalen ben ik juist in geïnteresseerd.
- Callie
  21 June 2019 16:59
  Ik ben er één van. Maanden gevochten met vallen en opstaan. Een nieuwe baan was voor mij de aftrap van een nieuw leven. Door mijn werk heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en heb ook mensen laten vallen om mijn leven op de rails te krijgen. Ook psychiatrische hulp heeft mij enorm geholpen. Praten over mijn verdriet met tranen erbij luchten op. Ik sta nu voor 95% weer in het leven en maak van elke nieuwe dag een mooie dag. Positief proberen te blijven denken is een must. Vooral vooruit kijken en amper achterom doet wonderen. Er is één nadeel en dat is je moet er zelf voor knokken!!!!!!!
Indi
01 September 2018 06:55
Waarom lukt het niet? Ik probeer lief te zijn tegen iedereen. Korte sociale contacten op mijn werk in de verkoop lopen fantastisch, ik word er gelukkig van. Met mijn collega's loopt het echter anders, altijd... Waarom, waarom is het zo moeilijk? Ik probeer, ik wil, ik doe mijn best en toch is alles weer kapot. Niemand verstaat de pijn die ik voel.

Zwanger en super veel pijn vanbinnen. Ben terug thuis en dan zeggen ze (collega's) schaamt gij u niet, ongelooflijk. Ze kwetsen mij, behandelen mij rot, ik ga kapot van verdriet en ik moet mij schamen dat ik liever zou verdwijnen. Ergens voor de zoveelste keer opnieuw beginnen. Ik kan niet weg, heb gekozen voor een leven op te bouwen. Ik slaap, word wakker en begin te huilen. Ik ben bang, ik wil een uitweg. Ik voel mij niet veilig. Alles is kapot aan het gaan. Al heel mijn leven dezelfde vicieuze cirkel. Ik geraak erdoor, word weer even gelukkig en vergeet al de pijn en dan bam het begint opnieuw. Gaat een normaal leven, een blijvende job, een gevoel van het lukt eindelijk wel komen of blijf ik zo verder aanmodderen, iets opbouwen dat weer wordt afgebroken, kunnen leven en niet meer kunnen leven, terug financieel aan de grond, omdat het weer de zoveelste job verandering is?

Ik heb niets, ben niets en zal nooit bereiken wat het leven bedoeld. Ik ben niemand als ik alleen ben. Ofwel sterf ik nu en ben ik ervan af, ofwel blijf ik proberen, omdat ik weet dat het terug beter wordt, om daarna terug slechter te worden. Alleszins zal ik nog serieus moeten knokken als ik dan toch nog jaren hier ga zijn, als ik oud ben zal ik nog altijd niet voor mijzelf kunnen zorgen, ik zal niets hebben.
Jan
28 August 2018 12:50
Ik herken veel symptomen. Alleen ik heb vanaf mijn achtste vermoeidheid en niet weten hoe en wat ik had. Ik ben nu weer depressief en ik las dat iemand de depressie heeft overwonnen. Gefeliciteerd. Ik hoop het oprecht dat je het achter je hebt. Want een depressie is zwart, tenminste voor mij. Ik vraag me af of het genetisch in je zit of dat je depressief wordt van de omstandigheden waarin je verkeert. Ik heb vanaf de wieg geweld meegemaakt. De psycholoog waar ik in behandeling was geloofde mij niet, want dat krijg je niet mee. Maar ik kan het het niet verklaren dat ik moe was en niet sprak. Ik heb veel meegemaakt ik kan er een boek over schrijven.

Ik schrijf gedichten meestal gedreven door pijn. Ik ben verslaafd geraakt. Ik weet het nog steeds na een terugval terug te komen. Ik weet nadat ik deze terugval geen meer kan permitteren. Ik steel niet en vroeger dealde en ik smokkelde. Ik ben 49, ik wil dat niet meer. En met smokkel dan maak je het voor jonge kinderen mogelijk om iets te proberen wat anders niet wilde. Ik bedoel ik ben degene die het mogelijk maakt dat een kind kan gebruiken. Ik was 13 toen ik mijn eerste joint van mijn broer kreeg en 5jaar later mijn eerste heroïne. Wat kan een mens verdragen aan ellende maar ook teveel prikkels van de maatschappij in mijn beleving. Ik denk dat ik aan het einde van het leven ben. Ik weet het niet meer. Ik zal morgen wel weer overgaan naar buprenorfine. Ik heb wel geleerd door te zetten en de overwinning te halen en van mijn antidepressiva lees heroïne af te komen. Ik hoop dat artsen en hulpverleners mensen met die vorm van zelfmedicatie serieus gaan nemen. Want ik ken de blik van wat wil hij nu weer. Dat maakt me schichtig en niet geloofwaardig. Ik heb teveel net als andere hier teveel meegemaakt.
Bianca
13 August 2018 13:12
Zo herkenbaar...
Laura
12 August 2018 17:00
Hoi Allemaal,
Ook ik worstel met depressie al heel mijn leven. Ik voel mij zo ontzettend alleen, ben al zo vaak dierbare kwijt geraakt. Het lezen van jullie berichten raakt mij, ik hoop dat wij hier een weg in vinden. Het is inderdaad elke dag vechten, hoelang kan ik nog strijden? Ik wil zoveel maar ik krijg niks uit de vingers. Het leven kan zo mooi zijn maar de druk is hoog.
Ik wens jullie het allerbeste.
Groetjes,
Laura

Depressie: als leven overleven wordt

Prestatiedrang

Intens vermoeid

Therapie

Hyperventilatie

Geen leidinggevende meer

Reacties

Reageer ook

Cookievoorkeuren

Social media cookies

Persoonlijke cookies

Cookies op gezondheidsplein.nl