“Door een scooterongeluk en fibromyalgie viel mijn droom in duigen”

“In het ziekenhuis bleek ik zwaar gekneusde knieën en een hersenschudding te hebben. Vervelend, maar niet ernstig, de tijd zou de wonden en pijn helen. Maar maanden na het ongeluk voelde mijn knieën nog steeds aan of er een permanente verdoving in zat. Toen daar ook nog hoofdpijn, nek- en schouderklachten bij kwamen ben ik via de huisarts uiteindelijk bij de reumatoloog beland. Zijn diagnose: fibromyalgie, net als mijn moeder. Dat was best even een klap.”

“Sinds het ongeluk had ik niet meer gesnowboard, iets wat ik normaal gesproken drie keer in de week deed. Ik miste de kick. Ik mist de vrijheid. En ik miste zelfs de koud. Ook al was het misschien niet realistisch en wist ik diep vanbinnen beter: ik wilde nog steeds mijn droom najagen en snowboardlerares op de toppen van Hochjochhspitz worden.”

“Maar het ging niet. Door de fibromyalgie kreeg ik last van vermoeidheidsklachten, gewrichtspijnen, ontstekingen, concentratieproblemen, stemmingswisselingen, en noem maar op. Mijn beurse knieën daarbij opgeteld, maakte me mentaal en fysiek tot een wrak. Ik heb nog één keer geprobeerd om te snowboarden. Een uurtje, toen was het klaar en ben ik definitief gestopt, met veel pijn in mijn hart.”

“Dat ik mijn passie niet meer kon uitoefenen, zorgde voor een grote innerlijke strijd, met veel frustaties, woede, agressie en paniek. Daartegen heb ik antidepressiva gekregen, omdat de woedeaanvallen soms behoorlijk uit de klauwen liepen. Ik stond met ruzie op en ging ermee naar bed. Op sommige momenten herkende ik mezelf heel erg in mijn oom die gediagnosteerd is met borderline. Uit zelfbescherming en bescherming voor mijn omgeving – mijn oom mishandelde mijn oma en ik wilde voorkomen dat ik iemand uit woede iets aan zou doen – heb ik daarom aangedrongen op psychisch onderzoek. Hiermee werden mijn vermoedens bevestigd. Naast kapotte knieën, fibromyalgie heb ik ook borderline en PTSS (posttraumatische stressstoornis).”

“Momenteel zit ik in een revalidatietraject om de lichamelijke ongemakken aan te pakken. Daarna gaat de focus op de behandeling van mijn borderline en PTSS. First things first.”

“Nu jaren na het ongeluk besef ik dat het leven niet altijd gaat zoals wij dat graag willen zien. Maar er zijn genoeg wegen die je kunt bewandelen met nieuwe dromen! Aan dat idee houd ik me vast. Een gezinnetje stichten met mijn lieve geduldige vriend. Daar ga ik nu voor.”