"Na het weekend ben ik naar de dokter gegaan. Ik vertelde hem over de pijn in mijn rug en de uitstraling naar mijn linkerbeen. Duidelijke signalen voor een rughernia. Maar hij dacht er anders over. Volgens hem had ik gewoon een spier verrekt. Ik kreeg diclofenac en het advies om rustig aan te doen. Mocht de pijn aanhouden, dan moest ik maar weer terugkomen."
"Een paar dagen later zat ik alweer in de wachtkamer met hetzelfde verhaal. De dokter stond nog steeds achter zijn lezing dat het slechts een verrekt spiertje in mijn rug was, wat wel met rust zou genezen. Vanwege de hevige pijnscheuten heb ik met mijn vuist op tafel geslagen en geëist om een verwijsbrief naar de neuroloog. Met veel pijn en moeite werd ik uiteindelijk doorgestuurd."
"De neuroloog in het ziekenhuis bevestigde wat ik inmiddels al dacht: een hernia. Mijn eerste reactie was: 'Dat is toch voor oude mensen'. Hierop legde de neuroloog uit dat ook jonge mensen een hernia kunnen krijgen, al is dat bijna zeldzaam als een voetballer die van Feyenoord naar Ajax verkast. Volgens hem was het bij mij een combinatie van factoren: ik ben geboren met zwakke wervels, ze zijn altijd iets opgezwollen. Daarbij vergde ik met mijn keepercarrière en bijbaantje als afwashulp het uiterste van mijn rug. In principe was ik een tikkende tijdbom."