Wie betaalt de kosten van sportblessures?

Jaarlijks lopen duizenden mensen in Nederland een blessure op tijdens het sporten. Dat kost per jaar miljoenen euro's aan behandelingen en aan ziekteverzuim.

Voor de kosten van het ziekteverzuim draaien op dit moment de werkgevers op. Er gaan regelmatig stemmen op om dat te veranderen. Er zou dan een constructie bedacht kunnen worden, waarbij de werknemer en de werkgever samen de kosten dragen. De blessure is immers ontstaan doordat een werknemer een risico heeft genomen in zijn eigen tijd. Aan de andere kant is uit onderzoek gebleken dat als werknemers helemaal niet zouden sporten de kosten voor ziekteverzuim veel hoger zouden liggen. Bewegen is immers gezond en kan hart- en vaatziekten voorkomen.

Wat vind jij, moet een werknemer bij een sportblessure zelf voor een deel van de kosten van zijn ziekteverzuim opdraaien? Of is een sportblessure hetzelfde als een griepje?

Verder lezen

4. Stress verminderen met sporten

Reacties

Wilma (40)
28 januari 2014 10:51
hallo moeder,
wat een ontzettend nare ervaring zeg tijdens de zwangerschappen!
ik ben zelf kraamverzorgende en vraag me af of je wel goed je verhaal hebt kwijt gekund na de bevalling en voldoende steun en tips hebt gehad in de kraamtijd. en heb je kunnen genieten van die week?
Anoniem
28 januari 2014 10:51
Hallo Moeder,

Ik kan me volledig in je verhaal vinden. Zelf ben ik nu 6 en halve maand zwanger van mijn eerste kindje en geloof me, bij ons gaat het ook echt niet over rozen.
Ik begon met een tweeling waarvan ik van af het begin onmenselijk veel buikpijnen kreeg. De artsen zeiden dat hoort er bij en maak je niet druk.
Na twee maanden ontzettend veel pijn gehad te hebben bleek er een te zijn afgestorven, de artsen wezen me nu erop dat ik heel rustig moest blijven en veel bedrust moest houden. Ik had in die twee maanden nog niets anders dan slapen gedaan.
Na de derde maand kreeg ik griep en daarboven op een te hoog suikergehalte en werd elke twee weken getest.
Behalve dat ik nog steeds niet kon slapen van de pijn die ik door te veel vocht kreeg in mijn hele lichaam en me bijna niet kon bewegen van de pijn, heb ik vier weken platgelegen toen ze mijn verzekerden dat het na de vierde maand beter zou gaan hoopte ik dat er verbetering zou komen. Niets is minder waar: misselijk, overgeven, pijn, rugpijn, hoofdpijn, infecties, alles bleef en ik kreeg er een te hoog eiwitgehalte bij.
Ze waren bang voor zwangerschapsvergiftiging en kreeg medicijnen die door een andere arts weer werden afgeraden.
Toen ik weer ziek werd voor de derde keer en na 5 infecties nog steeds moe en veel pijn en ongemak had moest ik weer plat,maar zelfs dat hielp niet.
Weken heb ik niet kunnen slapen mijn vriend is ten einde raad maanden heeft ie mij dag en nacht verzordgd en geen verbetering.
Nu krijg ik physio theraphie voor mijn bekken en heupen omdat mijn heupen het gewicht niet kunnen dragen en mijn benen letterlijk scheuren.
ik heb nog 2 en halve maand te gaan maar ik ben huiverig voor de bevalling en wat nog gaat komen.
Toen ik jou verhaal las begreep ik je meteen,zeker omdat wij drie kinderen wilde maar ik daar niet echt voorlopig niet aan moet denken.
Ik ben al blij als ik deze baby
Marjolein (31)
28 januari 2014 10:51
het enige wat ik je aan kan raden als je dat nog niet hebt gedaan, lotgenotencontact te zoeken bij de vereniging van ouders van couveusekinderen. www.xs4all.nl/~vockind
Mariska (29)
28 januari 2014 10:51
Hallo andere mamma's,

Tja, het is toch wat... Ik kan er zelf ook over meepraten. En dan altijd en eeuwig te horen krijgen dat een zwangerschap geen ziekte is en dat alle pijntjes en ongemakken er bij horen!! Het mooie is nog dat dat meestal kerels zijn, hun vrouwen hebben wel een normale zwangerschap achter de rug, dus wat zeur je nu eigenlijk. Walgelijk. Ik ben nu zwanger van de derde. Joepie, dit wordt een groot feest dat 9 maanden gaat duren dacht ik... De eerste twee zwangerschappen waren ook geen pretje. "in blijde verwachting"?? Wat is dat? Negen maanden spannig kunnen ze het beter noemen. Ik was blij dat ik er 40 weken op had zitten en nog kwamen ze beiden met 42 weken (ingeleid) te wereld. Alletwee 9,5 pond! Ik hou mijn hart vast wat deze gaat doen.. Ik ben iniedergeval niet van plan om langer dan 40 weken door te lopen (nou ja, lopen..huilend stap voor stap). Ben nu 20 weken en kan er nogsteeds niet van genieten. Geen buik, geen teken van leven, pijn hier,pijn daar.. Nee, ik dach!
t echt dat ik al genoeg had mee gemaakt om van deze zwangerschap te gaan genieten. Maar nee, op een of andere manier zegt mijn lichaam dat er weer iets niet goed is. Ik hoop dat de aankomende 20 weken snel om zijn, dan beginnen de volgende zorgen. (wiegedood e.d.) Bah, ik had zo gehoopt dat ik nu wel heerlijk zwanger zou zijn.
Verder wens ik iedereen een fijne zwangerschap toe en een voorspoedige bevalling. ('k kan er niet over mee praten) Groetjes, mariska
Marjolein (31)
28 januari 2014 10:51
Hallo.
ik voel zeer met je mee. Zelf ben ik bevallen van een tweeling bij 27 weken.ik heb ook bedrust in het ziekenhuis gehad en dit 9 weken volgehouden toen moesten de kinderen gehaald worden. we hebben zeer veel ellende tijdens en na de zwangerschap gehad ook toen de kinderen geboren waren. de kinderen zijn bijna 3 jaar en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en heb nog veel moeite om alles te accepteren. het enige wat ik je aan ka
Mariska (29)
28 januari 2014 10:51
Hallo andere mamma's,

Tja, het is toch wat... Ik kan er zelf ook over meepraten. En dan altijd en eeuwig te horen krijgen dat een zwangerschap geen ziekte is en dat alle pijntjes en ongemakken er bij horen!! Het mooie is nog dat dat meestal kerels zijn, hun vrouwen hebben wel een normale zwangerschap achter de rug, dus wat zeur je nu eigenlijk. Walgelijk. Ik ben nu zwanger van de derde. Joepie, dit wordt een groot feest dat 9 maanden gaat duren dacht ik... De eerste twee zwangerschappen waren ook geen pretje. "in blijde verwachting"?? Wat is dat? Negen maanden spannig kunnen ze het beter noemen. Ik was blij dat ik er 40 weken op had zitten en nog kwamen ze beiden met 42 weken (ingeleid) te wereld. Alletwee 9,5 pond! Ik hou mijn hart vast wat deze gaat doen.. Ik ben in iedergeval niet van plan om langer dan 40 weken door te lopen (nou ja, lopen..huilend stap voor stap). Ben nu 20 weken en kan er nog steeds niet van genieten. Geen buik, geen teken van leven, pijn hier, pijn daar.. Nee, ik dacht echt dat ik al genoeg had meegemaakt om van deze zwangerschap te gaan genieten. Maar nee, op een of andere manier zegt mijn lichaam dat er weer iets niet goed is. Ik hoop dat de aankomende 20 weken snel om zijn, dan beginnen de volgende zorgen (wiegendood e.d.) Bah, ik had zo gehoopt dat ik nu wel heerlijk zwanger zou zijn.
Verder wens ik iedereen een fijne zwangerschap toe en een voorspoedige bevalling ('k kan er niet over meepraten). Groetjes, Mariska
Marjolein (31)
28 januari 2014 10:51
Hallo,
Ik voel zeer met je mee. Zelf ben ik bevallen van een tweeling bij 27 weken. Ik heb ook bedrust in het ziekenhuis gehad en dit 9 weken volgehouden. Toen moesten de kinderen gehaald worden. We hebben zeer veel ellende tijdens en na de zwangerschap gehad ook toen de kinderen geboren waren. De kinderen zijn bijna 3 jaar en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en heb nog veel moeite om alles te accepteren. Het enige wat ik je aan kan raden als je dat nog niet hebt gedaan, is lotgenotencontact te zoeken bij de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen: www.xs4all.nl/~vockind.
Anne-Marie
28 januari 2014 10:51
Ik herken mezelf ook wel. Mijn eerste zwangerschap was een tweelingzwangerschap die niet goed verliep. Na twintig weken kreeg ik een toen nog experimentele laseroperatie in Londen, waarna mijn zoontjes geboren en gestorven zijn. Het was een akelige zwangerschap, met een nog akeliger conclusie. Daarna raakte ik snel zwanger van mijn dochter. Veel spanning, veel rouw nog, en na 34 weken belandde ik in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging. Mijn dochter kwam met 37 weken klein maar gezond ter wereld. Na haar nog een zoontje, die na 38 weken hoge bloeddruk en extreme moeheid ter wereld kwam via een stuitbevalling. Ik ben dolgelukkig met de twee kinderen waar ik wel voor mag zorgen, maar het heeft me wel een hoop gekost. Misschien zou ik nog wel een vijfde kindje willen (de eerste twee kinderen tel ik altijd mee, zij blijven deel uitmaken van ons gezin), maar nog een keer die doffe ellende, met twee kinderen om voor te zorgen... pffff!
Ik houd het hierbij, bij die kleintjes waar ik zielsveel van houd!
28 januari 2014 10:51
Ik vind het heel zielig voor je dat je zoÃâÃÂ´n ervaring met zwangerschappen hebt, maar je doet net of het je hele leven heeft verwoest.
Je kinderen zijn nu toch gezond?
Geniet ervan.
Mijn hele bevalling ging perfect het kindje (Robin) was kern gezond.
Hij moest nog heel even in het ziekenhuis blijven en de volgende dag kon ik hem ophalen.
Ik kom de volgende dag terug en toen was Robin overleden.. gestikt in zijn pyama jasje dat ie aan had maar niet goed zat
miranda
28 januari 2014 10:51
Hoi, ik begrijp je volkomen. Sinds 7 maanden ben ik moeder van een geweldig zoontje. Ik had ook vanaf het begin af aan een erg beroerde zwangerschap. Later bleek dat ik het HELLP-Syndroom had (ÃÆÃÂ©ÃÆÃÂ©n van de ergste zwangerschapsvergiftingen). Na 38 weken moest ik acuut worden ingeleid omdat mijn bloeddruk toen echt veel te gevaarlijk hoog was. Na de bevalling, die redelijk verliep, ben ik echt doodziek geworden en lag binnen no time op de Intensive Care te vechten voor mijn leven. De eerste 48 tot 72 uur na de bevalling waren zeer kritiek. Maar gelukkig heb ik het gehaald en kon ik 5 dagen na de bevalling naar huis met mijn zoontje.

Mijn wens is om 3 kinderen te hebben. Maar het risico dat ik de volgende zwangerschap weer zo ziek word is zeker aanwezig. De keuze wordt dus straks wel heel erg moeilijk. Nu wil ik er even niet aan denken en lekker genieten van ons lieve zoontje!

Dus echt meid,ik begrijp jou volkomen!
Sterkte en veel geluk met jou twee kindjes.

Liefs Miranda(25).

Wie betaalt de kosten van sportblessures?

Reacties

Meld je aan voor de nieuwsbrief

Bedankt voor je aanmelding

Cookies op gezondheidsplein.nl