Scoliose bracht een onverwachtse wending in mijn leven

‘’Op vakantie in 2016 kwam mijn moeder erachter dat mijn rug scheef stond. Ik stond in mijn bikini en mijn moeder probeerde telkens mijn bikini recht te trekken. We kwamen er al gauw achter dat het niet aan mijn bikini lag. De oorzaak van mijn scheef zittende bikinitop was mijn houding.’’

‘’Terug van vakantie besloot ik naar de huisarts te gaan. Met een simpele check waarbij ik voorover moest buigen kon de arts direct zien of mijn wervelkolom en schouders recht stonden. Dat stonden ze overduidelijk niet en ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Met de foto’s die in het ziekenhuis werden gemaakt, werd de reden van mijn kromme rug duidelijk. Ik heb scoliose. Terwijl ik dacht dat mijn rugpijn normaal was, dat heeft iedereen wel eens.’’

‘’Bij een bocht van 45 graden moet je geopereerd worden, bij mij was de bocht zelfs 54 graden. Een corrigerende brace was voor mij geen optie meer. De scoliose zou alleen maar erger worden en mijn organen zouden heftig in verdrukking raken. Alternatieven waren er niet.’’

‘’Met het idee rondlopen dat je een flinke operatie moet ondergaan is allesbehalve fijn. Na lang wachten was het in oktober 2017 eindelijk zo ver. Ik was zó zenuwachtig. Je weet dat je niet ontkomt aan de pijn. Daarnaast spookten er nog allemaal vragen rond in mijn hoofd. Kan ik na de operatie alles wel wat ik eerst kon? Zijn er nare gevolgen?’’

‘’Na de operatie, van ongeveer zeven uur, voelde ik vrij weinig. Ik kreeg veel morfine toegediend om de pijn te verzachten, maar ik werd hier enorm ziek van. Het overgeven gaf zoveel druk dat ik koos om te stoppen met de morfine. De pijn was ondraaglijk, maar de morfine maakte het zowat onhandelbaar.’’

‘’Ik heb nu twee metalen staven aan beide kanten van mijn wervelkolom. Deze staven zitten vast met veertien pennen. Dit is best een heftig idee. Hierdoor ben ik zelfs 2.5 centimeter gegroeid! Ik voel me nog heel stijf en de huid op mijn rug is erg gevoelig. Ik moest helemaal opnieuw leren lopen. De tijd voor de operatie liep ik onbewust scheef, dus om ineens in een nieuwe rechte houding te moeten lopen was gigantisch wennen. Met alle oefeningen die ik heb meegekregen vanuit het ziekenhuis gaat het stapje voor stapje steeds beter.’’

‘’Op het litteken op mijn rug ben ik trots. Het loopt van mijn schouderbladen naar beneden tot net boven mijn heup. De ervaring geeft me moed en kracht om in mindere tijden door te gaan. Ups-and-downs, maar toch blijven vechten. Ook vind ik het bijzonder wat in de zorg allemaal mogelijk is. Zonder hen zouden mijn organen in verdrukking zijn geraakt en was ik in veel grotere problemen gekomen. De revalidatie is pijnlijk, maar het gaat goed. Het is een kwestie van wennen, tijd en ermee leren leven.’’