"Toen Lisa na een zware bevalling ter wereld kwam, was dat voor mij helemaal geen opluchting. Ik beleefde deze bevalling heel anders dan de geboorte van mijn eerste kindje, Tim. Ik dacht dat dit gevoel wel over zou gaan, wanneer ik thuis zou zijn in mijn vertrouwde omgeving. Eenmaal thuisgekomen was de roze wolk echter nog steeds niet in zicht en de blijdschap bleef ook nog steeds achterwege. Ik voelde me hier heel erg schuldig over."
"Na een paar dagen was ik nog steeds in een sombere stemming. Er hoefde maar het minste of geringste te gebeuren of ik barstte in tranen uit. Het voelde alsof ik geen macht meer had over mijn gevoelens.Ik was ook vaak duizelig en kon me nergens op concentreren, maar ik dacht dat vermoeidheid daar de oorzaak van was."
"Natuurlijk had mijn man ook door dat ik me anders gedroeg dan na de bevalling van Tim. Maar omdat ik zo'n schuldgevoel had over mijn eigen gevoelens durfde ik er niet met hem over te praten. Ik was bang dat hij het niet zou begrijpen."