"Met een lift naar de hoogste etage van een flatgebouw, dat doe ik dus nooit!"

Verhaal door Geertje (39)

Geertje (39) heeft twee kinderen en is getrouwd. Ze heeft last van claustrofobie. Zo lang ze zich kan herinneren heeft ze dit al. Vooral nu ze kinderen heeft, merkt ze dat ze door haar angst voor kleine ruimtes niet meer alles kan doen.

"Met een lift naar de hoogste etage van een flatgebouw, dat ik doe ik dus nooit! Ik ga nog liever lopen dan dat ik in dat ellendige kleine hokje moet. Mijn zus woont bijvoorbeeld in een acht etages tellend flatgebouw. Ik loop liever zestien trappen om bij haar op visite te gaan. Dan kan me in ieder geval niets gebeuren.

Zo lang als ik me kan herinneren heb ik al last van claustrofobie. Kleine ruimtes, daar moet ik niets van hebben. In een metro ga ik dus ook niet, laat staan dat ik in een overvolle bus stap. Ik kan niet tegen ruimtes die automatisch sluiten en waar ik zelf niet kan bepalen wanneer ik naar buiten kan. Als ik in een kleine ruimte zit, moét ik eruit kunnen anders word ik gek. De muren komen op me af, ik krijg het benauwd en denk dat ik er nooit meer uit kom. Ik ben zelfs al eens flauwgevallen.

Bewust van claustrofobie en de beperkingen die het mij oplegt

Nu ik kinderen heb, ben ik mij heel erg bewust van mijn claustrofobie. Ik kan bepaalde dingen dan ook niet met mijn kinderen doen. Ik ga bijvoorbeeld niet met mijn oudste dochter in de achtbaan in een pretpark. Bang dat de beugels die mij omklemmen niet meer opengaan en ik dus vastzit. Ik ga ook niet met mijn kinderen mee in een overdekte glijbaan in het zwembad. Ik ben bang dat ik aan mijn badpak blijf haken en er niet meer uit kan.

Met het vliegtuig op vakantie doe ik liever ook niet. Ik ben wel eens helemaal door het lint gegaan toen ik in een vliegtuig zat. We kwamen op de plaats van bestemming aan en we waren veilig geland. Toen het lichtje 'riemen vast' uitging, stond iedereen op om zijn of haar handbagage te pakken. Ik kreeg het spaansbenauwd, zweette enorm en had het gevoel alsof ik er niet meer uit kon. Ik begon te huilen en te schreeuwen dat ik eruit wilde. Achteraf schaam je je dood bij zo'n voorval, maar op dat moment kon ik niet anders. Ik moést uit dat vliegtuig.

Als ik op het nieuws beelden van een ongeluk zie waarbij mensen klem zitten of vastzitten in een kleine ruimte, dan krijg ik het al benauwd. Het gaat zelfs zo ver dat ik niet meer verder kan kijken. Als ik bijvoorbeeld op de radio hoor dat er twee uur lang een trein in een tunnel heeft stilgestaan dan ga ik de eerst komende twee weken niet meer met de trein. Ik ben zo bang dat mij dat ook ooit overkomt. Ik weet hoe ik dan zal reageren en dat maakt mij ook bang.

Hoe kom ik van mijn claustrofobie af?

Ik kan me niet herinneren waardoor ik claustrofobie heb gekregen. Voor zover ik en mijn ouders weten, heb ik vroeger nooit vastgezeten in een lift. Ik ben ook nooit opgesloten in een kleine ruimte. Waar het vandaan komt, weet ik dus niet; het was er opeens en het is niet meer weg gegaan. Ik heb al veel dingen gedaan en geprobeerd om van mijn claustrofobie af te komen. Aan andere dingen denken, in een boekje lezen zodra ik het benauwd krijg, pilletjes slikken etcetera. Het helpt allemaal niet.

Ik wil misschien wel eens een cursus doen om van claustrofobie af te komen. Ik vind het toch vervelend dat ik niet alles met mijn kinderen kan doen. Daarentegen zie ik enorm op tegen zo'n cursus, omdat ik dan juist in kleine afgesloten ruimtes moet. Ik heb ook gehoord dat claustrofobie naar verloop van tijd terug kan komen. Ik ben nu op zoek naar de beste therapie die er maar bestaat, zodat ik in de toekomst wel met mijn dochtertjes in de achtbaan kan."

Reacties

kaas
17 maart 2017 18:44
Is niet normaal.
Lisanne
21 juni 2016 10:44
Ik heb het ook niet zo extreem, maar het is wel heel herkenbaar. Zelf heb ik toen ik tien was in een dichte koffer opgesloten gezeten. Het leek mij en mijn vriendin wel leuk dat eens te proberen. Ik heb een tijdje bij de psycholoog gelopen, wat me wel een beetje geholpen heeft. Ik durf nu in de meeste liften (niet de krakerige extreem kleine), maar helemaal is mijn angst nog niet weg. Ik wil binnenkort graag backpacken, maar dan moet je natuurlijk in zo'n klein tentje slapen. Mijn probleem is dan ook nog eens dat ik in een half slaap kan gaan gillen (vanwege mijn claustrofobie). Ik weet niet goed hoe ik dit moet oplossen. In iets grotere tenten durf ik wel, maar dat is veel te zwaar.
Joris
25 april 2016 22:09
Identiek verhaal, vooral van dat vliegtuig. Ik heb bijna hetzelfde gevoel gehad, op hetzelfde moment. Ik heb ook het idee dat het steeds erger wordt als ik zie hoe mensen in een politiebusje gezet worden, achter zo'n hekje. Ik ben nu 43 en durf helemaal niets meer. Ik durf niet meer achter in een auto en zelfs de helm (van de motor) vind ik al benauwd! Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom.
Marjolijn
23 juli 2015 17:02
Hallo Geertje,

Ik lees jouw verhaal en het is voor mij héél herkenbaar. Ik ga ook niet in ruimtes, waar ik het gevoel heb er niet uit te kunnen, als ik bijvoorbeeld naar een begrafenis moet in de kerk, zit ik achter, en aan het gangpad! De lift, trein en vliegtuig, achtbaan, overdekte glijbaan, metro, tram, mij niet gezien.

Ik heb wel eens een cursus gevolgd (je wordt trouwens niet in kleine kamers opgesloten hoor) in Nijmegen. En toen ging ik zelfs in de trein, maar je moet blijven oefenen, en dat heb ik niet gedaan, en toen was ik weer terug bij af! Mensen zeggen tegen mij: kijk eens wat een grote kamer, je kunt niet stikken, ja, ik ben niet gek, dat weet ik ook wel, daar gaat het mij niet om, als ik weet dat de deur dichtgaat, dan moet ik eruit.

Ik krijg het heel warm en transpireer vreselijk, maar nu weet ik door de cursus wel, hoe ik moet ademen, zodat ik niet meer ga hyperventileren. Ik zelf heb claustrofobie sinds het overlijden van mijn moeder en het in de WAO komen en als kind heb ik in het ziekenhuis gelegen in Duitsland, toen was ik 5 jaar, en had ik gips van mijn rug tot aan kin, ik ben er overtuigd van, dat je dan in een instabiele periode zit, en dat het dan zich kan ontwikkelen.

Ik hoop dat jij een oplossing vindt en er anders mee kan leven.
Groetjes.
Annemarie
24 januari 2014 13:30
Hallo Geertje! Het lijkt me dat het wel nodig is dat je probeert van je claustrofobie af te komen. Vooral als het je in de weg gaat staan van datgene wat je dagelijks wil doen. Ik zou niet weten wat voor therapieÃÆÃÂ«n je kan doen, maar er zijn ook vast wel verenigingen voor claustrofobie of algemeen fobieÃÆÃÂ«n. Surf eens op het internet. Zo'n vereniging met lotgenoten kan ook je schroom wegnemen. Niet een cursus volgen omdat je bang bent dat je dan toch zulke kleine hokjes in moet, daar moet je juist niet van af laten houden. Zoiets wordt natuurlijk ook rustig opgebouwd. Het is juist de bedoeling dat je er van af komt, en niet dat je nog banger wordt. Veel succes!
Plien
24 januari 2014 13:30
Zelf heb ik ook claustrofobie gehad. Niet zo zwaar als bij Geertje, maar ik durfde een tijdje ook niet meer in kleine ruimtes. Ik ging een keer met vrienden naar een feest. We moesten met z'n zessen in een klein autootje. Ik zat achterin zonder deur naast me. Ineens kreeg ik het benauwd, wilde uit de auto, begon enorm te huilen en raakte in paniek. Later heb ik het ook nog een paar keer in de bioscoop en een volle tram gehad. Op die momenten dat ik zo'n aanval kreeg zat ik niet lekker in mijn vel. Misschien kwam het daar wel door. Ik heb er met mijn psycholoog over gepraat hoe ik het beste mezelf kon opstellen in dit soort situaties. Nu ik weet wat ik moet doen als ik weer zo'n aanval heb ben ik relaxter en kan ik ook weer in volle trams, bioscopen en achterin de auto zitten. Ik denk er gewoon niet meer bij na.
E M Suijker
24 januari 2014 13:30
Hoi Geertje,

Een herkenbaar verhaal, ik denk dat er meer
aan de hand is, dan alleen je fobie.
Een fobie is angst voor de angst, er zijn
gebeurtenissen of negatieve gevoelsbeleving
nodig om een fobie te ontwikkelen.
Ik werk met de methode Repairing Balance,
wil je meer weten over deze methode,mail
mij dan. E-Mail ellensuijker@hotmail.com
groeten en sterkte, Ellen.
Linda
24 januari 2014 13:30
Beste Geertje,
Veel dingen uit je verhaal herken ik. Voor mijn studententijd werd ik ook panisch als ik alleen al aan een lift dacht. Bij mij heeft het geholpen dat ik door de kamernood in mijn studentenstad helemaal bovenin de flat werd geplaatst. In het begin liep ik steevast, maar omdat je niet alles naar boven kunt zeulen ben ik toch die lift ingestapt. In het begin altijd met bekenden en daarna ook alleen met vreemden. Als er maar iemand in de buurt was, mocht ik in paniek raken. Een afgestudeerd medestudent en liftmonteur vertelde me dat er 21! beveiligingen op een lift zitten. De kans dat je wat gebeurt is dus bijna nul. (zeker kleiner dan het gevaar van fietsen of autorijden, maar ik begrijp dat je dit niet zomaar van me aan zult nemen). Ondertussen heb ik zelfs 2 keer vast gezeten in een lift en ik moet je eerlijk vertellen: het was helemaal niet eng. Niet dat het nu zo leuk was, maar het duurde beide keren niet lang voordat ik er uit was. Het heeft me juist geholpen om alleen met die lift te durven. Mijn advies is, probeer het gewoon! Ga niet alleen en in het begin niet meer dan 1 of twee etages en zorg dat je altijd dicht bij het bedieningspaneel staat, dan heb je de boel toch nog een beetje in eigen hand. Probeer tijdens de "rit" niet teveel aan je angst te denken. Dat is heel moeilijk, dat weet ik. Bij elk plopje of kraakje denk je dat ie stil komt te hangen. Als je 10 keer met de lift bent geweest, zul je echt nooit meer 16 trappen op willen lopen. Veel sterkte en succes!
Marjolein
24 januari 2014 13:30
Ben je al eens nagegaan hoe je geboorte heeft plaatsgevonden? Was het misschien een lange geboorte, waarbij je wellicht lang in het geboortekanaal vast hebt gezeten? Vraag het eens na al dat nog mogelijk is bij je moeder/vader/arts/vroedvrouw. Misschien heb je iedere keer een onbewuste associatie met het trauma wat je toen hebt opgelopen. Want het moet voor een boreling een vreselijke ervaring zijn om geboren te willen worden en het duurt veel en veel langer dan de bedoeling is. Een paar uur na de eerste weeÃÆÃÂ«n moet het geboren zijn anders duurt het te lang.
Het kan ook zijn dat je te laat bent geboren. Je was klaar om eruit te komen, maar je werd tegen gehouden door je moeder, bewust of onbewust.
Denk er maar eens over na.
Als je hier meer over wil weten kan je meer lezen in het boek: Hoe de psyche ontstaat- ons zieleleven voor en na de geboorte geschreven door Ludwig Janus. Uitgeverij Wereldvenster (1992)
yvonne
24 januari 2014 13:30
Hallo Geertje
Dit is voor mij een bekend verhaal vooral de angst voor de lift.
Mijn oma zit in een verzorgingstehuis en als ik naar haar toe wil moet ik ook met de lift.
Wat mij persoonlijk helpt in de lift is om mijn ogen te sluiten, rustig ademhalen en proberen aan iets anders te denken.
Misschien helpt het jou ook. succes Groetjes Yvonne