"Met een lift naar de hoogste etage van een flatgebouw, dat doe ik dus nooit!"
Geertje (39) heeft twee kinderen en is getrouwd. Ze heeft last van claustrofobie. Zo lang ze zich kan herinneren heeft ze dit al. Vooral nu ze kinderen heeft, merkt ze dat ze door haar angst voor kleine ruimtes niet meer alles kan doen.
"Met een lift naar de hoogste etage van een flatgebouw, dat ik doe ik dus nooit! Ik ga nog liever lopen dan dat ik in dat ellendige kleine hokje moet. Mijn zus woont bijvoorbeeld in een acht etages tellend flatgebouw. Ik loop liever zestien trappen om bij haar op visite te gaan. Dan kan me in ieder geval niets gebeuren.
Zo lang als ik me kan herinneren heb ik al last van claustrofobie. Kleine ruimtes, daar moet ik niets van hebben. In een metro ga ik dus ook niet, laat staan dat ik in een overvolle bus stap. Ik kan niet tegen ruimtes die automatisch sluiten en waar ik zelf niet kan bepalen wanneer ik naar buiten kan. Als ik in een kleine ruimte zit, moét ik eruit kunnen anders word ik gek. De muren komen op me af, ik krijg het benauwd en denk dat ik er nooit meer uit kom. Ik ben zelfs al eens flauwgevallen.
Bewust van claustrofobie en de beperkingen die het mij oplegt
Nu ik kinderen heb, ben ik mij heel erg bewust van mijn claustrofobie. Ik kan bepaalde dingen dan ook niet met mijn kinderen doen. Ik ga bijvoorbeeld niet met mijn oudste dochter in de achtbaan in een pretpark. Bang dat de beugels die mij omklemmen niet meer opengaan en ik dus vastzit. Ik ga ook niet met mijn kinderen mee in een overdekte glijbaan in het zwembad. Ik ben bang dat ik aan mijn badpak blijf haken en er niet meer uit kan.
Met het vliegtuig op vakantie doe ik liever ook niet. Ik ben wel eens helemaal door het lint gegaan toen ik in een vliegtuig zat. We kwamen op de plaats van bestemming aan en we waren veilig geland. Toen het lichtje 'riemen vast' uitging, stond iedereen op om zijn of haar handbagage te pakken. Ik kreeg het spaansbenauwd, zweette enorm en had het gevoel alsof ik er niet meer uit kon. Ik begon te huilen en te schreeuwen dat ik eruit wilde. Achteraf schaam je je dood bij zo'n voorval, maar op dat moment kon ik niet anders. Ik moést uit dat vliegtuig.
Als ik op het nieuws beelden van een ongeluk zie waarbij mensen klem zitten of vastzitten in een kleine ruimte, dan krijg ik het al benauwd. Het gaat zelfs zo ver dat ik niet meer verder kan kijken. Als ik bijvoorbeeld op de radio hoor dat er twee uur lang een trein in een tunnel heeft stilgestaan dan ga ik de eerst komende twee weken niet meer met de trein. Ik ben zo bang dat mij dat ook ooit overkomt. Ik weet hoe ik dan zal reageren en dat maakt mij ook bang.
Hoe kom ik van mijn claustrofobie af?
Ik kan me niet herinneren waardoor ik claustrofobie heb gekregen. Voor zover ik en mijn ouders weten, heb ik vroeger nooit vastgezeten in een lift. Ik ben ook nooit opgesloten in een kleine ruimte. Waar het vandaan komt, weet ik dus niet; het was er opeens en het is niet meer weg gegaan. Ik heb al veel dingen gedaan en geprobeerd om van mijn claustrofobie af te komen. Aan andere dingen denken, in een boekje lezen zodra ik het benauwd krijg, pilletjes slikken etcetera. Het helpt allemaal niet.
Ik wil misschien wel eens een cursus doen om van claustrofobie af te komen. Ik vind het toch vervelend dat ik niet alles met mijn kinderen kan doen. Daarentegen zie ik enorm op tegen zo'n cursus, omdat ik dan juist in kleine afgesloten ruimtes moet. Ik heb ook gehoord dat claustrofobie naar verloop van tijd terug kan komen. Ik ben nu op zoek naar de beste therapie die er maar bestaat, zodat ik in de toekomst wel met mijn dochtertjes in de achtbaan kan."
Reageren
