Ik voel met je mee. Het is een waarheid als een koe: als het met je kind niet goed gaat, dan gaat het met jezelf ook niet goed. En dat kun je je niet permitteren als spil van een gezin. Mijn verhaal loopt tot op zekere hoogte parallel. Onze oudste zoon is zeven en een bijzonder kind. Niets ging vanzelf en de opvoeding vereist een trukendoos die onderhand ik alleen weet te hanteren. In de kleutergroepen niets dan lof over dit mannetje, tot het in groep 3 volledig omkeerde. Agressief, niet mee te communiceren, vreselijk boos, schoppen, slaan, geschorst worden op school, kinderpsychiater, Families First in huis en een advies tot uit huis plaatsing. Het leven werd een ware nachtmerrie. De narigheid ging onze jongste van drie natuurlijk ook niet zomaar voorbij; hij werd bang van zijn broer, wilde niet meer in zijn eigen bedje slapen, niet meer naar de peuterspeelzaal etc. Ik wil niemands probleem baggetaliseren, maar een nieuwe juf in een nieuwe groep deed wonderen, in combinatie met het verbannen van de inmiddels in ruime mate aanwezige hulpverlening. Wij wendden ons tot de natuurgeneeskundige in onze wijk. Leven gaat nog steeds niet vanzelf, want elke verandering (schoolvakantie, andere plaats in de groep etc.) is een wezenlijk probleem. Nogmaals, jouw kruis is vele malen zwaarder, maar met mijn toevoeging hoop ik andere ouders te kunnen laten zien, dat een plek waar een kind veilig hoort te zijn, dit ook een hele andere uitwerking kan hebben. Ik hoorde nooit negatieve berichten over school in zijn oude klas waar het zo mis ging. Inmiddels krijgen we stukje bij beetje het vertrouwen terug. Nooit geweten, dat in dit geval school, zo'n invloed kon hebben op een kind...