"Kindermishandeling is levenslang"
Monique (32 jaar) komt uit een gezin van drie kinderen. Haar tweelingbroer, Monique en haar zusje werden vroeger door hun ouders op alle mogelijke manieren mishandeld. Er hing altijd een ondraaglijke spanning in het huis, omdat er elk moment van de dag een fikse escalatie kon plaatsvinden.
Levensbedreigende mishandeling
"Mijn vader was grillig, een levende loslopende bom. Hij kon van het ene op het andere moment losbarsten. Dan begon hij te brullen, te schoppen en te slaan. Eén van de kinderen werd hier altijd het slachtoffer van. Het was iedere keer levensbedreigend. Het was elke keer de vraag of degene die op dat moment de dupe van zijn woede was, het zou overleven. Hij stopte alleen met slaan en schoppen als 'ie last kreeg van zijn hart."
"De mishandelingen hebben mijn hele leven plaatsgevonden. Iedere dag werd één van de kinderen in elkaar geslagen. Hoogst zelden kwam het een dag niet voor. Maar dan stond je op scherp, het was juist doodeng als er niets gebeurde. Want dan dacht je, wanneer barst de bom? En inderdaad, de volgende dag was het dubbel zo erg."
Verborgen voor de buitenwereld
"Voor de buitenwereld leken we een heel keurig gezin. De kinderen waren netjes opgevoed, zaten op een christelijke school en gingen naar catechisatie. Het hele gezin moest en zou elke zondag twee keer naar de kerk gaan. Maar wat zich in werkelijkheid achter de voordeur afspeelde was heel anders dan de meeste mensen vermoedden. We zaten verstopt, geïsoleerd. We namen geen vriendjes mee naar huis, dat durfden we niet."
"Ik ben nooit met liefde behandeld door mijn ouders. Handen die je streelden, armen om je heen, op schoot zitten om even een knuffel te krijgen dat was er gewoon niet. Alleen als er een gezinsfoto werd gemaakt voelde ik ineens een arm om me heen. Maar niet in de dagelijkse omgang met elkaar. We waren eigenlijk een soort hotelgasten die langs elkaar heen leefden en wat ons samen bond was het geheim van het gezin wat niet naar buiten mocht komen. En het erge is dat je als kind zo afhankelijk bent van je ouders, dat je dat ook doet. Je past je helemaal aan aan hoe je ouders je willen hebben. Je cijfert jezelf compleet weg."
Machteloos
"Ik sprak dan ook met niemand over mijn ervaringen. Pas op mijn 17e vertelde ik aan een vrouw die ik vertrouwde dat er thuis veel ruzies zijn. Meer vertelde ik niet. Vanaf dat moment ging ik af en toe een kopje thee bij haar drinken. Maar ja, daarna moest ik toch weer naar huis. Ook als kinderen onderling praatten we er vroeger niet over. We wisten het, we begrepen het, maar we bespraken het niet. Het had ook geen zin, we stonden machteloos. Ik heb me altijd onveilig gevoeld, ik heb geen goede basis meegekregen. Je wist nooit wanneer er iets zou gebeuren en wie het mikpunt zou zijn. Maar het is bijna nog erger om te zien hoe je broer of zus mishandeld wordt dan dat je zelf wordt mishandeld."
Posttraumatisch stresssyndroom
"De lichamelijke mishandelingen en emotionele verwaarlozing gingen door totdat ik het ouderlijk huis verliet. In totaal zo'n twintig jaar lang. De gevolgen van de mishandelingen in mijn jeugd hebben ook nu nog een enorme invloed op de kwaliteit van mijn leven. Door de ellende van thuis en de chronische spanningen die er waren, heb ik een posttraumatisch stresssyndroom ontwikkeld. Hierdoor krijg ik 's nachts nachtmerries en beleef ik bepaalde dingen opnieuw. Overdag heb ik flashbacks en zie ik allerlei beelden van hoe het er vroeger thuis aan toe ging. Ik zie bijvoorbeeld nog steeds beelden van hoe mijn vader mijn broer in elkaar sloeg, het van de trap afstormen van mijn vader, de deuren waarmee geslagen werd, het huilen van een van ons. Het fluisteren daarbij van mijn moeder van 'denk om de buren'. Dat zijn gewoon dingen die nooit weggaan. Elke dag komen die beelden terug. Ik krijg het niet van mijn netvlies af."
Burnout
"Ik heb ook concentratie- en geheugenproblemen die mij nekken in m'n werk. Ik moest ook jaren in therapie om de oorlogssituatie van thuis te kunnen verwerken. Inmiddels zit ik al twee jaar thuis. Ik heb me zo op mijn werk gestort (ik werkte dag en nacht, alles om het maar te vergeten) dat ik uiteindelijk instortte. Ik kreeg een burnout. Ik kan waarschijnlijk nooit meer naar mijn werk terugkeren."
Reageren
