"Kindermishandeling is levenslang"

Verhaal door Monique (32)

Monique (32 jaar) komt uit een gezin van drie kinderen. Haar tweelingbroer, Monique en haar zusje werden vroeger door hun ouders op alle mogelijke manieren mishandeld. Er hing altijd een ondraaglijke spanning in het huis, omdat er elk moment van de dag een fikse escalatie kon plaatsvinden.

Levensbedreigende mishandeling

"Mijn vader was grillig, een levende loslopende bom. Hij kon van het ene op het andere moment losbarsten. Dan begon hij te brullen, te schoppen en te slaan. Eén van de kinderen werd hier altijd het slachtoffer van. Het was iedere keer levensbedreigend. Het was elke keer de vraag of degene die op dat moment de dupe van zijn woede was, het zou overleven. Hij stopte alleen met slaan en schoppen als 'ie last kreeg van zijn hart."

"De mishandelingen hebben mijn hele leven plaatsgevonden. Iedere dag werd één van de kinderen in elkaar geslagen. Hoogst zelden kwam het een dag niet voor. Maar dan stond je op scherp, het was juist doodeng als er niets gebeurde. Want dan dacht je, wanneer barst de bom? En inderdaad, de volgende dag was het dubbel zo erg."

Verborgen voor de buitenwereld

"Voor de buitenwereld leken we een heel keurig gezin. De kinderen waren netjes opgevoed, zaten op een christelijke school en gingen naar catechisatie. Het hele gezin moest en zou elke zondag twee keer naar de kerk gaan. Maar wat zich in werkelijkheid achter de voordeur afspeelde was heel anders dan de meeste mensen vermoedden. We zaten verstopt, geïsoleerd. We namen geen vriendjes mee naar huis, dat durfden we niet."

"Ik ben nooit met liefde behandeld door mijn ouders. Handen die je streelden, armen om je heen, op schoot zitten om even een knuffel te krijgen dat was er gewoon niet. Alleen als er een gezinsfoto werd gemaakt voelde ik ineens een arm om me heen. Maar niet in de dagelijkse omgang met elkaar. We waren eigenlijk een soort hotelgasten die langs elkaar heen leefden en wat ons samen bond was het geheim van het gezin wat niet naar buiten mocht komen. En het erge is dat je als kind zo afhankelijk bent van je ouders, dat je dat ook doet. Je past je helemaal aan aan hoe je ouders je willen hebben. Je cijfert jezelf compleet weg."

Machteloos

"Ik sprak dan ook met niemand over mijn ervaringen. Pas op mijn 17e vertelde ik aan een vrouw die ik vertrouwde dat er thuis veel ruzies zijn. Meer vertelde ik niet. Vanaf dat moment ging ik af en toe een kopje thee bij haar drinken. Maar ja, daarna moest ik toch weer naar huis. Ook als kinderen onderling praatten we er vroeger niet over. We wisten het, we begrepen het, maar we bespraken het niet. Het had ook geen zin, we stonden machteloos. Ik heb me altijd onveilig gevoeld, ik heb geen goede basis meegekregen. Je wist nooit wanneer er iets zou gebeuren en wie het mikpunt zou zijn. Maar het is bijna nog erger om te zien hoe je broer of zus mishandeld wordt dan dat je zelf wordt mishandeld."

Posttraumatisch stresssyndroom

"De lichamelijke mishandelingen en emotionele verwaarlozing gingen door totdat ik het ouderlijk huis verliet. In totaal zo'n twintig jaar lang. De gevolgen van de mishandelingen in mijn jeugd hebben ook nu nog een enorme invloed op de kwaliteit van mijn leven. Door de ellende van thuis en de chronische spanningen die er waren, heb ik een posttraumatisch stresssyndroom ontwikkeld. Hierdoor krijg ik 's nachts nachtmerries en beleef ik bepaalde dingen opnieuw. Overdag heb ik flashbacks en zie ik allerlei beelden van hoe het er vroeger thuis aan toe ging. Ik zie bijvoorbeeld nog steeds beelden van hoe mijn vader mijn broer in elkaar sloeg, het van de trap afstormen van mijn vader, de deuren waarmee geslagen werd, het huilen van een van ons. Het fluisteren daarbij van mijn moeder van 'denk om de buren'. Dat zijn gewoon dingen die nooit weggaan. Elke dag komen die beelden terug. Ik krijg het niet van mijn netvlies af."

Burnout

"Ik heb ook concentratie- en geheugenproblemen die mij nekken in m'n werk. Ik moest ook jaren in therapie om de oorlogssituatie van thuis te kunnen verwerken. Inmiddels zit ik al twee jaar thuis. Ik heb me zo op mijn werk gestort (ik werkte dag en nacht, alles om het maar te vergeten) dat ik uiteindelijk instortte. Ik kreeg een burnout. Ik kan waarschijnlijk nooit meer naar mijn werk terugkeren."

Verder lezen

3. Discussieer mee

Reacties

Leo
22 januari 2020 10:16
Dit verhaal is zo enorm herkenbaar. Ik ben nu 62 jaar en nog steeds dagelijks met de strijd van overleven bezig die er vroeger is ingeslagen door mijn vader en moeder. PTSS, depressie, burn-out, zelfmoordpoging, alles draait om vroeger. Leo
Anoniem 1
04 december 2019 22:48
Beste, ik las jouw bericht over het huiselijk geweld en de fysieke en mentale mishandeling. Het was alsof ik over mijn eigen jeugd las. Letterlijk zelfs. Ook ik en mijn broers weren geslagen thuis, terwijl we voor de buitenwereld steeds een keurig gezinnetje waren. Mijn broers leven nog in volledige ontkenning. Waardoor ze zelfs alles op me afschuiven, uit schrik dat het allemaal te dichtbij komt. Ik ben al jaren in therapie omdat ik mijn leven niet in handen krijg zolang dat trauma niet weggaat. Het is zo'n diepgeworteld probleem. En tot hiertoe sta ik er alleen in. Volgende week komen voor het eerst mijn neven naar me. Eén van hen is een arts. Hopelijk vind ik via deze weg iemand die me begrijpt. Dan sta ik tenminste niet alleen. Iedereen weet het, maar niemand durft ertegen ingaan. Weet dat je niet alleen bent.
Elize
07 maart 2019 19:09
Ik zit in dezelfde situatie. Nu ook werkloos thuis met een posttraumatisch stresssyndroom. En chronisch vermoeid. Ik vecht iedere dag er uit te komen maar het is nog niet gelukt.
Wippie
30 augustus 2018 17:53
Ik herken mij in dit verhaal. Mijn vader was manisch en sloeg mij wekelijks. Op school als je te laat was sloeg de directeur je met een lat, de mede leraren waren net zo. Slaan met aanwijsstokken, linialen, sleutelbossen, omdraaien van oren, optillen aan de haren slaan in het gezicht enz. Mijn moeder was een vreemde die geen contact toeliet, mijn familie en zussen vernederden mij. Ze stalen mijn spullen en lieten mijn vader mij slaan. Later op het internaat ben ik door het gehele lerarenkorps in elkaar geslagen. Waar ik ook was, er was geweld. Nergens liefde of begrip, het leven blijft onbarmhartig, voor mij hoeft t niet meer.
Helmuth
23 mei 2017 19:44
Ik kwam met acht jaar uit een weeshuis bij pleegouders. Mijn biologische ouders heb ik nooit gekend. Mijn pleegmoeder heeft mij van het begin af aan gekleineerd en vernederd. Toen ik binnen kwam bij hun moest ik gelijk mama zeggen, bij haar kon ik nooit iets goed doen. Ze kregen nog een baby en die begon sinds 's avonds te huilen en ik werd uit bed gehaald en geslagen want ik was bij haar geweest.

Ze vertelde mij dat ik niet deugde en lelijk was. Moest altijd voorbeeld aan andere jongens nemen die er goed en verzorgd uitzien. Zie ik een mooie man dan denk ik: 'Waarom kan ik er niet zo uitzien?'' Het is teveel om uit te leggen. Ben nu 62 jaar en ik worstel hier nog dagelijks mee. Innerlijk lijd ik en voel mij eenzaam en alleen. Praat er met niemand over omdat ik bang ben om tegen onbegrip te lopen.
Marleen
14 maart 2015 22:52
Dit is bijna helemaal mijn verhaal. Ik ben echt zo blij dat er eens iemand is die durft te zeggen dat het erger is om je broer ineen geschopt te zien worden dan om het zelf te ondergaan. Ik heb zo lang gedacht dat ik me aanstelde maar ik herken zin na zin na zin in je verhaal..
dennie
30 december 2012 16:53
Mijn oudere zus paste altijd op en had een zweep zei ze. En ik lokte haar wel eens uit en de zweep was een stokje van ongeveer 50 centimeter lang. Maar als ik het te bond had gemaakt, kreeg ik met de zweep en dat deed zeer.
Redactie
31 oktober 2012 13:15
Beste Lotte,
Wil je hulp zoeken? Je kunt de kindertelefoon bereiken op het nummer 0800 0432. Of je kunt contact opnemen met Bureau jeugdzorg: telefoon: 0900 400 55 55 of email: aanmelding@bjzutrecht.nl.
Of zullen wij voor je vragen of ze contact met jou opnemen per mail?

Redactie Gezondheidsplein
lotte
31 oktober 2012 10:02
Mijn zus mishandeld mij als mijn ouders weg zijn en ik ben ziek dan doet mijn zus altijd een thermometer in mijn kont en als 0,1 te hoog of laag is dan duwt ze er een pil in en geeft ze me een spuit. Mijn moeder werkt in en neemt dat mee. En ik ben bang dat er iets gebeurd met me want val de laatste tijd snel flauw van die spuit.
- shelly
  11 oktober 2016 20:12
  Spuit? Wat zat er dan in? Mijn oudere broer moest mij wel eens temperaturen en dat moest van mn ouders onder de arm en soms deed hij het wel eens in de bips. Ik vond dat niet erg. Toen ik een keer schoolziek was moest het een week in de billen voor school en als ik thuis kwam weer. Hij was best goed voor me.
Eveline
01 juni 2012 20:22
Zelf ben ik door mijn moeder mishandeld. Niet levensbedreigend of zo extreem als bij Monique, maar toch heb ook ik levenslang. Dankzij jarenlange psychotherapie heb ik het toch 'gered'. Om aan de wereld duidelijk te maken wat zo een verleden betekend, heb ik het boek 'Het juk van de schijn' geschreven.