WPW-syndroom (Wolff-Parkinson-White syndroom)

In het kort: 

• Het WPW-syndroom is een aangeboren hartritmestoornis.
• Het hart klopt hierbij extreem snel.
• De oorzaak van het WPW-syndroom is een extra verbinding tussen de hartboezems en hartkamers: de bundel van Kent.
• De klachten treden op in aanvallen van enkele minuten tot uren.
• Bekende symptomen zijn hartkloppingen, duizeligheid en flauwvallen.
• Soms heeft iemand helemaal geen symptomen en blijft de aandoening lang onopgemerkt.
• Het Wolff-Parkinson-White syndroom kan worden aangetoond op een ECG (hartfilmpje).
• Behandeling van het WPW-syndroom is niet altijd nodig.
• Soms worden medicijnen ingezet ter preventie van hartritmestoornissen (anti-aritmica).

Het Wolff-Parkinson-White syndroom, afgekort het WPW-syndroom, is een aangeboren hartritmestoornis. Normaal gesproken slaat het hart in een regelmatig ritme. Bij fysieke inspanning kan de hartslag hoger worden, maar in rust zakt deze weer. In rust slaat het hart gemiddeld tussen de 60 en 100 keer per minuut. Bij het WPW-syndroom klopt het hart extreem snel. Vaak heeft men het over een hartslag van wel 200 keer per minuut of meer, maar hier bestaat controversie over en de hartslag per minuut is niet leidend voor het syndroom. De versnelde hartslag treedt op in aanvallen die variëren van enkele minuten tot enkele uren. Het WPW-syndroom komt naar schatting bij ongeveer 20.000 mensen in Nederland voor. Het komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen.

Het WPW-syndroom is een aangeboren afwijking, maar is meestal niet erfelijk. De aandoening kan wel onderdeel zijn van een andere erfelijke ziekte, zoals de ziekte van Pompe. Het WPW-syndroom ontstaat door een extra elektrische verbinding tussen de hartboezems en hartkamers.

Bundel van kent: extra elektrische prikkel

Het hart heeft twee boezems en twee kamers. Tijdens elke hartslag gaan er elektrische prikkels door het hart. Het hart heeft deze elektrische prikkels nodig om samen te trekken. Normaal gesproken ontstaat er een elektrische prikkel in de rechterboezem en verspreidt zich dan naar de beide boezems. Daarna komt de elektrische prikkel bij de AV-knoop (atrioventriculaire knoop), een tussenschot tussen de boezems en hartkamers. De AV-knoop houdt de elektrische prikkel even vast en vertraagt hem indien nodig als een soort veiligheidsmechanisme. Vervolgens stuurt de AV-knoop de elektrische prikkel door naar de kamers.

Bij het WPW-syndroom is er een extra verbinding tussen de boezems en kamer: de bundel van Kent. De elektrische prikkels kunnen hierdoor rechtstreeks van de boezems naar de kamer, waardoor een te snel hartritme kan worden doorgegeven. In ernstige gevallen kan hierdoor kamerfibrilleren optreden: een ernstige hartritmestoornis die kan leiden tot hartstilstand. Soms beweegt de elektrische prikkel zich via de bundel van Kent weer terug naar de hartboezems. Deze cirkelbeweging wordt ook wel cirkeltachychardie genoemd.

Ongeveer veertig procent van de mensen met het WPW-syndroom hebben helemaal geen symptomen. Zij weten vaak ook niet dat ze een hartafwijking hebben. Klachten bij Wolff-Parkinson-White ontstaan vaak pas op latere leeftijd en treden meestal alleen tijdens een aanval op (wanneer de hartslag zeer hoog is). Symptomen van het WPW-syndroom zijn bijvoorbeeld:

• Hartkloppingen
• Duizeligheid
• Zweten
• Verminderd bewustzijn of zich niet lekker voelen
• Flauwvallen
• Kortademigheid
• Druk of pijn op de borst

Om Wolff-Parkinson-White te kunnen vaststellen wordt een hartfilmpje gemaakt (ECG). Hierbij worden een aantal elektroden op het lichaam bevestigd die de elektrische signalen van het hart registreren op het ECG-apparaat. Ook wanneer er geen klachten zijn, is het WPW-syndroom zichtbaar op een ECG.

Als er geen klachten zijn, is behandeling van het WPW-syndroom niet altijd nodig. Alleen als er een verhoogd risico is op hartritmestoornissen, zoals kamerfibrilleren, worden medicijnen ingezet. Deze medicijnen (anti-aritmica) helpen hartritmestoornissen onder controle te krijgen. Ze vertragen bijvoorbeeld de hartslag of het elektrische signaal van het hart. In zeldzame gevallen kan de bundel van Kent worden weggebrand tijdens een ablatie of hartoperatie.

Cardioversie bij acute aanval

Wanneer het hart tijdens een aanval extreem snel slaat, is soms een cardioversie mogelijk. Hierbij probeert men het hartritme weer te normaliseren door middel van medicijnen of een elektrische stroomstoot.

Op de website van de Hartstichting vind je meer informatie hartritmestoornissen zoals het WPW-syndroom. Op Ziekenhuis.nl vind je een uitgebreide uitleg over de diagnose van hartritmestoornissen.