Na het overlijden van een foetus tijdens de zwangerschap, maken de ouders psychisch een zware tijd door. Het sterfgeval betekent een streep door de toekomst en brengt een abrupt einde aan alle plannen en fantasieën over het verwachte kind. Sommigen vinden een beetje troost in de gedachte dat het moederlichaam zelf deze keuze heeft gemaakt omdat het kind vermoedelijk niet gezond zou zijn geweest. Ook kan het een steun zijn dat het in elk geval mogelijk is om zwanger te worden. Maar de vraag 'waarom' voert de boventoon.
Schuldgevoelens zijn zelden terecht: niemand kan voorzien dat zoiets gebeurt, het is maar zeer de vraag of een gezondere leefstijl of minder stress zoiets kunnen verkomen. Verdriet, ongeloof, boosheid en een gevoel van leegte zijn veel voorkomende emoties. Het is moeilijk aan te geven hoe lang dit proces duurt. Sommige ouders doen er een half jaar over; anderen veel en veel langer. Opmerkingen als 'volgende keer beter' of 'je bent nog jong' helpen meestal niet, ook al zijn ze goed bedoeld. Ze zijn kwetsend en komen niet meelevend over, ook al zijn ze vaak wel zo bedoeld.
Verschillende reacties
Ouders kunnen heel verschillend reageren op de dood van hun kind. Ook binnen een relatie kunnen die verschillen groot zijn, wat ook tot conflicten kan leiden. Iedereen heeft namelijk een manier van omgaan met emoties en tragedies. Sommigen hebben een beter incasseringsvermogen. Sommigen reageren actief en uiten hun emoties, anderen nemen een ontkennende of afwachtende houding aan. Sommigen accepteren het leven zoals het komt, anderen doen er alles aan om er zoveel mogelijk invloed op uit te oefenen.
Iemand met een accepterende houding, heeft het minder zwaar in het rouwproces dan iemand die alles onder controle wil houden. De ene houding zal een voorspoediger rouwproces met zich meebrengen dan de andere. Zo helpt het als iemand niet bang is voor zijn emoties en zijn leven zelf probeert te sturen, zonder het per se helemaal zelf in de hand te willen hebben. Als iemand vlucht voor het rouwproces, bijvoorbeeld door te gaan drinken of door zich te isoleren omdat hij zich onbegrepen voelt, werkt dat averechts. Hoe iemand de gebeurtenissen ervaart, heeft alles te maken met zijn hele levenshouding en zijn visie op leven en dood. Cultuur speelt daarbij ook een niet te verwaarlozen rol.
Onbegrip na intra-uteriene vruchtdood
Mensen horen te sterven als ze oud zijn, de dood van een kind is dan ook het oneerlijkste wat kan gebeuren. Het verlies van een kind wordt vaak ervaren als het ergste verlies dat een mens kan overkomen. Maar als het kind nog een ongeboren baby is, krijgen ouders weer niet alle begrip als wanneer het kind wel geboren was. Als een kind voor de geboorte sterft is de rouw echter niet zo veel anders dan wanneer het wel geboren was. Het verlies kan voor de ouders - vooral voor de moeder - net zo pijnlijk zijn. Mensen in de omgeving begrijpen dat vaak niet. Ze denken: over een jaar kunnen ze een andere baby hebben en dan is het leed geleden. Er is immers nog geen relatie opgebouwd met het kind, dus dan is het toch makkelijker om afscheid te nemen? Maar de basis voor de relatie is er natuurlijk al, en het feit dat de relatie niet verder opgebouwd kan worden maakt het voor de ouders vaak juist moeilijk: Ze moeten iets afsluiten voordat ze er goed en wel aan begonnen zijn.
