Jong en in de WIA: word je dan anders bekeken?

Reacties

• 

  Kurai

  06 februari 2016 05:48

  Ik denk dat ik zelf ook psychische problemen heb met werken en sociaal omgaan met mensen. Mag ik vragen hoe je dit het beste kunt aanpakken? Ik heb eindelijk een baan, een vreselijke baan (ik ben doodongelukkig) bij een klantenservice, en ik vind het vreselijk om telkens zoveel mensen te woord te staan. Ik weet niet waar ik zou moeten beginnen, ARBO arts? Stoppen en weer een uitkering aanvragen?
• 

  Jens

  29 mei 2014 22:13

  Je moet sterk in je schoenen staan tegen alle vooroordelen. Laat je leven niet leiden door anderen. Leef je eigen leven en wees daar trots op! Ook al zijn het kleine stapjes..
  
• 

  Angela1982

  10 oktober 2013 14:12

  Zo herkenbaar! Door een operatie heb ik een herseninfarct gekregen met als gevolg een halfzijdige verlamming. Gelukkig is dit weer hersteld in zoverre dat ik de dagelijkse dingen kan en wil blijven doen. Ik ben nu in gevecht met het UWV omdat ze mij te licht beoordelen en eigenlijk niet weten wat NAH nou precies inhoudt. Lang leve de bureaucratie!
• 

  Cristel

  15 april 2013 01:29

  Ik ben 39 en heb een degeneratieve hersenaandoening, waardoor ik aankomende augustus waarschijnlijk (gedeeltelijk) afgekeurd zal worden. Mijn grootste probleem met werken is dat voor mij alles veel meer energie kost dan voor de gemiddelde medemens. Er is dus (nog) niet zo heel veel van te merken.
  Het klinkt misschien gek, maar de diagnose was eigenlijk ook een opluchting. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik het allemaal heel graag uit wil leggen - omdat ik bang ben voor 'stel-je-niet-aan' reacties?! Zou toch niet nodig hoeven zijn.
• 

  missmo

  10 september 2012 02:13

  Ik zit al ruim 3jaar thuis, eerst bi en kreeg er fibromyalgie bovenop. Nu weet ik sinds bijna een jaar dat ik ook een levertumor heb die gelukkig niet kwaadaardig is, maar wel voor ellende zorgt. Door de bekkenproblemen mn baan kwijtgeraakt 2x, terwijl ik me echt niet wilde laten kennen. Nu met de fibro erbij functioneer ik nog slechter en ben al die jaren al druk met uwv en gemeente maar enige wat ze willen is je aan het werk krijgen. Mijn hoofd wil wel maar mijn lijf niet. Ben nu 27 en alleen al het schuldgevoel is frustrerend en slopend. Kan niet van mn vriend verwachten dat hij me onderhoudt en op deze manier kunnen we ook geen huis kopen, nu bezig met wajong en zit vooralsnog in de bijstand. Ik vind het erg moeilijk om mee om te gaan, heb nu morfine om de scherpe kantjes eraf te halen en meer kunnen ze niet doen behalve revalidatietraject waar ik hopelijk dit jaar nog mee kan starten. Ik uit mezelf zelden en hou me missschien ook tegenover de keuringsarts veel te groot en dat werkt echt in je nadeel. Je wilt goed overkomen omdat er al zoveel aan je mankeert. Een gezond lichaam kun je beter niet als vanzelfsprekend zien en gun niemand de situatie waar ik en vele anderen in zitten, het is niet alleen lichamelijke pijn maar ook psychische pijn die je met je meedraagt, hoop dat iedereen zijn of haar weg hierin vindt en de hulp of financiele ondersteuning krijgt die bij je past of verdient.
  
  
• 

  Thea

  12 juni 2012 22:58

  Mensen die in de wao komen, die hebben daarvoor meestal ook gewerkt. Ik vind het normaal dat als ik wat krijg, ik dan wao krijg, ook al wil ik dat niet. Ik werk tenslotte, terwijl ik ook thuis bij de kinderen had kunnen zitten.
• 

  Sjakie

  10 juni 2010 19:55

  Ik zit nu 6 jaar in de WAO met een posttraumatische stoornis. Heb een goede opleiding en altijd enorm leuk werk gehd, tot de bom barstte. Uiteinedleijk na 2 jaar ziektewet (waarin ik ook probeerde te reintegreren) ontslgen. Nog steeds veel moeite mee; af en toe solliciteer ik en word dan aangenomen, maar moet altijd gelijk opgeven want ik kan het gewoon niet aan. Dat accepteer ik voor mijzelf niet; 36 jaar, intelligent en er niks mee kunnen doen!! Durf het ook echt niet aan mijn omgeving te zeggen, want ja \'iedereen heeft weleens wat meegemaakt\'. Psychische problemen zijn vor anderen niet te begrijpen. Terwijl men wel het verschil begrijpt tussen een keer spierpijn hebben of reuma. Het kost me allemaal veel enrgie.
• 

  Caroline

  14 juni 2009 23:50

  Ik ben 27 en loop inmiddels al zo\'n 10 jaar met psychische klachten.Na meerdere keren in therapie te zijn geweest,medicatie etc blijf ik maar steeds terugvallen krijgen.Ik heb 5jaar lang in de bijstand gezeten,een reintegratie traject gevolgd die ik helaas halverwege moest afbreken vanwege een terugval.
  Word je hierdoor anders bekeken?Ja! Zeker weten,maar er komt een moment waarop je eerlijk moet zijn tegenover jezelf en moet accepteren dat de situatie nu eenmaal is zoals het is.Psychische problemen is geen aanstel zoals door vele mensen word gedacht,ik zou er alles voor over hebben om \'normaal\'te kunnen zijn en een baan te hebben,maar helaas is de realiteit anders.
• 

  Marloes Bijl

  04 mei 2009 00:05

  Hoi, ik ben net 26 geworden en heb 2 maanden thuis gezeten en ben nu 2 maanden bezig met reintergreren. Ik ben o.a in de WIA terecht gekomen doordat ik een dysthieme stoornis heb (depressie ligt op de loer)en perfectionistisch ben. Dit houdt in dat ik maar door ga en mezelf niet toe sta om problemen waar ik tegen aan loop toe te laten en rust te nemen. Het ging al een jaar slecht op mijn werk en heb dit ook continu aangegeven bij leidinggevenden die hier niets /weinig mee deden. Steeds dacht ik, het komt vast wel goed, nog even volhouden, maar op een gegeven moment kon ik bijna niet meer slapen en had ik elke dag hoofdpijn en kon niet meer eten. Ik was 5 van de 7 dagen depressief en had huilbuien. Ik heb ook al een paar jaar therapie hiervoor maar dit bleek ook niet voldoende al helpt het me wel.Ik ging dingen vergeten en had geen energie meer. Ik was in korte tijd 7 kilo kwijt terwijl ik maar 57 kilo woog, dus echt niet dik was!
  Waar ik tegen aanloop is dat mensen zeggen, ZO JONG EN NU AL ZOVEEL PROBLEMEN?terwijl zij mijn verleden/leven niet kennen. Of:2 MAANDEN THUIS?DAT IS WEL LANG ZEG!en als ik dan vertel dat ik de eerste 2 weken amper energie had om boodschappen te doen en me aan te kleden kijken ze me aan alsof ik overdrijf!Echt zo vervelend...jezelf constant te verdedigen terwijl je je eigenlijk al kwetsbaar opsteld door het te vertellen. Gelukkig nam de arboarts me wel serieus, maar ook mijn leidinggevende en collega\'s geven de indruk dat ik overdrijf. Ik ben dus ook op zoek naar een andere baan! Maar goed, ik ben hard aan t werk beter te worden en ik wil dit echt nooit meer!
• 

  mariska

  09 januari 2008 08:25

  Ja, er zijn te veel vooroordelen. Als er niks aan je te zien is, stel je je maar aan wordt er gezegd. Ik weet inmiddels wel beter en zal geen vooroordeel meer hebben als iemand thuis zit. Jij weet niet wat zo een persoon voelt, denkt of meemaakt. Ik vind wel dat mensen die toch willen ondanks hun beperkingen de kans moeten krijgen om te werken, maar dat ze het zelf in kunnen delen. Dat zou voor mij in ieder geval een goede oplossing zijn, ze zijn super gemotiveerd, ze willen, dus betere krachten kun je niet krijgen. Ja, ze hebben beperkingen maar so what. Eigenlijk heeft iedereen die toch. De een heeft het lichamelijk de ander psychisch, maar wat dacht je van de mensen die het via de boeken wel kunnen maar niet met mensen kunnen omgaan dat is toch ook een beperking maar daar hoor je dan de mensen niet over. Ik zou juist met mijn Stichting mensen in dienst willen met een beperking, juist omdat ze weten hoe het is en omdat ik zelf juist weet hoe het zit en dat je niet altijd jezelf goed voeld, dat je soms een uur een goed moment hebt en dan ineens niks meer kan b.v.

• 1
• 2
• Volgende ›
• Laatste »