Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Hoe ga je om met het verlies van je naasten?

Als je jong bent, maak je meestal niet zo veel sterfgevallen mee. En als er al iemand overlijdt, dan is dat vaak een veel ouder iemand zoals een opa of oma. Naarmate je ouder wordt, overlijden er steeds vaker mensen die je kent en die je dierbaar zijn. Een broer, zus, vriend of vriendin... het komt allemaal steeds dichterbij.

"De kring wordt steeds kleiner..." Sterven is een onderdeel van het leven waar je je als kind misschien niet zo bewust van bent, maar des te meer als je er vaker mee wordt geconfronteerd.

Heb jij ook het gevoel dat er steeds meer mensen in je omgeving wegvallen? Hoe ga je daarmee om? Verandert dat de manier waarop je in het leven staat? Maakt het je bang, of probeer je juist extra van het leven te genieten?

Terug naar het begin

1. Ouder worden

Reacties

chris
09 november 2009 18:46
De laatste 10 jaar zyn er veel familie en vrienden gestorven.Dat doet je er wel by stilstaan dat het leven eindig is. Wy hebben wel dat we dingen waar we ons in onze jeugd druk om maakten nu van geen belang is. Je leerd relativeren. Je hoopt nu nog dat je de laatste jaren redelyk gezond door komt en wel het allerbelangrykste dat kindren en klein kinderen gezond blyven.
el.van twist
24 februari 2009 20:01
Ook jong volwassenen kunnen al veel verliezen door de dood hebben meegemaakt en daar is meestal geen aandacht voor. Mijn moeder overleed toen ik 20 was en mn vader vier jaar later. Mijn broer had een hersentumor.
Nooit contact gehad met nichten en neven, die veel ouder waren. Mijn hartsvriendin stierf in 1991 toen ik 33 was, mn broer begin 1997 en een goede vriend in 1998. Sinds die tijd ben ik echt alleen.. omdat door foute reorganisaties, vriendschappen op het werk ook verwaterden.
sanne
27 december 2008 17:14
Ik zelf heeft in zeven jaar tijd zeven dierbaren verloren en die waaren niet oud twee zussen van vijfenveertigjaar een zus van een en zestigjaar,een schoon zusje van negenenveertig een broer van achtenvijftig en me schoon moeder die was de oudste van allemaal negenenzeventig jaar. maar dan zeg je niet tegen je zelf ik gaat gewoon weer door met mij eigen leven.je wacht gewoon op de volgende je heeft gee normaal leven meer je blijft altijd angstig.want de dood is iets dat zet je niet zomaar van je af, je levenword nooit meer het zelfde ik ben eenvijftigjaar en heb al zoveel jongen mensen weg gebragt daar hoef niet oud voor tezijn.sanne
elisabeth
16 augustus 2008 16:56
het maakt mij wel droevig, het steeds maar weer de kracht vindenom verder te gaan als er weer een dierbare overlijdt, zelf heb ik een herseninfarct gehad, net op het nippertje., maar de kracht om verder te leven is soms moeilijk, ben zlef de jongste van 2 oudere zussen.,je vraagt je af waarom je geboren word
marij
30 maart 2008 20:33
reactie. Genieten moet je altijd en niet wachten tot er iets in je omgeving gebeurd met jezelf of met een dierbare.

- Advertentie -

Hoe ga je om met het verlies van je naasten?

Reacties

Meld je aan voor de nieuwsbrief

Bedankt voor je aanmelding

Cookies op gezondheidsplein.nl