Hoe het voelt als een familielid organen af heeft gestaan? Voor mij voelde
het goed en niet goed....
Na het overlijden van mijn moeder hebben wij besloten om toestemming te
geven voor het verwijderen van organen, met als doel transplantatie. Dit
was wat zij zelf wilde. Het was best moeilijk, maar omdat zij het zelf
wilde, maakte dat de beslissing voor ons iets makkelijker. Zij wilde
altijd mensen helpen daardoor, iemand die bijvoorbeeld blind zou zijn, zou
misschien met haar hoornvlies weer kunnen zien. Een hele mooie gedachte
dus, van een heel lief mens.
Wat niet goed voelde: de afwikkeling. Wij hebben nooit meer iets gehoord
van welke organen er zijn verwijderd, en toen ik daar correspondentie over
voerde, kreeg ik pas een half jaar later bericht. Dit was een brief met
excuses voor de late beantwoording en er stond ook in dat men geen
antwoord kon geven op mijn vraag. Tevens zat er een standaardbrief bij,
waarin stond hoe belangrijk orgaandonatie is. Orgaandonatie is belangrijk,
maar de manier waarop er met de nabestaanden omgegaan wordt kan veel en
veel beter. Geen wonder dat het aantal beschikbare donoren is gezakt vorig
jaar. Ook ik heb een donorcodicil, maar vraag me vaak af of ik mijn
nabestaanden met dezelfde problemen op zou willen zadelen. Ik heb er wel
voor gekozen, bewust, dat mijn nabestaanden mogen beslissen of ze mijn
lichaam beschikbaar willen stellen als donorlichaam, zodat alles op hun
voorwaarden kan geschieden.