Ga je vaak naar de dokter?

Dagmar 22 juli 2002 00:00

Als ik deze verhalen zo hoor ben ik erg blij met mijn dokter.Ook al reageert hij af en toe op een manier van 'jij hebt ook altijd wat,doe nu eens wat rustiger aan' hij neemt me altijd serieus en zal ook nooit zomaar medicijnen voorschrijven. Hij heeft het altijd erg druk, want Havenarts, maar nooit te druk en als zijn spreekuren uitlopen dat moet dat maar. Hij zal niets afkappen om maar van je af te zijn. Als ik denk dat er iets mis is en ik wil graag een bloedonderzoek doen dan neemt ie dat serieus en zal ie desnoods zelf bloed prikken als dat sneller gaat.
Nee ik ben erg blij met deze dokter, ik heb namelijk regelmatig keel en gewrichtproblemen en nog nooit ben ik weg gestuurd met als reden dat het psychisch zou kunnen zijn al zegt ie wel dat ik me niet zo druk moet maken omdat de meeste dingen goed zelf op te lossen zijn.
Ook hoef ik niet hard opzoek naar een andere arts al woon ik niet echt meer in de buurt.
Gelukkig zijn er nog mensen als hij!

Kim 5 juni 2002 00:00

Nee, ik ga daar alleen maar naar toe als ik een nieuw recept voor de pil moet hebben! (ik woon in België en daar faxen ze dat niet naar de apotheek)
Of ik moet ècht beroerd zijn of vèèl pijn hebben...maar dat is eigenlijk nooit het geval!

Allegro 5 juni 2002 00:00

Ik ga heel weinig naar de dokter.
Gebruik veel homeooatische middelen.

Cynthia 22 oktober 2001 00:00

Ik kom niet zo vaak meer bij mijn huisarts. Alleen voor herhalingsrecepten voor insuline. Maar vroeger toen ik er heen ging, was het altijd voor niks. Ik had toen vage klachten. Kwam je daar, zegt die vent: "Wat dacht je zelf dat je had?". Tja, daar kom ik toch voor, om te weten wat ik heb. Dat vind ik altijd zo'n domme opmerking. Die man zou dat toch moeten weten, wat mij mankeerde, maar dat wist hij dus niet. Kwam ik daar een beetje voor niks. :(

BK 3 september 2001 00:00

Ik ga al sinds 3 jaar regelmatig naar mijn huisarts met een toenemend aantal klachten. Het is begonnen met af en toe pijn op de borstkas, vervolgens kleine ontstekingen in gewrichten en als laatste hyperventilatieklachten en gordelroos wegens een verminderde weerstand. Tot op vandaag is het volgens deze arts "Niets". M.a.w. ik ben gezond maar voel me niet gezond. Bloedonderzoeken, ECG's. Niets geeft enig uitsluitstel. Je voelt je steeds mee een zeur, terwijl ik tot 3 jaar geleden slechts zelden bij de huisarts kwam. Maar je proeft de sfeer van: "daar is hij weer met zijn gezeur, hij is gezond". Ik heb mij nu gewend tot de natuurgenezer, omdat die luisteren en je serieus nemen. Ook is er echte tijd voor je en is de kwaliteit niet minder wat betreft de onderzoeken en diagnose. De methode is alleen anders. Bij de huisarts hebben ze 10 minuten als dat al lukt. En dan moet je nog aandringen. Voor mij geen "reguliere" arts meer voorlopig.

Ida 22 augustus 2001 00:00

Na jaren en jaren tobben, ziek voelen, ziek zijn, niet meer vooruit kunnen, geen gehoor vinden bij de huisarts, enfin: noem maar op, kwam ik in contact met de organisatie Gezondheid en Milieu. Via hun kwam ik bij een arts die mijn klachten wel serieus nam. Wat bleek na veel onderzoek en testen: ik was chemisch intolerant en had een uitgebreide voedsel-intolerantie/-allergie. Dit is heel moeilijk te behandelen, want met chemie kom je bij het inademen van lucht al tegen en ook ons voedsel in niet 'je van het' wat dat betreft. Maar, met behulp van voedingssupplementen is er toch wel heel veel bereikt en kan ik heel behoorlijk functioneren. Ik weet nu wat er aan de hand is en dat het niet 'tussen de oren' zit, zoals mij jarenlang werd geprobeerd dit 'aan te smeren'. Ik heb dus nu ook een andere huisarts, maar die zie ik eigenlijk zeer zelden.

Marisca 6 juli 2001 00:00

Nou, ik heb een dokter; wat een eikel! De eerst keer dat ik met klachten aan mijn knieën kwam was ik twaalf; was niks, groeipijn zei hij, al is dat op die leeftijd natuurlijk normaal. Dus met dat antwoord en die gedachte weer naar huis, maar ik bleef er last van houden, dus ik een half jaar later weer terug. Nog steeds groeipijn. Hij keek er niet eens naar. Maar goed, toen heb ik zo nog een jaar door gelopen. Ik had nog steeds bijna iedere dag pijn. Maar weer naar de arts. Hij heeft gekeken en gesproken: het zat tussen mijn oren. Nou, toen was ik al afgeknapt natuurlijk en ging ook niet meer. 3 jaar later was ik dus 16. Nog steeds pijn, maar ik kon ook echt nog heel slecht lopen en fietsen; dat deed gewoon zeer. Ik dus weer naar de huisarts. Hij vond mij nog steeds gek, maar hij liet toch maar foto's maken en testen op reuma. Ik dacht: "Hè hè, eindelijk. Ik weet wat ik heb". Fout dus; er was niets te zien op de foto en de bloedtest wees ook niets uit. Ik ben heel erg aan me zelf gaan twijfelen of het echt niet tussen mijn oren zat. Op een avond had ik zoveel pijn; ik kon niet lopen, fietsen, liggen of zitten. Mijn eigen huisarts was er niet, dus moest ik naar een vervanger. Ik dacht: "misschien kijkt die er wat beter naar" en inderdaad: hij heeft er serieus naar gekeken en geloofde ook dat ik pijn had. Ik heb toen pillen gehad, maar daar werd ik zo moe van en ik zat nog op school, dus daar schoot ik ook niet echt wat mee op. Heb uiteindelijk toch van mijn eigen huisarts een verwijsbrief gehad voor de fysio gehad. Die wist me te vertellen met wat voelen en buigen dat ik versleten knieën heb. Eindelijk wist ik het dan, maar de oefeningen van de fysio hielpen ook niet en nu ga ik niet meer naar de dokter. Ik heb nog steeds wel last, maar ik blow nu regelmatig en dat helpt veel beter. Ik doe nu veel meer: ik heb nu een dochter waar ik de hele dag achteraan kan rennen.

Arjan 20 juni 2001 00:00

Begin met montignac, het is lekker kokkerellen, lekker eten en je valt er als een speer van af. Oh ja, het is geen dieet, het is een bereidingswijze...,

H. 20 juni 2001 00:00

veel sterkte met alles, Maar ik snap nog steeds niet wat er nu zo erg is aan een buikje!

S. 20 juni 2001 00:00

Hoi John
Ik heb zelf ook een behoorlijke buik.
Kleding maakt een hoop goed.
Mannen vinden het charmant. Misschien is dit bij vrouwen ook wel het geval.
Het heeft tenslotte ook wel weer iets.
Je moet het accepteren.