"Toen ik drie weken voor de uitgerekende datum weeën kreeg, heb ik mijn gynaecoloog opgebeld en ik moest direct komen. Weer werd er een echo gemaakt; het kindje zou het goed maken, maar ik had nog geen ontsluiting en de baarmoedermond was niet rijp dus moesten we maar afwachten. Uiteindelijk heb ik twee en een halve week constant in de weeën gezeten, de ene keer heftiger dan de andere keer, maar het was erg zwaar."
"De woensdag voor de bevalling zetten de weeën echt goed door dus werd ik aan een monitor aangesloten, maar juist op dat moment was er geen weeëactiviteit en konden we weer terug naar huis. De volgende dag moest ik wederom voor controle bij de gynaecoloog komen en daar barstte ik in tranen uit, ik kon niet meer, ik was compleet op. Ze vroeg of ik weeën had en daar ik ja antwoordde keek ze of ik ontsluiting had en die was inmiddels 4 cm. Dus we werden doorgestuurd naar de afdeling verloskunde, daar kreeg ik heel snel een infuus met een weeënopwekkend middeltje en de vliezen werden gebroken."
"Ik kwam in een gigantische onophoudelijke weeënstorm terecht, ik kon ze op geen manier meer opvangen. Tot ik na twee uur persdrang kreeg. Maar ik mocht niet persen, ik moest het ophouden. Stiekem heb ik toch lichtelijk geperst, ik ging hieraan kapot. Na nog een half uur mocht ik vol overgave mee persen en twee minuten later werd mijn zoontje geboren. Hij had een Apgarscore van 10. Dus een geweldige baby. Er werd navelstrengbloed afgenomen, er kwamen kinderartsen die mijn zoontje meenamen voor onderzoeken. We moesten een week voor controle blijven, iedere dag werd de kleine jongen weer in zijn hakjes geprikt (nu een jaar later heeft hij nog kleine littekentjes ervan) dit was een verschrikking."