Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Hoe waterpret voor mij eindigde in een dwarslaesie"

Verhaal door Sam (46)

Bijna 30 jaar geleden eindigde een onbezorgde zomervakantie met vrienden voor Sam (nu 46 jaar) in een ware nachtmerrie. "Samen met vrienden genoot ik van een welverdiende vakantie. Gezellig samen lol beleven, lekker eten en een biertje erbij. We bleven in eigen land en het was voor de verandering lekker weer. De jongens en ik dolden in het gras en deden het werpspel, waarbij er telkens iemand werd 'weggegooid'. We hadden de grootste lol. Toen ik in het zwembad werd gegooid, bleek hier echter maar een laagje water van 40 cm in te zitten…"

Het bleek goed mis te zijn met Sam. Hij belandde met zijn hoofd op de bodem en voelde het gevoel letterlijk uit zijn lichaam verdwijnen. "Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht en daar werden mijn vermoedens bevestigd. Ik bleek een dwarslaesie te hebben en ben verlamd vanaf mijn nek. Dan stort je wereld in. Je bent nog jong, onbezorgd en ineens kun je vrijwel niets meer. Het is niet te beschrijven wat dat met je doet."

De vrienden van Sam bleken ook in shock. Dat dit met hun vriend gebeurde, was enorm heftig. Daarbij kampten ze ook met enorme schuldgevoelens jegens Sam. Zij hadden hem immers gegooid. Sam: "Mijn vrienden voelden zich enorm schuldig, maar ik verwijt hen niets. Het was een ongeluk, niemand kon hier iets aan doen. Het is gebeurd en ik moest verder zien te gaan met mijn leven. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan."

Periode van revalidatietherapie en verwerken van emoties

Na een half jaar in het ziekenhuis te hebben gelegen, brak er een intense periode van revalideren aan. Twee jaar lang kreeg Sam fysiotherapie die er vooral op gericht was om zijn handen en vingers nog te kunnen bewegen. "Het was heel intensief. Helaas bleek al de inspanning ook zonder resultaat. Mijn handen en vingers zouden niet meer gaan werken. Dat betekent dat ik volledig van anderen afhankelijk ben." Naast de lichamelijke revalidatie, moest Sam het ook allemaal maar zelf zien te verwerken. Emotionele ondersteuning van bijvoorbeeld een psycholoog was er in die tijd niet. "Dat was toen gewoon nog niet aan de orde. Je had wel een paar gesprekken met de arts, maar die stelden niet veel voor. Nu wordt daar meer aandacht aan besteed. Misschien had het mij ook kunnen helpen om er beter mee om te kunnen gaan, maar dat is lastig in te schatten. Ik wist toen niet beter."

Na een half jaar in het ziekenhuis te hebben gelegen, brak er een intense periode van revalideren aan. Twee jaar lang kreeg Sam fysiotherapie die er vooral op gericht was om zijn handen en vingers nog te kunnen bewegen. "Het was heel intensief. Helaas bleek al de inspanning ook zonder resultaat. Mijn handen en vingers zouden niet meer gaan werken. Dat betekent dat ik volledig van anderen afhankelijk ben." Naast de lichamelijke revalidatie, moest Sam het ook allemaal maar zelf zien te verwerken. Emotionele ondersteuning van bijvoorbeeld een psycholoog was er in die tijd niet. "Dat was toen gewoon nog niet aan de orde. Je had wel een paar gesprekken met de arts, maar die stelden niet veel voor. Nu wordt daar meer aandacht aan besteed. Misschien had het mij ook kunnen helpen om er beter mee om te kunnen gaan, maar dat is lastig in te schatten. Ik wist toen niet beter."

Moeite met afhankelijkheid

Vooral met de afhankelijkheid van anderen heeft Sam de meeste moeite. "Je hebt echt het gevoel je vrijheid te moeten inleveren. Ik woon daarom in principe ook 'zelfstandig', maar heb wel de constante beschikking over verzorging. Dat is natuurlijk ook nodig. Zo heb ik een kathether en draag ik 24 uur per dag luiers, die regelmatig verschoond moeten worden. Ik zit in een elektrische rolstoel die mij het gevoel geeft nog enigszins vrij te kunnen bewegen." Wel merkt Sam dat hij door die rolstoel meer moeite heeft om contacten te leggen met mensen. "Veel mensen schrikken toch als ze die rolstoel zien met alle toeters en bellen eraan. Dat maakt het lastig om een gesprek aan te knopen. Ik kan ze ook geen hand geven en dat vind ik vervelend. In de loop der jaren is het wel wat gemakkelijker geworden, maar het blijft een heikel punt." Gelukkig heeft Sam wel nog altijd contact met zijn vrienden van vroeger. "Praten over het ongeluk doen we nu niet echt meer, het is alweer zo lang geleden. Ik vind het fijn om hen in mijn omgeving te hebben!" Ook de techniek van tegenwoordig maakt het leven wat gemakkelijker. Tv kijken, lezen maar vooral computerspelletjes doet hij graag. "Dat houdt mij lekker bezig en brengt me op andere gedachten."

Vooral met de afhankelijkheid van anderen heeft Sam de meeste moeite. "Je hebt echt het gevoel je vrijheid te moeten inleveren. Ik woon daarom in principe ook 'zelfstandig', maar heb wel de constante beschikking over verzorging. Dat is natuurlijk ook nodig. Zo heb ik een kathether en draag ik 24 uur per dag luiers, die regelmatig verschoond moeten worden. Ik zit in een elektrische rolstoel die mij het gevoel geeft nog enigszins vrij te kunnen bewegen." Wel merkt Sam dat hij door die rolstoel meer moeite heeft om contacten te leggen met mensen. "Veel mensen schrikken toch als ze die rolstoel zien met alle toeters en bellen eraan. Dat maakt het lastig om een gesprek aan te knopen. Ik kan ze ook geen hand geven en dat vind ik vervelend. In de loop der jaren is het wel wat gemakkelijker geworden, maar het blijft een heikel punt." Gelukkig heeft Sam wel nog altijd contact met zijn vrienden van vroeger. "Praten over het ongeluk doen we nu niet echt meer, het is alweer zo lang geleden. Ik vind het fijn om hen in mijn omgeving te hebben!" Ook de techniek van tegenwoordig maakt het leven wat gemakkelijker. Tv kijken, lezen maar vooral computerspelletjes doet hij graag. "Dat houdt mij lekker bezig en brengt me op andere gedachten."

Terug naar het begin

Reacties

  • Rscampra

    19 mei 2015 14:41

    Stamcel geeft gevoel terug .Twee mensen met een dwarslaesie ondervinden de sensatie van gevoel na een injectie met stamcellen in de wervelkolom. Amerikaanse en Zwitserse artsen voerden de experimentele stamceltherapie uit . Vóór de behandeling waren de twee vanaf bijna schouders ermee belast . Na 6 waandenkbeelden ze weer hitte en aanraking op hun borst .

    .
    - Advertentie -
    - Advertentie -