Familie kwijt door seksueel misbruik

Reacties

• 

  Bie

  05 december 2017 10:37

  Ik begrijp het volledig
• 

  Onbekend

  28 augustus 2017 05:07

  Ik vraag u dit met heel mijn hart kan u mij aub emailen? Ik zit met een soortgelijke situatie en weet me geen raad. Als u contact met mij wil opnemen kunt u de redactie van gezondheidsplein mailen.
• 

  anoniem

  01 juni 2017 18:43

  Dag allemaal,
  
  Ik las net een aantal verhalen op deze site. Heel herkenbaar allemaal, en hoe erg deze ervaringen op zich natuurlijk ook zijn, was het wel hartverwarmend om te lezen dat er mensen zijn die snappen wat het is om je familie kwijt te raken omdat je het slachtoffer (niet de dader!) bent van seksueel misbruik. Normaal worden daders aangepakt bij misbruik.. Ikzelf ben misbruikt door mijn broer, vanaf mijn tiende tot veertiende jaar. Hij was vier jaar ouder.
  
  Ik kan hier nu niet helemaal mijn verhaal doen, dat is te lang, hoewel ik dat misschien nog wel eens doe. Wat ik vooral zo goed vind aan deze getuigenissen hier is dat het zo ontzettend duidelijk is, dat het steeds weer terugkomt dat het seksueel misbruik op zich niet het enige is wat zo erg was. Zelf zeg ik ook vaak dat het grootste probleem bij seksueel misbruik niet de seks is maar het misbruik. Misbruik is altijd dat wat dingen slecht maakt. Bij misbruik wordt er altijd 'over de grenzen gegaan'. Bij misbruik is er altijd gebrek aan respect, of het nu over mentale, emotionele, fysieke, financiële, of seksuele zaken gaat. Met seks op zich is namelijk niets mis. Maar het moet natuurlijk op een gezonde manier gebeuren met wederzijdse toestemming. En met wederzijdse toestemming bedoel ik, voor de duidelijkheid, dat beide partijen op vóórhand weten wat deze fysieke handelingen die gaan gebeuren allemaal inhouden, wat dat betekent. Want kinderen worden er vaak 'ingelokt'. Ze denken dat ze 'doktertje gaan spelen', of één of ander ander spelletje, of dat ze gewoon iemand een plezier gaan doen, of ze zijn nieuwsgierig naar iets wat grote zus of broer hen gaat 'uitleggen' en 'laten zien', of 'laten voelen' aan hun lichaam, iets wat ze zelf nog niet kennen en grote zus of broer wél.
  
  Op zich is het helemaal niet abnormaal dat een kind iets wil ontdekken, nieuwe dingen wil leren, zelfs seksueel, maar in dit geval wordt deze natuurlijke ontwikkelingsbehoefte natuurlijk misbruikt voor het eigen plezier van de dader. En éénmaal het kind dan wél min of meer begint te weten dat dit iets is wat het niet wil, is het vaak 'te laat'. Het zit dan al 'vast' in het gebeuren. Het is al 'medeplichtig'. Bullshit natuurlijk, maar door deze bullshit zit het kind dan al in een isolement, in een existentiële gevangenis.
  Er zijn natuurlijk ook kinderen die wérkelijk agressief verkracht worden door hun broer of zus (ja, dat kan ook), maar het ik wil maar zeggen dat het vaak op een veel gemanipuleerde wijze wordt aangepakt, waardoor het misbruikte kind in iets is gestapt waar het de reikwijdte niet van kón kennen en dus ook geen verantwoordelijkheid voor draagt.
  
  Van het moment dat een kind door seksueel misbruik moet gaan zwijgen, hetzij in de periode dat het misbruikt wordt of (lange) tijd erna, komt het sowieso in een isolement terecht, omdat het zichzelf niet kan zijn, niet mag zijn. Het kan geen contact meer maken met de wereld om hem heen. De mensen die er normaal zouden moeten zijn om het kind te beschermen, op te voeden, te begeleiden, te helpen bij problemen, stoten het kind weg. Het moeten blijven zwijgen (is niet bestaan) om 'aanvaard te worden'. Maar het wordt natuurlijk totaal niet aanvaard, want het moet zichzelf, zijn of haar ervaringen, doodzwijgen. Dat is de gigantische valkuil waar vele kinderen in terecht komen door te zwijgen voor hun eigen of iemand anders' bestwil. De existentiële dood.
  
  Ik kom hier op deze site terecht, omdat ik een paar dagen geleden een mailtje kreeg van mijn tante. Ze zei me dat het de overlijdensdag van mijn moeder was en dat ze aan mijn moeder dacht. Nu heb ik sinds een paar jaar geen contact meer met familie. Dit omdat het gewoon te moeilijk was geworden om steeds weer 'toneel' te moeten spelen. De waanzin in de 'familie' was te groot geworden, ook voor mij.
  
  Dit betekent echter dat ik zonder familie (noch partner) door het leven ga. Dat is best zwaar. Ik voel me vaak ontzettend alleen, maar mensen snappen dat nooit. Ze snappen nooit wat dat allemaal inhoudt. Nu, dat kleine simpele mailtje van mijn tante, heeft weer zoveel getriggerd. Ik heb nog wel eens een mailtje van haar gekregen. Ze wenst me dan 'Gelukkige Verjaardag' of zo. Op zich alleen maar lief. Maar het is altijd dubbel voor mij.
  
  Een kind dat misbruikt wordt (en ik heb meer meegemaakt dan alleen het seksuele misbruik door mijn broer, er was ook allerlei ander misbruik door andere familieleden, ik werd geslagen door mijn moeder, mijn vader was een agressieve narcistische alcoholist (maar met veel aanzien in de gemeenschap), mijn zus was erg dominant en vond ook vaak dat ze meer recht had op van alles dan de andere kinderen, etc., etc.), nu een kind dat misbruikt wordt, dat krijgt geen bescherming van zijn ouders. Dat kan nergens naartoe. Nonkels en tantes krijgen vaak ook een oneerlijk, foutief verhaal te horen, buren en vrienden ook. Zo'n kind, ik dus in dit geval, raakt helemaal geïsoleerd. En dat is gruwelijk. Het verkloot heel je leven. Het duurt echt jaren eer je doorhebt wat dat allemaal met zich meebrengt, ook al weet je van in het begin dat het dat allemaal met zich meebrengt. Dat klinkt tegenstrijdig maar toch is het zo. Van het moment dat je misbruikt wordt zit je in de schaduw van het leven, als de mensen in je omgeving je niet helpen, je niet geloven, er niet zijn voor je.
  
  Ik heb met veel mensen gesproken. Er zijn mensen die een partner leren kennen waarmee ze een goede relatie hebben (geen enkele relatie is perfect natuurlijk). En als deze partner begrip heeft voor het misbruik, als hij of zij gelóóft wat er gebeurd is en er op zijn minst respect voor heeft, dat is al de helft van de 'genezing'. Dan wordt iemand die misbruikt werd niet meer opnieuw en opnieuw in de schaduw van zijn eigen bestaan geduwd. Er zijn echter veel mensen die dit geluk niet kennen.
  
  Ik ben blij dat deze getuigenissen hier geschreven worden. Ze kunnen helpen. Ze kunnen de mensen die in het isolement zitten helpen door te getuigen dat hun isolement niet hun fout is. Ergens weten we dat natuurlijk allemaal wel, maar als het niet opnieuw en opnieuw bevestigd wordt, komt er vaak toch een beetje, of zelfs veel twijfel opzetten als er iets niet goed gaat in het leven. Waarom heb ik het niet beter gedaan ? Waarom heb ik geen betere carrière, geen eigen huis, waarom heb ik niet vroeger dit of dat of zus of zo.. Wel, dat komt omdat het best moeilijk is, als je alleen, in de schaduw van het leven je plan moet trekken. De helft van je energie wordt al opgebruikt om uit die schaduwgevangenis te geraken. Je hebt niet misdaan, en toch zit je opgesloten.
  
  Ik zeg hier niet dat iedereen die misbruikt werd, nooit een goed leven kan opbouwen. Ik zeg enkel dat als je niet het geluk hebt gehad, om tijdig (!) iemand in je leven te krijgen (een partner, een (werkelijk) lieve oom of tante, een (werkelijk) wijze buurvrouw of leerkracht, die je werkelijk steunt, die je helpt om uit deze opgelegde gevangenis te raken, dat het dan érg moeilijk kan zijn.
  
  Ik wens iedereen die misbruik heeft gekend toe, dat ze uit de gevangenis van de eenzaamheid mogen raken, dat ze een 'familie' vinden die er werkelijk is voor hen.
  
  Zoals ik daarnet schreef, ik kwam op deze site terecht naar aanleiding van een mailtje van mijn tante. Ik heb dan eens geprobeerd om iets 'echts' te schrijven, namelijk dat ik doorgaans niet weet wat antwoorden op zulke mailtjes omdat ze zo weinig aansluiten bij de realiteit van mijn leven. Ik leef namelijk al jaren alleen, het 'contact' met familie is er nooit geweest, het was al om zeep voor het begonnen was. Ik moest altijd een soort brave rol spelen om 'aanvaard' te worden en uiteindelijk ging dat niet meer. Ik schreef dit aan mijn tante. Een toch, hoger opgeleide, doorgaans vriendelijke dame, die als één van de enige van de (grotere familie) toch ook de moeite doet om eens een 'Gelukkige Verjaardag' te wensen. Maar ik kreeg geen antwoord meer terug. Het verbaast me eigenlijk niet meer hoor. Maar het is toch (nogmaals) de bevestiging dat als je niet in de gevangenis wil blijven, dat ze je er dan wel terug instoppen. Het gekke is dat deze mensen dan wel vaak zeggen dat ik degene ben die geen contact wil. Ik denk dat velen onder jullie dat wel zullen begrijpen.
  
  Enerzijds krijg je te horen dat je je 'afzondert' of wat dan ook in die aard. Maar als je wérkelijk contact maakt (dus geen opgelegde rol speelt, maar gewoon vertelt over de werkelijkheid van je leven) dan zonderen zij jou af. Steeds opnieuw. Dat is de eenzaamheid van het misbruikte kind. Het begint de dag van het misbruik.
  
  Ik wens dat iedereen hier iemand, en zelfs vele mensen mag vinden, die niet weglopen als ze iets horen wat niet in hun kraam past. En dat zij de moed hebben om echt contact te maken. Het is toch vooral mijn ervaring dat het gebrek aan contact veelal niet te wijten is aan het slachtoffer, maar aan het feit dat de mensen uit de omgeving van de dader niet weten/kunnen/willen/ .. omgaan met dit gegeven.
  
  Lieve groet.
• 

  Dahaille

  10 mei 2017 18:35

  Hallo.
  
  En ook ik herken mij in dit verhaal. Maar ik ben een man en ben door een zus die twaalf jaar ouder is misbruikt. Dit is pas veertig jaar naar dato aan het licht gekomen. Ik heb een bizar leven gehad vol met drank, drugs en geweld, heb een lang strafblad en ga zo maar door. Alleen toen ik twee jaar geleden echt nuchter ging leven ging alles als vanzelf. Ik begon dingen te begrijpen waarom die zo waren gelopen, waarom ik altijd zo boos was, waarom ik altijd onder invloed moest zijn, waarom ik geen relaties in stand kon houden.
  
  Ik ben op onderzoek uitgegaan en de waarheid is boven gekomen. Gelukkig heb ik vanuit de verslavingszorg een hele fijne vent leren kennen als therapeut en heb EMDR toe laten passen. Mijn trauma verdween, en ik hoefde niet meer boos te zijn, geen drank en drugs meer, geen woede en paniekaanvallen meer. Het was een verademing en ik ging steeds meer van mijzelf begrijpen en vond de rust waar ik al mijn hele leven naar op zoek was geweest.
  
  Alleen kreeg ik er twee dingen voor terug, mijn leven was veertig jaar een leugen en een overlevingsstrategie geweest, en hoe moest ik het in de openheid brengen bij mijn andere broer en zus? Dit heb ik gedaan en heb een brief geschreven, zonder bedreigingen, zonder angst. En ik heb als enige reactie gekregen dat mijn moeders graf op het kerkhof is geruimd zonder mijn medeweten. Dit hebben zij achter mijn rug om besloten te doen. Weer een straf, veertig jaar na dato weer pijn moeten voelen. Waarom moet ik gestraft worden omdat ik eerlijk ben en mijzelf eindelijk eens begrijp? Dus is er vanaf nu geen contact meer. Zij hebben zelfs nog aangifte willen doen bij de politie, maar die gaat er niet op in en kan niets met de waarheid. Hier houd ik mij aan vast en heb door hun toedoen ook andere banden met familieleden moeten verbreken om er geen last van te hebben.
  
  Ik wil geen dubbele gedachten meer. Ik wil geen dubbele gevoelens meer. Conclusie is dat ik nu alleen met mijn vrouw, en kinderen en een handje vol goede vrienden over ben gebleven en dat mijn halve leven naar de kloten is geholpen en dan ook nog eens aan mijn lot word overgelaten als ik de openheid zoek. Mij is het duidelijk. Er moet in mijn ogen sprake zijn van een doofpot. Eens zal de waarheid boven tafel komen. Mijn eigen waarheid zie ik onder ogen en ben begonnen met het schrijven van een autobiografie. Dit zal mij wel helpen, want aan mijn familie heb ik niets meer en die houden liever een dader de hand boven het hoofd. Dank u wel. Mocht u vragen hebben dan kunt u mij altijd mailen. Groet Rene.
• 

  Maike

  01 april 2017 19:49

  Wees sterk meid. Je hoeft zulke mensen niet meer in je leven ook al doet het pijn. Ik ben een vrouw van 30 maar denk nog regelmatig aan het seksueel misbruik van mijn broer. Ik heb daarom ook alle banden verbroken. Zelfs nu hij een gezin heeft. Mij zul je er niet over de vloer zien. Ik wil namelijk ook niet dat als ik kinderen zou hebben hij bij mij komt. Ik heb hem nu al zo een twee jaar niet gezien en dat doet mij erg goed. Mijn lieve man kent het verhaal en steunt me door dik en dun. Seksueel misbruik zorgt voor veel angst en eenzaamheid. In ieder geval weet ik waardoor het komt. Ik hoop dat je ooit kan inzien dat kiezen voor jezelf in deze situatie het belangrijkste is. Mensen die jou op wat voor manier pijn hebben gedaan zijn absoluut niet de moeite waard! Zelfs als je tachtig bent verdienen zij geen tweede kans. Houd het respect aan jezelf!
• 

  Niemand gelooft mij

  19 januari 2017 20:44

  Ook ik herken veel in deze verhalen. Ik ben een vrouw van 34 jaar. Mijn eerste herinnering van seksueel misbruik was van toen ik 8 jaar was. Ik ben ongeveer een maand uit een relatie met een man wat nadien een pooier bleek. Deze man heeft mij niet overspoeld met cadeaus, liefde en aandacht. Wat hij wel deed nadat ik een uit de hand gelopen burenruzie heb gehad is, gezegd hebben dat het voor mij veiliger was om bij hem in te trekken.
  
  Hij spiegelde mij voor dat hij heel graag kinderen met mij wilde en dat hij een serieuze relatie met mij wilde opbouwen en omdat ik het zo moeilijk had hier kon ik net zo goed gelijk bij hem intrekken. Na ongeveer twee maanden werd ik steeds vaker met vaginale en rectale bloedingen. Ook had ik erge pijn aan mijn borsten. Ik ben naar de politie gegaan om een gesprek te voeren met hen maar heb uiteindelijk geen aangifte gedaan omdat mijn ex-vriend beweerde dat het echt allemaal in mijn hoofd zat en dat het misschien was gekomen door een nare droom (bloedingen?!). Ik ben helemaal van slag en in de war nadat ik bij het ziekenhuis en de politie ben geweest en ben toen maar bij hem teruggekeerd. Ik hield van hem en misschien zat het ook allemaal wel in mijn hoofd.
  
  Ik trok weer bij hem in. In de week dat ik weer bij hem woonde verschenen de klachten van de vaginale en rectale bloedingen direct weer en deze keer ging het ook gepaard met een vieze lucht van sperma en urine. Ik ben bij het CSG geweest en heb alsnog aangifte gedaan. Ook heb ik een advocaat toegewezen gekregen. Ik woon in een dorp en wordt regelmatig voor hoer uitgescholden. Het schijnt nu dat ik voor mijzelf ben begonnen. Het laatste wat ik wil is seks met iemand of op wat voor manier intiem met iemand zijn na deze gebeurtenis! Het rare is alleen dat ik mij niet kan herinneren dat ik seks heb gehad met iemand anders dan hem. Overdag zag ik erg wazig en ik sliep zo een 15 uur per dag.
  
  De politie laat mij tot op heden niets weten. Zij hebben geen inwendig onderzoek gedaan terwijl ik twee keer een dag na het mogelijk misbruik bij hen ben geweest om aangifte te doen. Ik heb het verhaal gedaan, maar het lijkt wel of niemand mij gelooft. Wanneer politie mij niet zou geloven vraag ik mij af waarom zij dan niet willen uitsluiten dat mijn verhaal waar is? Ook draait hij het verhaal op een andere manier nog om en zegt hij dat hij rijp is voor het gesticht omdat ik hem beschuldig. Hij probeert mij aan te klagen voor smaad en laster terwijl ik met niemand contact heb en dus niet eens de kans krijg mijn kant van het verhaal te doen. Regelmatig komen er mensen aan mijn deur om mij uit te schelden voor gore kankerhoer. Ook hier kan de politie niets aan doen. Heeft iemand enig idee hoe ik op een veilige manier van deze man af kan komen?
  
  P.s. ik heb het zo kort en simpel mogelijk proberen uit te leggen, waarom ik terugging naar deze man begrijp ik zelf ook niet. Ik ben bezig met hulp zodat ik niet nog een keer in de handen kom van een mensenhandelaar. (Mijn idee is eigenlijk ook dat de ruzie eveneens vooropgezet plan was)
• 

  Dahaille

  28 december 2016 10:10

  Hallo lotgenoot.
  
  Ik lees het verhaal vol afschuw en zie dat er voor mij veel overeenkomsten inzitten. Na veertig jaar ben ik erachter gekomen dat ik een misbruikte man ben en dat mijn zus de dader is. Ik was een jaar of vijf á zes en zij was zeventien of achttien. Mijn lichaam heeft schijnbaar alles onthouden. Mijn leven is een hel geweest, thuis was het niet veilig en zij heeft mij uit de situatie gehaald met een doel voor ogen en dat is haar eigen gewin. Vanaf dat moment zal mijn leven voorgoed veranderen. Heftige driftbuien, een opname voor maanden in ziekenhuis ivm hongerstaking, rare spelletjes met kinderen uit de buurt, afzonderen en ga zo maar door. En niemand pikte het op. Ik heb mij vanaf dat moment erg alleen gevoeld. En ben het weg gaan eten, pikte alles uit de koektrommel om mij veilig te voelen, op latere leeftijd begon ik met roken en zal een jaar of twaalf geweest zijn.
  
  Niet veel later kwam er ook alcohol in het spel. Ik ben uit huis geplaatst en iedereen vond mij een misselijk ventje en begreep er niets van. Voor mij waren het signalen die ik af heb gegeven. Ik ben dan inmiddels een jaar of achttien en mijn leven is een rotzooi, heel veel drinken, veel (hard)drugs. Ik begreep het niet meer. Mijn zus, die mij dit heeft aangedaan, stelde haar huis voor mij open, liet mij niet vallen maar had het verder ook nergens over en ik voelde mij loyaal aan haar. Dat wist ik toen nog niet maar met alles wat ik nu weet is dat het verhaal. Ik werd een beest, gevaarlijk en liep met wapens rond, wilde altijd maar dood, was altijd boos, en begreep het nog steeds niet. Klinieken en gevangenissen heb ik bezocht, meerdere keren in het GGZ gezeten en ik kon er niet de vinger opleggen. Ik heb mijn zus geslagen en daardoor al mijn familie kwijt geraakt, zij zien mij als een verslaafde die graag gebruikt of zoiets of omdat ik er voor gekozen heb en het wel goed zou vinden. Dit gaat door tot mijn 35e levensjaar en ik liet mij opnemen in een kliniek op Texel. Daar begon ik stap voor stap mijn probleem aan te pakken en mijn verslavingen en boosheid de baas te worden. Maar nog kon ik er de vinger niet opleggen.
  
  Ik viel en stond weer op en ik kon niet met middelen leven maar ook niet zonder. Tot dat ik mijn huidige vrouw leer kennen. Zij geeft mij vertrouwen en het is dan ook voor het eerst in mijn leven dat ik een vrouw toe laat. Ik ben dan veertig jaar oud. Zij ziet dingen die niet kloppen en maakt de ziekelijke band met mijn zus aan mij bespreekbaar en ziet mij worstelen met mijn verslavingen en crimineel gedrag. Rebels, tegen elke vorm van autoriteit, politie, justitie, woede uitbarstingen, geen normaal seks leven, negatief zelfbeeld, zelf pijniging. Ik heb hulp ingeschakeld en ben aan mijn verslavingen gaan werken en heb de zucht aangepakt met EMDR en die verdween. Ik hoefde niet meer te gebruiken en wat was dat een genot zeg. Maar naarmate de periode langer werd dat ik nuchter leefde kwamen er steeds meer herinneringen naar boven, gevoelens van angst en loyaliteit die niet kloppen, een vreselijke boosheid en vanaf dat moment ben ik gaan zoeken in mijzelf en heb gevonden wat de oorzaak is.
  
  Langzaam en stap voor stap kwam er steeds meer informatie naar voren en begin er steeds meer van te begrijpen waarom mijn leven zo is gelopen. Heb slachtofferhulp ingeschakeld en gesprekken gehad waarin mij veel duidelijk is geworden. Nu kan ik ermee verder. Nu ben ik dan ook bezig om EMDR toe te passen op het gebeuren van wat mijn zus met mij heeft gedaan en ik verander en het proces is in volle gang. Het voelt goed en ik voel mij emotioneel niet meer verbonden met haar en kan er zonder gevoelens naar kijken en het zakelijk beschouwen.
  
  Alles lijkt op zijn plek te vallen en voel mij groot en sterk maar weet ook wat ik mis ben gelopen in mijn leven. Geen familie meer, geen zus meer. een strafblad, drugs en drank verleden en wie zit er nu nog op mij te wachten? Ik weet dus ook niet zo goed wat ik ermee wil en moet want ik vind dat ik het kwijt moet en aan het licht moet brengen. Maar goed hoe doe ik dat en zullen zij deze ouwe junk wel geloven is steeds iets wat in mijn gedachten terug komt. Ik leef immers al jaren nuchter en heb het gevoel alsof ik levenslang heb gekregen. Ik zal mijn weg hier wel in vinden alleen wil ik ook wel ervaringen van anderen horen die dit kennen of ik moet schrijven aan haar en mijn familie? Of dat ik het moet laten rusten wat eigenlijk ook niet goed voelt? Ik hoop dat er iemand is die mij daarin eens iets zou kunnen toevoegen om zo mijn levensverhaal tot een goed einde te brengen. Ik ben blij dat ik het kwijt ben en dank je wel voor het lezen.
  
  Groet Dahaille
• 

  ❤️

  08 september 2016 17:56

  Hoi,
  
  Ik zit op dit moment ook in zo'n situatie, ik heb net mijn eigen "ma" gaan aangeven en vind dit zo hard en moeilijk en tweestrijdig. Ik heb eindelijk de moed gevonden om alles tegen mijn vader te zeggen en hij reageerde: het verleden is het verleden, dat noemen ze democratie... Was letterlijk een dolk in mijn hart. Is dit bij jou intussen lang geleden? Ik zie de datum niet...
• 

  Heidi

  07 maart 2016 20:57

  Als je lotgenoten zoekt, kan je terecht in de groep 'lotgenotengroep slachtoffers seksueel misbruik' op Facebook.
• 

  Ikke uit Brabant

  31 januari 2016 17:15

  Becky, ik begrijp je gevoel. Dit omdat zelf een soortgelijke ervaring heb. Ik ben als 14-jarig meisje verkracht door twee oudere jongens op vakantie. Jaren heb ik me schuldig gevoeld en dit geblokkeerd. Een aantal jaren geleden heb ik het durven vertellen, maar mijn zussen geloven me niet. Ze vinden dat ik om aandacht vraag. Ze negeren mij nu al ongeveer 8 jaar. Ze zeggen niets of nauwelijks iets op feestjes en doen alsof ik lucht ben. Dit is elke dag opnieuw moeilijk. Ik heb ook therapie gehad, maar heb nog altijd last van wat me toen is overkomen en daar heb ik zelf nooit voor gekozen.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• Volgende ›
• Laatste »