Ik had een relatie van 18 jaar met mijn vriend sinds de middelbare school. In juni dit jaar moest ons koophuis ontruimd worden, nadat hij alle post had verstopt in een kluis en het huis via een veiling verkocht is. Zelf zat ik in een burn out en zwaar overspannen, nadat mijn vader vorig jaar zeer snel overleed. Mij ex vriend is bijna 6 jaar geleden geopereerd en is compleet misgegaan als gevolg dat hij acht operaties verder is en morfineverslaafd is door verkeerde toediening van het ziekenhuis. Hij heeft alles voor mij verborgen gehouden terwijl ik alles eraan deed om de rekeningen te betalen.
De gezamenlijke rekening mocht ik niet op als ik dat wilde vanwege zijn agressie en het verwijt dat ik hem niet vertrouwde. Uiteindelijk moest ik met de twee honden naar mijn moeder. Hij vertelde mij het de laatste dag dat we ons huis uit moesten om mij te ontzien. Ik ben echt uit mijn dak gegaan en zijn familie stond de volgende dag bij thuiskomst alle spullen in te pakken zonder overleg. 9 juli maakte hij een einde aan onze relatie, na achttien jaar zonder over de situatie te praten bij een wijkteam (geregeld door zijn stiefvader). In mijn emoties ben ik de kamer uitgerend om alleen in mijn auto te zijn, huilend!! Doordat hij het moeilijk vond om naar mij toe te komen ook met de schuldhulp is het nu duidelijk geworden na zelf veel te hebben uitgezocht dat hij alles vergokt heeft en echt een alles kwijt ben. Nadat ik hem afgelopen week toevallig tegenkwam en om uitleg vroeg was hij erg afstandelijk en kende hem echt niet terug, hij was zo vervreemd van mij en blokkeert mij sinds die tijd op alles. Dat doet echt pijn. Hij heeft zijn familie waarschijnlijk ook niets hierover verteld en heb nu dus een advocate aan het werk gezet om de waarheid boven tafel te krijgen met echt veel pijn.
Zelf geprobeerd met zijn "familie" contact te zoeken, maar ik speel het slachtoffer wat ik feitelijk ook ben. Hij moet zelf erkennen dat hij hulp nodig heeft. Ik kan hem alleen bij staan. Probeer nu met heel veel moeite vooruit te kijken met een AA en PTSS stoornis, maar gaat erg moeizaam. Ik stond het dichtstbij, heb het niet in de gaten gehad, maar weet nu wat er daadwerkelijk aan de hand is. Bij zijn advocaat herkent hij zich niet in de situatie stond in de brief op reactie van mijn advocate. Ontkenning, schaamte en schuld. Hij wilde mij niet kwijt, maar het kon niet verder vanwege wat er in zijn hoofd zat. Ik weet nu wat het is, maar kan het en hem nog niet loslaten. Heb zelfs een aangifte staan die ik nog kan aanvullen als ik bewijs heb. Een 18 jarige relatie is weg door een gokverslaving en weet niet wat hij nu doet, behalve spullen verkopen op marktplaats. Krijg op geen enkele manier contact en hij heeft hulp nodig! Mijn familie en vrienden willen dat ik het loslaat.