Wat me opvalt is dat een vrouw een stuk schrijft over haar gevoelens en dat ze een gelukkig huwelijk heeft maar helaas iets mist. En wat ik dan zie, is dat bijna alleen maar mannen negatief reageren. Een keuze om een minnaar te hebben is toch niet verkeerd? Alsof wij mannen heilig zijn...kom op...
Ik ben één van de gelukkige minnaars van een getrouwde vrouw... En ja, ze is gelukkig getrouwd, ze houdt van haar man en kinderen. Dat weet ik ook en dat is toch niet erg... We zien elkaar ook eens in de 1-2 maanden, en dat is fantastisch.
Haar huwelijk is hierdoor ook verbeterd en dat is toch goed. Het duurt zolang het duurt...geen verwachtingen.
Wij mannen hebben toch ook onze fantasieën??
Welke man denkt niet bij een mooie vrouw...wauw...
Welke man laat zijn fantasie niet de vrije loop??
Welke man heeft ook niet een dip in z'n relatie gehad en de verleiding gehad om zich op 'glad ijs' te bevinden.
'Vivian' heeft deze keuze gemaakt en zij is de enige die hierover mag oordelen vind ik. Het is haar keuze, haar verantwoordelijkheid. Is dit een wijze keuze? Werken aan je relatie op welke manier dan ook zonder een minnaar zou ik toejuichen. Maar als dat nu niet lukt. Als relatietherapie niet werkt en je toch bij elkaar wil blijven omdat je al zoveel jaren bij elkaar bent, zoveel jaren lief en leed gedeeld hebt, kinderen hebt gekregen waar je samen van houdt, je maatjes bent, niet zonder elkaar kan, dan is dit misschien in 'Vivian's' ogen een goede reden om hun huwelijk te redden.
Het gras is toch groener bij de buren zeggen ze altijd? Maar je moet er wel voor zorgen dat je eigen gazon niet verdort. Die moet je bijhouden, water geven en koesteren... Maar soms is het toch lekker om op dat mooie gazon te liggen van de buren....
Kan nog wel doorgaan, maar dan word het wel een heel lang verhaal.
Punt is gewoon... Als je een goed huwelijk hebt, maar je mist dat ene wat je man niet kan of wil geven, dan is een minnaar een optie...En ik ben met recht trots een minnaar te zijn.