Dag allemaal,
Ik las net een aantal verhalen op deze site. Heel herkenbaar allemaal, en hoe erg deze ervaringen op zich natuurlijk ook zijn, was het wel hartverwarmend om te lezen dat er mensen zijn die snappen wat het is om je familie kwijt te raken omdat je het slachtoffer (niet de dader!) bent van seksueel misbruik. Normaal worden daders aangepakt bij misbruik.. Ikzelf ben misbruikt door mijn broer, vanaf mijn tiende tot veertiende jaar. Hij was vier jaar ouder.
Ik kan hier nu niet helemaal mijn verhaal doen, dat is te lang, hoewel ik dat misschien nog wel eens doe. Wat ik vooral zo goed vind aan deze getuigenissen hier is dat het zo ontzettend duidelijk is, dat het steeds weer terugkomt dat het seksueel misbruik op zich niet het enige is wat zo erg was. Zelf zeg ik ook vaak dat het grootste probleem bij seksueel misbruik niet de seks is maar het misbruik. Misbruik is altijd dat wat dingen slecht maakt. Bij misbruik wordt er altijd 'over de grenzen gegaan'. Bij misbruik is er altijd gebrek aan respect, of het nu over mentale, emotionele, fysieke, financiële, of seksuele zaken gaat. Met seks op zich is namelijk niets mis. Maar het moet natuurlijk op een gezonde manier gebeuren met wederzijdse toestemming. En met wederzijdse toestemming bedoel ik, voor de duidelijkheid, dat beide partijen op vóórhand weten wat deze fysieke handelingen die gaan gebeuren allemaal inhouden, wat dat betekent. Want kinderen worden er vaak 'ingelokt'. Ze denken dat ze 'doktertje gaan spelen', of één of ander ander spelletje, of dat ze gewoon iemand een plezier gaan doen, of ze zijn nieuwsgierig naar iets wat grote zus of broer hen gaat 'uitleggen' en 'laten zien', of 'laten voelen' aan hun lichaam, iets wat ze zelf nog niet kennen en grote zus of broer wél.
Op zich is het helemaal niet abnormaal dat een kind iets wil ontdekken, nieuwe dingen wil leren, zelfs seksueel, maar in dit geval wordt deze natuurlijke ontwikkelingsbehoefte natuurlijk misbruikt voor het eigen plezier van de dader. En éénmaal het kind dan wél min of meer begint te weten dat dit iets is wat het niet wil, is het vaak 'te laat'. Het zit dan al 'vast' in het gebeuren. Het is al 'medeplichtig'. Bullshit natuurlijk, maar door deze bullshit zit het kind dan al in een isolement, in een existentiële gevangenis.
Er zijn natuurlijk ook kinderen die wérkelijk agressief verkracht worden door hun broer of zus (ja, dat kan ook), maar het ik wil maar zeggen dat het vaak op een veel gemanipuleerde wijze wordt aangepakt, waardoor het misbruikte kind in iets is gestapt waar het de reikwijdte niet van kón kennen en dus ook geen verantwoordelijkheid voor draagt.
Van het moment dat een kind door seksueel misbruik moet gaan zwijgen, hetzij in de periode dat het misbruikt wordt of (lange) tijd erna, komt het sowieso in een isolement terecht, omdat het zichzelf niet kan zijn, niet mag zijn. Het kan geen contact meer maken met de wereld om hem heen. De mensen die er normaal zouden moeten zijn om het kind te beschermen, op te voeden, te begeleiden, te helpen bij problemen, stoten het kind weg. Het moeten blijven zwijgen (is niet bestaan) om 'aanvaard te worden'. Maar het wordt natuurlijk totaal niet aanvaard, want het moet zichzelf, zijn of haar ervaringen, doodzwijgen. Dat is de gigantische valkuil waar vele kinderen in terecht komen door te zwijgen voor hun eigen of iemand anders' bestwil. De existentiële dood.
Ik kom hier op deze site terecht, omdat ik een paar dagen geleden een mailtje kreeg van mijn tante. Ze zei me dat het de overlijdensdag van mijn moeder was en dat ze aan mijn moeder dacht. Nu heb ik sinds een paar jaar geen contact meer met familie. Dit omdat het gewoon te moeilijk was geworden om steeds weer 'toneel' te moeten spelen. De waanzin in de 'familie' was te groot geworden, ook voor mij.
Dit betekent echter dat ik zonder familie (noch partner) door het leven ga. Dat is best zwaar. Ik voel me vaak ontzettend alleen, maar mensen snappen dat nooit. Ze snappen nooit wat dat allemaal inhoudt. Nu, dat kleine simpele mailtje van mijn tante, heeft weer zoveel getriggerd. Ik heb nog wel eens een mailtje van haar gekregen. Ze wenst me dan 'Gelukkige Verjaardag' of zo. Op zich alleen maar lief. Maar het is altijd dubbel voor mij.
Een kind dat misbruikt wordt (en ik heb meer meegemaakt dan alleen het seksuele misbruik door mijn broer, er was ook allerlei ander misbruik door andere familieleden, ik werd geslagen door mijn moeder, mijn vader was een agressieve narcistische alcoholist (maar met veel aanzien in de gemeenschap), mijn zus was erg dominant en vond ook vaak dat ze meer recht had op van alles dan de andere kinderen, etc., etc.), nu een kind dat misbruikt wordt, dat krijgt geen bescherming van zijn ouders. Dat kan nergens naartoe. Nonkels en tantes krijgen vaak ook een oneerlijk, foutief verhaal te horen, buren en vrienden ook. Zo'n kind, ik dus in dit geval, raakt helemaal geïsoleerd. En dat is gruwelijk. Het verkloot heel je leven. Het duurt echt jaren eer je doorhebt wat dat allemaal met zich meebrengt, ook al weet je van in het begin dat het dat allemaal met zich meebrengt. Dat klinkt tegenstrijdig maar toch is het zo. Van het moment dat je misbruikt wordt zit je in de schaduw van het leven, als de mensen in je omgeving je niet helpen, je niet geloven, er niet zijn voor je.
Ik heb met veel mensen gesproken. Er zijn mensen die een partner leren kennen waarmee ze een goede relatie hebben (geen enkele relatie is perfect natuurlijk). En als deze partner begrip heeft voor het misbruik, als hij of zij gelóóft wat er gebeurd is en er op zijn minst respect voor heeft, dat is al de helft van de 'genezing'. Dan wordt iemand die misbruikt werd niet meer opnieuw en opnieuw in de schaduw van zijn eigen bestaan geduwd. Er zijn echter veel mensen die dit geluk niet kennen.
Ik ben blij dat deze getuigenissen hier geschreven worden. Ze kunnen helpen. Ze kunnen de mensen die in het isolement zitten helpen door te getuigen dat hun isolement niet hun fout is. Ergens weten we dat natuurlijk allemaal wel, maar als het niet opnieuw en opnieuw bevestigd wordt, komt er vaak toch een beetje, of zelfs veel twijfel opzetten als er iets niet goed gaat in het leven. Waarom heb ik het niet beter gedaan ? Waarom heb ik geen betere carrière, geen eigen huis, waarom heb ik niet vroeger dit of dat of zus of zo.. Wel, dat komt omdat het best moeilijk is, als je alleen, in de schaduw van het leven je plan moet trekken. De helft van je energie wordt al opgebruikt om uit die schaduwgevangenis te geraken. Je hebt niet misdaan, en toch zit je opgesloten.
Ik zeg hier niet dat iedereen die misbruikt werd, nooit een goed leven kan opbouwen. Ik zeg enkel dat als je niet het geluk hebt gehad, om tijdig (!) iemand in je leven te krijgen (een partner, een (werkelijk) lieve oom of tante, een (werkelijk) wijze buurvrouw of leerkracht, die je werkelijk steunt, die je helpt om uit deze opgelegde gevangenis te raken, dat het dan érg moeilijk kan zijn.
Ik wens iedereen die misbruik heeft gekend toe, dat ze uit de gevangenis van de eenzaamheid mogen raken, dat ze een 'familie' vinden die er werkelijk is voor hen.
Zoals ik daarnet schreef, ik kwam op deze site terecht naar aanleiding van een mailtje van mijn tante. Ik heb dan eens geprobeerd om iets 'echts' te schrijven, namelijk dat ik doorgaans niet weet wat antwoorden op zulke mailtjes omdat ze zo weinig aansluiten bij de realiteit van mijn leven. Ik leef namelijk al jaren alleen, het 'contact' met familie is er nooit geweest, het was al om zeep voor het begonnen was. Ik moest altijd een soort brave rol spelen om 'aanvaard' te worden en uiteindelijk ging dat niet meer. Ik schreef dit aan mijn tante. Een toch, hoger opgeleide, doorgaans vriendelijke dame, die als één van de enige van de (grotere familie) toch ook de moeite doet om eens een 'Gelukkige Verjaardag' te wensen. Maar ik kreeg geen antwoord meer terug. Het verbaast me eigenlijk niet meer hoor. Maar het is toch (nogmaals) de bevestiging dat als je niet in de gevangenis wil blijven, dat ze je er dan wel terug instoppen. Het gekke is dat deze mensen dan wel vaak zeggen dat ik degene ben die geen contact wil. Ik denk dat velen onder jullie dat wel zullen begrijpen.
Enerzijds krijg je te horen dat je je 'afzondert' of wat dan ook in die aard. Maar als je wérkelijk contact maakt (dus geen opgelegde rol speelt, maar gewoon vertelt over de werkelijkheid van je leven) dan zonderen zij jou af. Steeds opnieuw. Dat is de eenzaamheid van het misbruikte kind. Het begint de dag van het misbruik.
Ik wens dat iedereen hier iemand, en zelfs vele mensen mag vinden, die niet weglopen als ze iets horen wat niet in hun kraam past. En dat zij de moed hebben om echt contact te maken. Het is toch vooral mijn ervaring dat het gebrek aan contact veelal niet te wijten is aan het slachtoffer, maar aan het feit dat de mensen uit de omgeving van de dader niet weten/kunnen/willen/ .. omgaan met dit gegeven.
Lieve groet.