"Ik wil niet nog een kind!"

Reacties

• 

  Surf mom

  09 mei 2016 19:33

  Wij willen ook maar één kind, deels door een te hoge leeftijd en deels door lakse houding van medische zorg voor zwangere vrouwen. Ik heb manden lopen aangeven dat ik te snel te veel aankwam en mijn oude huisarts in Amsterdam maakte zich ook zorgen. Maar de verloskundige in Deventer vond het geen probleem. Het gevolg was ernstige zwangerschapsvergiftiging, een noodkeizersnede en baarmoederontsteking. Keizersnede was top, de nazorg klote. Ik heb amper pijnstillers en niet wring zorg in het ziekenhuis gekregen, wegens drukte. No way dat ik weer zwanger wordt. Ik mag van de gynaecoloog minimaal anderhalf jaar niet proberen zwanger te worden, zodat mijn lichaam kan herstellen!
• 

  nijn76

  25 augustus 2013 21:46

  Hoi Femke,
  
  Ik wil graag reageren op je post. Het hoeft niet altijd maar negen maanden te zijn. Ik heb negen jaar geleden tijdens de zwangerschap van mijn zoontje bekkeninstabiliteit gekregen. En heb daar nu negen jaar later nog last van. Bij mij is het chronisch geworden. Ik heb twee jaar met krukken gelopen en ben ervoor in het revalidatiecentrum geweest. Tot op de dag van vandaag draag ik nog geregeld mijn bekkenband en een derde kindje is ons afgeraden. Dus het is niet altijd maar voor negen maanden soms ook voor het leven.
  
  Gr Claudia
• 

  Wesna

  17 juni 2013 17:46

  Wat heftig allemaal. Ik ben een vrouw van 26 jaar, vier jaar getrouwd en helaas onvruchtbaar. Mijn man en ik hebben het verlangen een kindje in handen te mogen houden wat aan het einde van de dag in zijn bedje kan worden gelegd in ons huisje. Ik kan me voorstellen dat een zwangerschap je leven op de kop zet. Zo ook onverwachts zwanger zijn. Iets wat je leven ook op de kop kan zetten is op je 26ste weten dat er voor jou geen gezin in zit.
• 

  Monica

  29 februari 2012 14:28

  Iedereen ervaart het anders. Ik heb er ook last van, maar het is niet zo zwaar voor mij. Ik kan het wel inzien wat die vrouwen met een zware bevalling meemaken. Gewoon iedereen respecteren en iedereen heeft een andere pijn grens en ervaart pijn anders .Fijn dat de een de zwangerschap beter ervaard dan de andere. Maar noem het geen zeuren. Beetje respect voor elkaar a.u.b. En raak niet geiriteerd dat iemand last heeft gehad van zware zwangerschap en haar ei kwijt wilt.
• 

  silvia

  20 december 2011 10:43

  Hallo, Ook ik heb 2 dramatische bezwangerschappen en bevallingen achter de rug en ook voor ons was de plannig om geen kinderen meer te nemen. Maar ondanks alles toch in verwachting van ons derde kindje, zeer gewenst.
  Bij mn eerste kindje was ik erg snel zwanger. Ik kwam ook echt absurd veel aan in korte tijd. Met 16 weken werd ik met spoed afgevoerd ivm een mogelijke miskraam. Met 20 weken kreeg ik om de drie minten weeën en lag voor 2 weken in het ziekenhuis. Ik bleef maar aankomen tot ik uiteindelijk 3 weken voor de bevalling op de weegschaal ben gaan staan en zag dat ik een dikke 45,5 kilo was aangekomen. Ik kon moeilijk lopen van de pijn van het vocht in mn benen en handen. De verloskundige deed niks, want met het kindje ging alles goed, dus niks aan de hand (laat moeders maar lijden). Toen mn water brak, had ik meteen om de 5min weeën, 14uur lang en het laatste uur had ik ze om de min. Toen ik eindelijk mocht persen, waren mn persweën weg en moest ik met gewone weeën bevallen: van een gezonde zoon van 3,662kg en 51cm.
  Ik was vrijwel alle kilo's kwijt toen ik in verwachting van ons 2e kindje raakte en alles ging eigenlijk vrij goed tot 7 maanden. Toen kwam ik weer zoveel aan tot door de 105kg, maar niks met t kind dus loop maar rond, werd niks aan gedaan. Toen ik moest bevallen, kreeg ik een weeënstorm in mn buik rug en benen. Het duurde al met al maar 2,5 uur, maar dat waren de ergste van mijn leven. Het hoofdje was er zo uit, maar ik voelde dat er iets niet goed zat. En dat bleek: ze zat volledig vast maar kreeg te weinig lucht. En dan is het hard als ze tegen je zeggen; we moeten een keuze maken, u of uw kindje. Ik heb gezegd "kies voor mn kindje en we zien wel verder". We hebben het beiden overleefd, maar ik had een bevalling van een drachtige koe. Ze heeft aan het hoofdje zitten trekken en draaien dat k bang was dat het zou breken. En 2 andere hebben op me buik zitten duwen zo hard dat er zenuwen bekneld zijn komen te zitten waardoor ik slecht kon lopen.
  Eenmaal terug thuis ging alles redelijk, buiten dat ik erg veel last had van de ruim 60 hechtingen, langs binnen 30 en langs buiten ook 30. Tot ik dag 2 van thuis te zijn erg veel pijn kreeg en de kraamverzorgster onmiddellijk de ambulance belde. Ik bleek een accute baarmoederontsteking te hebben. Doordat ik volledig was gescheurd en de moederkoek bleef zitten en mn buik weer opzwol van het bloed, is er een bacterie bij de baarmoeder gekomen. Nu ben ik in verwachting van ons 3e kindje en heb gesmeekt bij de vk of ik aub een keizersnede mag, omdat ik het echt niet meer aandurf uit angst van mn vorige bevalling. Maar ik moet gewoon normaal bevallen, want alles valt te naaien (maar ze vergeten wel dat mijn man en ik ruim 14 mnd geen geslachtsgemeenschap hebben gehad door alles). Dus voor ons erg ingrijpend geweest. Ik ben over 10 weken uitgerekend en heb dan nu maar gekozen voor een ruggeprik, al vind ik dat erg jammer want het liefste zou ik gewoon willen bevallen zonder pijnbestrijding of iets. Maar helaas....ik kijk er wel naar uit om mn kleintje weer in me handen te houden..
• 

  Femke

  15 mei 2011 14:30

  Hallo,
  
  wat een reactie en wat veel negatieve instellingen! Je bent maar 9 maanden zwanger.., Je bent misschien een paar maanden misselijk en voelt je niet goed maar kom op zeg wat kunnen sommige vrouwen klagen!? Ik heb 2 kinderen 1 van van 2,5 en 1 van 9 maanden de zwangerschappen waren niet perfect maar elke minuut heb ik er van genoten! Ook ik hing dagen boven de toilet, dit ook maanden lang! Ik was ook opgezet en kwam kilo's aan, hormonen plaagden me verschrikkelijk en was ook ontzettend moe, moest achter een klein mannetje van 1,5 aanrennen met mijn dikke buik..., maar ach wat maakt het uit en kwam weer een wondertje die veel meer waard was dan een paar maanden kotsen en me niet goed voelen! De bevallingen waren beiden een ramp. De beiden mannen hadden in het vruchtwater gepoept, de oudste werd gehaald met de tang en de tweede zat klem met zijn hoofdje voor dus de verloskundige moest het hoofdje loshalen.., heel pijnlijk!! Maar zelf in die positie was ik gelukkig en dolgelukkig dat ik het leven kon geven aan een klein lief, ondeugend kindje!
  
  Er zijn vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen om welke reden dan ook, heel verdrietig voor hun.. Dan ben je een vrouw die "gewoon" kinderen kan krijgen en juist die vrouwen lopen te KLAGEN, gadver wat verschrikkelijk! Je bent een vrouw, wees blij dat je een paar maanden mag kotsen en je ziek mag voelen omdat je een wondertje in je draagt.. wees blij dat je het kan!!!
  
  Ik zou het zo weer 10 keer doen, het is dat mijn man voor nu even wil wachten maar anders was ik nu alweer zwanger!
  
  Dames hou op met het gezeur, wees blij dat je kindjes kan krijgen ongeacht die paar maandjes ziek zijn.., het is zo voorbij en kijk wat je ervoor terug krijgt of valt dat ook allemaal tegen als ze een keer niet luisteren of als het niet zo gaat als je in de dromen had voorgesteld?

  • 

    Surf mom

    09 mei 2016 19:05

    Femke, een beetje respect graag voor de ervaring van anderen! Dat jij jezelf zo geweldig en doorzetter vindt, prima, maar ga niet afgeven op anderen omdat ze er eerlijk voor uitkomen dat ze het zwaar vonden! Jij bent het type vrouw die ervoor zorgt dat vrouwen niet eerlijk durven te zijn over hun emoties. Zwangerschap is een natuurlijk, maar ook een lichamelijk en geestelijk een klap voor het lichaam. Om postnatale depressies te voorkomen of die te verminderen is het van belang dat kersverse moeders hun emoties kwijt kunnen en hun ervaringen of trauma's kunnen bespreken met anderen in een veilige omgeving. Onbehandelde zwangerschapstrauma of bevalling kan leiden tot zware depressie en zelfs psychoses. Door jouw onwetendheid kwets je veel vrouwen op deze forum en vind ik dat je onverantwoord bezig bent. Ik ben niet zo lang geleden bevallen via een spoedkeizersnede, door zwangerschapsvergiftiging, gevolgd door een baarmoederontstekingn zonder familie in de buurt en een man die zes dagen in de week werkt. Het was killing, ik moest acht weken plat binnen, vier weken voor en na bevalling. Ik heb amper buitenlucht gezien, de pijn was heftig. Nu, vier maanden later, doet mijn wond nog steeds pijn. Ik kan mijn kind niet te lang tillen. Ik ben dol op mijn baby, maar ik heb ook veel gehuild door de fysieke pijn en gemis van mijn ouders die overleden zijn. Nu ik zelf moeder bem. mis ik het dat je het niet kunt delen. Door types als jij voelde ik me klote als ik het zwaar vond! ik ben blij dat mijn arts en kinderarts van het consultatiebureau mij juist stimuleerden om mijn gevoels - ook de negatieve - te uiten om opkroppen en eventuele depressie te voorkomen. Ik heb hulp gehad van mijn zus in het huishouden, het was namelijk heftig als je bijna overlijdt aan je bevalling en daarna nog met een ontsteking en buikhechtingen loopt! Dus voordat je weer met je vingertje wijst! V
• 

  Astrid

  25 oktober 2010 18:41

  Ik heb twee kinderen: een zoon van 12, een dochter van net 9. Ik had een zeer positief beeld van zwanger zijn, omdat mijn moeder altijd vertelde dat ze zich nooit beter had gevoeld als toen ze zwanger was.
  Helaas waren mijn twee (ongeplande) zwangerschappen alles behalve fijn: ik ben vanaf het prille begin doodziek geweest.
  Helaas heerst in NL nog steeds de opvatting dat zwanger zijn een \'gezonde ziekte\' is en ik kon nergens hulp krijgen.
  Blijkbaar drong tot niemand door hoe miserabel het met mij ging en dit heeft mij een geweldige knauw gegeven.
  Toen ik zwanger was van de 2e en bij de huisarts zat, omdat ik op instorten stond, merkte ze op dat er culturen zijn waar zwangerschapsmisselijkheid een onbekend fenomeen is. Ik heb haar blijkbaar heel geschokt aangekeken, waarna ze opmerkte dat ze er niets mee bedoelde. Eh, ja, waarom zeg je het dan?
  Ik vind dat in NL er veel te weinig oog is voor mensen zoals ik die de gehele zwangerschap beroerd zijn. Het feit alleen al dat je amper tot niet serieus wordt genomen, heeft er bij mij giga op ingehakt. Het zou \'psychisch\' wezen of wat ik niet allemaal heb gehoord. NOU EN?
  Ook als je psychisch ziek bent, heb je hulp nodig.
  Mijn bevallingen waren van kantje boord tot erg moeizaam. Ik denk dat dat deels te wijten was aan het feit dat ik er conditioneel al zo op had ingeboed door het slechte verloop vd zwangerschappen.
  Ik heb veel nasleep gehad, zeker na de eerste bevalling, heel veel napijn, iets wat ook heel erg veel energie kostte.
  Ook waren mijn kinderen huilers, helpt ook niet om in de benen te komen.
  
  Ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik kinderen heb kunnen krijgen, ik weet maar al te goed dat dat niet voor iedereen is weg gelegd.
  
  Ik heb er wel een hele, hoge persoonlijke \'prijs\' voor moeten betalen.
  En dat, dat valt me na al die jaren nog heel erg zwaar.
  
  
• 

  Cataharina

  25 oktober 2010 14:16

  Niet zo zeuren vind ik. Ik lag plat aan het infuus vanaf zeven weken zwanger zijn. Met acht maanden en een week werd onze zoon gehaald. Eerst lag ik i/h ziekenhuis op een vierpersonen kamer dat was niet leuk. Al die verhalen over bevallen, zwanger zijn etc. Op eigen verzoek een éénpersoon kamer. Heerlijk, TV, Gelezen, en geprobeerd handenarbeid te doen. Was niet makkelijk zo op mijn rug liggend. Maar zo wat, toch eindelijk een kind en redelijk gezond. Er zijn wel ergerder zaken in de werel, zie Afrika, het Oosten enz. Wij westerlingen klagen en klagen maar we hebben het super goed. Prima zorg, een dak boven ons hoofd en iedere dag eten. Denk daar eens aan dan zijn een paar zwangerschapsmaanden, bekkeninstabiliteit, pinuts.
• 

  Somebody

  16 juli 2010 20:42

  ik ben een jongevrouw van 18 en ben 17 weken ongewenst zwanger terwijl ik er nogmaar net achter ben gekomen via een test en vooraf al van me zusje die vroeg of ik zwanger was .. ik heb niks gemerkt vooraf.. dat ik misselijk was of me anders voelde .. of dat er iets bewoog zoals het moet zijn na 17 weken zwangerschap . Kom ik bij de echo erachter dat ik dat 17 weken ben en dat is best een schok voor mij .. Ik heb daarbij ook ziekte van chrone en doe daarnaast altijd de pil slikken .. maar als je geen goeie ontlasting hebt werkt de pil ook niet goed , blijkbaar daardoor gekomen .. maar ikzelf voel me onzeker over de situatie . heb mezelf nog niet op een rijtje en wil niet dat een kind opgroeit zonder een vader . Ik ben gewoon te bang om dat kindje te houden.. En ik weet dat ik er ook nog niet klaar voor ben . dus volgende week of die week daarop heb ik een abortus .. ik zit er nu al mee en het is moeilijk . Maar het komt wel goed .. ik denk dat het wel tijd nodig heeft daarna om et te verwerken .. alleen is het erg voor mijn moeder dat ze zo een kleinkind moet kwijtraken .. Ergens is het toch je eigen schuld ermee .. iemand met ziekte van chrone .. prikpil is een aanrader . Dan voorkom je veel ellende.. groetjes en sterkte voor de mensen die het ook meemaken .. xxx
• 

  Tamara

  16 juni 2010 19:50

  Hoi ik ben Tamara ik kan het me levendig voorstellen omdat ik zelf het ook niet makkelijk heb gehad. Ik heb het zelfs zo dat ik zwangere vrouwen en baby\'s en peuters niet kan zien want dan wordt ik heel naar in m\'n hoofd. Ik heb me na mijn 2de kind ook laten steraliseren want ik was vreselijk bang dat ik zwanger zou worden. Dus ik weet wat je voelt het is niet altijd in blijde verwachting. Gelukkig maakt je kindje dan weer een heleboel goed maar voor mij ook NOOIT meer.
  Ik krijg nu een kleinkind van mijn zoon van 17 jaar en daar zit ik niet op te wachten ik kan het dus ook helemaal niet aan en als ik haar zie dan later ben ik er echt ziek van, want dan komt alles weer boven van mijn eigen zwangerschappen.
  Dit kan ik niet aan en kontakt is dus op het ogenblik niet mogelijk en hoe dat verder moet weet ik ook nog niet, want ik mis ze wel. Ja het is in het leven niet allemaal zo lollig als je in het begin denkt. Dus sterkte met jou keuzes en sterelisatie gaf mij rust. Sterkts Tamara

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• Volgende ›
• Laatste »