Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Verlaat verdriet

Verhaal door Marleen (51)

De moeder van Marleen overleed toen Marleen (51 jaar) nog maar 5 jaar oud was. Vrij snel na de dramatische gebeurtenis hertrouwde haar vader. Te vroeg, vond Marleen. Zij had gevoel dat ze geen tijd had om te rouwen. "Het leven moest zo gewoon mogelijk doorlopen."

"Vanaf het begin liep het stroef tussen mij en mijn stiefmoeder. Zij deed haar best maar om een of andere reden kregen wij nooit echt contact met elkaar. Over mijn moeder werd nooit meer gesproken en haar foto's werden verstopt. Ik had het gevoel dat ik er niet over mocht praten, dat ik mij moest schamen over het feit dat mijn moeder was overleden. Het leven moest zo gewoon mogelijk doorlopen."

"Ik paste mij aan en hield mijn moeder ergens diep in mijn gedachten verborgen, ver weg van de buitenwereld. Zo groeide ik zonder al te veel kleerscheuren op. Het uit huis gaan was een verademing, op kamers kon ik eindelijk mijzelf zijn. Ik trouwde en na een jaar werd mijn eerste kind geboren. Wat heb ik toen onbedaarlijk moeten huilen! Van uiterste vreugde, maar ook van diep verdriet. Ik miste mijn moeder zo intens maar durfde dat aan niemand te zeggen. Het was immers al zo lang geleden, daar moest ik niet meer over zeuren."

Gevolgen op latere leeftijd door vroegtijdig overlijden van ouder(s)

"Ik had alles wat ik wilde, een goed huwelijk, kinderen, maar waarom kon ik nooit voluit gelukkig zijn? Waarom had ik altijd het gevoel dat er een leegte in mij was, dat er een grote zwarte wolk boven mijn hoofd hing? Waarom voelde ik mij zo anders dan anderen, zo alleen?"

"Op een goed moment duwde mijn schoonzusje mij een artikel onder mijn neus over de gevolgen op latere leeftijd van het verlies van een ouder als kind. Daar stond mijn verhaal, zo herkenbaar! Na lang aarzelen, het is toch een hele stap, heb ik gebeld met Netwerk Verlaat Verdriet, dat zich speciaal richt op onverwerkt verlies bij mannen en vrouwen door vroegtijdig overlijden van een ouder. Ik kon mijn verhaal kwijt, ontmoette lotgenoten. Het voelde als een warme deken, een thuiskomen. Het feit, dat ik niet de enige blijk te zijn die nog steeds niet over het verlies van een vroegtijdig overleden ouder heen ben en dat er niets mis met mij is, de erkenning van mijn verdriet, hebben voor mij alle puzzelstukjes op zijn plaats doen vallen en mij die ruggesteun gegeven om eindelijk af en toe voluit gelukkig te kunnen zijn. Daarom noem ik hier graag het telefoonnummer en website van het Netwerk, misschien hebben anderen er ook wat aan!"

"Ik had alles wat ik wilde, een goed huwelijk, kinderen, maar waarom kon ik nooit voluit gelukkig zijn? Waarom had ik altijd het gevoel dat er een leegte in mij was, dat er een grote zwarte wolk boven mijn hoofd hing? Waarom voelde ik mij zo anders dan anderen, zo alleen?"

"Op een goed moment duwde mijn schoonzusje mij een artikel onder mijn neus over de gevolgen op latere leeftijd van het verlies van een ouder als kind. Daar stond mijn verhaal, zo herkenbaar! Na lang aarzelen, het is toch een hele stap, heb ik gebeld met Netwerk Verlaat Verdriet, dat zich speciaal richt op onverwerkt verlies bij mannen en vrouwen door vroegtijdig overlijden van een ouder. Ik kon mijn verhaal kwijt, ontmoette lotgenoten. Het voelde als een warme deken, een thuiskomen. Het feit, dat ik niet de enige blijk te zijn die nog steeds niet over het verlies van een vroegtijdig overleden ouder heen ben en dat er niets mis met mij is, de erkenning van mijn verdriet, hebben voor mij alle puzzelstukjes op zijn plaats doen vallen en mij die ruggesteun gegeven om eindelijk af en toe voluit gelukkig te kunnen zijn. Daarom noem ik hier graag het telefoonnummer en website van het Netwerk, misschien hebben anderen er ook wat aan!"

Verder lezen

Reacties

  • Jessy 1990

    19 januari 2017 16:31

    Ik verloor mijn vader toen ik net dertien jaar was, kort daarna stond mijn moeder op het punt te verhuizen met haar toen, toenmalige partner en nog steeds huidige echtgenoot. Ik heb alles moeten achterlaten en 'verder' gegaan in mijn leven. Nieuwe omgeving, weg van vrienden en familie. Nu dertien jaar later en ik heb nu een relatie van twee en half jaar. Niets loopt zoals het hoort en ik vraag me af hoeveel impact dit zal blijven hebben op mijn leven? Ben ik depressief? Kan ik meer te weten komen van mezelf, waarom voel ik me zo ongelukkig?

    Jessica

    • eefje

      16 november 2016 20:16

      Ik heb vooral last gehad van de non reactie van mensen op de zelfdoding van mijn moeder. Streep eronder en doorgaan, nou dat heeft me later wel opgebroken, zo werkt dat niet. Een cyclus is het, met kerst en bijzondere dagen voel ik nog steeds gemis. Ik hoop dat er openheid en aandacht komt voor het kind in zo'n situatie.

      • Hekje

        20 september 2015 03:13

        Ik verloor mijn vader (en opa) toen ik bijna 5 was bij een auto-ongeval. Mijn moeder verloor bij dit ongeval dus haar man en haar vader tegelijkertijd. Er volgde een zware tijd midden jaren zeventig. Mijn moeder heeft hard moeten werken om de eindjes aan elkaar te knopen maar heeft ons wel een liefdevolle en gedegen opvoeding gegeven. Ik heb niets gemist in mijn kinderjaren behalve een vader. Maar er werd nooit gesproken over wat er was gebeurt. Wat ik wel zeker weet is dat het van zeer grote invloed is geweest op mijn ontwikkeling en wie ik nu ben.
        En nu ik ouder wordt vreet het aan me, wat had ik die man graag ontmoet. Lijk ik op hem? Heb ik zijn karakter? Ik voel me soms ontheemd, alléén op de wereld, ik mis iets maar wat? Ik mis iets wezenlijks maar niemand schijn mij te begrijpen of mijn verdriet te zien. Ik zoek overal maar ik kan het niet vinden. Het gevoel is net een verwoestende tornado die in me raast en dan weer gaat liggen. Gelukkig gaat deze tornado ook weer voorbij maar ik weet dat hij altijd weer terug komt om dan weer zijn vernietigend werk te doen.
        Ook ik heb (werk)boeken gelezen over verlaat verdriet maar ik kan zeggen dat het me veel geholpen heeft.
        Ik hoopte dat in deze boeken dé oplossing lag om voor goed af te rekenen met dit gemis, helaas heb ik voor mezelf de oplossing hierin niet gevonden.
        Natuurlijk herken ik wel veel dingen die andere lotgenoten geschreven hebben. En het lezen van wat lotgenoten schrijven helpt mij nog het meest, ik ben dan even niet meer alléén met mijn verdriet. Dan heb ik even steun en kan ik die tornado weer voor een tijdje voorbij laten gaan. Ik heb altijd alles weggeduwd, weinig zelfvertrouwen, altijd klaar staan voor anderen etcetera. Persoonlijk denk ik dat ik dit gevoel, deze onrust wel mijn hele leven zal houden.
        Het is zeker niet dat ik een moeilijk leven heb, of heb gehad. Ik heb een lieve vrouw en 3 gezonde kinderen. Het LEVEN is goed. Maar het is alleen dat ik een paar keer per jaar die tornado tegenkom die dan weer verwoestend uithaalt. Ik kijk dan weer veel naar de weinige foto's en verlang dan naar een liefdevolle geborgen vaderlijke omarming van die man op die foto. Wat zou ik hem veel willen vragen en vertellen. Ik zou hem vasthouden en nooit meer los laten. Ik zou er alles voor over hebben.
        Maar één ding weet ik zeker!! Als er een hemel bestaat en ik kom in aanmerking om daar ook door de voordeur naar binnen te mogen lopen, dan loop ik rechtstreeks naar de receptie en vraag ik naar het kamernummer van mijn vader en niemand zal mij tegenhouden. Ik ben nu 46 en mis een stuk van mijn leven en van mezelf en mijn god wat hoop ik dat ik dat verhaal ooit compleet kan maken.

        Hekje

        • Sylke

          18 juli 2015 23:07

          Heb ook veel verdriet.

          • frenk

            23 december 2014 04:46

            Hoi, ik ben frenk ik zal mijn verhaal vertellen. Ben bijna 50 nu, ben geboren midden jaren 60 als enig kind uit het korte huwelijk van mijn ouders. Ze zijn gescheiden toen ik 2 jaar was. Mijn moeder nam me mee, mijn vader nam dat niet en heeft me teruggehaald. Ik werd toegewezen aan mijn vader met mijn opa en oma als voogd. Mijn moeder nooit meer gezien.

            Altijd is er gezegd tegen mij: 'zoek haar op,' maar ik heb het nooit gedurfd of geen behoefte aan gehad. Dat weet ik niet zo goed. Ik had het mezelf wijsgemaakt en kon er mee leven. Ik was sterk jong en had schijt aan alles. Niemand krijg mij klein dacht ik altijd.... soms dacht ik wel: wie is ze? Hoe ziet ze eruit? Lijk ik op haar en heeft ze kinderen? Vragen, vragen... maar die vragen liet ik voor wat ze waren en ik leefde gewoon door. Oké je bent anders dan de anderen om je heen. Maar je kan je moeder niet missen als je haar niet bewust heb meegemaakt dacht ik altijd. Tot ik op 40 jarig leeftijd steeds meer behoefte kreeg om haar op te zoeken. Maar dat gevoel heb ik steeds weggestopt. Tot mijn vrouw zij, waarom ga je het niet gewoon doen en ontdekken of je eigen er goed bij voelt. Zoek haar op! Je heb het er steeds vaker over. Tja dan merk je dat je er toch onbewust over praat maar dat zelf niet door hebt. Besluit genomen: ik wil haar één keer in mijn leven gezien en gesproken hebben wil niet op mijn sterfbed liggen en denken had ik maar...
            Alleen toch nog bijna 8 jaar gewacht en toen pas moed verzameld en aan de slag gegaan. Eerst via de wettelijke manier, maar geen informatie gekregen. Ik had geen idee of ze nog leefde of ze getrouwd is en wat haar nieuwe naam is. Maar via een oom kreeg ik een vermoedelijke naam van haar schoolvriendin.
            Bingo! Zij wist een naam waar ik verder mee kon. Via via kwamen we achter een adres en telefoonnummer.
            Tja en dan bellen ik durfde niet en heb gesmeekt of mijn vrouw het wilde doen. Ze heeft twee keer gebeld en kreeg te horen dat ze geen behoefte aan contact had. Heb een tijd later zelf gebeld, maar kreeg hetzelfde verhaal. Ik probeerde het nog via een omweg, maar nee... niet gelukt. Ik zag foto's op internet. Ze zag er uit als een gewone oudere vrouw met twee zonen en kleinkinderen.
            Daar zit je dan met je gevoel van teleurstelling. Alles gaat door je hoofd: moet ik het zo laten of moet ik mijn halfbroers vertellen wie ik ben? Vragen die ik nooit gehad heb spoken nu door mijn hoofd. Was ik er maar nooit aan begonnen! Ik krijg nu veel goede raad van mensen om heen. Ze hebben allemaal gelijk, alleen ik ga er niets mee doen en laat het zo maar. Waarom? Vanwege de pijn om afgewezen te worden. Die is het mij niet waard.
            Ik heb er van geproefd en gevoeld en het smaakt niet naar meer, maar naar me klote en verloren voelen. Dat zal wel blijven. Of het een goede keus is? Weet het echt niet. Ik weet wel als er iets op jonge leeftijd gebeurt als verlies of verlating, dan heeft dat gevolgen op de rest van je leven. Dat heb ik altijd geweten. Merk het niet alleen maar lees het ook bij jullie. 40 50 jaar zoek je antwoorden op de vragen over waarom voel ik me zo anders dan anderen? Ik zeg zoek maar als je het antwoordt hebt blijft het gevoel hetzelfde. Alleen is het beantwoord.

            • Natasja Groeneveld

              24 januari 2014 14:30

              Hallo Marleen, ikzelf verloor mijn moeder toen ik elf jaar oud was, plotseling, door een auto-ongeluk. Ik ben nu dertig en zo'n verlies heeft een ongelooflijke impact op je. Dat beseffen een heleboel mensen niet, maar het beïnvloedt je dagelijks, helemaal bij bijzondere/treurige gebeurtenissen. Ik heb een drie-daagse workshop (de workshop Dochters zonder Moeder) gedaan en dat heeft bij mij heel erg veel goeds gedaan. Ik kan het iedereen aanbevelen.

              • Rinha

                24 januari 2014 14:30

                Hallo Marleen,
                Ik was 12 toen ik en mama en papa verloor. Daar stond ik dan: alleen op de wereld. Ik was 46 toen mijn oudste zoon om het leven kwam. Wat is dit voor een wereld? Mijn leraar zei destijds op school: het leven is geen gave maar een opgave! Het leven rijmt niet altijd. Het is geen ommuurde tuin en gesloten stad waar alle moeite en pijn buitengesloten kunnen worden.
                Als realist besef ik dat ik gewoon doormoet gaan.

                Heel veel sterkte!

                • p/r

                  24 januari 2014 14:30

                  Ook ik verloor mijn moeder toen ik 9 jaar oud was. Ik had nog een jonger broertje van 7 en een zusje van 2. Op mijn 12e hertrouwde mijn vader en met die vrouw kon ik absoluut niet overweg. Ben op mijn 21e de deur uit gegaan. Het is vreselijk om een moeder te verliezen, maar je moet het ook niet idealiseren, want als men aan mij vroeg: mis je je moeder niet b.v om mee de stad in te gaan, lekker kletsen of zomaar, dan dacht ik, ik weet niet wat het is om een moeder te hebben, dus weet ik ook niet wat ik mis. En zo is het toch.

                  Ik ben nu 52 en mijn moeder is maar 42 geworden, daar denk ik wel aan, want het is een te jonge leeftijd om dood te gaan en een gezin achter te laten. Bewust heb ik daarom ook gekozen om geen kinderen te nemen, want ik wil mijn kinderen niet aandoen wat mijn vader mij heeft aangedaan om een andere vrouw te nemen die dan zogezegd je moeder moest zijn. Nou dat is ze nooit geweest. Ze is dood en daar ben ik niet rouwig om.

                  Ik denk niet dat het verstandig is om in een groep met vrouwen te praten hoe het is om geen moeder te hebben gehad op jonge leeftijd. Dat is toch geweest en kan niet meer terug worden gedraaid. Het leven gaat verder. Wees blij met hetgene je nu hebt en pluk de dag.

                  • janny40

                    24 januari 2014 14:30

                    hoi toen mijn moeder overleed was ik 30. een heel stuk ouder dan jij. ze overleed plotseling. heb het daar heel moeilijk mee gehad. nu ben ik 57 jaar en ik denk iedere dag wel een keer aan haar. vooral bij gebeurtenissen, dan denk je vaak, daar had mijn moeder bij moeten zijn. je leert die gevoelens wel een plekje te geven maar het gemis blijft. je bent niet meer de dochter van je moeder. en als je ouder word denk je daar toch wel meer over na, is mijn ervaring. maar je weet ook dat het nu eenmaal zo is. en je zult het er toch mee moeten doen.

                    • antonio

                      24 januari 2014 14:30

                      hallo met antonio ik ben nu 50 jaar en ik hep me moeder eind april verloren net voor ik jaarig werd en ik hep er nog heel verdriet van ik wist niet dat het zo veel pijn kan doen en van me stief vader ook die is nu al 12 jaar dood groetjes antonio

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -