Ik kom uit een ontzettend groot gezin waarin ik de jongste was. Het was een keurig gezin waarin alles volgens de regels ging. Als kind mocht je je nergens mee bemoeien daar wist je immers toch niks van, was je te klein voor. Alles wat je oudere broers of zussen zeiden nam je aan en geloofde dat want waarom zouden ze tegen je liegen, je keek tegen ze op alsof zij alles wisten, zij waren tenslotte ouder en met hun werd er wel over vanalles en nog wat gepraat. Op mijn zeventiende werd ik zwanger, wat een schande ik voelde meteen de schaamte voor mij bij het merendeel van ons gezin, ik gooide de goede naam te grabbel. Van mijn ouders voelde ik dat niet vooral mijn moeder was vanaf dat moment de moeder die ik altijd gewild had, een moeder en als vriendin. Vanaf dat moment konden we praten over alles iets wat daarvoor nooit of heel moeilijk ging. Thuis werd er nooit over gevoelens gepraat, ommdat er simpelweg geen tijd voor was het gezin en huishouden moest doordraaien, keihard werken en toch konden ze het opbrengen om ook feestjes te vieren en gezelligheid in huis te brengen. Iedereen was welkom en er was ook altijd aanloop, waar 16 eten konden er ook 17 eten. Toen mijn kind 3 maanden oud was werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis waar ze 2 maanden later overleed. Ik was er als enigste niet bij omdat ik thuis niemand had om bij mijn kind te blijven, de rest was om 2 uur 's nachts bij haar geroepen omdat ze ieder moment kon sterven. Hier heb ik veel spijt en verdriet van gehad. Nadat m'n moeder overleden was kreeg ik van mijn oudste broer te horen dat ik er mede schuldig aan was dat mijn moeder zo jong gestorven was door het verdriet om mijn zwangerschap op jonge leeftijd en ook nog eens niet keurig getrouwd of op z'n minst een relatie zoals de rest. Ik had ik niet in de gaten dat m'n vader het moeilijk had door haar verlies. Maar kon en durfde niet met hem te praten want dat deden wij immers nooit. Alles ging zo goed en kwaad als het kon verder totdat mijn broer en zus die op dat moment nog thuiswoonden ook uit huis gingen. Enkele maanden na mijn moeders dood kwam mijn vader op een avond mijn kamer op en begon over mijn moeder dat hij haar miste, ik probeerde hem te troosten en legde een arm om zijn schouder, hij begon opeens aan mijn borsten te voelen voordat ik het eigenlijk in de gaten had, ik was verstijfd van angst en onbegrip kon geen vin meer verroeren of woord uitbrengen heb hem alleen van me afgeduwd en ben naar mijn kind gelopen in de kamer ernaast in de hoop dat hij me danwel met rust zou laten wat ook gelukkig gebeurde. De volgende dag heb ik gedaan alsof er niks aan de hand was zo in de war was ik en schaamde me zo diep alsof het mijn schuld was. Vanaf toen kwam hij regelmatig en kon ik niks doen telkens was ik verstijfd en lam van angst en schaamte. Tot ik na ongeveer een jaar de kans van mijn leven kreeg. Onze huisarts kwam thuis omdat mijn vader met griep lag, ik riep de huisarts apart en vertelde hem over mijn menstruatie die toen wat onregelmatig was en zei toen gauw ook tussen neus en lippen wat er nog meer aan de hand was thuis. Hij schrok en ging meteen naar mijn vader terug en vroeg hem waarom, mijn vader kon hier geen antwoord op geven. Einde verhaal dacht ik, de huisarts verwees me door naar het riagg waar ik twee keer geweest ben en gestopt ben omdat ik daar met een mannelijke stagiair te maken kreeg. Als jong meisje van negentien schaamde ik meheel erg om tegen een jongen die ongeveer even oud was als ik mijn verhaal moest vertellen. Ik dacht ik heb het durven zeggen dus kan ik dat wel alleen verwerken. De impact hiervan merk je pas later als je in de gaten hebt dat je je altijd de mindere voelt en altijd je best doet om het een ander maar altijd naar de zin te maken want als je niet goed doet doen anderen ook niet aardig tegen je of straffen ze je voor je gedrag zoals ik altijd gedacht had. Toen ik mijn toenmalige man leerde kennen dacht ik dat er echt om mij gegeven werd, ik kreeg complimenten voelde mij even iemand zijn, totdat ik in de gaten kreeg dat hij alleen om zichzelf gaf de complimenten naar mij toe waren alleen om mij bij zich te houden dat ik niet bij hem weg ging want waar zou hij nog iemand vinden die hem zo verzorgde zoals ik? Mijn zwakke punten had hij al meteen door zonder dat ik hem ooit over mijn verleden verteld had hij heeft daar altijd een zesde zintuig voor gehad, de zwakke punten van iemand meteen doorhebben. Op die manier heeft hij mij in principe ook misbruikt, niet lichamelijk maar geestelijk wat misschien nog moeilijker is hoe langer het duurt. Uiteindelijk heb ik na 11 jaar de knoop durven doorhakken na eerst enkele jaren geprobeerd duidelijk te maken dat ik dit leven niet meer wilde ik wou dat dominante gedrag van anderen niet meer ik wilde mezelf weer zijn. Hij wilde dit duidelijk niet zag zijn verzorgde leventje helemaal in duigen vallen. Het eerste wat hij deed was aan wie het maar horen wilde vertellen over mijn incestverleden en dat ik met de politie in aanraking was geweest. Ik moest dit nu doorzetten anders wist ik dat het misschien nooit meer zou lukken. Ik ging na 27 jaar ik terug naar de huisarts en vroeg of hij me kon doorverwijzen naar een therapeute die me eindelijk kon helpen. Daar ben ik nu sinds een jaar en drie maanden in behandeling, in het begin dacht ik dat het niet vooruit ging maar dit kwam ook omdat mijn ex-man mij bleef lastigvallen en macht op mij bleef uitoefenen door nog steeds iedereen te vertellen wat er met mij in het verleden gebeurd was, tot op de dag van vandaag blijft hij hiermee doorgaan, en als antwoord op mijn vraag waarom zegt hij gewoon dat hij dat zal blijven doen omdat hij "een belangrijk persoon" was in onze stad en ik zijn naam geen goed gedaan heb! Ik was vaak te zwak en onzeker om zijn zoete en zogenaamde goedbedoelde woordjes te weerstaan en iedere keer weer trapte ik er in. Ik vocht ertegen om uit zijn "klauwen" te blijven en wist vaak niet hoe . Als iets niet lukte durfde ik niet iemand anders te vragen alleen om hem te bewijzen dat ik geen nul was dat ik ook iemand was die iets kon en iedere keer weer wreef hij me weer in dat ik niks was geweest, nu niks was en ook nooit iets zou worden. Dit maakte mij boos en strijdlustig om hem nog meer te laten zien dat ik hem niet nodig had ik wilde hem laten zien dat ik niet afhankelijk was van hem wat hij het liefst zou willen om nog meer macht over mij te hebben. Bij een zo'n voorval heb ik de stomste fout van mijn leven gemaakt waardoor ik met de politie in aanmerking kwam. Het enigste wat mij op dat moment bezig hield was alleen om uit zijn grip te blijven waardoor ik even alle realiteit en normen verloor. Dat het zover was gekomen dat ik zo in de fout ging heeft mij doen besluiten om er extra bovenop te komen, om mezelf weer te worden zonder schuld en schaamtegevoel over mijn verleden waardoor ik zelfverzekerder en sterker word zodat ik anderen mijn grenzen kan aangeven. Sinds een tijd heb ik een nieuwe relatie die gebaseerd is op gelijkheid, respect en waardering. Door het gebeurde heb ik hem veel verdriet gedaan, waardoor hij helemaal de weg kwijt is. Hij weet inmiddels alles over mijn verleden ik heb niks voor hem verborgen, hij kan begrijpen wat eenn impact het verleden op mij heeft maar kan het nooit voelen. Daarbij kan hij er niet tegen dat er mensen zijn die iemands leven zo kapot proberen te maken door iets wat prive is of waarvan je weet dat je er iemand ontzettend mee kwetst alleen uit egoisme doorvertellen. Hij heeft hier ontzettend moeite mee en vraagt zich af of hij dit aankan. Ik zou graag willen dat hij dit naast zich neer kon leggen maar het doet zo'n pijn te zien dat iemand zoveel om je geeft dat hij er zelfs een akelig gevoel aan overhoud alsof het om hem persoonlijk gaat. Ik zou het vreselijk vinden als ik er daardoor bovenop ben en hij met deze gevoelens blijft zitten.