Aagje (52 jaar) en haar kinderen gebruiken lachen als therapie. Sinds het overlijden van een dierbare is dit de manier voor hen om verder te gaan met het leven.
Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.
Verhaal door Aagje (52)
Aagje (52 jaar) en haar kinderen gebruiken lachen als therapie. Sinds het overlijden van een dierbare is dit de manier voor hen om verder te gaan met het leven.
"Twee jaar geleden, 6 uur in de ochtend, een doordringende bel, lang en steeds maar opnieuw. Een agent staat voor de deur. Hij komt zonder veel poespas binnen en vraagt mij te gaan zitten. Een goedkope soap leek het wel, zeg gewoon wat je te zeggen hebt, denk ik dan. De agent begeleidt mij naar de zetel en vraagt nogmaals om te gaan zitten, hij heeft namelijk heel slecht nieuws."
"Mijn dochter heeft op het werk een ongeluk gehad en ik kan mij maar best op het ergste voorbereiden. Ik begrijp het niet? Wat bedoelt hij? Is ze door een vrachtwagen aangereden? Opnieuw zegt hij dat ik rekening moet houden met het ergste. De agent lijkt zelf nog heel sterk onder de indruk van het gebeuren. Ik wil intussen wel eens weten wat hij allemaal bedoelt. Hij zegt dat ze nog altijd aan het reanimeren zijn, maar dat we ons toch beter op het ergste kunnen voorbereiden. Wat is het ergste? Hij biedt aan om me naar het ziekenhuis te brengen."
"Ik ga mij vlug aankleden en kom intussen voortdurend en onzinnig vertellen dat ik mijn schoenen maar niet kan vinden. 'Doe maar rustig aan', zegt hij. Rustig? Ik moet toch naar het ziekenhuis. Gaan kijken hoeveel schrammen mijn kindje heeft. Eindelijk mijn schoenen gevonden. Het lukt mij amper om in de politiecombi te klimmen, maar uiteindelijk vertrekken we."
Kan me voorstellen dat de beoeftes hierin nogal verschillen, ik denk dan ook dat daar de pleister op de goede plaats zit. Belangrijk is dat je ieder in zijn manier van verwerken respecteerd, een mens is immers een individu, en verwerkt emoties op zijn of haar eigen manier. Ikzelf heb mijn zoontje van 7 van de een op de andere minuut verloren door een verschrikkelijk ongeluk, binnen ons gezin is hierover alles bespreekbaar, maar weten vooral dat we wat betreft de manier van verwerken van dit verdriet elkaar volledig respecteren! Grt, een moeder.
Heel knap zoals jullie ermee zijn omgegaan! Toen mijn vader op zijn sterfbed lag, hebben we grapjes gemaakt tot het einde! Daardoor maakt zijn verlies het allemaal wat draaglijker voor de nabestaanden. Ik geloof ÃÆóÃÆók in de lach!
Ik begrijp het niet dat lachen. Ik ken het wel uit zenuwachtigheid. Mijn dochter is ook 2 jaar geleden overleden. De dokter die dienst had in de huisartsenpost stuurde haar weer naar huis, in de nacht nadat zij met ernstige klachten, zoals druk op borst, uitstraling naar arm, misselijk enz., die wezen op een hartinfarct, hulp had gezocht. Een paar uur later overleed zij, geheel alleen! Zij laat 2 kinderen achter die haar 's morgens dood in bed hadden gevonden. Ik heb na dit nieuws alleen maar heel lang geschreeuwd. Nu, 2 jaar later, lach ik misschien wel eens, maar het echte lachen is er niet meer bij. Dat deden we, m'n dochter en ik vaak samen! Ik heb geen afscheid kunnen nemen en haar niet kunnen bijstaan. Daarbij komt nog bij, het feit dat de arts ook door het tuchtcollege is veroordeeld. Hij heeft niet gedaan wat gedaan moest worden. Het idee dat het niet had hoeven te gebeuren laat me niet los. Zij heeft zelfs geen enkele kans gehad en daar kan ik niet bij lachen!
Inmiddels enkele soortgelijke tragedies meegemaakt. Inderdaad het beste is om iedereen te betrekken in deze zeer emotionele periode en met elkaar de emoties te doorleven. Als kind werden mijn broers en ik buitengesloten in ons gezin, konden zodoende de emoties dan ook niet delen.Helaas kun je zoiets nooit meer overdoen.Bij het ouder worden waardeer je des te meer indien je wel samen de emoties kunt doorleven, huilen, lachen en begrip voor elkaar tonen dat werkt pas helend. Pedro
Wat geweldig dat jullie het zo verwerken ook wij lachen heel wat af in ons gezin. Zo maak je het verdriet toch wat dragelijker. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht en vooral veel lachen.
Wat geweldig dat jullie het zo verwerken ook wij lachen heel wat af in ons gezin. Zo maak je het verdriet toch wat dragelijker. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht en vooral veel lachen.
Het lijkt me het ergste wat er is, een gezinslid verliezen, een eigen kind. Maar je MOET verder. Het is goed wat je doet, het hoort bij het leven ook al is het nog zo hard. Geniet maar voor haar erbij........en ben blij, dat je haar hebt mogen kennen. Sterkte.
Inmiddels enkele soortgelijke tragedies meegemaakt. Inderdaad het beste is om iedereen te betrekken in deze zeer emotionele periode en met elkaar de emoties te doorleven. Als kind werden mijn broers en ik buitengesloten in ons gezin, konden zodoende de emoties dan ook niet delen.Helaas kun je zoiets nooit meer overdoen.Bij het ouder worden waardeer je des te meer indien je wel samen de emoties kunt doorleven, huilen, lachen en begrip voor elkaar tonen dat werkt pas helend. Pedro
Ik begrijp het niet dat lachen. Ik ken het wel uit zenuwachtigheid. Mijn dochter is ook 2 jaar geleden overleden. De dokter die dienst had in de huisartsenpost stuurde haar weer naar huis, in de nacht nadat zij met ernstige klachten, zoals druk op borst, uitstraling naar arm, misselijk enz., die wezen op een hartinfarct, hulp had gezocht. Een paar uur later overleed zij, geheel alleen! Zij laat 2 kinderen achter die haar 's morgens dood in bed hadden gevonden. Ik heb na dit nieuws alleen maar heel lang geschreeuwd. Nu, 2 jaar later, lach ik misschien wel eens, maar het echte lachen is er niet meer bij. Dat deden we, m'n dochter en ik vaak samen! Ik heb geen afscheid kunnen nemen en haar niet kunnen bijstaan. Daarbij komt nog bij, het feit dat de arts ook door het tuchtcollege is veroordeeld. Hij heeft niet gedaan wat gedaan moest worden. Het idee dat het niet had hoeven te gebeuren laat me niet los. Zij heeft zelfs geen enkele kans gehad en daar kan ik niet bij lachen!
Heel knap zoals jullie ermee zijn omgegaan! Toen mijn vader op zijn sterfbed lag, hebben we grapjes gemaakt tot het einde! Daardoor maakt zijn verlies het allemaal wat draaglijker voor de nabestaanden. Ik geloof ÃÆóÃÆók in de lach!