"Lachen als therapie hielp ons gezin na het verlies van een dierbare"
Aagje (52 jaar) en haar kinderen gebruiken lachen als therapie. Sinds het overlijden van een dierbare is dit de manier voor hen om verder te gaan met het leven.
"Twee jaar geleden, 6 uur in de ochtend, een doordringende bel, lang en steeds maar opnieuw. Een agent staat voor de deur. Hij komt zonder veel poespas binnen en vraagt mij te gaan zitten. Een goedkope soap leek het wel, zeg gewoon wat je te zeggen hebt, denk ik dan. De agent begeleidt mij naar de zetel en vraagt nogmaals om te gaan zitten, hij heeft namelijk heel slecht nieuws."
"Mijn dochter heeft op het werk een ongeluk gehad en ik kan mij maar best op het ergste voorbereiden. Ik begrijp het niet? Wat bedoelt hij? Is ze door een vrachtwagen aangereden? Opnieuw zegt hij dat ik rekening moet houden met het ergste. De agent lijkt zelf nog heel sterk onder de indruk van het gebeuren. Ik wil intussen wel eens weten wat hij allemaal bedoelt. Hij zegt dat ze nog altijd aan het reanimeren zijn, maar dat we ons toch beter op het ergste kunnen voorbereiden. Wat is het ergste? Hij biedt aan om me naar het ziekenhuis te brengen."
"Ik ga mij vlug aankleden en kom intussen voortdurend en onzinnig vertellen dat ik mijn schoenen maar niet kan vinden. 'Doe maar rustig aan', zegt hij. Rustig? Ik moet toch naar het ziekenhuis. Gaan kijken hoeveel schrammen mijn kindje heeft. Eindelijk mijn schoenen gevonden. Het lukt mij amper om in de politiecombi te klimmen, maar uiteindelijk vertrekken we."
Wachten
"Eens in het ziekenhuis wordt me gevraagd te wachten tot de dokter komt. Er kwam echter helemaal geen dokter. Waren het seconden, minuten of uren, ik weet het niet, maar een dokter zag ik niet. Eindelijk, de deur gaat open, een verpleger loopt voorbij. Daar neem ik geen genoegen mee, ik wil meer weten en hou hem tegen. Ze zijn nog bezig zegt hij, de dokter zal straks wel iets komen zeggen."
"Intussen is de familie verzameld: de vriend van mijn dochter, mijn oudste dochter en vriend, mijn zoon en vriendin en mijn jongste zoon. Weer uren wachten, of waren het minuten? Eindelijk komt er een dame naar ons toe en zegt: 'Ik heb gedaan wat ik kon, maar ik vrees dat ik u weinig hoop kan geven.' Wat zegt die toch? Ik leef in een andere gevoelswereld, een vacuüm ofzo, waar alles maar heel langzaam doorsijpelt en alles luchtledig voelt. Langzaam stukje bij beetje krijgen we het vreselijke verhaal dan toch te horen, ongelooflijk en niet te vatten. Het gebeuren lijkt op een slecht script. We kunnen gewoon niet aannemen wat er gebeurd is. En wat het ergste is, we kunnen niets anders doen dan wachten, wachten, wachten, uren en dagen. Maar tevergeefs, de beschadiging is te groot, ze haalt het niet…"
De kracht van lachen
"Het waren zenuwslopende dagen en in die zeer pijnlijke dagen hebben we de helende kracht van lachen leren kennen. In ons gezin wordt er regelmatig en veel gelachen, maar de eerste dagen na het bezoek van die agent was daar weinig van te merken. Mijn kinderen werden meegesleurd in een neerwaartse spiraal en ik had zo weinig energie om hen te troosten. Ik moest naar het ziekenhuis, het waren misschien haar laatste minuten. Eens daar moest ik weer naar huis, de kinderen hadden me daar immers nodig, maar eenmaal thuis kwam weer die onbedwingbare drang om naar het ziekenhuis te gaan en zo vulde ik mijn dagen en nachten. Vol schuldgevoelens naar de kinderen thuis die het ook allemaal amper konden dragen."
"In wanhoop belde ik naar de vriend van mijn jongste en vroeg of hij ondanks de examens toch een dagje naar hier kon komen, omdat ik het gevoel had dat Benjamin het niet langer dragen kon. Toen ik de volgende keer van het ziekenhuis thuis kwam, hoorde ik gelach in huis. Het was zo'n geruststellend geluid en dat uit de kamer van mijn jongste. Ik was zo blij dat er toch al bij één van de kinderen de spanning een klein beetje gebroken was."
"'s Avonds zijn we met z'n allen rond de tafel gaan zitten. Ik heb toen de boodschap gegeven dat we ondanks al wat er aan het gebeuren was, we moesten proberen om de humor niet helemaal uit huis te weren, dat het belangrijk was dat we af en toe als ontlading eens konden lachen. En er is gelachen. Een domme mop, een onverwacht boertje en hup, ze waren zeker 15 minuten over de grond aan het rollen van het lachen, iemand liet een windje en dat was nog meer hilariteit. Puur afreageren, puur ontladen, puur uit wanhoop, maar het hielp, het ontlaadde, het maakt het wachten en het verdriet een klein beetje leefbaarder."
Onbegrip van de omgeving
"Ik zag de buren met gefronste wenkbrauwen onze richting uitkijken, niet begrijpend, vol ongeloof. Ik was regelmatig heel beschaamd over de talrijke ongecontroleerde lachbuien in huis, maar ik dacht: het zijn wij die met dit vreselijke verdriet moeten leven, en als dit mijn kinderen helpt, dan neem ik daar het onbegrip van de omgeving maar bij."
"Het is nu twee jaar later, er is nog steeds veel verdriet, maar we zijn niet weggekwijnd en zoals mijn zoon op de begrafenis zei: ik zal nu dubbel zo hard genieten, voor haar erbij."
Reageren
