Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Incest en vergiffenis

Verhaal door Els (24)

Els (24 jaar) is misbruikt door haar twee broers. Ze heeft haar broers inmiddels vergeven en met ééntje heeft ze zelfs weer contact. "Het seksueel misbruik kwam door een gebrek aan opvoeding"

"Toen ik 10 jaar was, ben ik misbruikt door mijn twee oudere broers. Ik vind het een rotgedachte dat het gebeurd is, maar valt helaas niet meer terug te draaien. Ik denk dat het meer een gebrek aan opvoeding was, want het hele gezin is verwaarloosd. Het verleden doet heel erg pijn en heb er ook veel verdriet van als ik eraan terug denk. Ik had graag op willen groeien met liefde maar helaas heb ik dat eigenlijk niet gekend. Ik kan me wel dingen herinneren en weet precies wat er gebeurd is, maar aan de andere kant ben ik ook een hoop dingen kwijt en kan ik me dus ook niet herinneren hoelang dit geduurd heeft, ik heb echt geen idee. Heb er nooit met iemand over gesproken, ik besefte eigenlijk niet dat ik misbruikt was terwijl ik wel wist wat er allemaal gebeurd was. En dan kijk je tv en heb je programma's over incest en dan denk je: 'Hé, dat heb ik ook meegemaakt'. Maar je wilde voor je zelf niet toegeven dat je misbruikt was."

Plekje gegeven 

"Het was eigenlijk een familiegeheim, want met mijn zussen had ik er ook nooit over gesproken. Later kwam het dus wel uit en bleek dat bijna alle zussen hetzelfde overkomen was. Dus het was wel degelijk gebeurd. Wat ik eigenlijk al wist werd bevestigd en had ook het gevoel dat ik er niet meer alleen voor stond. Heb het ook tegen mijn man verteld. Ik durfde dat nooit omdat ik bang was op wraak. Gelukkig doet hij dat niet en kan hij me steunen ook al kan hij nooit begrijpen hoe ik me voel. Toch kan ik zeggen dat ik het een plekje heb gegeven en ook verder kan leven zonder er te veel bij stil te staan. Ik wil genieten en dat lukt me aardig, ben getrouwd, heb twee mooie kinderen een lieve man en ik geniet, want ik wil niet dat het me leven gaat beheersen. Ik kan zeggen dat ik een sterke persoonlijkheid heb gekregen. Ik heb wel moeite met mijn verleden maar het beheerst me leven niet, omdat ik dat zelf niet toe laat."

"Het was eigenlijk een familiegeheim, want met mijn zussen had ik er ook nooit over gesproken. Later kwam het dus wel uit en bleek dat bijna alle zussen hetzelfde overkomen was. Dus het was wel degelijk gebeurd. Wat ik eigenlijk al wist werd bevestigd en had ook het gevoel dat ik er niet meer alleen voor stond. Heb het ook tegen mijn man verteld. Ik durfde dat nooit omdat ik bang was op wraak. Gelukkig doet hij dat niet en kan hij me steunen ook al kan hij nooit begrijpen hoe ik me voel. Toch kan ik zeggen dat ik het een plekje heb gegeven en ook verder kan leven zonder er te veel bij stil te staan. Ik wil genieten en dat lukt me aardig, ben getrouwd, heb twee mooie kinderen een lieve man en ik geniet, want ik wil niet dat het me leven gaat beheersen. Ik kan zeggen dat ik een sterke persoonlijkheid heb gekregen. Ik heb wel moeite met mijn verleden maar het beheerst me leven niet, omdat ik dat zelf niet toe laat."

Vergeven 

"Waarom ik nu mijn verhaal vertel is omdat ik me dingen afvraag. Ik wist niet dat er zoveel incest was tussen broer en zus zeg maar, maar je leest er tegenwoordig heel veel over vooral op het net. Iedereen zit vol wraak en heeft moeite om op een "normale" manier verder te leven, ik heb namelijk het gevoel dat ik vroeger en nu ook wel best wel boos ben op mijn broers maar aan de andere kant heb ik ze toch echt vergeven en zijn ze zo slecht nog niet. Ik heb met een broer zelfs redelijk goed contact en kan best met hem opschieten. Ik weet dat het een gebrek aan opvoeding was en ik heb het gevoel dat hij zo echt niet meer is. Ik kan het me niet voorstellen, heb hem er ook nooit op aangesproken. Mijn man heeft zijn twijfels ook al heeft hij ook geen hekel aan hem, zou er niet aan moeten denken om hem erop aan te spreken (mijn broer dan) want ik denk ook dat het nog meer kapot maakt en hem er ook veel pijn mee doet. Ik denk ook wel dat het mijn broer echt niet lekker zit dat hij dat vroeger gedaan heeft bij zijn zusjes. Ik weet hoe hij nu is en heb hem vergeven. Ik zou hem nooit willen aangeven omdat ik zijn leven ook niet kapot wil maken, we hebben allemaal wel verdriet, mijn zussen en mijn broers ook omdat we vroeger verwaarloosd waren. Maar we hebben nu allemaal ons eigen leven en het gaat goed. Waarom zou ik het dan allemaal kapot moet maken weer? Kijk als hij door zou gaan dan is het een ander verhaal maar ik vind we hebben allemaal recht om ons leven te herstellen, als we het hadden mogen terug draaien weet ik zeker dat we dat allemaal gedaan hadden."

"Waarom ik nu mijn verhaal vertel is omdat ik me dingen afvraag. Ik wist niet dat er zoveel incest was tussen broer en zus zeg maar, maar je leest er tegenwoordig heel veel over vooral op het net. Iedereen zit vol wraak en heeft moeite om op een "normale" manier verder te leven, ik heb namelijk het gevoel dat ik vroeger en nu ook wel best wel boos ben op mijn broers maar aan de andere kant heb ik ze toch echt vergeven en zijn ze zo slecht nog niet. Ik heb met een broer zelfs redelijk goed contact en kan best met hem opschieten. Ik weet dat het een gebrek aan opvoeding was en ik heb het gevoel dat hij zo echt niet meer is. Ik kan het me niet voorstellen, heb hem er ook nooit op aangesproken. Mijn man heeft zijn twijfels ook al heeft hij ook geen hekel aan hem, zou er niet aan moeten denken om hem erop aan te spreken (mijn broer dan) want ik denk ook dat het nog meer kapot maakt en hem er ook veel pijn mee doet. Ik denk ook wel dat het mijn broer echt niet lekker zit dat hij dat vroeger gedaan heeft bij zijn zusjes. Ik weet hoe hij nu is en heb hem vergeven. Ik zou hem nooit willen aangeven omdat ik zijn leven ook niet kapot wil maken, we hebben allemaal wel verdriet, mijn zussen en mijn broers ook omdat we vroeger verwaarloosd waren. Maar we hebben nu allemaal ons eigen leven en het gaat goed. Waarom zou ik het dan allemaal kapot moet maken weer? Kijk als hij door zou gaan dan is het een ander verhaal maar ik vind we hebben allemaal recht om ons leven te herstellen, als we het hadden mogen terug draaien weet ik zeker dat we dat allemaal gedaan hadden."

Verder lezen

Reacties

  • Anoniempje

    14 december 2015 19:24

    Hallo

    Ik wil mijn verhaal ook doen... Sinds de bevalling heb ik herinneringen van vroeger gekregen waar ik eigenlijk nooit last van had. Ik was een jaar of 11. Ik speelde met mijn 3 jaar oudere broer en met spelen begon hij me aan te raken en zei van alles om me te overtuigen. Hij liet me dingen doen waar ik nu aan denk: "Wat heb ik gedaan in godsnaam!!!!!" Ik wist wel dat het allemaal niet mocht. Als ik kwaad was chanteerde ik hem nog dat ik alles aan mama ging vertellen. Hoe ver hij me bracht tot die punt, weet ik niet meer. Ik was wel nog maagd, daar heb ik me wel nog tegen kunnen beschermen. Nu,na de bevalling, komt alles naar boven. Ik sta op en ga ermee slapen. Ik voel me zelf schuldig; hoe liet ik het toe?! Waarom heb ik er nu pas zoveel last van? Ik ben bang dat het heel mijn leven 24 uur in mijn hoofd gaat spelen. :( Ik ben niet meer boos op mijn broer, maar meer op mezelf. Waarom, waarom heb ik geluisterd en gedaan wat hij vroeg :(

    • Roger

      21 oktober 2014 11:46

      Ik las net een verhaal over iemand die kon vergeven. Ik weet niet of ik dat zal kunnen. Ik was als flink getraumatiseerde jongeman op mijn 16e verliefd geworden op het mooiste meisje op aarde. Met 18 gingen we samenwonen. Ik bracht agressie in de relatie en heb dat binnen 6 maand uitgebannen. Ik wilde geen kopie van mijn vader zijn. Na 30 jaar en nog steeds verliefd en beroemd in ons dorp, kwamen bij mijn vrouw beelden omhoog, verschillende incidenten. Nu na 10 jaar verliet mijn prachtvrouw me voor de 2e keer (1e keer was ze aan de speed gegaan en dachten we dat dit haar probleem was), zeggende dat ik haar teveel beklemde. Ik leer nu dat dit een mechanisme is bij partners van incest, overbezorgde bescherming. Ik ging iedere dag meer van haar houden, maar zag haar wegkwijnen en totaal geen fut meer hebben. Geen actie en zichzelf zo minderwaardig voelen.

      Ik leer veel over de gevolgen van incest en rollenspellen binnen relaties. Vreemde rollenspellen, maar wel onbewuste. Mijn vrouw zit bij haar zus, die ook begint te denken aan hetzelfde. Mijn 3 volwassen kinderen zien dit net zo als ik,al onze relaties met mama en eega zijn kapot vanwege een hart van steen bij mijn vrouw...ze heeft een zeer laag zelfbeeld terwijl ze miss Holland voor 56 jaar kan worden. En ik blijf achter met deze bom in mijn maag, waarover mijn vrouw zegt 'houd je mond', ' ik ontken alles'. Mag ik wraak nemen? De oude man aan de schandpaal nagelen? Ik studeer boeddhisme, zeer diep, en zelfs boeddha schijnt te adviseren van wel, mits egoloos.

      Deze oude man heeft mijn 40-jarige droom een zeer valse start gegeven en de gevolgen zijn verdrietig. En nu nog benadert ie jonge dames in de familie onjuist. Gewoon liefdesverklaringen aan de vrouw van zijn kleinzoon. Wat zal ik doen? En mijn vrouw die nog steeds veel voor me voelt, denk ik, hoop ik, weigert me te spreken anders dan via whatsapp. Misschien omdat ze weet dat ik eigenlijk wil zeggen: 'je houdt een verkrachter de hand boven het hoofd'.

      1 conclusie is, omdat ik ook psychologie studeer: trauma wat onbehandeld wordt maakt dat je persoonlijkheid zich vreemd ontwikkelt, zelfs eerst helemaal stopt. Dat zal later altijd de kop opsteken denk ik, en dan is het te laat. Ook mijn jeugdtrauma zorgde hier uiteraard voor. Gelijke monniken gelijke kappen toch?

      • Sienie

        10 juli 2014 11:02

        Van mijn 8ste tot mijn 16de ben ik verkracht, ontmaagd en systematisch sekssueel misbruikt door mijn opa. Ben het nu aan het verwerken. Heb alles eerst in details opgeschreven in een schrift. Mijn hele leven komt als een film voorbij. Mijn man was al op de hoogte van mijn incestverleden, maar wil er liever niet over lezen. We zijn in therapie en ik ga uiteindelijk het schriftje verbranden. Ik hoop het verleden achter me te laten door een wensballon los te laten.

        • s.

          18 januari 2014 11:09

          Hoi,
          Geen idee wanneer je je stukje geschreven hebt en misschien ben ik daardoor wel erg laat met mijn reactie, maar ik wil je wel dit laten weten. De klachten die je omschrijft, de bijbehorende behandelingen en de zoektocht naar de juiste diagnose wijzen naar de diagnose PTSS. Deze diagnose wordt vaak gemist doordat er te weinig naar het totaalplaatje gekeken wordt en alleen klachtgericht behandeld wordt.
          Zoek een goede psycholoog die hier ervaring mee heeft en EMDR kan toepassen! Het werkt.

          • marja

            18 oktober 2013 22:23

            Ik heb twintig jaar met hetzelfde geheim geleefd. Mijn vier jaar oudere broer heeft incest gepleegd toen ik acht jaar was en op mijn tiende nog een keer. Toen ik het mijn vader vertelde op mijn achtste jaar heeft hij zich omgedraait en is weggelopen zonder me te helpen of er ooit op terug te komen. Mijn moeder is overleden toen ik anderhalf jaar was en omdat mijn vader niet goed reageerde raakte het verhaal naar de achtergrond van mijn leven.
            Ik heb het nooit openbaar willen maken totdat ik echt niet meer kon. Mijn broer ontkende, mijn vader zei dat hij me ermee zou helpen maar deed niks. En later was het van dit is tussen jou en je broer! Ik heb nog geprobeerd aangifte te doen maar de zaak was helaas verlopen. Ik heb dit gedaan omdat dit voor mij het enigste was hoe ik nog goed voor mezelf zou kunnen opkomen, omdat ik de controle terug wilde. Het werkte wel en niet. Ben nog steeds heel kwaad! Maar het allerergste vind ik dat ik niet meer intiem kan zijn, totaal geen zin meer en mijn lichaam blokkeert steeds. Zie nu al op tegen de zoveelste therapie en voor mijn vriend is het ook heel zwaar. Wij zijn uiteindelijk de dupe hiervan! Niet degene die het verdienen. Ik wens iedereen heel veel sterkte met hun verhaal en geloof erin dat we hier allemaal uit gaan komen ;) Mocht iemand tips voor me hebben, graag!

            • Anoniempje

              17 september 2013 17:34

              Ik wil graag een reactie geven op de moeder met 2 kinderen over incest en vergiffenis. Ik worstel daar ook mee. Ik heb nu erkenning gekregen en ik zou ze heel graag willen vergeven, want wraakgevoelens daar heb je niks aan. Maar ik ben er nog niet aan toe. Nu nog niet. Maar ik geloof er in dat ik op een dag wel zou kunnen vergeven, niet vergeten. Ieder mens gaat er op zijn eigen manier mee om. Belangrijk is wel dat de pijn die we er van hadden/hebben niet zomaar naast ons neer te leggen is. Dit kost tijd. Ik wens jou heel veel succes. Bedankt voor het delen.

              • Puck

                27 juni 2013 20:23

                Wat vreselijk! Ik doe bij deze een oproep aan alle kinderen die misbruikt zijn door de ouder(s). Doe altijd aangifte. Ook al betaalt je ouder(s) je maandelijkse salaris, je auto, de huur van je huis. Doe aangifte! Je moet het een plaatsje kunnen geven, anders blijft het je hele leven achtervolgen. Puck

                • Huppelepup

                  21 juni 2013 04:48

                  Veel herkenbare verhalen.
                  Ik ben nu 33 jaar en van mijn negende tot mijn elfde seksueel misbruikt door mijn drie jaar oudere broer. Toen we klein waren konden we het goed samen vinden. We groeiden zo op tot het met mij niet goed ging op school en ik heel erg veel gepest werd. Thuis kon ik mijn verhaal niet kwijt en voelde me erg alleen, alleen met hem kon ik "praten". Zo is het begonnen. Ik weet dingen, maar ik weet ook een hoop niet meer. Wel weet ik als klein meisje al als hij iets deed wat niet mocht, dat hij dan al zei 'ik vertel thuis niks en als ze mij iets vragen ontken ik het zo kunnen ze me nooit ergens op pakken'. Op deze manier werd hij thuis ook altijd het hand boven het hoofd gehouden. Ook kon hij erg driftig worden en sloeg dan gerust, hij was ook enorm sterk. Hij was alleen vreemd nooit genoeg naar mij agressief, maar wel naar mijn zus, maar die heeft hij niet seksueel misbruikt. Wel merkte als hun ruzie hadden dat ik dan echt bang van hem werd.

                  Zo werd ik wat ouder en is het begonnen. Hij vertelde mij dat hij van mij hield en maakte er gebruik van dat ik in die tijd eenzaam was. Ik gaf aan wat hij deed dat dat niet hoorde tussen broer en zus. Ja maar ik hou van je zei hij dan en ging door. Verder was het ons geheim en mocht ik het niet vertellen. Weten dat hij toch zou ontkennen heb ik altijd mijn mond dicht gehouden, immers hij "hield" van mij en je wil je broer ook niet verraden. Het is pas gestopt toen ik aan gaf het moet echt stoppen dadelijk word ik zwanger en dan. Nu na 33 jaar, is dit alles bovengekomen en heb ik het negen maanden geleden verteld aan mijn man. In eerste instantie wilde ik niets vertellen tegen familie, maar het ging steeds slechter met me en ik kon zo niet meer verder. Zo heb ik besloten om het tegen mijn ouders te vertellen. Helaas krijg ik niet de steun die ik verwachte en voel me net als toen erg alleen staan. Ik snap als ouder heel goed dat het moeilijk is om te kiezen dat lijkt me een onmogelijke opgave. Daarom heb ik dit nooit gevraagd. Wat ik wel vroeg om er voor me te zijn en te steunen. Ze waren toen erg geschrokken, maar later kwamen ze er al op terug dat hij labiel was in die tijd en er was geen geweld geweest. Zij zijn op advies van de huisarts in gesprek gegaan met mijn broer. Helaas ontkent hij alles want voor mijn verwerking was dat makkelijker geweest.

                  Hierdoor zeggen mijn ouders ook wij staan met de rug tegen de muur en trekken onze handen er van af waardoor ik me nog minder gesteund voel. Helaas hebben ze ook nooit gevraagd in die maanden hoe het met mij ging en als ik ze spreek krijg ik steevast te horen hoe zwaar hun het hebben en dat hun nu slachtoffer zijn. Ik kan hier op dit moment niets mee, ik loop op dit moment bij een psychotherapeute en dit is al zwaar zat. Ik merk dat ik op dit moment ook niet verder kom als ik me de hele tijd bezig moet houden met gesprekken die nergens toe leiden. Het enige dat ze willen, is dat ik dingen vergeet, zand erover en delete. Dit kan ik op dit moment niet en weet niet of ik dat ga kunnen. Hierdoor ben ik wederom teleurgesteld door mijn ouders. Ik heb daarom rust en ruimte gevraagd en een tijdelijke breuk, zodat ik dingen zelf kan verwerken. Hierdoor is de boel alleen maar erger geworden en ben ik nu niet meer welkom in de toekomst. Zij willen niet kiezen tussen mijn broer en mij, terwijl dat nooit mijn vraag is geweest. Ook heb ik het gevoel, omdat ze steeds aan geven hoe erg ze het vinden, dat hij nu niet meer thuis komt dat ze het mij verwijten.

                  Ik ben benieuwd naar andere verhalen of jullie eruit zijn gekomen met familie leden of dat jullie juist steun krijgen hoe hebben jullie het aan gepakt?

                  Ik merk ik dat ik steeds vaker letterlijk blokkeer of dat ik niet kan bewegen en dan helemaal in gedachte verzonken ben, maar niet kan stoppen met denken. Het lijkt wel dat ik verplicht wordt om na te denken, herkend iemand dit?

                  Heel veel sterkte iedereen.

                  Groetjes Huppelepup

                  • Saartje

                    16 mei 2013 19:01

                    Wat een herkenbaar verhaal ... slik... die worsteling. Maar inderdaad als je ouder wordt, wordt het gemakkelijker. Heel veel liefs.

                    • Ikke

                      20 maart 2016 20:17

                      Ik herken het helemaal, ik was een jaar of veertien, mijn broer rond de zestien. Bij mij is het een eenmalig iets geweest. Ik heb dit veertien jaar voor me gehouden. Vorig jaar heb ik het mama verteld (er is jarenlang ruzie en strijd geweest in huis). Mijn ma heeft de klap nu en zit in een moeilijke strijd.
                      Mijn broer heb ik erop aangesproken, maar hij ontkent het. Ik heb er zelf nu vrede mee. Ja, het is vreselijk om mijn moeder zo kapot te zien, maar ik vond dat ik na veertien jaar een leven te hebben gehad vol verwarring en boosheid, het tijd was om eerlijk te zijn. Ik probeer mama te helpen met verwerken en ik ga nog een poging doen om met mijn broer te praten. Ik ben er wel heel kalm onder.

                    • Paulina

                      08 mei 2013 14:03

                      Ik heb mijn broer vergeven door de telefoon. Ik ga wekelijks met hem om. De schade is beperkt, maar bij erge depressie haat ik mijn verleden, niet mijn broer. Het blijft een zwakke plek helaas en de mooie kanten van hem waardeer ik zeer.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -