Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Wel of niet in therapie?

Naar je huisarts of naar een specialist gaan als je iets mankeert vindt iedereen heel normaal. Vaak ligt de drempel laag om naar de huisarts te stappen. 

Maar wat als je relatie in een dipje terecht is gekomen? Of je hebt problemen met je ouders waar je niet uitkomt? Of je ziet het om een andere reden even niet meer zitten? Stap je dan net zo makkelijk naar een psycholoog? Je huisarts kan je bijvoorbeeld doorverwijzen naar een Riagg, een maatschappelijk werker of een vrijgevestigd psycholoog. Voor de één een logische stap, voor de ander misschien een brug te ver.

Wat vind jij: is het verstandig om naar een deskundige te gaan of kun je beter je problemen bespreken met familie of vrienden? Ben jij wel eens naar een pycholoog of naar een gespreksgroep geweest? En hoe keek jouw omgeving daar tegenaan? En hoe vind jij het als een bekende naar een 'peut' blijkt te gaan?

Reacties

  • Ella

    04 november 2019 02:52

    Ik ben erg dankbaar dat jullie je negatieve ervaringen hebben gedeeld, hierdoor voel ik me eindelijk niet meer zo alleen. Ik vind het wel heel erg dat jullie ook zo’n vervelende ervaring hebben meegemaakt.

    Ik ben in therapie gegaan omdat ik slachtoffer was van huiselijk geweld en stalking. Mijn therapeut gaf mij mede de schuld van deze gebeurtenis, mede omdat ik ooit als kind ben misbruikt. Ik ben nu geen kind meer. De meest voor de hand liggende vooroordelen worden hier wat mij betreft door bevestigd. Dat terwijl je tegenover een man die agressief gedrag tegen je vertoont en je stalkt, waartegen je een klacht hebt ingediend, machteloos staat omdat met je klacht niets wordt gedaan.

    Ik heb een klacht tegen dergelijke partijen ingediend via een ombuds-/overlegplatform voor psychiatrie. Uiteraard gebeurde daar niets mee en houden ze net als artsen elkaar de hand boven het hoofd. Artsen staan er naar mijn idee ook om bekend dat zij medische fouten niet toegeven. Recent las ik nog een artikel over een experiment in een ziekenhuis waar honderden fouten boven water kwamen, maar de artsen werd beloofd hen niet te straffen. Dit vonden zij positief, maar ik vind dat surrealistisch. Onbegrijpelijk en oneerlijk toch? Als je zelf tijdens je werk een fout maakt of iemand onopzettelijk verwondt, dat zou dit verdict wel anders luiden.

    Ik heb hierna veel boeken gelezen omdat extra trauma door dit wat mijns inziens incompetente onmens te verwerken. De inzichten vanuit een bepaalde zelfhulpgroep hebben mij hierbij erg geholpen. Blijkbaar is het gebruikelijk binnen onze cultuur, waar therapeuten ook deel van uitmaken, om de schuld bij het slachtoffer neer te leggen. Op deze manier kunnen artsen en therapeuten zich distantiëren van de situatie en zichzelf beschermen in de zin van ‘mij kan dit nooit overkomen’. Pure lafheid en egocentrisme dus als je het mij vraagt. Ook heb ik een boek gelezen waarin de schrijver haar verhaal over een negatieve ervaring met een leraar deelt. Op basis van deze ervaring leert ze anderen hoe ze met zulke emoties en het gevoel van verraad kunnen omgaan, door ze niet uit de weg te gaan en met een perspectief van compassie te bekijken. Dus zeker niet met hetzelfde negatieve oordeel als een therapeut.

    Hopelijk hebben jullie hier wat aan.

    • anoniem

      05 december 2011 17:28

      O ja, als aanvulling: in mijn omgeving ken ik een aantal mensen die hulp hebben gehad. Hier heb ik geen probleem mee. Als het ze hielp, wie ben ik dan om daar een oordeel over te geven. Helaas voelt dit voor mijzelf niet zo en durf ik ze ook niet naar hun ervaring te vragen.

      • anoniem

        05 december 2011 17:19

        Ik zit nu met dit duivelse dilemma. Via de huisarts, op eigen verzoek, de stap genomen naar de eerste lijnszorg. Blijken ze alleen kortdurende hulp te bieden, na vier gesprekken had ik nog steeds niet het idee concrete handvaten te krijgen voor mijn vraag (wat blijkbaar normaal wel het geval is). Nu word ik dus doorverwezen naar de tweede lijn. Ik herken mijn vraag echter niet in de ernst van tweede lijnszorg. Ik ben bang dat ik straks met aangeprate problemen en/of stoornissen zit, die ik dan ook weer moet verwerken. De familie is extreem anti-psy, dus die weten van niets. Mijn leidinggevende weet wel van de eerstelijn, hij lijkt het normaal te vinden. Inhoudelijk kan ik het echter met hem ook niet bespreken. Feit is dat succesverhalen zelden gehoord worden en psy-sector nog weinig doorgrond is. De vergelijking met aderlatingen vroeger is misschien te extreem, maar ik kan het niet nalaten te vermelden. Wat dat betreft ben ik het eens met de eerdere reactie, waar is de bijsluiter met bijwerkingen? Baat het niet, schaadt het niet?...

        • john

          26 juni 2011 18:58

          Ik heb bijzonder negatieve ervaringen met psychotherapie. Ik kwam terecht bij een psychiater die mij begon af te zeiken, intimideren. "Gewoon een beetje praten": noemde hij dat. Ik zat zwaar in de put en kon mij daartegen niet verweren. Uiteindelijk dan maar bij deze kwakzalver uit de buurt gebleven. Vele jaren later heb ik drie pogingen gedaan om met de negatieve gevolgen van deze ":therapie": af te rekenen, zonder succes. Volgens de dame en heren therapeuten had deze psychiater het ":alleen maar een beetje erger gemaakt":, "ach, in het begin altijd een beetje moeilijk", we kunnen daar wel over praten hoor, maar het is niet waar het om gaat". De minst negatieve reactie was "Ja inderdaad, deze psychiater had een verkeerde keuze gemaakt", verder kwam het niet. Ik heb er nog steeds nachtmerries over, loop vloekend en scheldend over straat. Ik ben dag en nacht bezig met wat deze psychiater nu ruim 25 jaar geleden heeft aangericht.

          Tje, wat denk je dat mijn advies is?

          Het meest merkwaardige is dat niemand wil inzien dat ook psychotherapie heel fout kan gaan. Bij alle andere medische handelingen hoort een bijsluiter, medicijnen hebben bijwerkingen. Psychotherapie altijd geschikt voor iedereen en alle mogelijke klachten. WAAR IS DE BIJSLUITER!

          • Elsje

            23 mei 2015 23:35

            Bij mij is "psychotherapie" of wat het ook in feite was ook totaal mis gegaan. Precies zoals John hierboven aangeeft. Hij ging na een aantal weken onbeschoft gedrag vertonen, intimideerde mij en kleineerde... ik ging steeds verder kapot waar hij bij zat. Moest soms al janken in de wachtkamer, letterlijk, doordat ik als de dood van hem werd. Ook hierover zeek hij je dan af. Uiteindelijk ben ik gewoon nooit meer terug gekomen. Maar ik heb net als jij de diepe wonden eraan over gehouden en heb alle vertrouwen in dat soort gasten voorgoed overboord gegooid. Ik heb een betere materie ontdekt en ik adviseer die aan jullie: de ANTI-PSYCHIATRIE...

          • Anneke

            13 mei 2011 15:45

            ik vind het net zo gewoon naar een therapeut te stappen als naar de huisdokter. Ik heb verschillende traumatische ervaringen achter de rug. Kan je ook ff oplossen door een pilletje maar daarnaast de gesprekken met een pyscholoog waren verhelderen zo weer aan jezelf te werken. Ik ben er blij mee. Het moet wel klikken dat is een eerste vereiste.

            • Ano

              23 april 2011 20:54

              Je kunt lichamelijk ziek zijn, je kunt angsten hebben, je kunt denken dat je leven helemaal misloopt omdat je niet genoeg geld hebt... En dan dan is het soms is het gewoon nodig dat niet je vrienden, maar wel "een vreemde" (de therapeut) je (zachtjesaan) met de neus op de feiten duwt, je confronteert met de werkelijkheid, en je laat inzien en ontdekken dat je niets kan wijzigen aan "de dingen". Die zijn wat ze zijn en je zal ermee moeten leven. Wat je wel kan ontdekken is hoe jij je leven kan inrichten om in die werkelijkheid toch "gelukkig" te kunnen leven.

              • lina

                04 augustus 2009 22:08

                soms heb je gewoon iemand anders nodig.Elk mens heeft zijn eigen verhaal en kan hiermee de ander helpen.Dus Wel naar therapie zonder schaamte!!

                • Anoniem

                  24 januari 2009 13:17

                  Wat kan ik doe als ik te veel zenuwachtig ben onder vreemde mensen, en ik raak dan in paniek en kan niks zeggen.?

                  • catharina

                    26 september 2008 15:05

                    je kan volgens mij beter raad vragen aan een objectief persoon.

                    • Arie

                      06 augustus 2008 09:50

                      Als "ervaringsdeskundige" ben ik niet positief over psychotherapie. Ik zou het dan ook niemand aanraden. Het heeft mij enorm veel geld gekost, maar niets opgeleverd. Uiteindelijk verkopen psychotherapeuten veel blabla en een hoop gebakken lucht. Ik kan mij dan ook niet geod voorstellen dat er mensen zijn met uitgesproken positieve ervaringen. Maar ja, er zijn nu eenmaal ook mensen die heel goed reageren op placebo's...

                      • Sara

                        18 mei 2015 21:51

                        Ik word steeds beroerder en angstiger bij mijn psychotherapeut. Tegenwoordig ga ik al trillend naar hem toe. Hij deed een soort dvd op vandaag en ik schoot vol van de traumatische herinneringen. Maar als de tranen na een kwartier nog steeds stromen totaal geen medeleven. Nee, ik kreeg botte opmerkingen. Dat is al vaak gebeurd. Ik krijg ook niet een vaste therapie. Hij doet maar wat. Hij antwoordt ook niet op vragen die ik stel. Alleen "waarom wil je dat weten!" met een uitroepteken dus. Ik denk dat ik er binnenkort mee stop. Want ik ga er steeds meer van kapot.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -