Het is voor mij heel vreemd om uw verhaal te lezen. Ik voel me heel nauw verwant met uw zoons. Mijn moeder heeft, toen ik nog vrij jong was, geleden aan borstkanker en is daaraan overleden. Nu, 20 jaar later, vraag ik me nog wel eens af hoe ze het gevonden zou hebben om mij en mijn broers en zussen op te zien groeien tot de volwassenen die we nu allemaal zijn. Ik kan me voorstellen dat zij, wetende dat ze dat proces niet kon meemaken, heel erg gevonden moet hebben. Daarnaast vind ik het heel erg jammer dat ik haar nooit als persoon heb leren kennen. Natuurlijk is er een fase waarin je als kind je ouders maar stom vindt en zo. Maar wanneer de tijd aanbreekt dat je je ouders gaat zien als mensen en andere volwassen naast het feit dat ze je ouders zijn. En zij je gaan zien als volwassenen naast de kinderen, dan kun je elkaar ook echt gaan leren kennen. Ik mis dat bij haar, die mogelijkheid hebben wij niet gehad. U kunt dat nog geven aan uw zoons. Ik weet zeker dat mijn moeder er veel voor over had gehad om dit waarin u nu zit nog mee te maken. Dit vanuit het perspectief van een zoon. Kwaliteit van leven is een zeer rekbaar iets. En het lijkt me iets wat je ook steeds aan moet passen om het leven voor jezelf dragelijk te maken. Er is geen mogelijkheid voor mij om te voelen wat u voelt en hoe zwaar het is om het vol te houden. Maar ik weet zeker dat het voor uw zoons en partner verschrikkelijk waardevol is, dat u uw grenzen voor wat betreft de kwaliteit van het leven steeds hebt willen bijstellen. En dat er ook begrip zal zijn op het moment dat er een zekere ondergrens bereikt is....
Zeer veel liefde, steun en sterkte.
Een zoon.