Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Heb jij ervaringen met pesten op het werk?

Iemand voortdurend bespotten vanwege zijn kleding of gedrag. Iemand opzettelijk negeren of niet meevragen met de lunch. Roddelen: alleen maar negatieve dingen verspreiden over dezelfde persoon. Bedreigen met een 'lesje leren na het werk' of 'de baas zal je wel ontslaan'. In bijna alle bedrijven en organisaties komt pesten voor.

1 op de 4 werknemers komt ooit in zijn of haar werkomgeving met pestgedrag in aanraking. Dit betreft geen onschuldige plagerijen, maar vijandig, intimiderend gedrag gericht om iemand te schaden. Iemand sociaal buitensluiten, iemand het werk onmogelijk maken, roddelen en iemand bedreigen met zelfs lichamelijk geweld zijn allemaal vormen van pesterijen.

Meestal is er één persoon die het voortouw neemt bij pesten, vaak zelfs een leidinggevende. Soms loopt de situatie zo uit de hand dat het hele bedrijf meedoet aan het pesten. Pesten heeft enorme gevolgen voor het slachtoffer. Het tast het gevoel van eigenwaarde en het vertrouwen in anderen aan. De gepeste persoon moet zich elke dag geestelijk wapenen voor een volgende onverwachte aanval. De persoon kan psychosomatische klachten krijgen: hoofdpijn, hartkloppingen, trillen, slaapproblemen. Ook nadat het pesten stopt, blijven deze klachten bestaan. Op de lange termijn lijdt het slachtoffer zelfs aan het Post Traumatisch Stress Syndroom, waarbij onder andere concentratie- en geheugenverlies optreden.

Heb jij ervaringen met pesten op het werk? Grijp je in als je ziet dat je collega wordt gepest? Zijn er speciale procedures op het werk om pesterijen tegen te gaan? Wat doe je zelf als jij het slachtoffer bent (geweest)? 

Reacties

  • Janneke

    02 maart 2019 02:07

    Ik word al meer als 8 jaar gepest en getreiterd. Melding na melding bij leidinggevenden vertrouwenspersoon directie etc. tot een jurist aan toe. Het resultaat is nu dat ik te horen heb gekregen dat ik eruit vlieg met als smoes dat ze mij een betere werkplek gunnen.

    Ik heb het naar mijn zin op mijn huidige plek en wil niet weg. 1 leidinggevende gaf persoonlijk toe dat ze zag dat ik getreiterd werd. Toen ik met haar en de bedrijfsarts erover in gesprek ging zei ze dat ze van niks wist. Ik heb herhaaldelijk om het pestprotocol gevraagd maar niks. Het liefst zou ik het publiceren als ik een andere baan heb. Iemand ervaring mee?

    • Katinka

      17 mei 2018 20:20

      Ja, deze ervaring ken ik maar al te goed. Ik ben een jaar in dienst bij de gemeente en wordt door collega en leidinggevenden genegeerd.
      Door hun toedoen wordt mijn contract niet verlengd.

      • alphons

        12 januari 2017 23:12

        Ik heb elf jaar geleden te maken gehad met pesterijen op het werk. Van sommige directe collega's op mijn kamer, niet van de andere kamers op mijn afdeling. Ze betwijfelden of ik wel mee kon komen met de digitalisering, ze wilden me er eigenlijk van uitsluiten. Ik mocht niet mee naar de cursus, die anderen wel kregen. Ik zou te langzaam zijn, en anderen ophouden. Ik heb me alle kennis en vaardigheden eigen gemaakt met de tong op mijn schoenen.

        Werd herhaaldelijk geschoffeerd en vernederd. Ze maakten vervelende toespelingen op mijn privé-leven. Misschien hadden buren problemen met mijn gedrag, maar ik er er open over gecommuniceerd. Ik was aanspreekbaar. Ik kon omgaan met rechtstreekse kritiek. Maar niet met persoonlijk gerichte pesterijen. Overigens hadden collega's niets met mijn privé te maken. Na een jaar hield het min of meer op. Maar zoals in het artikel gezegd, de naweeën duurden jaren. Geleidelijk durfde ik mijn (deels nieuwe) collega's te vertrouwen. Voor een deel.

        Vergeven, ja. Vergeten, NOOIT.
        Het was namelijk een groep tegen één persoon. Dat schept kennelijk een band.

        • An. Oniem

          03 januari 2017 01:46

          Sinds 2008 werk ik bij een vrij groot bedrijf. Sinds het begin heb ik daar al problemen. Nu weet ik dat ik geen makkelijke ben. Zal nooit in groepen de clown uithangen. Daarentegen heb ik wel duidelijke meningen die vaak niet in hun straatje liggen, maar dring deze niet op bij mijn collega's. Pas als er naar gevraagd wordt zal ik mijn mening geven. Misschien ligt daar het probleem. Sinds het begin kom ik er niet tussen. Wel vaak gevraagd of ik er iets aan kon doen, maar daar kreeg ik geen reactie op. Als mensen aangeven dat ik stil ben of er op gaan letten word ik nog stiller. Aard van het beestje... Maar lang verhaal kort, buitengesloten worden, geen informatie geven als ik erom vraag, verkeerde informatie doorgeven over wat ik aangeef. Ook praten over mij in mijn bijzijn, maar niet met toenaam maar wel op een manier zodat je weet dat ik weet dat het over mij gaat. Of zelfs: "oh gatver loop je met haar??" En dat soort ongein. Omdat het op een gegeven moment bij me begon over te lopen, ook door zeer nare privé ervaringen heb ik aangeklopt bij een zeer goede Psychologe. Zei heeft me doormiddel van EMDR uitmuntend geholpen. Door omgekeerde psychologie heeft ze mij ook de spiegel voorgehouden. Nu weet ik dat mensen die pesten zelf zeer zielige persoonlijkheden zijn, die zelf vaak ook bakken ellende hebben en dit op anderen afreageren. Het heeft me na al die jaren een dikke huid gegeven maar desalniettemin blijft het toch steken. Want ik ben ook maar een mens met gevoelens. Ander werk heb je in deze tijd helaas niet zomaar meer. Dus moet het toch blijven doen....

          • Hopefaith1983

            15 juni 2016 18:30

            Toekomstige coördinator:
            Per 01-10-2016 zal hij waarschijnlijk mijn coördinator worden. Ik heb er geen goed gevoel bij. Dit gevoel is gekomen door een aantal dingen wat hij zegt en doet. Ik heb overigens dit wel al gemeld bij mij direct leidinggevende (de manager).
            Gedragingen: praat veel over zichzelf op het moment dat het niet relevant is. Niemand vraagt wat hij allemaal wel of niet kan. Na een divisiebijeenkomst met als onderwerp verandering van de organisatiestructuur kwam hij op een middag bij mij binnenstappen. Ik zat alleen en hij was zich daarvan bewust. In de divisiebijeenkomst heb ik mij kwetsbaar opgesteld en mijn zorgen uitgesproken, ik heb emotioneel gereageerd. Om verder te gaan, hij kwam binnen en ging zitten en begon over mijn toekomst bij de organisatie en dat de organisatie gaat veranderen en dat er niet veel meer overblijft en of ik mijn ambities wel kwijt kan etc. Hij was en is mijn coördinator nog niet, dus waar haalt hij het lef vandaan.
            Ik was op dat moment ook niet in staat om helder te reageren, omdat ik best onder spanning stond en nu nog steeds wel, maar ik kan er beter mee omgaan. Dus ik heb hem op dat moment ook aangegeven dat ik niks besluit op het moment dat ik emotioneel niet in orde ben. Ik heb aangegeven dat ik niets doe wat ik niet wil met betrekking op mijn toekomst bij de organisatie. Ik kreeg het gevoel dat hij probeerde mij een richting in te duwen, zodat ik uit ellende zelf zou zeggen, ja misschien is het beter dat ik wegga. Ik heb hier die dag en dagen erna enorm veel last van gehad (privé), ook op werk.
            Ik heb een aantal dagen erna een gesprek aangevraagd met hem, omdat ik geen negativiteit wil op mijn werk en in ieder geval met hem in de toekomst kan opschieten ook als het gaat om personele zaken. Voor dit gesprek had ik al een gesprek gehad met mijn manager en aangegeven wat hij heeft gedaan. Ik heb aangegeven dat ik alleen zaken wil doen met mijn manager als het gaat om persoonlijke zaken.
            Dus het eerst wat hij zei; de afspraak was toch dat jij alleen met de manager praat? Dus ik zei ja, maar ik wil graag positief beginnen met jou dus vandaar dit gesprek (uit zijn non-verbale communicatie lijkt het erop dat het hem niet boeit). Het gesprek heeft mij niets goed opgeleverd, geen goede afspraken en geen goed gevoel. Ik voelde totaal geen empathie. Ik denk dat hij mij een lastig geval vindt, hij vindt mij te ambitieus, hij wilt mij liever kwijt. Terwijl mijn manager juist wilt stimuleren dat een medewerker meedenkt, etc. In het gesprek zei hij ook dat hij bepaalt wat hij doet met het team. Het is vooral het hebben van macht wat hij wilt.
            Hij heeft toen hij hier begon gezegd dat hij bij Human Resources heel veel heeft gedaan en dat hij mensen kan lezen met bepaalde testen en technieken. Het is toch raar dat hij dit zegt en wat is de relevantie? Kortom; dit soort mensen beangstigd mij en kunnen mij emotioneel breken. Ik doe mij werk goed, heb net een goed functioneringsgesprek gehad. Beoordelingen waren ook allemaal goed de afgelopen drie jaar.

            • Zwiebertje

              06 november 2014 18:40

              Ik ben er nu zeker van dat ik word gepest op de werkvloer en zit nu enkele weken in de ziektewet. Ik heb verscheidene instanties gebeld en geschreven voor hulp. Ik krijg geen hulp, in plaats van deze krijg ik constant het advies van de instantie en juristen om de relatie te breken met het werk.

              Ik ben momenteel totaal overspannen door deze situatie en de ww is niet de oplossing. Ik kan niet verteren dat ik door het gedrag van mijn leidinggevende overspannen ben en hierdoor niet voldoende en juiste middelen heb om te concurreren in de arbeidsmarkt. Ik heb een bepaalde leeftijd en deze is een handicap voor veel werkgevers. Mijn inkomen is te hoog voor de detacheringbureaus waardoor ze niets kunnen verdienen van mijn diensten.

              UWV zegt: als ik me inschrijf als werkzoekende en een WW-uitkering aanvraag ze kunnen bepalen welke hulp ze kunnen bieden. Bij hen schiet het ook niet op!

              De hele situatie heeft ook een negatieve invloed op mijn gezin. Ik weet me geen raad meer. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen en niet moet doen.

              • Rick

                14 juli 2014 13:32

                Heel herkenbaar dit. Ik kwam op een afdeling terecht bij een gemeente waar een pestcultuur heerste. In de ogen van de pesters waren het ''grapjes''. Wat toevallig dat ik steeds het mikpunt was. Er werd geroddeld, ik werd zwart gemaakt, beschuldigd van dingen die ik niet deed. Ik kon slecht voor mezelf opkomen omdat ik nog niet zo lang daar werkte en niet goed tussen die mensen paste. Ik was te gevoelig en deed te aardig. Dit is iets wat je NOOIT moet doen. Wanneer ze het gevoel krijgen dat ze over je heen kunnen lopen doen ze dat. En dan begint de ellende. Ik heb ontslag genomen omdat ik zeker wist dat ik niks meer met deze figuren te maken wilde hebben. Het gevolg is alleen dat ook al ben je weg, de woede en frustratie nog deel van je zijn. Dit is een lang proces om te verwerken en kan jaren duren. Mijn advies, pak het probleem aan en doe er alles aan op het moment zelf om het beter voor jezelf te maken. Al is het alleen maar om je stem te laten horen. Zodat wanneer je besluit om alsnog te vertrekken, je met het gevoel weg kan gaan dat je voor jezelf bent opgekomen.

                • Philip737

                  28 maart 2014 09:53

                  Ik zit ook al meer dan drie jaar thuis met dit probleem. Zeker op de ministeries heb je geen vertrouwenspersonen. Integendeel: het gerecht doet er hier in Belgié niks aan. Ze wist of verdoezelt de bewijzen zelfs zodat je in de kou blijft staan. Het beste dat je kan doen (een goede raad voor de volgende slachtoffers) is de pester na het werk of buiten de werkvloer zwaar aanpakken, al dan niet met hulp van derden. Dan zal het stoppen.

                  • Anoniem

                    28 januari 2014 10:51

                    Ook ik herken het een en ander. Ik wil je graag vertellen wat mij geholpen heeft, opdat jij je voordeel er mee kunt doen. Met steun van anderen waar ik me voor open heb moeten stellen, heb ik geaccepteerd wat er gebeurd is. Die acceptatie zorgde er bij mij voor dat ik concrete dingen die gebeurd zijn, bij de persoon in kwestie neer heb kunnen leggen. Het heeft mij geholpen hem hiermee te confronteren. De argwaan naar anderen bleef tot ik de keuze maakte mijn leven en mijn huidige relatie er niet langer mee te verzuren.
                    Het is niet makkelijk maar uiteindelijk is jouw wil wet.

                    • J.

                      28 januari 2014 10:51

                      Ik begrijp wat je mee maakt; een goede vriendin van me is dat ook overkomen. Niemand had het destijds in de gaten, omdat ze het zeer goed voor zich kon houden. Ze zat er een hele lage tijd mee en heeft in die tijd meerdere malen een leuke jonge 'afgewezen', omdat ze het niet aankon. Uiteindelijk heeft ze, door er open over te praten, met het eerstvolgende vriendje haar 'angst' overwonnen. Het klopt: vertrouwen is iets wat je nu nog maar weinig hebt. Maar probeer toch volgens het principe "vertrouwen heb je, dat hoef je niet direct te winnen" te leven, anders zal je er niet snel van af komen. Als je denkt dat je het nu nog niet kan, dan zou ik er ook (persoonlijk) niet aan beginnen, dit geeft je alleen maar extra druk, toch? Ik hoop dat alles snel weer is zoals iedereen het graag zou willen in een relatie: geluk, liefde en plezier.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -