Ik denk dat er pas sprake is van een koopverslaving, wanneer je jezelf in de schulden werkt. Zelf hou ik zoals de meeste vrouwen heel erg van mode. Ik shop voornamelijk uit een winkel. De sting vooral, want daar hebben ze regelmatig kortingen. Daarbij letterlijk ik erg op kwaliteit, ik koop niet iets omdat ik het moet hebben. Als iets bijvoorbeeld alleen van polyester is, dan koop ik het vaak niet. Ook shop ik niet om me beter te voelen. Er gaat veel geld op aan kleding, dat is al zo vanaf mijn zestiende. Ik heb ook nooit meegemaakt dat ik iets niet kan kopen, want ik vind altijd wel een manier. Online kopen op afbetaling doe ik nooit meer. Soms dan voel ik mij verwend en materialistisch. Genieten van de aankoop lukt niet altijd, omdat ik me schuldig voel en schaam wanneer ik met een tas vol kleding thuis kom. Terwijl ik mijn financiën heel goed bij houd, elke euro die ik uitgeef die schrijf ik op. Toch vind ik sparen lastig. Ik wil namelijk voor mijn rijbewijs gaan. Het is niet dat ik elke dag moet of wil shoppen, soms dan heb ik er helemaal genoeg van.
Misschien herkennen mensen zich in mijn verhaal. Het is lastig in te schatten of dit een vorm is van koopverslaving of dat het normaal is. Je leeft immers naar wat je hebt. Sommige mensen gaan veel op stap (heb ik ook gedaan). Of je koopt kleding.
Cheryl.