Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Mam, ik wil een meisje worden!"

Verhaal door Evita (13)

Evita (13 jaar) was hoofdgast in het programma over genderdysfore kinderen. Om aan haar klas uit te leggen wat er met haar aan de hand is, heeft ze een spreekbeurt gehouden. Hier volgt de tekst: Wat is genderdysforie?

"Genderdysfore jongens willen liever een meisje zijn en gaan zich daar ook naar gedragen. En andersom, meisjes die liever een jongen willen zijn. Zo'n jongen ben ik ook: ik speel met barbies en dergelijke, en ik heb veel sieraden om. Toen ik ongeveer drie jaar was, deed ik al dingen die jongens niet doen; ik deed speldjes in mijn korte haar en klipoorbellen in, armbandjes om en rokken aan. Ik speelde ook graag met mijn zus haar barbies. Gewone jongens zouden het vreselijk vinden om met barbies te spelen: die zouden legertje gaan spelen of met lego-cowboys. Ik heb ook lego, maar dan heksen en prinsessen. Ook speel ik graag met meisjes en anders alleen. Jongens houden van sporten zoals voetbal, dat hoef je mij niet aan te praten. Altijd als ik op school moest trakteren met mijn verjaardag, moest ik vertellen wat ik gekregen had. Dan kreeg ik altijd iets wat ik kon vertellen, zoals een boek of een spel. Maar dan kreeg ik ook wel eens een barbie en dat durfde ik niet te vertellen. Ook werd ik wel uitgescholden voor meisje omdat ik zo'n hoge stem had, maar verder wisten ze niks."

Diagnose genderdysfore danzij tv-programma

"Nu kan ik dingen doen die ik leuk vind en niet die van een ander! We zagen op tv dat er later op de avond een programma over een jongen zou komen en die jongen verkleedde zich als meisje en speelde met barbies. Dat kwam ons bekend voor! Dus mijn ouders keken naar Willem: toen kwamen we erachter dat het genderdysforie was. Mijn moeder schreef een brief naar de NCRV, waarna zij het telefoonnummer kreeg van de zelfhulpgroep voor ouders van genderdysfore kinderen. Daar raadden ze aan om naar professor Cohen in Utrecht te gaan."

"Nu kan ik dingen doen die ik leuk vind en niet die van een ander! We zagen op tv dat er later op de avond een programma over een jongen zou komen en die jongen verkleedde zich als meisje en speelde met barbies. Dat kwam ons bekend voor! Dus mijn ouders keken naar Willem: toen kwamen we erachter dat het genderdysforie was. Mijn moeder schreef een brief naar de NCRV, waarna zij het telefoonnummer kreeg van de zelfhulpgroep voor ouders van genderdysfore kinderen. Daar raadden ze aan om naar professor Cohen in Utrecht te gaan."

Onderzoek 

"Van professor Cohen kregen we vragenlijsten; mijn ouders, mijn juf en ik. Ik moest allemaal testen doen. Allereerst moest ik in een kamertje gaan zitten met spiegels erin. Aan de andere kant kon je er doorheen kijken. Daar gingen de twee assistenten van professor Cohen zitten. Er werd mij speelgoed voorgezet van een jongen en een meisje en verkleedkleren (maar daar paste ik niet in!). De assistentes keken waar ik mee speelde. Toen moest ik vragen beantwoorden en puzzeltjes maken en had ik gesprekken met professor Cohen. De uitslag was: genderdysfoor. Ik moest bloed laten afnemen en mijn handen werden gekopieerd: dit wordt bij al die kinderen gedaan omdat ze nog steeds niet weten waarom wij dit wel hebben en andere kinderen niet. De zelfhulpgroep voor ouders heet Berdache, maar wat betekent dat? Dat betekent derde geslacht, geen man, geen vrouw, er tussen in. Dat kwam veel voor bij de Noord- en Zuid-Amerikaanse culturen."

"Van professor Cohen kregen we vragenlijsten; mijn ouders, mijn juf en ik. Ik moest allemaal testen doen. Allereerst moest ik in een kamertje gaan zitten met spiegels erin. Aan de andere kant kon je er doorheen kijken. Daar gingen de twee assistenten van professor Cohen zitten. Er werd mij speelgoed voorgezet van een jongen en een meisje en verkleedkleren (maar daar paste ik niet in!). De assistentes keken waar ik mee speelde. Toen moest ik vragen beantwoorden en puzzeltjes maken en had ik gesprekken met professor Cohen. De uitslag was: genderdysfoor. Ik moest bloed laten afnemen en mijn handen werden gekopieerd: dit wordt bij al die kinderen gedaan omdat ze nog steeds niet weten waarom wij dit wel hebben en andere kinderen niet. De zelfhulpgroep voor ouders heet Berdache, maar wat betekent dat? Dat betekent derde geslacht, geen man, geen vrouw, er tussen in. Dat kwam veel voor bij de Noord- en Zuid-Amerikaanse culturen."

Familiedag lotgenoten

"Vorig jaar was er in mei een familiedag in Utrecht. Dan komen er genderdysfore kinderen met familie bij elkaar in een speeltuin. Dat was voor mij de eerste keer. Richard zei dat hij mij wel even wou voorstellen. We gingen naar de huisjes waar ook kinderen waren. Daar mocht ik gelijk meespelen met Robin, Joy en Cas. In het grote gebouw waren mensen die je haar verfden en je opmaakten. Ik heb daar ook Lizzy en Jauke van de tv gezien. Dan is de dag zomaar om."

"De volgende dag kwam ik op het idee om het op school te vertellen, maar dan wel als ik in groep acht zat. Door die familiedag heb ik een nieuw vriendje: Cas. Daar schreef en belde ik mee. Op een dag belde hij dat hij wel een dagje wilde komen. Mijn moeder zei dat hij dan wel mocht blijven logeren, dus hij kwam. Ik ben heel blij dat ik een vriendje heb dat hetzelfde als ik heeft."

"Vorig jaar was er in mei een familiedag in Utrecht. Dan komen er genderdysfore kinderen met familie bij elkaar in een speeltuin. Dat was voor mij de eerste keer. Richard zei dat hij mij wel even wou voorstellen. We gingen naar de huisjes waar ook kinderen waren. Daar mocht ik gelijk meespelen met Robin, Joy en Cas. In het grote gebouw waren mensen die je haar verfden en je opmaakten. Ik heb daar ook Lizzy en Jauke van de tv gezien. Dan is de dag zomaar om."

"De volgende dag kwam ik op het idee om het op school te vertellen, maar dan wel als ik in groep acht zat. Door die familiedag heb ik een nieuw vriendje: Cas. Daar schreef en belde ik mee. Op een dag belde hij dat hij wel een dagje wilde komen. Mijn moeder zei dat hij dan wel mocht blijven logeren, dus hij kwam. Ik ben heel blij dat ik een vriendje heb dat hetzelfde als ik heeft."

Nawoord

"Zo heb ik mijn spreekbeurt in elkaar geflanst. Ik was heel zenuwachtig toen ik begon. Soms hoorde ik mijn stem trillen, maar het is heel goed gegaan. Er is ook nog steeds niets raars gebeurd. Ik heb zelfs een kaart van de klas gekregen, met erop dat ze me zullen accepteren zoals ik ben! Degenen die het nog niet weten, doen soms wel eens raar, want ik heb oorbellen en andere kleren en nagellak op. Voordat ik de spreekbeurt heb gehouden, heeft mijn leraar het trouwens eerst aan de ouders van de kinderen verteld en daarna pas ik! Want stel dat de kinderen het thuis raar vertelden, dan begrepen de ouders er niks van!"

"Zo heb ik mijn spreekbeurt in elkaar geflanst. Ik was heel zenuwachtig toen ik begon. Soms hoorde ik mijn stem trillen, maar het is heel goed gegaan. Er is ook nog steeds niets raars gebeurd. Ik heb zelfs een kaart van de klas gekregen, met erop dat ze me zullen accepteren zoals ik ben! Degenen die het nog niet weten, doen soms wel eens raar, want ik heb oorbellen en andere kleren en nagellak op. Voordat ik de spreekbeurt heb gehouden, heeft mijn leraar het trouwens eerst aan de ouders van de kinderen verteld en daarna pas ik! Want stel dat de kinderen het thuis raar vertelden, dan begrepen de ouders er niks van!"

Verder lezen

Reacties

  • Weer een anoniempje

    30 mei 2016 17:56

    Hoi,
    Ik ben ook een jongen en net 12 geworden. Ik zie steeds meer meisjes met mooie jurkjes en begin steeds meer zin te hebben om een meisje te zijn. Als mijn ouders weg zijn, trek ik de kleren aan van mijn zusje en doe ik make-up op. Ook krijg ik steeds meer de neiging om als ik naar het zwembad ga een bikini/ badpak aan te doen, omdat ik langzamerhand zelfs schaamte begin te krijgen voor mijn borsten (ik heb zelfs niet eens borsten en ben nog steeds een jongen)! Toen ik 10 was begon dit ik 'gevoel' te voelen. Tegenwoordig weet niemand het behalve een meisje uit mijn klas. Soms gaan we zelfs BH's kopen, bikini's, jurken en andere meisjes dingen. Ik heb allemaal meisjesspul ergens verstopt in mijn kamer liggen en als ik alleen ben trek ik dit aan. Ook heb ik elke avond een zachte wekker staan op mijn tablet genaamd 'meidenuur!' . Dan word ik wakker en ga ik ook make-up op doen en jurkjes aantrekken en dat soort dingen. Ik heb een keertje heel voorzichtig aan mijn ouders gevraagd wat ze van een transgender vinden. Hun antwoord was afschuwelijk en dat ze niet meer met diegene om zouden willen gaan. Ik heb op school één vriend en vooral vriendinnetjes (4) die het niet weten. Het meisje die het wel weet is niet meegeteld. Op school word ik ook gepest door andere jongens die me uitschelden voor meisje. Ik heb namelijk nogal een meisjesstem en ook meisjes trekjes. Mijn vader had me ooit een keer bijna betrapt tijdens mijn 'meidenuurtje' in de nacht. Ik had make-up op en hoorde hem naar de wc lopen. Ik kon nog net een pyjama t-shirt aandoen en in bed gaan liggen voordat mijn vader de deur open deed. Hij zag gelukkig niet dat ik make-up op had!
    Als iemand me zou kunnen helpen of me gewoon alleen maar tips kon geven zou ik dat heel erg waarderen.
    XXX
    <3

    • M

      16 mei 2016 15:06

      Ik heb soms de neiging een jongen te willen zijn, ik draag ook bijna nooit vrouwenkleding. Ik heb altijd een muts of een pet op. Aan de andere kant val ik zeker op jongens en zijn er veel hetero jongens die mij ook zeer aantrekkelijk vinden. Eerder wilde ik qua geslacht graag wel een jongen zijn. Nu sta ik daar niet zo veel meer bij stil en kleed ik me hoe ik me goed voel. Ik hou ook van verdedigingssport, voetbal, sleutelen aan fietsen, etc. Kunnen transgenders ook hetero zijn? Of vallen die altijd op het geslacht waar ze zelf vanaf willen?

      • Tim

        02 januari 2016 00:03

        Ik wil ook graag een meisje zijn. Vaak trek ik kleren van mijn moeder aan en verstop dat dan op mijn kamer en dan trek ik het daar aan maar. Mijn ouders vinden dat niet goed. Wat moet ik doen? Kan iemand mijn helpen ?

        • Roels bert

          12 september 2015 13:33

          Mijn onderzoek is afgelopen. Het resultaat is dat ik soms vrouw wil zijn, maar niet voor altijd. Ik blijf transgenders zeker steunen.

          • Anoniem

            18 januari 2015 06:12

            Ik vind het behoorlijk lastig om er voor uit te komen (ben erg gepest), maar al vanaf jonge leeftijd ben ik al geïnteresseerd in meisjes dingen (naast de jongens dingen). Toen ik 4, 7, 8, 12 was en nu 15 ben heb ik af en toe de wil om een meisje te zijn. Ik voel me in zo'n periode meer meisje dan jongen, maar op andere momenten maakt het mij niet zoveel uit (maar het voelt nu heviger). Het voelt raar (en tegelijk geweldig) om een meisje te willen zijn. Het probleem is dat de wil om een meisje te zijn mij af en toe zo verblind in wat ik echt wil, dat ik soms gewoon dingen erbij verzin. Zodat als ik het vertel ik een gelovig verhaal heb, want ik ben bang dat niemand mij wil geloven. Daarnaast ben ik bang dat de psycholoog de symptomen van de gender identiteitsstoornis niet al te groot vind en daarom weigert. Ik ben mijn hele leven als jongen al bang om mezelf als meisje (ware ik) te uiten. Daardoor heb ik ook een soort van muur opgebouwd die ervoor zorgt dat ik alles wat meisjesachtig is, niet durf te doen in buurt van anderen. Ik val overigens wel op meisjes, dus vraag ik mij eigenlijk ook af of er een soortgelijk iets bestaat als een lesbische transseksueel/-gender. Wat kan ik doen?

            • ik wil dood graag een meisje zijn!!!

              21 januari 2014 20:55

              Hey iedereen,
              Ik wil mijn verhaal wel vertellen. Maar het probleem is dat ik dat niet heb, ik heb nog geen verhaal.
              Ik weet niet of dit goed genoeg is om echt een meisje te worden, maar ik wil het doodgraag. Ik weet ook niet waarom ik nog geen meisje ben, of waarom mijn ouders nooit iets hebben gedaan.
              Ik ben pas broer geworden op mijn zevende toch dan voor het eerst van een zusje. Voordien zag ik thuis en wist ik niets van meisjes. Maar op de dag dat ik mijn zusje zag, veranderde ik. Ik wou alles weten, ik wou niet als jongen leven, maar ik was zo bang om het te zegen. Ik wou niemand teleurstellen, echt niemand. Ik besloot bijna acht jaar te zoeken naar iets die ik al lang wist. En dat iets is de persoon die ik vandaag ben. De persoon die ik altijd had willen zijn. Iemand die zich goed voelt in zijn/haar lichaam en niet denkt aan de dingen die slecht zijn.

              Ik werd jaloers op mijn zus omdat zij jurkjes kreeg, dat was hetgeen waar ik van lag te dromen, maar die ik toch nooit kreeg. Als ik nu kijk in de spiegel zie ik een jongen. Gewoon vreselijk, dat is het laatste wat ik wil zien dat ik er voor heel mijn leven zo zal uit zien. Het maakt me depri, iedere dag is hetzelfde liedje.

              Het enige wat ik bereikt heb, is dat mijn ouders het weten en ik naar een psycholoog mag gaan praten. Maar ik wil meer weten, ik wil weten hoe jullie je voelen. Hoe het is om zo iets te doen.
              Ik zweer op mijn meisjeshart dat dit is wie ik ben, ik droom iedere avond over ik als meisje jurkjes aan het kopen, maar ik kan me niet uiten. Ik ben bang zelf voor mijn eigen schaduw.

              Ik heb wel al wat kleren maar toch ik wil meer, ik wil gewoon in de spiegel kunnen kijken en een meisje zien in plaats van de jongen die ik nu ben. Ik wil dat mensen het meisje zien dat ik van binnen ben. Het meisje dat in haar dromen jurkjes draagt.

              Plz help me!

              • Bert

                26 december 2013 07:37

                Ik denk er meer en meer over. Nu ik onderzoeken aan het doen ben. Het is niet gemakkelijk als je dat op later leeftijd ontdekt (ik ben 40). Niet voor je zelf, maar ook niet voor de familie. Ik heb mijn familie wel eens gevraagd om mee te komen naar een praatavond hierover, maar niemand wilt mee. Hopelijk verandert dit in het nieuwe jaar.

                • roelsbertje11-9-1974@hotmail.com

                  30 november 2013 15:27

                  Wie van mijn soort reageert eens op mij?
                  Eindedlijk ben ik nu naar de dokter gegaan in Gent. Centrum voor seksuologie en genderproblematiek en éérste gesprek was super goed. Lieve dokter en ook een knappe dokter die zei: je bent geen travestiet, maar je bent meer dan transgender en je hebt het waarschijnlijk tocch al van kleins af aan.
                  26 mei mag ik terug gaan. Echt fijn dat die dokter luistert en dingen bekijkt. Nu moet ik een zware vragenlijst invullen en dan bespreken we het dan. Maar hij zij ook ik snap het dat het moeilijk is voor ouders en familie.

                  Wie maakt contact met mij die het zelfde is? Ik ben een meisje in jongenslichaam. Nu de dokter het gezegd heeft vind ik dat ik het mag laten weten.

                  Groetjes Bert

                  • hoi

                    02 oktober 2013 13:58

                    Kan je niet naar een dokter ofzo? Sommige mensen gaan daarheen en laten zich dan ombouwen. En zeg het gewoon tegen je ouders.
                    En neem anders een psychiater.

                    • Ruben

                      23 april 2013 02:32

                      Ik ben ruben, ik ben bijna 15 en draag zelf ook graag meisjeskleding, maar voel mezelf niet als een vrouw/ meisje. Niemand weet dit (denk ik). Mijn stiefzus van 13 heeft allemaal meisjeskleren en in de week dat ze er niet is en ook niemand anders trek ik ze aan. Maar zal ik dit aan mijn moeder vertellen? Ik zit er heel erg mee. Ik wil niet zover gaan dat ik ook buitendeuren meisjeskleding draag. Maar wat moet ik nu doen?

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -