"Als mijn baby huilde, huilde ik mee"

"Mijn zwangerschap was negen maanden genieten. Ik ben amper misselijk geweest en aan de moeheid kon ik makkelijk toegeven. Ik kon soms ook erg energiek zijn en had zin om nog van alles te doen. Totdat de geboorte zich bijna vier weken te vroeg aankondigde. Ik had hier wel rekening mee gehouden, maar niet vier weken, eerder hoogstens twee weken. 's Morgens hield ik me nog voor dat het oefenweeën waren, maar toen 's middags de verloskundige kwam kijken zag zij meteen dat het raak was. Midden in de spits zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan. Ik baalde ontzettend, want ik had zo graag thuis willen bevallen. Maar onze zoon kondigde zich vijf dagen te vroeg aan om thuis te mogen bevallen. Gearriveerd in het ziekenhuis werden de weeën steeds heftiger. Ik kreeg gelijk twee riemen rond mijn buik om de weeën en de hartslag van de baby te meten. Het voelde als een betonblok zo zwaar! En ik lag maar op mijn rug, wat ik tijdens de hele bevalling als een afschuwelijke houding heb ervaren. De weeën kwamen heel onregelmatig. Ze kwamen vaak in groepjes van drie, zodat ik ze op den duur niet meer kon opvangen."

"Mijn vriend heeft voor mij met de arts-assistent overlegd voor een pijnbestrijding. Ik had niet meer de energie om dit zelf te doen. Ik was al helemaal in mezelf gekeerd en voelde me dood ellendig. Ik had me zo al eerder gevoeld, jaren geleden tijdens een zware overspannenheid. Ik was bang dat ik daar weer in zou verzeilen. Hierdoor werd ook meteen besloten dat ik een ruggenprik zou krijgen. Na twee maal prikken zat deze goed en merkte ik al snel dat de pijn weg ging. Eindelijk kwam ik wat tot rust, ook al hebben mijn vriend en ik die nacht niet geslapen. 's Nachts om 4 uur had ik volledige ontsluiting. Tot mijn teleurstelling werd het kraantje van de ruggenprik dicht gedraaid, zodat ik beter zou voelen hoe ik moest persen. Voelen deed ik het zeker, want de weeën kwamen nog steeds erg onregelmatig en heftig! Ik heb uiteindelijk 1,5 uur liggen persen, terwijl de baby nog geen millimeter richting uitgang was gegaan."

"De hartslag van de baby daalde te veel en ik raakte compleet uitgeteld. Toen heeft de arts-assistent in bijzijn van de gynaecoloog, eerst geprobeerd de baby met de vacuümpomp te halen. Dit apparaat zoog valse lucht op. Toen is onze zoon met de tang gehaald. Jochem werd op mijn buik gelegd. Ik durfde hem niet beet te pakken. Ik vond het maar vies, al dat bloed en natte smurrie. Iedereen rond mij was blij, maar ik kan me niet meer herinneren of ik nou ook zo blij was. Ik voelde me wel vrij snel een pitbull voor Jochem, want ik kon het niet verdragen als sommige mensen te dicht bij hem kwamen. Ik was alleen te moe om er iets van te zeggen. Ook alle goedbedoelde adviezen heb ik te vaak aangehoord en ik heb er niet op gereageerd, dat ik het liever samen met mijn vriend uitzocht hoe we goede ouders konden worden. De kraamtijd is prima verlopen. Wij hadden een schat van een kraamverzorgster en ook nog een prima stagiaire."

"Het consultatiebureau raadde flessenvoeding aan in plaats van borstvoeding met bijvoeding, omdat het erg moeizaam ging om Jochem aan te leggen en hij kwam bijna niet aan. Ik kon geen druppel tegenslag hebben en raakte direct in de stress en kon alleen nog maar huilen. Het liefste was ik de eerste maanden met z'n drieën thuis geweest en verder niemand erbij. In het begin hebben we het kraambezoek afgehouden. Maar ja, op den duur komt het dagelijkse leven toch om de hoek kijken. En dit komt altijd te vroeg. Achteraf gezien holde ik vanaf de aankondiging van de geboorte steeds achter mijn gebeurtenissen aan. Alles ging te snel, anderen bemoeiden zich te veel met onze zoon en in de auto met hem naar het consultatiebureau om de hoek was heftige paniek? Als Jochem huilde, huilde ik mee en raakte ik in de stress. Onze zoon is nu bijna 10 maanden oud en ik kan gelukkig elke dag genieten van dit mooie en vrolijke kereltje. De bezorgdheid is nu veranderd in echt kunnen voelen dat ik knettergek op hem ben. Én, ik geef nog steeds borstvoeding waar ik apetrots op ben."