Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Je kinderen achterlaten na een scheiding: doe je dat?

Een scheiding is altijd pijnlijk. Ook al is de liefde bekoeld; je laat toch iemand achter van wie je hebt gehouden en sluit daarmee een deel van je leven af.

Misschien zul je ook moeten verhuizen en blijft een deel van je spullen bij de ander achter. Als er ook nog kinderen in het spel zijn, wordt de situatie nog moeilijker, zeker als die kinderen nog thuis wonen. Er moet dan besloten worden bij wie van de ouders de kinderen blijven. Oudere kinderen kunnen daar zelf over meebeslissen, maar als ze nog klein zijn zullen de ouders er samen uit moeten komen. En dat kan betekenen dat je kinderen bij je ex-partner blijven, zodat je niet meer dagelijks zult zien en verzorgen.

Zou jij je kinderen kunnen achterlaten bij een scheiding? Of blijf je dan liever voor de kinderen in een ongelukkige relatie? Misschien sta je zelf voor deze keuze of heb je hem al moeten maken. Wat heb je gedaan en wat deed dat met jou? 

Reacties

  • Jobin

    05 november 2019 10:43

    Ik ben 32 jaar met iemand met borderline getrouwd geweest. Ik heb twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen maar dit is allemaal van me afgepakt. Ik zie mijn kinderen en kleinkinderen niet meer door toedoen van mijn ex. Ze is vaak vreemdgegaan, zelfs op haar werk bij het gemeentehuis. Ze doet nu alsof haar neus bloedt en negeert alles.

    • Barbara B.

      17 mei 2019 11:25

      Voor wie het overweegt, doe het alsjeblieft niet.

      De vader van mijn zoontje doet dit op dit moment. Het is gruwelijk om te zien wat een kind doormaakt en onbegrijpelijk dat iemand het kan. Als ouder kun je de andere ouder, smeken, schoppen, huilen, vragen, wijzen op verantwoordelijkheid. Hij is nu 2,5 en vrijwel wekelijks bezocht zijn papa hem, inclusief de warmte van een papa, vlak na zijn geboorte zelfs vaker per week. De afspraak had vader nota bene zelf gemaakt. Mijn kind is gehecht geraakt en nu doet zijn vader of dat niet boeit en is gepeerd uit mijn zoons leven.

      Nu gaat mijn zoontje door allerlei rouwfases heen. En als hij ouder wordt gaan de vragen weer komen..
      Ik hoop nog steeds dat zijn vader erop terugkomt, ik ben bereid om bijvoorbeeld contact via m'n moeder te laten lopen, of om tafel te zitten en m'n afkeer van wat hij doet opzij te zetten. Het gaat tenslotte om kind. Maar niks helpt. Hij is gewoon weggelopen en legt wat hij veroorzaakt heeft op mijn bordje.

      Ikzelf overleef alles, maar dit bij je kind zien gebeuren, wens ik niemand toe.

      • M

        14 juni 2018 20:30

        Ik ben eigenlijk opzoek naar vaders die net als ik van de een op de andere dag alleen met de kinderen zijn achtergebleven. Hoe doen jullie het? En lopen jullie misschien tegen hetzelfde op als ik, namelijk dat er geen enkele hulp vanuit bv de overheid is om óns bij te staan tegen (vaak) valse beschuldigingen van onze ex-vrouw/partner. Er wordt voor de moeder alles in het werk gesteld, maar merk er niks van als het voor een vader is. Ondertussen zijn wij een aantal jaar verder, maar wordt er niet opgetreden tegen haar, zelfs wanneer er duidelijke bewijzen van bv valse aangifte (strafbaar) zijn. Het is denk ik teveel gericht op vrouw/moeder als slachtoffer van. Er wordt naar mijn mening te weinig onderzoek gedaan naar de motieven en echte redenen van iemands vertrek. Nu zijn m'n ex en ik van niet-Nederlandse afkomst, zij heeft gewoonweg misbruik gemaakt van bepaalde regels en dingen gezegd die niet waar zijn (ze is door meerdere instanties tegengesproken), om maar in aanmerking te komen voor bv noodopvang en zelfverdedigingscursus. Ze heeft het misplaatste beeld, wat helaas vaak in de media komt met klemtoon bevestigd. Ik ben zeker geen engel en heb ook m'n deel van schuld in het mislukken van ons huwelijk, maar ik ben onschuldig aan waarvan zij mij beschuldigt.

        • Ongelukkige vader

          18 oktober 2017 04:32

          Ik heb er voor gekozen om ongelukkig in de relatie te blijven om elke dag mijn kinderen te kunnen zien. Dit is voor mij heel pijnlijk maar ik zie mijn kinderen elke dag.

          • lotgenoot

            11 december 2018 11:26

            Heel moedig van je ongelukkige vader. Ik zit in exact dezelfde situatie en doe vooralsnog hetzelfde. Ik weet alleen niet hoe lang dit nog vol te houden is op deze manier.

          • Gennaro

            31 mei 2017 22:08

            Beste,

            Ik zit momenteel midden in de situatie dat mijn (ex)vriendin de keuze heeft gemaakt om er, 'out of the blue' mee te stoppen. Ik kon het niet bevatten, nog steeds niet! Waarom?
            Wij hebben beide een geweldig mooi zoontje van zestien maanden die volop van het leven geniet en echt een oprecht gelukkige dreumes is.
            "Het gevoel is er niet meer" is wat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg...

            Dagen vlogen voorbij, terwijl ik alleen maar kon denken aan onze kleine man.. 'Hoe nu verder?', 'Snapt zij nu werkelijk niet dat onze zoon volop in zijn hechtingsproces met papa en mama zit?', 'Welke regels met betrekking tot het ouderschapsplan er zijn?', allemaal vragen die in mij opkwamen.
            Nu twee weken verder, heeft mijn ex mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet benaderd met één voorstel van hoe nu verder met onze zoon. Alles (!) moet werkelijk uit mij komen.
            Zij heeft de keuze gemaakt om te vertrekken en heeft onze zoon ook bij mij achtergelaten. In eerste instantie verliet zij onze woning om te kunnen nadenken bij een collega. Daar overnachtte zij ook.
            Ze had een besluit genomen schreef ze via de app. Daaropvolgend kwam zij thuis waar ik vervolgens alle woorden uit haar moest trekken om enigszins helder te krijgen wat haar gevoel en gedachtes zijn geweest afgelopen dagen.
            Haar letterlijke woorden waren op mijn vraag van 'Ben je bereid om voor deze relatie te vechten?', haar reactie: 'Je hebt me gebroken, en als ik nu de keuze moet maken, zeg ik nee'.

            Daar zat ik dan... de meest super trotse en gelukkigste vader die éénieder zich maar kan voorstellen, met een uppercut van de wereld geslagen.
            Volledig vol onbegrip, met zoveel vragen en heel veel frustratie, omdat ik niet kon beseffen waarom een moeder een keuze als deze zo makkelijk kan maken..

            Uiteindelijk klopt er zoveel niet (!) aan haar verhaal, dat ze zichzelf heel vaak tegenspreekt. Zo had ze plots opeens spulletjes voor haar nieuwe woonruimte (die ze vandaag de dag nog niet heeft), omdat alles in de huidige woning van mij is. Dus naar mijn mening is ze hier al veel langer mee bezig. Ik heb namelijk niet van vandaag op morgen een nieuwe inboedel geregeld 'via via'.

            Niemand, maar dan werkelijk niemand snapt het..van mijn gehele familie tot mijn advocate begrijpen er helemaal niets van, dat een moeder de woning kan verlaten, haar kind kan achterlaten en vervolgens ook vier dagen niet naar haar kind kan vragen.
            Sterker nog. Ze komt tussendoor even thuis 'om spullen te pakken' (kleding enzovoorts) en kijkt niet eens om naar onze zoon!! Pas in tweede instantie had ze zoiets: 'Heeej boef..mama gaat weer'. Ik kon het werkelijk waar niet bevatten...
            Het lijkt alsof ik in een slechte film zit, waar ik op het moment van 'cut' zit te wachten en het normale leven weer kan inlopen.... Niets is minder waar...

            Dit is, was mijn grootste nachtmerrie.. die werkelijkheid is geworden, waar ik absoluut niet zelf voor gekozen heb.

            Nog steeds op de dag van vandaag begrijp ik het niet. Ik heb nachten gegoogeld om voor mijzelf helder te krijgen wat er nu speelt, en hoe zij zo kan handelen.

            Echter, heb ik een zeer dramatische ontdekking gedaan..en dat is dat ik opmerkte dat mijn ex zeventien van de twintig kenmerken van een narcist heeft. Mijn wereld stond niet alleen stil, deze draaide compleet de verkeerde kant uit. Narcisme en dan ook nog narcisme in de opvoeding, krijg er nog kippevel van..

            Mocht er één iemand zijn, waarmee ik meningen, visies kan delen, ik ben er echt aan toe. Ik ben er voor mij zoon, ongeacht wat, maar ik heb teveel vraagtekens bij mijn ex en het opvoeden van onze fantastische zoon.
            Geen empathie kennen of geen verantwoordelijkheid kunnen in de opvoeding, denk daar maar eens over na..

            Ik sta open voor elke vorm van benadering.

            • Patrick

              31 december 2019 02:35

              Ik zit momenteel in een nog extremere situatie. De moeder van mijn dochter is al weken weg zonder naar haar dochter om te kijken, waarbij ze 2 en uiteindelijk 3 relaties tegelijkertijd had, ondanks dat ik dacht dat wij een doorstart hadden opgepakt van onze relatie inclusief relatietherapie.

              Ze heeft de kleine meid veelvuldig in extreme situaties gebracht waardoor al zou ze willen de kleine meid nu niet eens bij moeder in de buurt mag komen.

              • een vader

                17 februari 2019 13:36

                Hallo,

                een narcistische vrouw....daar moet je haast wel bewondering voor hebben, de eigenschappen en talenten die ze zich eigen gemaakt hebben, het fantastische en feilloze toneelspel dat ze spelen....de tranen...de innemende persoonlijkheid....de onschuld en sensuele overgave die een man met empatisch vermogen binnen 2 minuten als een blok voor haar laat vallen....zo heeft ze een waar arsenaal aan trucjes en persoonlijke eigenschappen tot haar beschikking om je structureel en compleet te vernietigen.
                De waarheid is dat ze een leeg omhulsel is , niet in staat om empatische gevoelens te hebben, koud, kil, wreed en medogenloos zijn. De enigste manier om jezelf daartegen te beschermen is om te maken dat je weg komt.

                Zelf heb ik een relatie met een narcistische vrouw gehad van 32 jaar (27 jaar huwelijk)met daaruit 1 dochter, keer op keer is mijn wereld door haar kapot gemaakt, ik kan mijn leven met haar en de dingen die ik meegemaakt heb hier niet allemaal uitleggen...dat zou te veel zijn, dan ben ik dagen aan het typen.

                Op onze 27e trouwdag liepen we hand in hand, ze zei nog dat ze zo verschrikkelijk gelukkig was en graag met mij oud wilde worden, 4 dagen later verkondigde dat ze niet gelukkig was en wilde scheiden.
                Ik voelde mij ontzettend moe...het schoot in mijn gedachte dat als ik met haar door zou moeten gaan dat ik uit het leven zou stappen....dit is niet zoals een relatie zou moeten zijn. Op dat punt had ik mijn beslissing genomen....ik ben van nature een vrolijk persoon met een zorgzaam karakter, nu was ik nog slechts een schaduw van wie ik was, dit moest stoppen. Na nog een heleboel ellende met haar in die periode (zij was herhaalde keren opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis waar de eerste crisis diagnose persoonlijkheidstoornis NAO werd gesteld en als eind diagnose NPS)

                Na haar opname had vrijwel direct weer een andere vriend waar ze bij is gaan wonen, ik heb de echtscheiding geregeld en ben nu inmiddels 5 jaar gescheiden van haar. ik heb mijn rust gevonden, was een lange weg met veel pijn en verdriet maar ben er sterker uitgekomen, mijn dochter woont bij mij. Ik heb van mijn ex nooit geen uitleg of antwoorden gekregen, mijn dochter ook niet, mijn dochter heeft ook geen enkel contact meer met haar moeder, al 5 jaar niet meer, alsof we nooit bestaan hebben.

                Mijn dochter en ik redden ons samen wel, ik ben nu 53 jaar en ik zeg nooit nooit maar heb toch bewust gekozen om niet meer aan een relatie te beginnen, heb het overigens prima naar mijn zin zo.
                er is genoeg te vinden op internet over nps, dan weet je ook meteen dat er alleen maar ellende uit voorkomt zowel voor jou als ook voor je zoontje, ze zal haar hand er niet voor omdraaien om jullie kind te gebruiken/manipuleren om jou te raken, uit je verhaal kan ik opmaken dat je een man bent met een groot empathisch vermogen, dat is dan ook gelijk je nadeel.
                doorbreek de gedachte dat je zoontje ook zijn moeder nodig heeft en maak dat je wegkomt, bouw je eigen leven op samen met je zoontje.




                • vadervan2

                  05 maart 2019 11:36

                  hoi een vader,
                  Jouw ervaring is exact de mijne. niks aan toe te voegen.. de machteloosheid en onbegrip, de talloze onbeantwoorde vragen. en zeggen de kinderen moeten maar naar mij toe komen als ze me willen zien.. ongelofelijk dat een moeder zo kan zijn. zelf zit ik nu in therapie om mezelf weer terug te vinden.

                  Wat karakter betreft, ook vrolijk en zorgzaam. maar ik was veranderd in een uitgebluste zombie. ook ik hou van je en daarna kun je niks goed doen om daarna weer te horen te krijgen dat je super ben.. ik was compleet afgekraakt en gesloopt. in de meest bizarre eisen meegegaan. tot ik zei ga alsjeblieft weg na de uitspraak wil eigenlijk wel gelukkig worden met andere mannen. ik was er klaar mee ondanks dat ik ontzettend veel van haar hield en helaas daar na anderhalf jaar nog niet vanaf ben. maar dat ze niet omkijkt naar haar kinderen zelfs de politie belt wanneer ik aan de deur sta met haar zoon omdat die wil praten... borderline/ narcisme.. het is een eenzaam gevecht wanneer je een ex met deze eigenschappen hebt... maar voor de buitenwereld is ze perfect en jij/ik de boeman

              • Amar

                24 mei 2017 03:42

                Ik ben twee jaar geleden gescheiden van, nu mijn ex vrouw. Zij melde mij op een willekeurige avond dat zij iemand anders leuk vond en graag met die persoon verder wilde gaan. Mijn wereld stortte in. Ik als bijna fulltime werkende en fulltime vader had mijn alles gegeven aan mijn huwelijk en gezin, word ik opeens aan de kant gezet.

                Na een hoop gezeik van haar kant toch maar akkoord gegaan om te scheiden. Toen kwam de zwaarste beslissing: hoe met ons zoontje. Na de scheiding zag ik zag hem eerst twee dagen per week en nu is het om het weekend drie dagen. Het went maar niet. De gedachte dat ik belangrijke momenten mis uit zijn leven, breekt mijn hart. Het niet bij hem zijn op z'n verjaardag.

                Het vervelende is dat zij als moeder onderwerpen zoals school of andere belangrijke dingen niet bespreekt maar mededeelt. Terwijl wij toch een co-ouderschap hebben. Over de problemen die er zijn voor een vader, kan ik misschien een heel boek schrijven.

                Ik wil alle gescheiden vaders en moeders die zonder hun kind(eren) leven veel kracht toewensen. Op een dag worden onze kinderen groot genoeg en dan zullen zij het verschil begrijpen tussen goed en fout en waarom wij als ouders sommige besluiten hebben genomen.

                Amar

                • Mo

                  08 februari 2017 23:19

                  Na 20 jaar is de relatie afgelopen. Zij heeft alweer een nieuwe liefde. Het idee dat mijn plek als vader word ingenomen geeft mij een ongelofelijk pijnlijk gevoel. Ik heb het idee dat ik ook niet wordt gemist en zo voelt het alsof ik verraden word door mijn eigen kids. Ik zit er serieus aan te denken om alles achter te laten omdat het zo vreselijk veel pijn doet. Ze zijn 11 en 8.

                  • P. Vlek77

                    01 februari 2017 17:02

                    Hoe verwerk je het gemis van je kind? Ik heb er geen handleiding voor, hadden we dat maar. Mijn ex en ik kunnen gelukkig nog door een deur en we bespreken nog van alles samen; hoe het op school gaat, tien minuten gesprekken, opvoeding, kinderfeestjes etcetera. Beiden zitten we in een andere relatie en ook de nieuwe partners kunnen oke met elkaar omgaan. We hebben in het vooruitzicht een gezamenlijk dagje uit met de kids. Maar ik zak altijd door de grond als ik mijn kind moet achterlaten.Na een weekend bij mij geweest te zijn, als mijn ex ons kind ophaalt of ik breng mijn kind weer thuis bij mijn ex. Zien dat de nieuwe partner van mijn ex mijn kind vaker ziet dan de eigen vader, is trouwens ook gevoelsmatig hartverscheurend. Ik ben zo verbonden met mijn eigen vlees en bloed dat is gewoon onbeschrijflijk. Tranen en immens verdriet vloeien door mijn lijf. We zijn intussen bijna één jaar verder, maar het verdriet is er niet minder op. Ik weet soms niet hoe ik het moet handelen allemaal. Eigenlijk ben ik al een jaar aan het overleven... verdriet, knop omdraaien en weer doorgaan. Werkelijk waar; ik voel mij in één jaar tijd tien jaar ouder geworden. Zou het ooit anders gaan voelen wanneer ik mijn kind achterlaat?

                    • malief

                      20 oktober 2016 03:49

                      Beste vaders en moeders,

                      Wat triest om te lezen hoe vele exen met elkaar omgaan hier (kots). Ik heb drie kinderen met mijn ex. Het geval is wel dat ik hem overal bij betrek. Als mijn oudste iets heeft gedaan wat echt niet door de beugel kan, ga ik als eerste de straf inzetten, gevolg, zoonlief reageert zeer agressief, ik dwing hem de fiets te pakken en breng hem naar zijn vader, krijgt ie het daar ook nog over zich heen. Maar ook met leuke dingen zijn we samen voor de kids zoals dagjes weg enzovoorts. Als ik gesprekken heb op school in de avond, past hij op. Natuurlijk was ik boos op hem door alles wat hij mij flikte (soms nog boos erom). Maar voor ik bij hem wegging maalde wel de gedachte "hoe verdrietig en pijnlijk ik het zou vinden om alleen mijn kids om de twee weken te moeten zien", ik kon dat niet over mijn hart verkrijgen en ben me heel lang in zijn situatie gaan verplaatsen. Zonder rechter en advocaten hebben wij de omgang geregeld.

                      Lieve volwassen mensen, gun elkaar het licht in de ogen. Kinderen zijn geen marionet-poppetjes die je aan een draadje heen en weer kan laten bewegen, het zijn net echte mensen. Oh, en de weekendjes dat ze bij hun vader zijn, zie ik niet als gemis maar als oplaadmoment, als ze terug komen is mijn batterij weer volgeladen en geniet ik van hun verhalen.

                      In al jullie verhalen vraag ik me daad werkelijk af "wie zijn nu de kinderen, de kinderachtige volwassenen of de kindjes zelf"....BAH!!!

                      • Nicky

                        06 juli 2016 11:43

                        Ik heb mijn ex-man verlaten na zeventien jaar en nadat hij zes keer vreemd is gegaan. Ik kon er niet meer tegen hem steeds met een ander te zien. Ik was zo ongelukkig, maar bleef bij hem vanwege de kindjes. Na de scheiding zie ik de kids om de week en dat is heel moeilijk. Het gemis als ik ze een week niet heb is echt ondragelijk. Hoe dan ook hoop ik op een betere toekomst.

                        .
                        - Advertentie -
                        - Advertentie -