Je kinderen achterlaten na een scheiding: doe je dat?

Jenny 18 maart 2012 12:02

Ik zit sinds 2 jaar ook in zo'n fijne situatie. Mijn ex had 4 jaar geleden een relatie met een andere vrouw. Hij zag mij niet meer staan. In deze periode heb ik veel verdriet gehad door dat mijn vader overleed en hij er niet voor mij was. Zijn relatie met die vrouw ging over en hij bleef bij ons. Hij zei dat hij voor het gezin koos bestaande uit een meisje van 16 en een jongen van 14. Door wat er allemaal gebeurd is ben ik het vertrouwen in hem kwijt geraakt. Twee jaar geleden ben ik verliefd geworden op een ander waar ik nu al anderhalf jaar mee samenwoon. Dit ging niet zo gemakkelijk, want ik moest mijn kinderen waar ik heel veel van hou achter laten en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Ik heb daar nog alle dagen last van. In het begin hebben ze me compleet genegeerd. Dat trekt wel bij dacht ik. Na 2 hele zware maanden heb ik weer contact met ze gekregen. Ik vraag me alle dagen af of ik wel de juiste beslissing heb gemaakt om mijn kinderen toen achter te laten voor mijn eigen geluk. Ja wat is geluk als je je kinderen niet meer ziet? Ik ben er in elk geval niet gelukkiger van geworden. Ik wil hiermee zeggen denk goed na voor dat je die hele grote stap maakt. Groetjes Jenny

Jenny 26 januari 2012 12:07

Ik heb mijn ex gister laten weten dat hij niet langer meer welkom is. Hier zullen veel vaders het niet mee eens zijn maar er zijn 6 lange frustrerende jaren aan vooraf gegaan. Ik heb hem echt 6 jaar de tijd en keer op keer weer een kans gegeven om de relatie tussen hem en onze kids op te bouwen. En iedere keer beloofd hij verbetering, aleen helaas komt hij zijn beloftes niet na. Zo beloofd hij de kids vanalles en nog wat. Zelf het simpel ophalen kan hij niet nakomen. Vaak gaan dingen zoals feestjes, zijn vriendin e.d. voor de kids. Toen hij afgelopen woensdag wederom zijn belofte niet nakwam is er iets geknapt in mij. Al zes jaar vindt hij het niet nodig om mij financieel te helpen, zelf heeft hij natuurlijk wel alles bij de hand en om de 2 mnd een nieuwe auto. Nu ben ik er klaar mee. Ik vind dat hij kansen genoeg heeft gehad en toch steeds zijn eigen behoeften voor laat gaan. Hij is niet langer welkom en mijn kinderen willen hem nu ook niet meer zien. Ik vind kwalijk dat vaders die wel voor hun kinderen willen zorgen aan de kant worden geschoven door het systeem, maar voor zo een vaders als die ex van mij is dat de enigste juiste keuze. Ik wil iedereen veel sterkte wensen, het gaat toch om het belangrijkste in je leven.

vader42 5 november 2011 20:19

Hallo Annon, Ik zit in vergelijkbare situatie. Echter het treiteren e.d. is niet het geval en ook het zolang nodig onder een dak leven. Maar ik kan me wel vinden in je vehaal. Misschien duurt het langer als je "de" partner heb gevonden en het gaat mis. Ik zit er ook midden in en wist niet wat me overkwam toen ik het hoorde. Ik ben toch ook niet blind geweest en hebben altijd wel veel met elkaar gesproken. Ook ik ben bang dat ik het niet ga trekken....... Maar er is ook altijd weer licht aan het eind van de tunnel, dus zowel voor mij als voor jou, "De schouders eronder en verder gaan", hoe moeilijk het ook is. doe de dingen van vroeger waardoor je ex vrouw voor je viel, dan ziet ze wat ze mist, ik ga dit ook doen en we zien wel waar het schip strandt. Sterkte

Vader42 5 november 2011 20:09

Ik zit nu midden in een scheidings procedure, wist niet wat me overkwam. Mijn vrouw haar beide ouders zijn binnen 13 maanden na elkaar overleden. En net voor de vakantie gaf ze aan dat ze wilde scheiden van mij, ze was hier al meer dan 2.5jaar mee bezig. Wat kan ik hier nu nog mee doen en wat is de juiste stap om te ondernemen. Zij is de koele kikker en ik heb op dit moment emotioneel het nakijken...... Dat ik mijn kids achterlaat komt niet in me naar boven, ik zou graag een poging ondernemen om het opnieuw te proberen mede uit verplichting nar de kids..... of heb ik het helemaal mis?

René 30 oktober 2011 08:24

Je kinderen achterlaten na een scheiding; doe je dat is de vraag. Die vraag is eigenlijk een overbodige. Als je gaat scheiden (zoals ik dus ook) zijn er vaak heel veel redenen om dat te doen, maar eigenlijk nooit om de kinderen. Ik vind dan ook niet dat je bij elkaar moet blijven voor de kinderen, die zijn niet gek, voelen haarfijn de spanningen aan. Wat mij altijd verbaasd is alleen de manier waarop mensen uit elkaar gaan. Volwassen mensen die elkaar in de haren vliegen en elkaars kinderen vaak weg bij elkaar willen houden. Wat een onzin; als niet lukt wat je ooit wilde, ga je het oplossen met respect en denkend aan hoe het ook ooit geweest was. Maar goed; je kinderen achterlaten na een scheiding doe ik helaas om de 2 weken! En ook na een schoolaktiviteit, of toernooi waarbij ik altijd probeer te zijn. Maar daarna gaan mijn kinderen met mijn ex mee naar huis. Dat doet elke keer retepijn! Dus elke keer weet ik dat zowel ik, als ook mijn dochters (8 en 10, waarvan de oudste al sinds de scheiding roept dat ze bij mij wil blijven en nu zelf begint over als ik straks naar de grote school ga dan kom ik) huilend in de auto zit. Mijn ex en ik hebben een prima communicatie, overleggen goed over de kinderen en daar heb ik dus niets over te klagen (ook heus wel anders geweest). Maar...ze is met de kinderen wel 70 kilometer verderop gaan wonen. Mijn dochters kunnen zelf niet naar mij toekomen of even langsfietsen. Alle familie woont hier in de buurt van mij. Ik houd vast aan het idee dat in ieder geval mijn oudste wel bij gaat komen, daarvoor is een maatschappelijk werkster aangetrokken (in overleg met mijn ex!). Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: ik MOET mijn kinderen steeds achterlaten en daar heb ik NOOIT voor gekozen. Dat is een achterhaalde wet in Nederland. Ik mis ze elke dag...hoe gaan andere vaders daar mee om?

Brenda 19 oktober 2011 03:14

Ik ben een gescheiden moeder en heb 2 jongens. De oudste woont bij mij en de jongste woont bij zijn vader. De jongste zoon (18 jaar)wil mij niet meer zien of spreken wat ik ook probeer. Zijn vader is zelf nog erg boos over de scheiding en spreekt slecht over mij tegen de jongste. Ik heb hier zo ontzettend veel verdriet van, en weet niet hoe ik nu verder moet. Is er iemand die deze situatie herkent en mij handvaten kan geven? Want ik heb echt hulp nodig.

Hetty 14 oktober 2011 13:26

Beste Roosje, ik wil graag reageren op jou verhaal. Ben erg verbaasd dat iemand zo'n identiek leven als ik onderga.

Is het mogelijk om in contact met jou te komen? Gr. Hetty

vader 13 oktober 2011 20:45

Toen mijn ex er een punt achter zette heeft ze een advocaat in de hand genomen en voorlopige voorzieningen aangevraagd. In 99 procent van de gevallen wijst de rechter dan toe dat de man de echtelijke woning wordt uitgezet. Ik moest mij spullen pakken voor mijn dagelijkse verzorging en de kinderen vroegen mij: Papa wat ga je doen? Leg dat maar eens uit. Ik kon het niet. Geregeld liet ex de omgangsregeling niet doorgaan. In Nederland mogen 500.000 kinderen hun vader niet meer zien van hun moeder. Justitie doet daar niets aan. Toen de kinderen reeds bij mij in de auto zaten voor het omgangsweekend vond ex dat ze eruit moesten komen. Het weekend kon niet doorgang vinden. Ze vloog mij aan en ik heb haar afgeweerd. Dat kostte mij 1 dag cel en een strafzaak wegens huiselijk geweld. We zijn anderhalf jaar verder en inmiddels ben ik afgeknapt en zit in de ziektewet. Ik ben helemaal kapot.

Gjordan 9 juli 2011 00:31

Ik heb zoon van 15 zoon van 13 en zwaar gehandicapte dochter van elf maar mama besloot elf jaar geleden dat nieuwe vriendje belangrijker was en nu wie het weet mag het zeggen

Vera 3 juli 2011 16:09

Mijn dochter is bijna 16 en ruim 1,5 jaar geleden wilde ze (na een ruzie met mij) bij haar vader wonen. In eerste instantie had ik zoiets van, echt niet. Maar na 2 dagen denken heb ik met mijn man en haar vader besloten dat ze toch mocht. Zij is mijn enig kind, maar haar vader heeft nog 3 (jongere)dochters. Iedereen zei, ach laat haar maar gaan, ze komt vanzelf weer terug. Maar niet dus. Nu is ze bijna 16 en gaat haar gang. Als ze 1x per 2 weken een weekend bij mij is wil ze naar vrienden. Wanneer breekt het moment aan dat ze niet meer verplicht wil komen? Wanneer moet ik haar die keuze geven?