Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Vind jij dat autisten zonder problemen een gezin kunnen stichten?

Autisten die een gezin gaan stichten: vind jij het een verantwoordelijke keuze of ben je er fel op tegen? 

We hebben het dan over een partnerrelatie tussen twee mensen met autisme, die al dan niet begeleid samenwonen. Sommige mensen vinden dit onverstandig en ondoordacht, terwijl anderen niet inzien waarom het niet zou kunnen. 

Wat vind jij? En waarom?

Terug naar het begin

Reacties

  • Eva04

    22 januari 2020 23:01

    Ik vind het heel lastig om hier een uitgesproken mening over te hebben. Ik ben zelf getrouwd met iemand die redelijk wat autistische kenmerken vertoont en daar ook voor in behandeling is gegaan. Dit is kortgeleden naar voren gekomen nadat ik zwaar depressief en suïcidaal twee keer ben opgenomen. Wij hebben een zoon van net 7 en ik heb al die jaren gedacht dat het allemaal aan mij lag en dat het nu eenmaal zo was dat ik alles regelde omtrent mijn zoon. Eigenlijk dagelijks het gevoel heb alleenstaande moeder te zijn binnen het huwelijk. En dat de sociale blindheid, het lomp uiten, de driftbuien en geen emotionele binding allemaal kwam door mij.

    Inmiddels zijn we met behulp van gezinscoaches, relatietherapie en hard werken om mezelf weer op de rails te krijgen om er goed te kunnen zijn voor mijn zoon redelijk op de goede weg. Maar het is heel pittig en ik zie ook dat mijn man het pittig vindt. Ik zelf begin te accepteren dat er niet meer in zit en dat mijn zoon en ik samen het beste eruit moeten halen en accepteren dat mijn man veel dingen heel moeilijk vindt. Gelukkig zoals het nu lijkt heeft mijn zoon weinig tot geen autistische trekken en heeft hij daarin meer van mij.

    • Mark

      14 augustus 2019 23:30

      Ik zeg nee, maar het hangt er wel vanaf hoe erg het is. Ik ben getrouwd met een vrouw met autisme, maar als ik van tevoren had geweten hoe erg het zou worden dan was ik er niet aan begonnen. Ik wist niet dat ze autistisch is, ze kan het voor kennissen en vreemden redelijk goed verbergen. Het is echt verschrikkelijk; het is niet eens mogelijk om een normaal gesprek over gewone dingen met haar te voeren. Ik moest stoppen met mijn hobby omdat ze hier last van had, ondanks dat het uit het zicht op zolder was en er verder nog voldoende ruimte over was. Zelfs achter een wand waar een lege ruimte achter zit mocht dit niet van haar. Intiem zijn wilde ze na een paar jaar niet meer. Als het niet gaat zoals ze wil dan valt ze me aan. Als ik mijn arm dan voor me houd om me te verdedigen dan maakt de foto’s van de blauwe plekken, laat ze deze aan mensen zien en vertelt ze hen dat ik haar mishandel. Hoe kan ik ooit bewijzen dat het niet zo is zoals zij het doet voorkomen? Het is echt vreselijk als ze dit zo aan mensen vertelt terwijl ik dit niet heb gedaan en ze me dan zo aan kijken alsof ik een verschrikkelijk mens ben. In haar gedachten zal het er net zo uitzien als bij kinderen met autisme: die vanaf de andere kant van de kamer roepen dat jij de schuldige bent.

      Ik heb met zelfmoordgedachten rondgelopen omdat ik er niet meer tegen kon. We hebben een kind dat haar gedrag normaal vindt en zelf ook autisme heeft. Na de geboorte van onze zoon was geen sprake meer van intimiteit, alsof ze per se een kind wilde en dit de enige reden voor haar was om intiem met mij te zijn. Het kan zijn dat er mensen zijn waarbij het minder heftig is, maar bij mijn vrouw is het zelfs erger geworden.

      • Hinata Hyuga

        25 juni 2019 01:14

        Ik heb zelf autisme en ben normaal tot hoogbegaafd. Samen met mijn vriend (ook hoogbegaafd en ouders met autisme) heb ik een zoontje van vierenhalf. Het valt niet meer kan ik je zeggen en vooral de babytijd was helemaal niet leuk. Ik snapte helemaal niets van de baby en zowel de baby als ik moesten veel huilen. De peuter- en kleutertijd vind ik wel leuk, maar ook dit is erg zwaar. We twijfelen nu of we er een tweede kind bij willen en het is voor ons de moeilijkste beslissing ooit. Ik wil niet dat mijn zoontje alleen opgroeit maar een tweede kind kan ik eigenlijk niet aan.

        • Sje

          03 februari 2020 10:58

          Hoi, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Mijn partner is nu zo'n half jaar geleden gediagnosticeerd met autisme/add. In het begin van onze relatie besloten we resoluut voor kinderen te gaan en hebben ondertussen een zoontje van 8 jaar. De babyjaren waren ook hier erg moeilijk. Nu blijk ik opnieuw zwanger, en hoewel ik ook graag een broertje of zusje wil voor mijn zoontje, denk ik niet dat ik het allemaal nog eens kan doormaken. Ik heb dan zelf wel geen autisme, maar ben wel hoogsensitief. Mijn vriend geeft ook aan dat hij bang is voor te toenemende druk van een tweede kind. We overwegen abortus, maar het dilemma blijft.

        • Barrel

          12 april 2019 14:23

          Gevolgen voor een autistische vader die laag begaafd is en een moeder die 70 is. Financieel overzicht is moeilijker. Gaat super leuk met een derde zoon opkomst. Inderdaad denk ik dat begeleiding nodig is. Afwachten na een late diagnose van de vader van 32 jaar. Moeder van 27 denkt niet moeilijk. Ook de opvoeding van deze ouders telt mee. We gaan het zien.

          • Lisa

            13 januari 2019 18:12

            Mijn zoon is na een lang leventje gediagnosticeerd is nu 32 jaar. Ik ben angstig betreft medicatie, terwijl hem dat zeker zou verlichten. Het engste wat ik hoor in deze verhalen is dat hij genoeg van het leven zou krijgen. Hij heeft een vriendin en de derde is opkomst. Hij kan radeloos worden van huilende kinderen en de rommel moet in volgorde terug. Hij doet dat allemaal zelf. Ik weet dat zijn vriendin een heel laag IQ heeft. Het is een lief vrouwtje maar tja ook alleen op haar eigen familie, die mijn inziens niet deugt. Bewezen is dat ook. Heel moeilijk om te horen dat mijn zoon de klos is van autisme. Ik hou zielsveel van hem en van mijn kleinzoons van drie en vijf jaar. Ik hoop dat hij wel begrijpt dat ik het beste voor hem wil en dat hij het red met over vier maanden een derde kindje. Wat ik als moeder kan doen is er voor hem zijn, wel moeilijk als hij zich niet kan inleven. Ik laat hem gelukkig zijn en zijn moeder ik dus niet vergeten. Ik verwacht al geen empathie meer, toch wel een band. Die is er nog steeds. Hij is erg beïnvloedbaar daardoor al bijna uit huis gezet. Doch pa en ma weer bijgestaan. Dat doe je gewoon. Wat als ik er niet meer ben ojee. Dit is mijn verhaal kind verzuipt kind gered en dat hebben we zo ervaren.

            • Anja

              03 september 2018 13:25

              Vorige week gediagnosticeerd ASS op 62-jarige leeftijd. Na heel veel verkeerde diagnoses, zoals depressief, borderline, obsessieve compulsieve stoornis en ga zo maar door. Mijn hulpvraag was aldoor: hoe doe ik alles goed met het opvoeden van de kinderen. Waar is de gebruiksaanwijzing?

              Mijn man komt uit een familie met veel asperger, maar dat was toen niet bekend, onze twee gezamenlijke zonen hebben respectievelijk PDD-NOS en Asperger. Mijn oudste zoon (uit 1980) uit een eerder huwelijk nu ook de juiste diagnose ASS na verschillende foute diagnoses. Mijn dochter (uit 1985) uit een eerdere relatie heeft nog geen diagnose, maar daar hebben we een sterk vermoeden bij.

              Mijn man en ik zijn nu 26 jaar getrouwd, maar het is en blijft lastig. Als wij hadden geweten dat ook ik ASS had dan hadden we wel andere beslissingen genomen. Het rotste is dat het erfelijk is en alhoewel ze mij hebben verzekerd dat de dislocatie van een stukje Y chromosoom op mijn 14de chromosomenpaar niets met autisme te maken heeft, twijfel ik daar sterk aan.

              Deze dislocatie hebben twee van mijn kinderen, rest is niet onderzocht. Buiten dat, wat moet ik als vrouw met een stukje Y-chromosoom in mijn chromosomen? Als ik het geweten had, was ik nooit aan een huwelijk en kinderen begonnen, maar dat is achteraf. Ik houd van ze allemaal.

              • Toon

                31 augustus 2018 17:45

                Poeh, zelf schrik ik van al deze reacties die op het forum worden geplaatst. Vraag mezelf ook af in wat voor emotie deze reacties zijn geplaatst.

                Ben namelijk sinds 2017 zelf gediagnosticeerd. Als je mij zou ontmoeten heb je geen enkel idee dat ik ook in het spectrum val. Alleen specialisten zien dat.

                Wat mij werkelijk irriteert en ook heel erg bang maakt is dat er hele erge verhalen tussen zitten die er juist voor zorgen dat heel veel mensen met de diagnose niet 'uit de kast willen komen'. Elke autist is anders. In sommige reacties wordt er een verschrikkelijk beeld geschetst omtrent autisme, wat helemaal niet klopt.

                Zelf ben ik heel erg sociaal, warm, grappig, eerlijk, intelligent en behulpzaam, heb nog nooit iemand bedrogen.

                Voordat u een reactie plaatst die wellicht heel erg zwart wit is wilt u dan beseffen dat het heel erg stigmatiserend is en het er juist voor zorgt dat het onderwerp juist niet bespreekbaar wordt. Elke autist is anders. Einstein was ook een autist.

                Ze zeggen dat autisten soms wat zwart wit kunnen denken. Nou de verhalen die ik hier op het forum lees zijn in mijn optiek nogal zwart wit.

                Vind dit soort fora doodeng en het blijkt hieruit dat de kennis omtrent autisme echt heel erg beperkt is in onze samenleving. Kan de beheerder niet optreden tegen deze stigmatiserende teksten?

                • Me

                  08 juli 2018 12:24

                  Mijn man heeft autisme en het is slopend in een gezin. Het hele gezin draait om hem en wat hij aankan en vooral zorgen dat hij geen woedeaanvallen krijgt. Mega vermoeiend voor mij al, laat staan voor de kinderen.
                  Onze oudste is nu 3.5 jaar en gaat nu merken dat papa anders is. Dit is heel lastig. Hij verblijft momenteel elders om de rust in het gezin een beetje terug te laten keren. Ik denk bijna dat een scheiding niet te voorkomen is. Nu las ik ook dat het het scheidingspercentage 92% is met een partner met autisme.

                  Wat hier boven al genoemd wordt: het is een hele eenzame relatie waarin alles op jou terecht komt.

                  • Alo

                    01 juli 2018 00:56

                    Mijn vriendin is blijkbaar in mindere mate autistisch. Na jarenlang epilepsieaanvallen te hebben overwonnen die zomaar 2 jaar in de relatie is opgedoken,is er duidelijk ook een autisme in mindere mate.

                    Ik ga gewoon eerlijk zijn, als ik dit had geweten had ik er nooit aan begonnen. Een hele lieve vrouw, ik zou haar niet meer kwijt willen nu, maar het is een eenzaam bestaan in zo'n relatie en dat is heel moeilijk. Nooit een compliment, nooit een diepgaand gesprek, heel zelden een blijk van genegenheid, hoewel ik er wel zeker van ben dat die er is, maar die wordt op één andere manier moeilijk overgebracht. Interactie gaat meestal over werk, over onbelangrijke zaken. Ik hunker naar een diepgaand gesprek over het verlies van mijn kind, mijn moeder of gewoon over mezelf. Maar het is gewoon niet mogelijk: alsof ik tegen een lantarenpaal praat, lijkt het het wel.

                    Met mijn verjaardag lag er een kaart en een klein taartje die ik zelf maar moest opeten er waren er in de ochtend geen wensen, gewoon een kaart en de mazzel.

                    Ik neem aan dat het in mijn geval nog meevalt als je naar andere mensen kijkt die veel erger met deze ziekte kampen, maar het is niet alleen de communicatie. Het is heel moeilijk met het dagelijkse voedsel en met de intimiteit is het helemaal bar.

                    Sta je op het punt om in een relatie te stappen en je weet bij voorhand dat je partner autisme heeft, dan zou ik zeggen: bezint voor je begint. Doe je het toch, dan hoop ik dat je veel vrienden en familie heb die het goed maken, hetgeen ik niet heb, wat het een stuk moeilijker maakt. Je kan een gezin stichten maar je moet er heel veel andere zaken voor opgeven.

                    Maar op ieder potje past een dekseltje zeggen ze vaak en ik heb dan zoiets van: ja maar het kan knellen of wat ruim vallen. En de ene mens is de andere niet dus het is natuurlijk niet allemaal op 1 hoop te gooien. Het eten en de andere rare fratsen kan ik mee leven maar het gevoel van de eenzaamheid in een relatie dat hakt erin na de jaren en dat is geen gezonde situatie, wat een ander er ook van zegt.

                    • Rinus

                      29 mei 2018 13:42

                      Mijn beide ouders hebben autisme en kunnen beperkte opvoeding geven. Ik ben nummer 4 van de 5. Vroeger was er nauwelijks iets bekend over autisme. Wij zijn tekort geschoten in de opvoeding. Weet het pas 8 jaar. Ik heb gekozen voor geen kinderen te krijgen in mijn relaties. Nee, ouder(s) met autisme moeten geen kinderen nemen. Wij komen tekort in veel opzichten. Het is vaak lastig er mee om te gaan. Ik blijf zoekende naar de ware versie van mezelf.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -