Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Op zondag werken: een probleem of niet?

Vroeger was werken op zondag behouden aan de dominee of de verpleegster. Tegenwoordig is werken op zondag steeds meer gangbaar. 

'Een zondag', dat wil zeggen tenminste een vrije 'rustdag', wordt wel op prijs gesteld door de meesten. Maar maakt het uit welke dag van de week dat is? Wordt een speciale weekendtoeslag nog wel uitbetaald door werkgevers, of zijn de weekenddagen inderdaad net zo veel waard als de doordeweekse dagen? Steeds meer werkgevers in branches zoals winkels, willen ook op zondag beschikbaar personeel.

Vind jij dat je daar zelf voor moet kunnen kiezen of maakt het jou niet uit zolang je maar minimaal één of twee dagen in de week vrij hebt? Of werk jij al regelmatig op zondag en bevalt dat prima? Kortom, hoe kostbaar is jouw vrije weekend? 

Verder lezen

Reacties

  • E. de Groot

    28 januari 2014 10:51

    Bedankt voor het verhaal. Alles is herkenbaar; ik zit zelf nu in een dip. Zal er wel weer uitkomen, maar dit gun je je ergste vijand niet. Niemand ziet aan je dat je wat mankeert. En mensen vinden ons aanstellers. We komen er wel weer boven op en veel succes verder.

    • Henrika Nieuwboer

      28 januari 2014 10:51

      Ik zit nu zelf ook weer midden in een depressie, begon eigenlijk al in mijn pubertijd... Nu volg ik therapie in een ziekenhuis. Door het wegdringen van mijn problemen (depressie, enz.) heb ik borderline ontwikkeld, iets waar ik mee moet leren omgaan. Dat valt niet mee. Ik heb erg last van stemmingswisselingen, waarvan de depressie overheerst, dus ik breng dus ook dagen in bed door. Gelukkig ga ik nog wel regelmatig naar die dagbehandeling en zo krijg ik toch een beetje regelmaat. Maar ik ben heel blij als ik lees dat het nu zo goed met jou gaat en een lieve vriendin hebt die je waarschijnlijk ook begrijpt, want begrip is heel belangrijk. Tot slot wil ik zeggen: geniet van elke dag die voor je ligt en wees dankbaar voor alle mooie dingen die nog op je pad komen. En als het even minder gaat, denk dan terug aan de steun die je gegeven hebt aan die mensen die jou verhaal gelezen hebben.... Dank je voor de positieve woorden, want ik denk zelf dat het met mij ook beter wordt. Groetjes en geniet.

      • Cindy

        28 januari 2014 10:51

        Dit is bekend. Mijn vriend heeft ook last van depressies. Alles is negatief, niks is goed, hij is zielig en wil aandacht. Het is best wel moeilijk om daar mee om te gaan als je er zelf nooit last van hebt gehad, maar ik probeer het wel. Gelukkig gaat hij naar het Riagg en dat helpt hem wel. Het zal even duren, maar daarna gaat het beter, daar ben ik van overtuigd. Ik zal hem in ieder geval niet in de steek laten.

        • Bert

          28 januari 2014 10:51

          Het klinkt allemaal zo bekend wat ik heb gelezen. Ook ik zit in zo'n dip. Het duurt nu al meer dan 4 jaar en ik zie eerlijk gezegd nog steeds niet het einde van de tunnel. Af en toe al op de drempel gestaan om me zelf van het leven te beroven, maar het feit dat ik dan twee kinderen achterlaat, weerhield me tot nu toe hiervan. Ik heb ook al deskundige hulp gehad, maar de desbetreffende personen onderschatten mijn situatie en denken dat ze met opmerkingen als "kop op" mij er bovenop kunnen helpen. Tot overmaat van ramp overleed mijn vader begin dit jaar en mijn grootste liefde liet me in de steek; hertrouwde binnen een half jaar. Life is beautiful!

          • Angelika

            28 januari 2014 10:51

            Ik zit al 5 jaar in een depressie, waarbij ik verschillende medicamenten uitgeprobeerd heb. Af en toe zou ik willen dat ik kon vliegen en nooit terug zou kijken, alles vergeten. Alle verdriet, zelfhaat, woede, niet begrepen worden. Ik ben nu in de fase, dat ik alles uit mijn verleden moet verwerken. Dit is helemaal niet makkelijk, omdat ik er elke dag mee geconfronteerd word. Samen met mijn psychische klachten heb ik ook lichamelijke klachten, wat een handicap voor mij is. Ik kan daarmee niet gaan werken. Vooral de maag speelt hier een belangrijke rol. Ondanks alles begrijpen mijn ouders nog niet wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, ze spotten er zelfs mee. Ik heb wel geleerd er zelf mee om te gaan, maar het blijft moeilijk.

            • 28 januari 2014 10:51

              Jeannet,
              Ik heb nu 1 jaar last van een depressie en ik ben weer op de goede weg. Van huilbuien heb ik erg veel last gehad, eerder in de klas of op het werk en gewoon thuis. Mijn vader had last van vervelende buien, werd kwaad en schold dan alles bij elkaar. Ook bij gewone dingen als hem iets niet aanstond. Ik probeerde alles voor hem te doen om hem niet kwaad te laten worden. Dus offerde ik mezelf op, om alles zo vredig mogelijk te doen verlopen. Als je bij ons thuis kwam was er niets aan de hand en leek het het ideale gezin. Mijn vader heeft in mei te horen gekregen dat hij longkanker had. Heeft veel verzorging nodig gehad, wat we met zijn allen deden. Pa heeft drie maanden in het ziekenhuis geleden en is geopereerd maar 2 weken later toch overleden. Eerst leek het niet zo hard aan te komen (het verdriet en de verwerking) maar al gauw kwamen de huilbuien en angst om weg te gaan. Had toen net een andere baan was heel erg onzeker en had het gevoel dat alles fout ging. Op een zaterdag ging het niet langer. Mijn man is met mij naar de huisarts geweest en zei dat ik last had van een depressie. Hij had altijd al iets aan mij gemerkt maar kon er niet achter komen. Ik durfde er nooit iets over te vertellen, omdat ik dat wel eens gedaan had, en dat wist mijn vader. En als ik zoiets weer zou doen zou ik zijn dochter niet meer zijn.
              De dokter schreef mij medicijnen voor: eerst oxazepam in combinatie met fluvoxaminealeaat. De eerste medicijnen overlapten de periode dat het tweede medicijn nog niet werkte. Daarna heb ik i.s.m. de dokter oxazepam weer afgebouwd en daarmee gestopt omdat dat verslavend is. Heb allerlei verschijnselen er bij gehad, van jeuk tot braakneigingen. Ik ben ook een paar keer naar een psycoloog geweest om te praten, en die heeft mij handvaten gegeven om anders naar dingen te kijken. B.v. dat ik de ruzies niet hoefde op te lossen en tegen te gaan, en mezelf weg te cijferen.

              • miranda

                28 januari 2014 10:51

                Ik zit nu zelf ook in een depressie en heb er alles aan gedaan maar niks helpt. Ik vind het knap hoe je er mee om bent gegaan en ik weet dat er voor mij ook nog wel een goeie tijd komt. Ik wens je veel sterkte.

                • M

                  28 januari 2014 10:51

                  Er is bij mij nu ongeveer een half jaar geleden geconstateerd dat ik een depressie heb. Ik wist ook niet wat me overkwam. Ik was altijd heel vrolijk en een beetje gek. Ik kreeg een nieuwe baan en ik stortte helemaal in. Ik had er jaren over gedaan om dit op te bouwen. Oorzaken lagen in het verleden. Ik kon niets meer. Ik lag hele dagen op de bank en had nergens zin in. Ik kreeg medicijnen en er werd aangeraden om met een psycholoog te gaan praten. Langzamerhand gaat het nu beter. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen en mijn lichamelijke klachten zijn zo goed als weg. Binnenkort wil ik een schoolwerk opleiding gaan beginnen en ik heb er zin in. Ik moet alleen nog werken aan het perfectionisme van mij maar dat gaat me lukken. Het komt dus goed, echt waar. Heb er vertrouwen in!

                  • F

                    28 januari 2014 10:51

                    Ik ben nu 20 jaar en zit zelf ook al ongeveer anderhalf jaar in een depressie. Ik herken het gevoel van aanstellerij en hierdoor dus geen hulp zoeken. Uiteindelijk heb ik dit toch gedaan en loop nu bij een psychiater. Ik heb veel last van stemmingswisselingen en zie het af en toe helemaal niet meer zitten. Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die mij steunt en zich in alle bochten wringt om mij te helpen wat bij mij vaak een schuldgevoel achter laat. Gelukkig weet ik dat dit ooit eens over zal gaan maar er lijkt wel geen einde aan te komen. Het ergste van de hele depressie vind ik dat ik niet meer weet hoe het voelt om gelukkig te zijn... en gewoon uit je bed te stappen en zin te hebben in de nieuwe dag. Ik heb aan je verhaal steun gehad om toch onder ogen te zien dat het mogelijk is en dat ik door moet bijten.... Ik ga mijn best doen en altijd in mijn achterhoofd houden dat de deur ook weer open zal gaan. Sterkte en bedankt.

                    • Francisca

                      28 januari 2014 10:51

                      Ongeveer een jaar geleden ben ik volkomen ingestort. Ik wist niet wat me overkwam. Ik kon niets meer, heb dagen gehuild, viel kilo's af en was doodmoe. Gelukkig heb ik een geweldige partner en hij nam me heel veel uit handen. Een topklus want wij hebben samen 3 kinderen. Van de huisarts kreeg ik paroxetine voorgeschreven en na een paar weken kwam er wat verbetering. Toch blijven de perioden van vokomen somberheid terugkomen en het gekke is dat ik het de laatste keer ook echt voelde aankomen. Ik was overdreven druk en vrolijk. Tot vorige week, ik was op. Versleten. Heb 's middags om 1 uur twee uur achter elkaar geslapen. Vanmiddag spreek ik een collegaatje. Zij bleek dezelfde medicijnen te gebruiken en zoveel dingen herkenden we in elkaar. Gek maar ik was dolgelukkig een lotgenot te hebben gevonden. Ineens kan ik ook veel dingen die ik doe of juist niet doe verklaren. Het chaotische in mij, alles volgens structuur willen doen (en dat lukt dan weer niet), vergeetachtig, huilerig, dingen wel willen maar niet kunnen, teveel van mezelf eisen etc. etc. Ik hoop nu toch snel prof. hulp te krijgen, naast de medicatie. Er moet toch een weg terug zijn.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -