Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Ziekte van Alzheimer: praten is belangrijk

Verhaal door Meneer Van Zalen (59)

Ongeveer 10.000 mensen in ons land tussen de 35 en 60 jaar hebben de ziekte van Alzheimer. Wanneer de eerste symptomen zich voordoen staan deze mensen vaak nog volop in het leven. Voor de patiënt en de familie heeft de ziekte ingrijpende gevolgen. Om de problemen zo goed mogelijk het hoofd te kunnen bieden is een vroege diagnose en praten over de gevolgen essentieel.

Praat over je ziekte

Bij meneer van Zalen (59) werd in 2005 de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Hij is zich bewust van zijn mentale achteruitgang en probeert zijn leven zo veel mogelijk op een "normale" manier te leiden. Hij praat openlijk over zijn ziekte en zoekt naar oplossingen om zo zichzelf en zijn naasten zo min mogelijk last te laten ondervinden van zijn ziekte.

Bij meneer van Zalen (59) werd in 2005 de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Hij is zich bewust van zijn mentale achteruitgang en probeert zijn leven zo veel mogelijk op een "normale" manier te leiden. Hij praat openlijk over zijn ziekte en zoekt naar oplossingen om zo zichzelf en zijn naasten zo min mogelijk last te laten ondervinden van zijn ziekte.

Medicijnen vergeetachtigheid

Meneer van Zalen gebruikt ook medicijnen. Deze medicijnen worden in Nederland nog niet vaak gebruikt om de symptomen van Alzheimer, met name het de vergeetachtigheid, te bestrijden. Zijn arts had een aantal Duitse onderzoeken gelezen waar goede resultaten met dit medicijn zijn behaald en zag ook bij zijn patiënten vooruitgang. Door dit medicijn wordt de vergeetachtigheid van Meneer van Zalen beperkt.

Toch houdt meneer van Zalen er rekening mee dat zijn conditie zal verslechteren. Samen met zijn vrouw en kinderen is hij zich voor aan het bereiden op de toekomst. Zo heeft hij zijn juridische zaken (testamenten en bevoegdheiden) op orde gemaakt en zijn ze aan het zoeken naar een geschikte woonoplossing.

Meneer van Zalen gebruikt ook medicijnen. Deze medicijnen worden in Nederland nog niet vaak gebruikt om de symptomen van Alzheimer, met name het de vergeetachtigheid, te bestrijden. Zijn arts had een aantal Duitse onderzoeken gelezen waar goede resultaten met dit medicijn zijn behaald en zag ook bij zijn patiënten vooruitgang. Door dit medicijn wordt de vergeetachtigheid van Meneer van Zalen beperkt.

Toch houdt meneer van Zalen er rekening mee dat zijn conditie zal verslechteren. Samen met zijn vrouw en kinderen is hij zich voor aan het bereiden op de toekomst. Zo heeft hij zijn juridische zaken (testamenten en bevoegdheiden) op orde gemaakt en zijn ze aan het zoeken naar een geschikte woonoplossing.

Terug naar het begin

Reacties

  • Jhon

    25 maart 2015 11:59

    Ik herken hier veel van, mijn man is 63 en vertoont al veel symptomen van alzheimer. Ik ben maar 39 jaar maar ik help en steun hem zoveel ik kan. Zo staat hij er zeker niet alleen voor. Samen met mijn vijf kinderen.

    • gerard

      12 januari 2012 14:31

      Diana Je kunt me alles vragen over het Benson's syndroom mijn partner heeft inmiddels de tijding gekregen dat dit bij haar is vastgesteld.

      • Maaike

        13 mei 2011 21:22

        Het verhaal van mevrouw Bostelen vond ik heel herkenbaar. Zoals ik haar zag, was mijn moeder een half jaar geleden ook. Het was een mooie uitzending en ik vind het knap van meneer Ruyter, dat ie er zo goed over kan praten.

        • Miranda

          13 mei 2011 21:22

          Mijn moeder is 66 jaar en bij haar is de diagnose Alzheimer vastgesteld in 1993. Ik herken heel veel in het verhaal van de dochter van mevr. v. Borselen. Ook mijn vader wilde haar verzorgen, dat vond hij zijn plicht; totdat hij in 1998 zelf leukemie kreeg. Hij kon niet meer voor haar zorgen en toen is mijn moeder naar een verzorgingshuis gegaan. Daar is zij in het begin nog harder achteruit gegaan, maar uiteindelijk is het wel de beste stap geweest. Het kon thuis niet meer en wij konden dat ook niet volhouden. Het is heel moedig om haar zelf te willen verzorgen, maar je hebt zelf ook recht op een normaal leven en dat kan niet als je, zoals mijn vader, 24 uur per dag bij haar moet zijn.

          • Diana Arts

            13 mei 2011 21:22

            Mijn moeder heeft het Benson Syndroom ik zou graag willen praten met mensen die ook van dihtbij deze slopende ziekte hebben moeten ervaren,ik zou graag ideen uitwisselen en mijn verhaal met lotgenoten willen delen.

            • Nol

              16 september 2014 12:29

              Mijn vrouw heeft in 2008 te horen gekregen dat zij lijdt aan het syndroom van Benson of het syndroom van Balint. Ze is nu 65 jaar jong. Het begon met minder goed zien. Ik heb haar tot vorige week thuis mogen hebben. Ze is afgelopen donderdag 11-9 opgenomen in een verpleeghuis omdat het gedrag voor mij en degenen die mijn vrouw thuis verzorgden nauwelijks te hanteren was.

              • Tinka

                02 augustus 2015 01:23

                Bij mijn man is de ziekte van Benson geconstateerd. Op dit moment ziet hij slecht en zijn reactievermogen is sterk verminderd. Hij is 57 jaar oud. Hij heeft veel last van druk in zijn hoofd. Zijn geheugen gaat achteruit vind ik en hij kan steeds moeilijker lezen. We weten dat het niet te genezen is, maar heeft iemand ervaring met deze ziekte? Wat kunnen we verwachten?

                • Marno

                  03 augustus 2015 19:03

                  Mijn vrouw kreeg, na vele jaren (minstens 10) van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, de diagnose in 2006 te horen. Ze was toen 59 jaar. Het zien werd alsmaar slechter. Ze zag dingen die er niet waren en ze zag de dingen die er wel waren soms erg slecht. In een sluimerend proces ging het zien langzaam achteruit.

                  De instelling VISIO ondersteunde. Omdat tegelijkertijd het dementieproces startte werd ook zorg vanuit de verpleeghuiszorg verstrekt. Dagbehandeling, elk wekelijks één keer. Beide instellingen hadden binnen de groep problemen met mijn vrouw. Een dementerende binnen een groep slechtzienden was hen onbekend, zo ook een slechtziende binnen een groep jong dementerenden.

                  Uiteindelijk heb ik als echtgenoot, na zes jaar ook mantelzorger te zijn geweest, begin 2012 de knoop doorgehakt. Met behulp van een PGB heeft mijn vrouw thuis vier dagen in de week persoonlijke begeleiding gekregen. Ik zorgde overdag voor het huishouden en zorgde voor mijn vrouw de avond/nacht en in de weekenden. Mijn vrouw ging onder begeleiding gemiddeld zo'n 10 kilometer elke dag wandelen en leuke dingen doen. Zuurstof happen noemde zij het! En het werkte inderdaad. De behandelend/ begeleidend professor zei altijd: veel bewegen / gezonde voeding / en blijmoedig zijn! Wij hebben samen met de begeleidsters en vrijwilligers nog twee geweldige jaren thuis gehad tot september 2014.

                  Plotseling traden er toen gedragsproblemen op die voor mij en degenen die mij assisteerden niet meer te hanteren waren. De geriater adviseerde opname in een gespecialiseerde afdeling van een verpleeghuis voor dementerenden met ernstige gedragsproblemen. Mijn vrouw is in het verpleeghuis waar ze geweldig goed is verzorgd snel achteruit gegaan.

                  Op 7 april jongstleden is zij op 65-jarige leeftijd overleden.

            • gerard

              13 mei 2011 21:22

              Diana Je kunt me alles vragen over het Benson's syndroom mijn partner heeft inmiddels de tijding gekregen dat dit bij haar is vastgesteld.


               

              • Diana Arts

                07 december 2009 02:19

                Mijn moeder heeft het Benson Syndroom ik zou graag willen praten met mensen die ook van dihtbij deze slopende ziekte hebben moeten ervaren,ik zou graag ideen uitwisselen en mijn verhaal met lotgenoten willen delen.

                • Miranda

                  12 november 2001 01:00

                  Mijn moeder is 66 jaar en bij haar is de diagnose Alzheimer vastgesteld in 1993. Ik herken heel veel in het verhaal van de dochter van mevr. v. Borselen. Ook mijn vader wilde haar verzorgen, dat vond hij zijn plicht; totdat hij in 1998 zelf leukemie kreeg. Hij kon niet meer voor haar zorgen en toen is mijn moeder naar een verzorgingshuis gegaan. Daar is zij in het begin nog harder achteruit gegaan, maar uiteindelijk is het wel de beste stap geweest. Het kon thuis niet meer en wij konden dat ook niet volhouden. Het is heel moedig om haar zelf te willen verzorgen, maar je hebt zelf ook recht op een normaal leven en dat kan niet als je, zoals mijn vader, 24 uur per dag bij haar moet zijn.

                  • Maaike

                    10 november 2001 01:00

                    Het verhaal van mevrouw Bostelen vond ik heel herkenbaar. Zoals ik haar zag, was mijn moeder een half jaar geleden ook. Het was een mooie uitzending en ik vind het knap van meneer Ruyter, dat ie er zo goed over kan praten.

                    .
                    - Advertentie -
                    - Advertentie -