Talboa, wat je omschrijft herken ik. Ik ben inmiddels 46 en heb sinds 6 jaar de diagnose fibromyalgie en weet al jaren dat ik hypermobiele gewrichten heb. Ik ga daardoor al een jaar of 8 elke 3-4 weken naar de fysiotherapeut, ik heb diverse behandelingen gehad en geprobeerde het verleden. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik nou eenmaal altijd pijn heb. Of ik nou werk, zit, lig, loop ik voel het altijd en de hele dag. Natuurlijk wordt de pijn erger als ik het teveel belast. 'S morgens moet ik soms uit bed worden geholpen omdat het me alleen niet lukt. Heel veel dingen in en om het huishouden doe ik niet meer. Ik vind het moeilijk om aan te geven dat iets niet kan, wanneer iets niet kan... Een bed opmaken bijvoorbeeld, doet mij teveel pijn aan mijn nek, schouders, rug, bovenarmen... Dat doe ik dus niet meer alleen...Ook ik moet soms dingen bewust laten, omdat ik weet dat ik het nadien moet bezuren. De afgelopen vakantie was een drama.... Toch probeer ik mijn klachten niet mijn leven te laten bepalen. Ik heb een drukke intensieve baan als verpleegkundige, een gezin met 5 kinderen en volg een opleiding.... Voor mij is thuis blijven zitten geen oplossing, dat trek ik geestelijk niet... Afleiding is voor mij het beste geneesmiddel... Pijnstillers slik ik zo min mogelijk, maar soms preventief ( als ik een gezellig feestje heb en het wordt laat en ik wil ook de dansvloer op). In mijn omgeving is behalve mijn gezin en een paar goede vrienden niemand op de hoogte van mijn diagnose. Ik realiseer me dat mijn manier van omgaan met fibromyalgie niet de manier is waarop de meeste mensen dit doen. Maar tot op heden is dit mijn manier, zolang ik het volhoud...... Ik hoop dat jij ook je weg hierin vindt en mijn ervaring je wellicht het gevoel kan geven dat je leven nog niet voorbij is en jij ook weer trots leert zijn op je zelf zoals je aangeeft... Sterkte....