Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Twee vroeggeboortes

Verhaal door Antoinette (33)

Antoinettes eerste dochter Maria stierf kort na de bevalling. Ze werd na 26 weken geboren. Al snel bleek Antoinette (33 jaar) opnieuw zwanger te zijn, maar deze zwangerschap kende net als de eerste ongelooflijk veel complicaties. En ook deze bevalling was voor Antoinette kantje boord. Maar Melissa bleek een gezonde baby te zijn toen ze na 29 weken werd geboren.

"Als eerste wil ik me even voorstellen, mijn naam is Antoinette. Samen met mijn vriend hebben we 2 dochters, Maria geboren en overleden 26ste week en Melissa geboren 29ste week. Mijn verhaal begint op 16 juli 1997. Ik ben overtijd en voor de tweede keer naar de huisarts geweest, deze vermoedt dat ik 8 á 10 weken zwanger ben. Ik vroeg me af hoe dit kon, want ik slikte gewoon de pil. Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo, Hieruit bleek dat ik 10 weken en 6 dagen zwanger was. Verder op controle bij de verloskundige, de controles waren alle in orde."

Zwangerschapsvergiftiging 

"Op 30 oktober rond half 1 's nachts pijn onder mijn ribben en een aantal keren overgegeven. Hieraan heb ik geen aandacht geschonken, ik ben naar bed gegaan en verder geen last gehad. Vrijdag 31 Oktober, de gehele dag heb ik me goed gevoeld, maar rond 19:30 uur hevige pijn, weer onder mijn ribben, alleen nu zakt het niet af. De verloskundige gebeld, zij zou dezelfde avond nog langs komen. Een half uur later weer gebeld, want het was niet uit te houden, binnen 10 minuten stond ze voor de deur. Het eerste wat ze deed was mijn bloeddruk controleren, deze was veel te hoog 150/100. Hierna luisterde ze of ze het hartje nog hoorde kloppen, en gelukkig dit was zo. Direct na een telefoontje werd ik naar het ziekenhuis in Alkmaar gestuurd, er werden echo's gemaakt, en bloed geprikt. Uit de echo kwam dat Maria een groeiachterstand had van plus minus 3 weken. Na tijden op de uitslag van het bloed te hebben gewacht kwam de gynaecoloog ons vertellen dat ik ernstige zwangerschapsvergiftiging had, en mij hier in Alkmaar niet kon behandelen, en daarvoor moest ik naar het VU in Amsterdam.Er werd een infuus aangelegd met magnesiumsulfaat ( i.v.m. een eclamptisch insult)."

"Op 30 oktober rond half 1 's nachts pijn onder mijn ribben en een aantal keren overgegeven. Hieraan heb ik geen aandacht geschonken, ik ben naar bed gegaan en verder geen last gehad. Vrijdag 31 Oktober, de gehele dag heb ik me goed gevoeld, maar rond 19:30 uur hevige pijn, weer onder mijn ribben, alleen nu zakt het niet af. De verloskundige gebeld, zij zou dezelfde avond nog langs komen. Een half uur later weer gebeld, want het was niet uit te houden, binnen 10 minuten stond ze voor de deur. Het eerste wat ze deed was mijn bloeddruk controleren, deze was veel te hoog 150/100. Hierna luisterde ze of ze het hartje nog hoorde kloppen, en gelukkig dit was zo. Direct na een telefoontje werd ik naar het ziekenhuis in Alkmaar gestuurd, er werden echo's gemaakt, en bloed geprikt. Uit de echo kwam dat Maria een groeiachterstand had van plus minus 3 weken. Na tijden op de uitslag van het bloed te hebben gewacht kwam de gynaecoloog ons vertellen dat ik ernstige zwangerschapsvergiftiging had, en mij hier in Alkmaar niet kon behandelen, en daarvoor moest ik naar het VU in Amsterdam.Er werd een infuus aangelegd met magnesiumsulfaat ( i.v.m. een eclamptisch insult)."

Keuze: inleiden of afwachten  

"Eenmaal in het VU weer hetzelfde ritueel , bloedprikken, bloeddruk meten (150/110), echo en doppler. De doorbloeding van de placenta was niet voldoende. Naast het magnesiumsulfaat kreeg ik ook nog Ketanserin en Gelofusine, de prognose was verre van positief, ze wilde proberen of via de medicatie de placenta meer vruchtwater aan zou maken, maar we moesten er rekening mee houden dat we ons kindje konden verliezen. Op maandag 3 november zouden ze een screeningsecho maken, en hierna zou de beslissing vallen, of ze nog iets voor ons kindje konden doen. Tijdens het weekend begon ik helemaal op te zwellen, ik hield ontzettend veel vocht vast. De gynaecoloog kwam mijn kamer binnen en vertelde ons dat we 2 keuzes hadden. De eerste was het inleiden van de bevalling, en de tweede was wachten totdat ons kindje was overleden en de bevalling spontaan zou beginnen, alleen was hier het risico van dat ik het zelf ook niet zou halen."

"Je zou zeggen de keus is niet moeilijk, maar voor ons was deze toch moeilijk, terwijl je eigenlijk geen keus had. Na uren praten hebben we besloten dat we het zouden laten inleiden, met alle gevolgen vandien. Er werd een gel ingebracht diezelfde middag, en de volgende ochtend 4 november kreeg ik een infuus. Om 16:45 uur begonnen de weeën, ze hadden me beloofd om me dan een ruggenprik te geven zodat ik geen pijn zou hebben tijdens de weeën en de bevalling, maar dit konden ze niet doen omdat mijn bloed niet goed was, en ze bang waren dat ik eventueel een bloeding zou krijgen."

"Tijdens de weeën hebben ze me via het infuus morfine gegeven, dit moest ongeveer 4 uur werken, maar werkte maar 1 tot 1,5 uur, toen deze niet meer werkte kreeg ik elk uur een injectie morfine in mijn been. Maar omdat ik zo opgezwollen was en last had van de leverpijn deed alles me zeer. Mijn bloeddruk bleef ook maar stijgen, de onder druk zat op een gegeven moment op 145. Om 03.00 uur mocht ik gaan persen, maar de persweeën waren verdwenen en moest ik het op eigen krachten doen, en om 03:20 werd onze dochter Maria geboren op 5 november 1997."

"Eenmaal in het VU weer hetzelfde ritueel , bloedprikken, bloeddruk meten (150/110), echo en doppler. De doorbloeding van de placenta was niet voldoende. Naast het magnesiumsulfaat kreeg ik ook nog Ketanserin en Gelofusine, de prognose was verre van positief, ze wilde proberen of via de medicatie de placenta meer vruchtwater aan zou maken, maar we moesten er rekening mee houden dat we ons kindje konden verliezen. Op maandag 3 november zouden ze een screeningsecho maken, en hierna zou de beslissing vallen, of ze nog iets voor ons kindje konden doen. Tijdens het weekend begon ik helemaal op te zwellen, ik hield ontzettend veel vocht vast. De gynaecoloog kwam mijn kamer binnen en vertelde ons dat we 2 keuzes hadden. De eerste was het inleiden van de bevalling, en de tweede was wachten totdat ons kindje was overleden en de bevalling spontaan zou beginnen, alleen was hier het risico van dat ik het zelf ook niet zou halen."

"Je zou zeggen de keus is niet moeilijk, maar voor ons was deze toch moeilijk, terwijl je eigenlijk geen keus had. Na uren praten hebben we besloten dat we het zouden laten inleiden, met alle gevolgen vandien. Er werd een gel ingebracht diezelfde middag, en de volgende ochtend 4 november kreeg ik een infuus. Om 16:45 uur begonnen de weeën, ze hadden me beloofd om me dan een ruggenprik te geven zodat ik geen pijn zou hebben tijdens de weeën en de bevalling, maar dit konden ze niet doen omdat mijn bloed niet goed was, en ze bang waren dat ik eventueel een bloeding zou krijgen."

"Tijdens de weeën hebben ze me via het infuus morfine gegeven, dit moest ongeveer 4 uur werken, maar werkte maar 1 tot 1,5 uur, toen deze niet meer werkte kreeg ik elk uur een injectie morfine in mijn been. Maar omdat ik zo opgezwollen was en last had van de leverpijn deed alles me zeer. Mijn bloeddruk bleef ook maar stijgen, de onder druk zat op een gegeven moment op 145. Om 03.00 uur mocht ik gaan persen, maar de persweeën waren verdwenen en moest ik het op eigen krachten doen, en om 03:20 werd onze dochter Maria geboren op 5 november 1997."

Begrafenis 

"Je zou denken einde verhaal en opknappend heen, was dit maar waar. Op vrijdag mocht ik weer worden overgeplaatst naar Alkmaar, de gynaecoloog kwam bij me vroeg of ik me goed genoeg voelde om naar huis te gaan, nou dat moet je niet tegen mij zeggen, want dan voel ik me goed genoeg. Het gevaar was volgens hen verdwenen want de 76 uur waren om waarin er eventueel een herhaling zou kunnen optreden. Op zaterdagmorgen om 10.15 uur was ik thuis, tegen de middag wist ik al niet meer hoe ik moest liggen of zitten, eind van de middag de verloskundige weer gebeld, deze kwam, mijn bloeddruk was weer veel te hoog, en weer terug naar het ziekenhuis, de herhaling kwam bij mij pas na 96 uur."

"In eerste instantie dacht ik dat ze een verkeerde diagnose hadden gesteld en dat alles voor niets zou zijn geweest. Op 11 november is onze dochter begraven, toen lag ik nog in het ziekenhuis, in eerste instantie zou ik niet eens naar haar begrafenis mogen, omdat mijn bloed nog steeds niet goed was, maar uiteindelijk kon het toch wel. Tot en met eind januari 1998 aan de bloeddruk verlagende medicijnen gezeten. Na een aantal onderzoeken en gesprekken in het VU hadden we besloten om opnieuw proberen zwanger te raken. Ze zeiden dat de kans op herhaling niet veel groter was bij mij dan de eerste keer, dus dit durfde we wel aan."

"Je zou denken einde verhaal en opknappend heen, was dit maar waar. Op vrijdag mocht ik weer worden overgeplaatst naar Alkmaar, de gynaecoloog kwam bij me vroeg of ik me goed genoeg voelde om naar huis te gaan, nou dat moet je niet tegen mij zeggen, want dan voel ik me goed genoeg. Het gevaar was volgens hen verdwenen want de 76 uur waren om waarin er eventueel een herhaling zou kunnen optreden. Op zaterdagmorgen om 10.15 uur was ik thuis, tegen de middag wist ik al niet meer hoe ik moest liggen of zitten, eind van de middag de verloskundige weer gebeld, deze kwam, mijn bloeddruk was weer veel te hoog, en weer terug naar het ziekenhuis, de herhaling kwam bij mij pas na 96 uur."

"In eerste instantie dacht ik dat ze een verkeerde diagnose hadden gesteld en dat alles voor niets zou zijn geweest. Op 11 november is onze dochter begraven, toen lag ik nog in het ziekenhuis, in eerste instantie zou ik niet eens naar haar begrafenis mogen, omdat mijn bloed nog steeds niet goed was, maar uiteindelijk kon het toch wel. Tot en met eind januari 1998 aan de bloeddruk verlagende medicijnen gezeten. Na een aantal onderzoeken en gesprekken in het VU hadden we besloten om opnieuw proberen zwanger te raken. Ze zeiden dat de kans op herhaling niet veel groter was bij mij dan de eerste keer, dus dit durfde we wel aan."

Weer zwanger 

"In april besloten het te gaan proberen. Na 3 weken wisten we dat ik alweer zwanger was. Ik was uitgerekend op 28 december 1998. Vanaf 8 weken onder controle in het VU, om de 3 weken. Met elke controle een echo en bloedprikken, ze vroegen of ik mee wilde doen met een onderzoek van voedingssuplementen, met bepaalde vitaminen, ik kon degene krijgen die goed waren of een placebo. Hieraan heb ik meegedaan, er was tot nu toe nog niemand voor de 34ste week bevallen, dat gaf goede hoop."

"Vanaf de 20ste week zei de gynaecoloog al we hopen dat we de 35 weken halen, want mijn bloeddruk begon al te stijgen, vanaf toen wekelijkse controle, in de 21ste week begonnen met Ketanserintabletten om mijn bloeddruk in de gaten te houden. Deze mocht niet boven de 90 onderdruk zijn. Bij de apotheek een bloeddruk meter geleend, omdat deze elke dag moest worden opgemeten. In de 24ste week had ik volgens de bloeddrukmeter een onderdruk van 95. We gingen eerst naar de huisarts voor de zekerheid,  en inderdaad te hoog. Daarna hebben we het VU gebeld en ik moest meteen komen en opgenomen worden. Na 6 dagen mocht ik naar huis met bedrust, en veranderde medicatie. De volgende ochtend had ik ontzettend veel bloedverlies. Weer het VU gebeld en ik moest met spoed komen en blijven. Er werden echo's gemaakt, bloeddruk gemeten(onderdruk van 105) en bloed geprikt, en ik werd aan het CTG gelegd. Ze konden de bloeding niet lokaliseren, ik kreeg een grote dosis Ketanserin, waardoor mijn bloeddruk daalde en ik kreeg longrijpinjecties."

"Ik mocht niet van bed af voor een week. Daarna mocht ik van bed af voor douchen en toilet. Van 27 weken kreeg ik weer pijn onder mijn ribben, mijn bloeddruk liep weer op naar 105 onderdruk, en ik moest overgeven. Daarop werd ik naar de verloskamer gebracht, waar ik weer een grote dosis ketanserin kreeg en uren aan de CTG moest liggen. Dit kunnen ze maximaal 10 dagen rekken, totdat ik de volgende aanval krijg. Ze kunnen het waarschijnlijk nog 10 dagen rekken, tot ik eventueel een volgende aanval krijg. Een week later kreeg inderdaad weer een aanval. Mijn man werd gebeld, waarschijnlijk zouden ze ons kind gaan halen. De hartslag van de baby begon er beter uit te zien als ik op mijn zij lag, dus ik moest op mijn zij liggen. Dit in verband met de doorbloeding. Door de medicatie voelde ik me weer beter en konden ze de zwangerschap weer verder rekken, tot 29 weken. Toen wilde ze de baby halen met een spoedoperatie. Aan de ene kant was ik opgelucht dat het einde in zicht was, maar aan de andere kant was ik bang voor de gevolgen voor ons kindje."

"'s Middags om 15:24 uur is ze geboren 890 gram en 34 cm. Het ging redelijk goed met haar. Ze had geen beademing nodig, dit deed ze zelf en ze kreeg een aantal lijnen in de navelstreng. Toen ik weer bij was, mocht ik naar de IC om onze Melissa te bekeken. Eenmaal daar kreeg ik haar op mijn buik, maar werd ik plotseling niet goed. Direct werd ik terug naar mijn eigen afdeling gereden."

"In april besloten het te gaan proberen. Na 3 weken wisten we dat ik alweer zwanger was. Ik was uitgerekend op 28 december 1998. Vanaf 8 weken onder controle in het VU, om de 3 weken. Met elke controle een echo en bloedprikken, ze vroegen of ik mee wilde doen met een onderzoek van voedingssuplementen, met bepaalde vitaminen, ik kon degene krijgen die goed waren of een placebo. Hieraan heb ik meegedaan, er was tot nu toe nog niemand voor de 34ste week bevallen, dat gaf goede hoop."

"Vanaf de 20ste week zei de gynaecoloog al we hopen dat we de 35 weken halen, want mijn bloeddruk begon al te stijgen, vanaf toen wekelijkse controle, in de 21ste week begonnen met Ketanserintabletten om mijn bloeddruk in de gaten te houden. Deze mocht niet boven de 90 onderdruk zijn. Bij de apotheek een bloeddruk meter geleend, omdat deze elke dag moest worden opgemeten. In de 24ste week had ik volgens de bloeddrukmeter een onderdruk van 95. We gingen eerst naar de huisarts voor de zekerheid,  en inderdaad te hoog. Daarna hebben we het VU gebeld en ik moest meteen komen en opgenomen worden. Na 6 dagen mocht ik naar huis met bedrust, en veranderde medicatie. De volgende ochtend had ik ontzettend veel bloedverlies. Weer het VU gebeld en ik moest met spoed komen en blijven. Er werden echo's gemaakt, bloeddruk gemeten(onderdruk van 105) en bloed geprikt, en ik werd aan het CTG gelegd. Ze konden de bloeding niet lokaliseren, ik kreeg een grote dosis Ketanserin, waardoor mijn bloeddruk daalde en ik kreeg longrijpinjecties."

"Ik mocht niet van bed af voor een week. Daarna mocht ik van bed af voor douchen en toilet. Van 27 weken kreeg ik weer pijn onder mijn ribben, mijn bloeddruk liep weer op naar 105 onderdruk, en ik moest overgeven. Daarop werd ik naar de verloskamer gebracht, waar ik weer een grote dosis ketanserin kreeg en uren aan de CTG moest liggen. Dit kunnen ze maximaal 10 dagen rekken, totdat ik de volgende aanval krijg. Ze kunnen het waarschijnlijk nog 10 dagen rekken, tot ik eventueel een volgende aanval krijg. Een week later kreeg inderdaad weer een aanval. Mijn man werd gebeld, waarschijnlijk zouden ze ons kind gaan halen. De hartslag van de baby begon er beter uit te zien als ik op mijn zij lag, dus ik moest op mijn zij liggen. Dit in verband met de doorbloeding. Door de medicatie voelde ik me weer beter en konden ze de zwangerschap weer verder rekken, tot 29 weken. Toen wilde ze de baby halen met een spoedoperatie. Aan de ene kant was ik opgelucht dat het einde in zicht was, maar aan de andere kant was ik bang voor de gevolgen voor ons kindje."

"'s Middags om 15:24 uur is ze geboren 890 gram en 34 cm. Het ging redelijk goed met haar. Ze had geen beademing nodig, dit deed ze zelf en ze kreeg een aantal lijnen in de navelstreng. Toen ik weer bij was, mocht ik naar de IC om onze Melissa te bekeken. Eenmaal daar kreeg ik haar op mijn buik, maar werd ik plotseling niet goed. Direct werd ik terug naar mijn eigen afdeling gereden."

Bloeding 

"Ze constateerde dat mijn bloeding niet wilde stoppen, en wogen elke verschoning hoeveel bloed ik was verloren. Het was zo erg dat je het gewoon hoorde lopen. De gehele nacht zijn ze met me bezig geweest, constant uitdrukken, een sluitlaken als laatste redmiddel, er was al sprake van een tweede operatie om inwendig tampons in te brengen, maar dit bleek gelukkig niet nodig. Ik kreeg een bloedtransfusie, omdat ik bijna 3 liter bloed was verloren. Vanaf toen ging ik bergopwaarts, al was het volgens de artsen voor de tweede keer kantje boord geweest, ik mocht blij zijn dat ik het overleefd had zeiden ze letterlijk."

"Een week na dit 'incident' kon ik naar huis, maar moest onze dochter daar achterlaten. Ik moest het nog rustig aan doen, maar elke dag op en neer naar Amsterdam om onze dochter te zien. Melissa heeft één infectie gehad, voor de rest heeft ze zich er goed door heen geslagen. Ze heeft 10 weken in het ziekenhuis gelegen voor dat we haar mochten meenemen. Ze is inmiddels een hele jongedame en niets wijst op afwijkingen ten aanzien van haar vroeggeboorte."

"Ze constateerde dat mijn bloeding niet wilde stoppen, en wogen elke verschoning hoeveel bloed ik was verloren. Het was zo erg dat je het gewoon hoorde lopen. De gehele nacht zijn ze met me bezig geweest, constant uitdrukken, een sluitlaken als laatste redmiddel, er was al sprake van een tweede operatie om inwendig tampons in te brengen, maar dit bleek gelukkig niet nodig. Ik kreeg een bloedtransfusie, omdat ik bijna 3 liter bloed was verloren. Vanaf toen ging ik bergopwaarts, al was het volgens de artsen voor de tweede keer kantje boord geweest, ik mocht blij zijn dat ik het overleefd had zeiden ze letterlijk."

"Een week na dit 'incident' kon ik naar huis, maar moest onze dochter daar achterlaten. Ik moest het nog rustig aan doen, maar elke dag op en neer naar Amsterdam om onze dochter te zien. Melissa heeft één infectie gehad, voor de rest heeft ze zich er goed door heen geslagen. Ze heeft 10 weken in het ziekenhuis gelegen voor dat we haar mochten meenemen. Ze is inmiddels een hele jongedame en niets wijst op afwijkingen ten aanzien van haar vroeggeboorte."

Terug naar het begin

 

Reacties

  • Siniclady

    07 augustus 2013 11:39

    In 2005 ben ik bevallen van een zoon. Alles ging goed zoals het hoorde. Vijf maanden later was is weer zwanger en toen brak bij mij mijn vruchtwater met 20 week. De artsen zeiden dat mijn kindje doodgeboren ging worden. Ik moest om de dag naar het ziekenhuis en vanaf week 24 werd ik opgenomen. Al met al een zware moeilijke tijd vol spanning pijn en verdriet. Met 30 week is mijn zoontje geboren hij was 820 gram en 30 cm lang. Hij moest nog 10 weken in het ziekenhuis blijven voor we hem mee naar huis mochten nemen. Nu 7 jaar later gaat alles zoals het hoort en is er niets meer te zien of te merken van de vroeggeboorte.

    • joan

      30 januari 2005 01:00

      Ik leef erg met je mee.
      Ikzelf heb naar een zwangerschap van 26 weken precies een zoontje deejee gekregen.
      Hij was 665 gram en 30 cm
      Ook hij heeft de genoemde infecties, bloedtransfusies enz.... gehad
      Gelukkig na een verblijf van 3 maanden in het ziekenhuis mocht hij mee naar huis
      Na alleen longschade is hij er goed vanaf gekomen.
      Alleen is hij na 8 maanden nog erg klein, maar 4590 gram.
      Ikzelf kwam er pas na 13 weken achter dat ik zwanger was , heb gewoon gemenstrueerd, dacht toen dat ik vier weken was.
      Na 18 weken zwangerschap moest ik plots naar het ziekenhuis nadat ik bij de verloskundige op controle was geweest.
      Onderdruk van 110, deze is de hele zwangerschap zo gebleven.
      Uiteindelijk kwam ik met 25,5 dagen in het ziekenhuis terecht nadat er eiwitten in mijn urine waren gevonden.
      Na enkele testen was de prognose tussen 28 en 30 weken wordt de baby gehaald.
      Maar na 2 dagen lag ik ineens te bevallen zonder dat het opgewekt was, had dit dan ook niet direct in de gaten. Helaas ik lag te wachten op een bed in het Wilhemina kinderziekenhuis in Utrecht maar deze had geen plek, dus waar dan heen? Uiteindelijk ook naar het vu in Amsterdam.
      Daar ben ik diezelfde dag bevallen
      Steeds hoor ik vrouwen over hun goed verlopen zwangerschap en kraamtijd.
      Dt is iets wat ik nog steeds moeilijk vind, ook zit ik nog met vele vragen, die ik nog niet beantwoord heb.
      Geestelijk kan ik het ook nog niet allemaal verwerken, iets wat ik van steeds meer vrouwen hoor in dezelfde situatie

      • ilse

        28 oktober 2004 02:00

        Hallo, mijn naam is Ilse. Vorige week ben ik op 29 weken bevallen van ons Fiebe, 1400 gr en 35 cm. Helaas was ze al overleden. We weten nog steeds de oorzaak niet, we vermoeden dat de navelstreng haar verstrikt heeft. Alles ging goed, was nog net op controle geweest. Het verlies valt ons zwaar, veel vragen blijven onbeantwoord. Er bestaan geen woorden voor. Wij hopen dat het volgende keer wel goed mag aflopen. We zijn er van geschrokken dat het toch meer voorvalt dan gedacht en dat er veel koppels doorstaan wat wij nu doorstaan. Deze koppels hebben allemaal nog 1 of 2 gezonde kinderen gekregen en dat sterkt ons voor de toekomst. Groetjes.

        • Moniek

          02 december 2001 01:00

          Hoi moeder, wat zul je je gelukkig voelen nu het gelukkig goed af is gelopen. Ook ik heb dit meegemaakt, maar dat is alweer 20 jaar geleden. Toen was een zwangerschapsvergiftiging bijna niet te behandelen, alleen met totale bedrust in het ziekenhuis en dan maar bidden en duimen dat het goed mag komen. Bij ons kwam het goed; na 9 weken ziekenhuis kwam ons kindje ter wereld, gezond en wel, met maar een gewicht van 980 gram. Ook bij ons kwam het goed en dat hoop ik voor alle moeders die dit door moeten maken. Iedereen heel veel sterkte.

          • Marit (31) mouwen-dobber.m@zonnet.nl

            31 mei 2001 02:00

            Hallo, ik heet ook Marit (31). Vorig jaar ben ik ook te vroeg bevallen. Minder extreem, maar toch te vroeg. Na 32 weken en 6 dagen kwam Youri. Hij woog 2480 gram! en was 49 cm lang! Het leek eerst goed te gaan, maar later werd hij toch overgebracht naar de VU in Amsterdam. Hij was wel de "reus" van de afdeling neonatologie, maar dat wilde niet zeggen dat hij het makkelijker had. Na 5 dagen volledige beademing mocht hij weer mee naar het Flevoziekenhuis, waar hij nog 2 weken heeft gelegen. Hij gaat hartstikke goed, maar heb nog vaak verdriet, omdat ik ook moeite heb met het accepteren dat het zo gelopen is. De eerst zwangerschap ging perfect, maar nu door streptococcen kwam Youri te vroeg. Het gevolg is dat we al een aantal keren naar de EHBO zijn geweest voor extreme benauwdheid en hij is laatst opgenomen geweest ivm een longontsteking.
            Ik heb een gezond kind en mag eigenlijk niet klagen, maar heb toch vaak verdriet om het feit dat hij nog zwakke longen heeft. Ik ben na de longrijpende injectie te snel bevallen, waardoor die niet geholpen heeft. Het is een heel vrolijk mannetje ondanks al zijn trauma's die hij opgelopen heeft. Nadat hij 4 weken thuis was, kreeg Youri nl. RS-virus. Dit was zo erg, dat hij wèèr beademd moest worden op de IC. Nu langer dan bij de geboorte: 11 dagen. Dit zijn teveel klappen voor zijn longetjes geweest, waardoor hij nu regelmatig benauwd is en af en toe verneveld moet worden, als het puffen niet helpt.
            We hopen dat over anderhalf jaar alles goed is en dat hij net zo weinig verkouden of ziek is als mijn oudste zoon!

            • Marjolein (31)

              20 april 2001 02:00

              Hallo moeder,
              Wat verschrikkelijk is het allemaal he?
              Ik heb gelukkig allebei mijn kinderen nog. Ze zijn geboren bij 27 weken, ook ik ben bevallen met een spoedkeizersnede. Mijn ene dochter heeft 3 maanden en de andere 6 maanden in het ziekenhuis gelegen. Ze zijn nu 2enhalf en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en kan de hele situatie moeilijk accepteren en maak me zorgen om hun toekomst.
              Heel veel sterkte, Marjolein

              • Marit (31)

                20 april 2001 02:00

                Beste Moeder, Ik herken je verhaal. Ik ben zelf vorig jaar moeder geworden van een zoon (met 30 weken, 1000 gram en 37 cm). Een zware tijd, vantevoren, ik had HELLP-syndroom en naderhand met een "doodziek" kind. Het moeilijkste vond ik de onafgemaakte zwangerschap. Je mist zoveel leuke dingen. Ik had het me zo anders voorgesteld. Ik heb vanaf het moment dat ik opgenomen ben een dagboek bijgehouden. Dit heb ik onlangs geheel uitgewerkt voor iedereen die mijn verhaal wil lezen. Dit heeft mij enorm geholpen die moeilijke periode te verwerken. Ik moet zeggen dat nog niet al m'n energie terug is maar ik ben al heel ver. Het belangrijkste is veel vertellen, en veel
                huilen, heel veel huilen.
                Ik wens je sterkte met verwerken.
                Marit

                • Marjolein (31)

                  17 april 2001 02:00

                  hallo moeder.
                  wat verschrikkelijk is het allemaal he.
                  ik heb gelukkig allebei mijn kinderen nog. ze zijn geboren bij 27 weken, ook ik ben bevallen met een spoedkeizersnede. mijn ene dochter heeft 3mnd en de andere 6 mnden in het ziekenhuis gelegen.ze zijn nu 2enhalf en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en kan de hele situatie moeilijk accepteren en maak me zorgen om hun toekomst.
                  heel veel sterkte, marjolein

                  • Marjolein (31)

                    04 oktober 2000 02:00

                    hallo moeder.
                    wat verschrikkelijk is het allemaal he.
                    ik heb gelukkig allebei mijn kinderen nog. ze zijn geboren bij 27 weken, ook ik ben bevallen met een spoedkeizersnede. mijn ene dochter heeft 3mnd en de andere 6 mnden in het ziekenhuis gelegen.ze zijn nu 2enhalf en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en kan de hele situatie moeilijk accepteren en maak me zorgen om hun toekomst.
                    heel veel sterkte, marjolein

                    • Marjolein (31)

                      04 oktober 2000 02:00

                      Hallo moeder,
                      Wat verschrikkelijk is het allemaal he?
                      Ik heb gelukkig allebei mijn kinderen nog. Ze zijn geboren bij 27 weken, ook ik ben bevallen met een spoedkeizersnede. Mijn ene dochter heeft 3 maanden en de andere 6 maanden in het ziekenhuis gelegen. Ze zijn nu 2enhalf en nog zit ik met veel onverwerkt verdriet en kan de hele situatie moeilijk accepteren en maak me zorgen om hun toekomst.
                      Heel veel sterkte, Marjolein

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -