"Stotteren accepteren hielp meer dan therapie"

"Ik stotter al vanaf het moment dat ik kan praten. De mensen in mijn naaste omgeving zijn er altijd goed mee omgegaan. Zij kende mij ook niet anders. Maar er waren ook vaak mensen die gemeen waren als ik stotterde. Zo stond ik een keer bij de bakker en ik wilde drie b-b-b-bruine b-b-b-broden bestellen. De volwassen mensen bij de bakker stonden mij keihard uit te lachen. Ik was toen 8! Ik weet niet wat ik erger vond, dat het volwassenen waren of dat ze mij uitlachten? Volwassenen kunnen op dat gebied erg wreed zijn. Bij kinderen is dit heel anders. Wanneer een kind mij hoort stotteren, zegt dat kind: 'Goh, wat praat jij grappig', dan zeg ik: 'Dat klopt' en vervolgens zegt het kind: 'Oké' en hij gaat weer lekker verder spelen."

"De grootste misvatting wat betreft stotteren vind ik dat mensen denken dat ik dom ben. Ik weet altijd precies wat ik wil zeggen, alleen de manier waarop verloopt meestal niet soepel. Ik haalde vroeger zelfs de beste cijfers van de klas bij Nederlands, dus dom ben ik niet. Mijn moeder zei altijd: 'Als iemand jou uitlacht dan lach jij hen terug uit. Je legt de last gewoon terug bij hen'. Als ik heel boos was en iemand lachte mij uit dan zei ik zelfs: 'Ik stotter misschien, maar jij hebt een scheve neus'. Dan laten ze je wel met rust."

"Ik heb verschillende therapieën gevolgd om van het stotteren af te komen, zoals ademhalings- en spreekoefeningen. Dit werkte niet. Ik ging wel naar de therapieën toe, maar ik had geen motivatie. Deze motivatie kreeg ik wel nadat ik bij de Kamer van Koophandel en de VARA had gewerkt. Mijn uitzendbureau vond dat ik een baan moest zoeken, waarmee ik geconfronteerd werd met het stotteren. De Kamer van Koophandel nam mij aan als telefoniste. Dit is voor een stotteraar echt een heel vervelend beroep. Na drie weken waren zij erg positief over mij. Ik liep maar één keer echt vast, maar ik herstelde mij ook goed door te zeggen: 'Sorry, dat ging niet helemaal goed. Ik begin even opnieuw'. Het gaat er om wat je zegt, niet hoe je iets zegt. Dit gaf een enorm steun."

"Het keerpunt in mijn leven was toen ik bij de VARA werkte. Hier werkte een koffiemeneer die ook stotterde. Mijn eerste werkdag bood hij mij een kop t-t-t-thee of k-k-k-koffie aan. Ik antwoordde met: 'Doe mij maar een t-t-t-thee'. Hij knalde het kopje thee neer en liep weg, niet wetende dat ik ook stotterde. Dus ik ren achter hem aan om het een en ander op te helderen. Nadat ik mijn verhaal had verteld zei hij iets dat ik nooit zal vergeten: 'Jij hebt nog niet geaccepteerd dat je stottert, pas als jij het accepteert, zul je zien dat je er veel makkelijker mee leert leven'. Vanaf toen heb ik een knop omgezet, waardoor ik het stotteren kon accepteren. Het was echt een verademing om dat los te laten. Hierdoor stotter ik minder en wanneer mensen mij uitlachen kan het mij niks meer schelen. Als mensen niet naar mij willen luisteren dan is dat hun gemis, niet die van mij."