Perifere aangezichtsverlamming (Perifere facialis parese. Verlamming van Bell)

We kennen twee soorten aangezichtsverlammingen: centrale en perifere. Centraal betekent dat het door een stoornis in de hersenen ontstaat en perifeer dat het de oorzaak buiten de hersenen is gelegen. Hier behandelen we de perifere vorm omdat die veel vaker voorkomt. 

Perifere aangezichtsverlamming wordt ook wel perifere facialisparese genoemd. Een oudere benaming is de verlamming van Bell. Perifere facialisparese is een aangezichtsverlamming die wordt veroorzaakt door een beschadiging aan de aangezichtszenuwen. 

Aangezichtszenuwen

Beide kanten van je gezicht hebben een aangezichtszenuw (nervus facialis). Deze zenuwen zorgen voor je mimiek (gelaatsuitdrukking) en voor een klein deel je smaak. Ook het sluiten van de ogen en mond wordt door deze zenuwen geregeld. 

De aangezichtszenuwen zijn erg kwetsbaar. Ze lopen door een nauw kanaal in de schedel. Wanneer ze worden afgeklemd, functioneren ze minder goed. Als gevolg hiervan worden de spieren in het gezicht onvoldoende geactiveerd. Daardoor treedt in de betreffende gezichtshelft een verlamming of beperking in de bewegingsmogelijkheden op. Dit noem je een aangezichtsverlamming.

Perifere aangezichtsverlamming of facialisparese kan verschillende oorzaken hebben. Vaak is de oorzaak echter onbekend. 

Een perifere aangezichtsverlamming kan onder andere worden veroorzaakt door:

• Een oorontsteking.
• Het gordelroosvirus (herpes zostervirus). 
• Herpes simplex virus, type 1.
• Schedelletsel.
• Een complicatie als gevolg van een operatie.
• De ziekte van Lyme.
• Een tumor die op de zenuw drukt. 

In de meerderheid van de gevallen is er geen oorzaak bekend en spreken we ook wel van de verlamming van Bell, ook wel 'Bellse parese' genoemd. 

Wanneer je een aangezichtsverlamming hebt aan één zijde van je gezicht, dan valt ook de functie van de spieren in die gezichtshelft uit. Dit uit zich in de volgende symptomen:

• Een scheef gezicht. 
• Oogleden van een oog hangen naar beneden, dit oog kan moeilijk of niet gesloten worden. 
• Een tranend of droog oog. 
• Bij het sluiten van het oog draait de oogbol naar boven (het symptoom van Bell)
• Een droge mond. 
• Een naar beneden hangende mondhoek. 
• Minder goed kunnen praten en slikken. 
• Verandering in smaak. 
• Soms oorpijn. 

Een aangezichtsverlamming kan volledig en onvolledig zijn. Bij een onvolledige verlamming kunnen de spieren nog beperkt bewegen en bij een volledige verlamming niet meer.

Laatst bijgewerkt op 8 februari 2013