Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Heftige ups en downs door depressie

Verhaal door Herman (56)

Herman (56 jaar) woont in een kleine plaats in Groningen. Hij is weduwnaar van Jannie en zorgt sinds haar dood voor hun drie kinderen. De oudste twee dochters zijn inmiddels getrouwd. Peter woont nog thuis.

Vreemd gedrag

"Peter was een leuke knul. Hij deed zijn best op school en is helemaal verzot op het verzamelen van miniatuurauto's. Samen hebben we al een hele collectie opgebouwd. Hij was 10 toen Jannie overleed. Ik heb nooit met Peter daarover gesproken, omdat ik dacht dat hij daar te jong voor was. Nu twijfel ik wel eens aan mijn beslissing destijds. Ik ken mijn zoon niet meer terug en ik weet niet meer wat ik met hem aan moet. Op zijn achttiende begon ik te merken dat hij zich af en toe vreemd gedroeg."

"Peter was gek op auto's. Een vriendje van hem was de zoon van de plaatselijke garagehouder. Vaak gingen ze samen op het terrein rondscheuren. Op een dag belde het vriendje aan, omdat hij ongerust was geworden. Peter was met een auto weggereden en niet meer terug gekomen. Zijn vriendje vertelde mij dat hij al een aantal dagen plannen aan het maken was om naar Spanje te gaan. In Spanje wilde hij graag met de vrachtwagenchauffeurs meerijden. Ik was in alle staten. Mijn zoon van achttien op weg naar Spanje?"

"'s Avonds werd ik gebeld door een kroegbaas in Den Bosch. Hij bleek zo'n hoge rekening te hebben dat hij hem niet kon betalen. De kroegbaas vertelde mij dat hij de hele middag rondjes gaf om te vieren dat hij naar Spanje ging."

"Hij bleef een tijdje dromen van Spanje, maar langzaamaan hoorde ik hem daar niet meer over. Op school ging het echter steeds slechter. Hij zat in zijn eindexamenjaar op dat moment, maar hij leek er weinig interesse voor te hebben. Vaak ging hij op zijn brommer een eindje rijden. Soms was hij een hele avond weg, maar zei niets als hij weer thuis kwam. Het leek of niets hem interesseerde."

"Peter was een leuke knul. Hij deed zijn best op school en is helemaal verzot op het verzamelen van miniatuurauto's. Samen hebben we al een hele collectie opgebouwd. Hij was 10 toen Jannie overleed. Ik heb nooit met Peter daarover gesproken, omdat ik dacht dat hij daar te jong voor was. Nu twijfel ik wel eens aan mijn beslissing destijds. Ik ken mijn zoon niet meer terug en ik weet niet meer wat ik met hem aan moet. Op zijn achttiende begon ik te merken dat hij zich af en toe vreemd gedroeg."

"Peter was gek op auto's. Een vriendje van hem was de zoon van de plaatselijke garagehouder. Vaak gingen ze samen op het terrein rondscheuren. Op een dag belde het vriendje aan, omdat hij ongerust was geworden. Peter was met een auto weggereden en niet meer terug gekomen. Zijn vriendje vertelde mij dat hij al een aantal dagen plannen aan het maken was om naar Spanje te gaan. In Spanje wilde hij graag met de vrachtwagenchauffeurs meerijden. Ik was in alle staten. Mijn zoon van achttien op weg naar Spanje?"

"'s Avonds werd ik gebeld door een kroegbaas in Den Bosch. Hij bleek zo'n hoge rekening te hebben dat hij hem niet kon betalen. De kroegbaas vertelde mij dat hij de hele middag rondjes gaf om te vieren dat hij naar Spanje ging."

"Hij bleef een tijdje dromen van Spanje, maar langzaamaan hoorde ik hem daar niet meer over. Op school ging het echter steeds slechter. Hij zat in zijn eindexamenjaar op dat moment, maar hij leek er weinig interesse voor te hebben. Vaak ging hij op zijn brommer een eindje rijden. Soms was hij een hele avond weg, maar zei niets als hij weer thuis kwam. Het leek of niets hem interesseerde."

Manisch-depressief

"Nu zijn we een aantal jaren verder en zijn buien zijn steeds duidelijker te onderscheiden. Eerst dacht ik dat hij gewoon in de puberteit zat. Nu weet ik dat er meer aan de hand is. Peter is meestal somber en neerslachtig. Hij heeft niet veel vrienden en ik zie hem eigenlijk ook nauwelijks. Hij is echter niet altijd somber. Soms heeft hij een tijdje nergens last van en is niks hem te veel. In die tijden slaat hij helemaal door. Hij blijft nachten wakker en hij blaakt van de energie."

"Afgelopen jaar heb ik hem wel weer moeten ophalen, omdat hij met een gestolen auto en gestolen geld van mijn moeder op weg was naar Spanje. Hij had zichzelf tegen een boom gereden. Hij had veel te hard gereden. Ik ben blij dat het met mijn oudste twee zo goed gaat, maar ik maak me ernstig zorgen om mijn jongste. Heel vaak denk ik dat ik er wat aan had moeten doen, dat ik met hem had moeten praten over Jannie. De dokter denkt dat Peter manisch-depressief is. Sinds kort slikt Peter medicijnen daartegen. Toch ben ik nog steeds bezorgd. Ik ben nog steeds bang dat Peter op een nacht weer iets in zijn hoofd haalt, wat fataal blijkt."

"Nu zijn we een aantal jaren verder en zijn buien zijn steeds duidelijker te onderscheiden. Eerst dacht ik dat hij gewoon in de puberteit zat. Nu weet ik dat er meer aan de hand is. Peter is meestal somber en neerslachtig. Hij heeft niet veel vrienden en ik zie hem eigenlijk ook nauwelijks. Hij is echter niet altijd somber. Soms heeft hij een tijdje nergens last van en is niks hem te veel. In die tijden slaat hij helemaal door. Hij blijft nachten wakker en hij blaakt van de energie."

"Afgelopen jaar heb ik hem wel weer moeten ophalen, omdat hij met een gestolen auto en gestolen geld van mijn moeder op weg was naar Spanje. Hij had zichzelf tegen een boom gereden. Hij had veel te hard gereden. Ik ben blij dat het met mijn oudste twee zo goed gaat, maar ik maak me ernstig zorgen om mijn jongste. Heel vaak denk ik dat ik er wat aan had moeten doen, dat ik met hem had moeten praten over Jannie. De dokter denkt dat Peter manisch-depressief is. Sinds kort slikt Peter medicijnen daartegen. Toch ben ik nog steeds bezorgd. Ik ben nog steeds bang dat Peter op een nacht weer iets in zijn hoofd haalt, wat fataal blijkt."

Terug naar het begin

Reacties

  • cor

    06 december 2012 14:20

    Ik voel me ook zo ontzetent leeg van binnen.
    Ik heb een nadeel, alles moet te perfect zijn.
    Daar kan ik niet meer aan voldoen.
    Altijd op zoek naar nieuw licht in het leven.
    Leef in in een zwart-wit wereld.
    Hoe kan ik tevreden worden zonder dat altijd mezelf maar bewijzen?

    • Anoniem

      26 januari 2011 20:56

      Ik ben een meisje van 14 en voel me heel slecht over mezelf en denk dat ik ook depressief ben. Ik heb eentijdje geleden zelfmoord willen plegen en dat os bijna gelukt. Alleen een vriendin weet dit, maar die denkt dat het nu over is, maar eigenlijk wil ik het nog steeds. Ze heeft in onze gesprekken wel een paar kwetsende dingen gezegt bijv dat ze vind dat mensen die zelfmoord plegen egoistisch zijn. Maar mensen, het heeft niks met egoisme te maken! De enige reden dat ik het niet doe is dat ik mijn moeder en vader en broer het niet aan wil doen maar ik wil het graag bij iemand kwijt die niet dat soort dingen zegt en die niet te dichtbij staat dus niet familie. Weet iemand wat ik hiermee kan??

      • .........

        23 maart 2004 17:17

        Hoi, ik leef erg met je mee, ik weet wat het is, ik ben zelf ook depressief en ben ook pas 20. Zelf heb ik hulp ingeroepen, ik ging maar door en door, wou er niet aan toegeven. Maar ik ben blij dat ik naar de huisarts ben gegaan. Heb nu medicatie en het gaat stukje bij beetje beter. Help jezelf is mijn advies want je gaat er echt aan onderdoor. succes ermee.

        • ....

          22 maart 2004 14:28

          Hoi ben ik ben een meisje van 19 jaar en ik weet precies hoe je je voelt, hoe je denkt en de pijn die je voelt. Ik heb mijn vader verloren en het zou noooit meer worden hoe het was, weglopen van dingen wordt alleen maar erger. Je kan weg lopen van je verdriet maar je kan er nixx meer aan veranderen, soms voel me ik me blij, en dan denk ik het gaat eigelijk wel goed, maar nog geen uur later moet ik weer huilen. Ik voel me zo alleeen, niemand die precies weet wat je voelt. Ze zeggen wel aaah komt wel goed, maar het kan noooit meer goed komen, alles wordt alleen maar erger en erger, en niemand zou je ooit begrijpen. Ik wens jou veeel sterkte liefss een verdrietig meisje

          • anoniem

            15 december 2002 01:00

            Beste Herman,
            Ten eerste vind ik het erg knap dat je er zo over praat.
            Zelf ben ik ook depresief en het is niet prettig om het zo maar te noemen.

            Voor jou zal het niet makkelijk zijn, mijn ouders hebben het er nooit met iemand over en ik heb het idee dat ze zich schamen dat hun dochter depresief is.

            Zelf heb ik een tijdje bij de riagg gelopen en het heeft bij mij niks geholpen.

            Het liefst praat ik met een goede vriendin, het is moeilijk om het te zeggen dat je deprefief bent , helemaal op een jonge leeftijd (zelf ben ik 18).

            Probeer echt zelf met hem te praten, het zal hem toch goed doen als je het er eenmaal bij hem hebt uit getrokken.

            heel veel succes toegewenst!!!!!

            • M.

              03 oktober 2001 02:00

              Hallo, ik wou even zeggen dat ik erg meeleef. Ik maak het zelf ook mee en het is ook heel erg, omdat je het nut van het leven niet meer ziet. Dit is voor mensen die het niet hebben moeilijk te begrijpen, maar ik heb respect voor de mensen die het (geduld) hiervoor kunnen opbrengen. Ik kan het weten; als ik al helemaal ziek van mijzelf word, omdat ik het dan niet meer zie zitten, wat moet mijn vriend dan wel niet pikken en geduld opbrengen. Succes; ik weet dat iedereen die het heeft moeilijk heeft, maar ik weet ook dat het best goed kan komen met de juiste mensen om je heen en door veel praten.

              • Huub (51) huubhendriksmtr@hetnet.nl

                24 april 2001 02:00

                Beste Herman.

                Ik voel wat je door maakt. Zelf heb ik al 27 jaar lang de ziekte MDS.
                Uit ervaring weet ik dat in mijn geval voor minstens 85% de oorzaak in de opvoeding gezocht moet worden.
                Heb zelf geen schuldgevoelens, alles wat jij deed of doet, doe je voor je kind.
                Als ik je verhaal zo lees raad ik je aan om zo snel mogelijk met je zoon te gaan praten over hulp b.v. bij een RIAGG. Ik denk dat een goede motivatie van je zoon samen met een standaard medicatie zijn leven weer op de rails kan komen. Zoek wel een hulpverlener die bij jullie aansluit.
                Wil je meer informatie steun of advies email mij maar oke.

                Groetjes en veel sterkte, maar doe er accuut iets aan.

                • Aughra (17)

                  10 april 2001 02:00

                  Hallo, ik ben depressief... Ik weet dus zelf heel goed wat ups en downs. 't Ene moment voel ik me supergoed en kan ik de hele wereld aan bij wijze van spreken. Maar 't andere moment zit ik weer hele dagen op m'n kamertje zonder iets te eten, en nergens zin in hebbend. Ik vind dit al erg zat en ik weet dat het voor mijn moeder ook heel erg is.... Ik moet er niet aan denken dat ik manisch depressief zou zijn. Gelukkig heb ik goede medicijnen die m'n depressiviteit een beetje in bedwang houdt. Herman, ik wil jou en je zoon heel veel sterkte toewensen.....

                  • Yvonne

                    30 maart 2001 02:00

                    nou wat een verhaal zeg,
                    lijkt me niet alleen zwaar voor je zoon maar ook zwaar voor jou.Ik wou even veel succes en sterkte toewensen aan jullie beiden.
                    groetjes
                    yvonne

                    • S.W.

                      30 maart 2001 02:00

                      Ik ben zelf ook niet oud(leeftijd graag anoniem houden)maar toch kan ik wel begrijpen voor de vader dat hij het erg moeilijk vind met zijn zoon.
                      ik heb veel respect voor de vader, hij doet het allemaal wel in zijn eentje en dat lijt mij al helemaal moeilijk ik wens jullie veel sterkte en geluk toe in het verdere leven!
                      afzender s.w.

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -