Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

Vermoeidheid na borstkanker

In juli 2008 constateerde ik een knobbeltje in mijn borst. Het bleek na verwijdering kwaadaardig te zijn. Er volgde een borst-besparende operatie en oksel-toilet. Er waren geen uitzaaiingen, maar de snijvlakken waren "vuil".

Operatie en chemo

De derde operatie binnen zes weken stond op het programma: de amputatie. Daarna volgden er vier zware chemokuren. Na de eerste kuur was ik al kaal. Vanaf het moment dat ik hoorde dat het foute "boel" was, heb ik mijn twee vuisten gebald en ben ik er tegen aan gegaan met gigantisch veel steun van mijn partner. Hij had het al eerder van dichtbij meegemaakt met zijn eerste vrouw, zij is destijds overleden aan kanker.

De derde operatie binnen zes weken stond op het programma: de amputatie. Daarna volgden er vier zware chemokuren. Na de eerste kuur was ik al kaal. Vanaf het moment dat ik hoorde dat het foute "boel" was, heb ik mijn twee vuisten gebald en ben ik er tegen aan gegaan met gigantisch veel steun van mijn partner. Hij had het al eerder van dichtbij meegemaakt met zijn eerste vrouw, zij is destijds overleden aan kanker.

Moe, moe en nog eens moe

Na de chemokuur was ik steeds heel erg moe, maar dat was te begrijpen. Toen die allemaal achter de rug waren en ik weer op ging knappen, moest ik natuurlijk steeds weer terug voor controle. Maar mijn grootste klacht bleef die vermoeidheid. Mijn ene been niet voor het andere kunnen krijgen. Ik werkte weer en het gezin, de drie zonen van mijn partner en mijn twee dochters, ging ook door. Dus ik dacht: "Logisch, dat ik moe ben, dat was ik daarvoor ook wel eens." Maar toch was het anders, ik "vocht" er ook tegen. Ik was blij, dat het allemaal goed was afgelopen en ik wilde niet moe zijn en niet klagen. Maar mijn chirurg zei mij dat het de meest voorkomende klacht was bij patiënten zoals ik en dat ik moest proberen mij daar bij neer te leggen. Maar hoelang kan dat dan duren? Zo'n twee jaar!

Ik ben nu twee en een half jaar verder en voel nu dat ik steeds meer aan kan, maar toch moet ik mijzelf in acht blijven nemen. Mijn motto is: Mijn neus wijst naar voren en wat achter mij ligt moet je niet teveel bij stil staan.

Na de chemokuur was ik steeds heel erg moe, maar dat was te begrijpen. Toen die allemaal achter de rug waren en ik weer op ging knappen, moest ik natuurlijk steeds weer terug voor controle. Maar mijn grootste klacht bleef die vermoeidheid. Mijn ene been niet voor het andere kunnen krijgen. Ik werkte weer en het gezin, de drie zonen van mijn partner en mijn twee dochters, ging ook door. Dus ik dacht: "Logisch, dat ik moe ben, dat was ik daarvoor ook wel eens." Maar toch was het anders, ik "vocht" er ook tegen. Ik was blij, dat het allemaal goed was afgelopen en ik wilde niet moe zijn en niet klagen. Maar mijn chirurg zei mij dat het de meest voorkomende klacht was bij patiënten zoals ik en dat ik moest proberen mij daar bij neer te leggen. Maar hoelang kan dat dan duren? Zo'n twee jaar!

Ik ben nu twee en een half jaar verder en voel nu dat ik steeds meer aan kan, maar toch moet ik mijzelf in acht blijven nemen. Mijn motto is: Mijn neus wijst naar voren en wat achter mij ligt moet je niet teveel bij stil staan.

Terug naar het begin

Reacties

  • Maan

    19 september 2019 11:18

    In 2016 op 38 jarige leeftijd werd er bij mij een tumor ontdekt in mijn rechter borst. Bleek dat ik ook gendrager was, dus besloot ik preventief behandeld te worden. Kreeg 6 kuren, amputatie van beide borsten, en eierstokken eileiders er ook uit, 13 bestralingen en iets van 8 operaties. Vette pech maar ja! Nu zijn we 3 jaar verder en zolang ik mezelf in acht neem gaat het goed. Als ik over mijn grenzen heen ga dan moet ik daar een hele week van bijkomen.. doodmoe ben ik dan. Het is moeilijk om mijn grenzen te herkennen maar als ik over mijn grenzen heen ben gegaan dan voel ik dat aan mijn ogen. Die worden heel zwaar.

    • Lieke

      20 december 2016 16:42

      Dit is een grote steun voor mij omdat ik net in dezelfde situatie verkeer. Geniet van het leven, het duurt maar even. Carpe Diem!

      • Jos

        09 april 2016 01:25

        Hoi, ik heb borstkanker gehad. In november is mijn rechterborst geamputeerd, sinds vandaag heb ik een knobbel in mijn linkerborst. Ik ga volgende week weer foto's, een echo en punctie laten maken. Ik ben bloednerveus, ik weet niet wat me te wachten staat . Het zal je maar twee keer overkomen. Wordt vervolgd.

        • Johanna

          02 september 2015 20:18

          hallo mensen, ik heb twee keer borstkanker gehad. Ik ben eigenlijk altijd doodmoe. Ik moet erg oppassen met allerlei dingen; verkoudheid bij een verjaardag, virussen in je omgeving noem maar op. Vaak tref ik onbegrip als ik weer eens afzeg, maar ik zeur. Ik ben er nog maar. Het is moeilijk om er mee om te gaan. Het gebeurt mij regelmatig dat ik over de grens ga en dan een paar dagen dood en doodmoe ben. Ik ga door, ik ga weer beginnen met de conditietraining. Schouders er weer onder en gaan. Gr. johanna.

          • Enam

            10 november 2011 14:08


            Ik wist niet dat ik gevoeligehormoon borstkanker had maar ik was afgevallen, ongeveer meer dan 10 kilo in een korte periode. Ik was blij want ik kon maat small kleren dragen. Ook ik had geen idee dat het niet een goed teken was en ook ik was onder 50 jaar oud dus kon ik niet aan het bevolkingsonderzoek meedoen. Opeens had ik een grote knobbel in mijn linker borst en het was erfelijk want de oma van mijn moeder is overleden aan borstkanker. Snel naar mijn huisarts gegaan en snel naar het zkh met verwijsbrief. Daar wist ik dat de tumor in mijn linkerborst gevoeligehormoon borstkanker was en heb ik heel veel gehuild. Ik heb alle behandelingen in het zkh gehad en mijn linkerborst en alle lymfeklieren zijn verwijderd. Nu heb ik hormoontherapie gehad voor een jaar. Het moet nog vier jaar en ik hoop dat het niet uitzaait. Ik ben 20 kilo aangekomen door het weinige bewegen.

            • bep

              14 juli 2011 02:29

              Het is 25 jaar geleden dat ik een besparende borst operatie heb gehad. Ook mijn okselklieren zijn weggehaald, maar ik ben nog altijd dood moe.

              • Marga

                06 april 2010 13:18

                In februari 2006 werd bij mij op 42 jarige leeftijd borstkanker ontdekt.
                Ik heb een borstbesparende operatie, 6 chemokuren en 33 bestralingen gehad.
                Nu ruim 4 jaar verder kamp ik nog steeds met ernstige vermoeidheid. Ik blijf hopen dat het overgaat. Ik heb me er nu aan overgegeven en doseren, het helpt iets. Maar niet genoeg. Ik hoop voor alle vrouwen die hier mee te maken krijgen er een oplossing komt. Je word zo beperkt in je dagelijks doen en laten. Dit wil je gewoon niet.

                • puelinckx roland

                  24 december 2004 15:46

                  Ozontherapie, geen vermoeidheid meer, kost ongeveer 45 euro

                  • Henri bakker

                    08 augustus 2001 02:00

                    Beste mensen met dezelfde problemen/kwalen,
                    Ooit gehoord van aloe vera in drinkbare vorm??
                    Ik mag u niets beloven maar bij gebruik hiervan kunt u de gevolgen die de chemokuren teweeg brengen in uw lichaam onderdrukken zo niet wegnemen.
                    (Dus uw haar kan behouden blijven en vermoeidheid zal er haast niet zijn.)
                    Dit alles hangt natuurlijk samen met de zwaarte van de kuren en de hoeveelheid aloe die gebruikt wordt.
                    Ik kan dit vertellen dat u meer levenslust krijgt en veel sneller er bovenop klimt omdat het lichaam het juiste binnen krijgt en het juiste afgevoerd word middels de aloe vera.

                    • puelinckx roland

                      08 augustus 2001 02:00

                      Ozontherapie, geen vermoeidheid meer, kost ongeveer 45 euro

                      .
                      - Advertentie -
                      - Advertentie -