Gezondheidsplein is een informatieve website over gezondheid. De gezondheidsinformatie op deze website staat los van eventueel getoonde advertenties.

"Ondanks mijn hersenbloeding, heb ik mijn leven in eigen handen"

Verhaal door Lilian (39)

Lilian (39 jaar) leeft met een beperking, maar dit weerhoudt haar er niet van om volop van het leven te genieten. Ze sport, heeft kinderen en schreef haar eigen boek. 

"Mijn leven begon 39 jaar geleden als jongste uit een nest van drie kinderen. Ik was een pittig, vrolijk en spontaan meisje, dat nergens voor terugdeinsde. Toen ik vijf jaar was, kreeg ik een (bijna fatale) hersenbloeding (AVM), waardoor ik verlamd raakte aan mijn linkerzijde en revalideerde twee jaar binnen een revalidatiecentrum. Een moeilijke tijd, waarin ik voortdurend geconfronteerd werd met mijn beperkingen. En ik voelde me heel eenzaam, met name doordat ik het eerste jaar intern verbleef."

Slechte prognose, maar wel mogelijkheden

"De prognose was erg slecht: rolstoelgebonden tot mijn twaalfde, speciaal onderwijs en begeleid wonen. Mijn ouders zetten, net als ik, alle zeilen bij en creëerden een omgeving, waarin ik me, letterlijk en figuurlijk goed staande leerde houden. Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer aansluiting bij leeftijdsgenoten, ook omdat ik goed om leerde gaan met mijn (on)mogelijkheden en hier een balans in wist te vinden. Vanaf mijn twaalfde deed ik aan badminton en ik wilde hierin graag Nederlands kampioen worden. Ook wilde ik dolgraag moeder worden en een partner aan mijn zijde hebben. En ik wilde een boek schrijven! Schrijven heb ik altijd een heerlijke manier gevonden om alles wat me bezig hield vorm te geven op papier en woorden net zo lang te kneden totdat het weergeeft wat je precies bedoelt. Na mijn opleiding HBO- Maatschappelijk Werk, leerde ik mijn man kennen. In het aangepast badminton was hij mijn grootste supporter, coach, chauffeur en masseur. Op mijn top, na de Europese kampioenschappen, hebben we een gezin gesticht."

"De prognose was erg slecht: rolstoelgebonden tot mijn twaalfde, speciaal onderwijs en begeleid wonen. Mijn ouders zetten, net als ik, alle zeilen bij en creëerden een omgeving, waarin ik me, letterlijk en figuurlijk goed staande leerde houden. Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer aansluiting bij leeftijdsgenoten, ook omdat ik goed om leerde gaan met mijn (on)mogelijkheden en hier een balans in wist te vinden. Vanaf mijn twaalfde deed ik aan badminton en ik wilde hierin graag Nederlands kampioen worden. Ook wilde ik dolgraag moeder worden en een partner aan mijn zijde hebben. En ik wilde een boek schrijven! Schrijven heb ik altijd een heerlijke manier gevonden om alles wat me bezig hield vorm te geven op papier en woorden net zo lang te kneden totdat het weergeeft wat je precies bedoelt. Na mijn opleiding HBO- Maatschappelijk Werk, leerde ik mijn man kennen. In het aangepast badminton was hij mijn grootste supporter, coach, chauffeur en masseur. Op mijn top, na de Europese kampioenschappen, hebben we een gezin gesticht."

Gezinsleven met een beperking

"We hebben drie kinderen: Stephanie (9), Matthijs (6) en Rutger (2). Met de komst van Stephanie stond ik weer volop in het leven! Zij was afhankelijk van mijn zorg en liefde en daarmee kwam er een oer- moedergevoel in me naar boven! Hoewel het eerste jaar erg pittig en vermoeiend was, is ze nu al een zelfstandig en sociaal meisje geworden. Ook de jongens doen het erg goed. Het gezinsleven vraagt veel energie, maar ik zou het voor geen goud op de wereld willen missen! Ten tijde van mijn eerste zwangerschap, ben ik op zoek gegaan naar informatie over het éénhandig verzorgen van een baby. Omdat hierover nauwelijks informatie te verkrijgen was, diende het onderwerp voor het schrijven van het handboek zich vanzelf aan. Met de geboorte van ons tweede kind Matthijs ben ik alles gaan opschrijven en Rutger heeft model gestaan voor de foto's in het boek. Niet alleen functioneel éénhandige (toekomstige) ouders, maar ook (internationale) professionals in de zorg- en hulpverlening blijken belang te hebben bij het boek."

"We hebben drie kinderen: Stephanie (9), Matthijs (6) en Rutger (2). Met de komst van Stephanie stond ik weer volop in het leven! Zij was afhankelijk van mijn zorg en liefde en daarmee kwam er een oer- moedergevoel in me naar boven! Hoewel het eerste jaar erg pittig en vermoeiend was, is ze nu al een zelfstandig en sociaal meisje geworden. Ook de jongens doen het erg goed. Het gezinsleven vraagt veel energie, maar ik zou het voor geen goud op de wereld willen missen! Ten tijde van mijn eerste zwangerschap, ben ik op zoek gegaan naar informatie over het éénhandig verzorgen van een baby. Omdat hierover nauwelijks informatie te verkrijgen was, diende het onderwerp voor het schrijven van het handboek zich vanzelf aan. Met de geboorte van ons tweede kind Matthijs ben ik alles gaan opschrijven en Rutger heeft model gestaan voor de foto's in het boek. Niet alleen functioneel éénhandige (toekomstige) ouders, maar ook (internationale) professionals in de zorg- en hulpverlening blijken belang te hebben bij het boek."

Terug naar het begin

Reacties

  • A.de vries

    24 januari 2014 14:31

    Na 10 jaar onderzoek, is bij mij MS gecontateerd. Ik heb krachtverlies in linkerbeen,en heb aangepaste schoenen en een Evo. Helaas tot mijn groot verdriet kan ik niet wennen aan de hulpmiddelen waardoor de beperking nóg groter wordt.
    Wie heeft dit ook met Evo en schoen?

    • A.de vries

      23 mei 2009 17:30

      Na 10 jaar onderzoek, is bij mij MS gecontateerd. Ik heb krachtverlies in linkerbeen,en heb aangepaste schoenen en een Evo. Helaas tot mijn groot verdriet kan ik niet wennen aan de hulpmiddelen waardoor de beperking nóg groter wordt.
      Wie heeft dit ook met Evo en schoen?

      .
      - Advertentie -
      - Advertentie -